เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 629 รู้รึเปล่าว่าเธอเหมือนอะไร



บทที่ 629 รู้รึเปล่าว่าเธอเหมือนอะไร

คิดไม่ถึงว่าเย่หลิ่มหานจะดับไฟลง และ เดินตามหล่อนไป

หานมู่จื่อรู้สึกประหลาดใจ “ประธาน หาบ?”

ไปส่งคุณข้างบนดีกว่า” เย่หลิ่นหานยิ้ม เห็นคุณไม่ค่อยมีชีวิตชีวา ถ้าให้คุณขึ้นไปคน เดียว ผมไม่สบายใจ

หานมู่จื่อ : ..……

หล่อนยกมือขึ้นมาหยิกแก้มตัวเอง สภาพหล่อนในตอนนี้แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?

เย่หลั่นหานเห็นท่าทางของหล่อนกลับ ทําให้เขารู้สึกว่าหล่อนน่ารักผิดปกติ เป็นถึง แม่คนแล้ว แต่การกระทำบางอย่างที่ไม่ได้ ตั้งใจก็ดูใส อดี

เย่หลั่นหานอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกมา แต่เมื่อคิดดูดีๆ ก็หยุดความคิดนั้นไป “ไปกันเถอะ ผมไปส่งคุณ

เขาเพิ่งเดินออกไป ก็มีใครบางคนรีบวิ่ง

ตรงเข้ามา

เขาคือเขาเยา หล่อนรีบเดินตรงเข้ามา ทางด้านข้างของหานมู่จื่อ : “มู่จื่อ ในที่สุดเธอ ก็กลับมา ฉันมีธุระจะคุยกับเธอ”

“ธุระอะไรเหรอ?”

เยาเยาเหลือบมองเย่หลิ่นหาน หานมู่จื่อ เข้าใจขึ้นมาทันที จากนั้นหันไปพูดกับเขา :

“วันนี้ขอบคุณการต้อนรับอย่างดีจากประธาน หานนะคะ หากมีโอกาสฉันของเลี้ยงคืนนะคะ”

ด้านข้างหล่อนมีเยาเยาเพิ่มขึ้นมาอีก หนึ่งคน คงไม่ใช่เวลาเหมาะสมที่เย่หลิ่นหาน จะไปส่งหล่อนด้านบน จึงทำได้เพียงยิ้ม และ พูดขึ้น “โอเคครับ ผมจำคำพูดของคุณไว้แล้ว นะ ต้องมีสักวันแน่นอน เย็นนี้ผมมารับคุณ? และจะได้ไปรับเสี่ยวหมี่โค้วด้วย?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของหานมู่จื่อ เปลี่ยนไปเล็กน้อย “ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้ฉัน…

“ตามนี้แล้วกันนะครับ เลิกงานแล้วผมมา

จากนั้นเย่หลิ่นหานไม่เปิดโอกาสให้ หล่อนได้ปฏิเสธ พูดจบก็เดินออกไปทันที

หลังจากที่เขากลับไป หานมูจื่อมองเขา ข็นรถไปด้วยความปวดหัว จากนั้นเพิ่งนึกถึง เยาเยาขึ้นมาได้ จึงหันไปมอง : “เธอมีธุระ อะไรกับฉันงั้นเหรอ?”

เยาเยาสายหน้า : “ฉันไม่ได้มาหาเธอ

แต่คุณชายเย่มาหาเธอต่างหาก”

“อะไรนะ?”

คุณชายเย? หล่อนหมายถึงเย่ไม่เชิน?

เยาเยากระแอมขืน มองดูเย่หลิ่มหานที่ ขับรถออกไป ถามด้วยความมึนงง : “มู่จื่อ เธอ กับ…เป็นอะไรกันเหรอ? เขาจีบเธออยู่เหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หานมู่จื่อขมวดคิ้วขึ้น ยังไม่ทันได้ตอบอะไร เขาเขาก็พูดขึ้นต่อ : “เห้อ ตอนนี้ไม่พูดเรื่องนี้กับเธอก่อนดีกว่า เรื่องนี้ก็สําคัญ เธอรีบขึ้นไปหาเขาที่ห้อง ทํางานก่อนเถอะ คุณชายเย่รออยู่ที่ห้อง ทํางานของเธอ

เยาเยาพูดพลาง ผลักหล่อนเข้าไปใน

ลิฟต์

“เดี๋ยวก่อน ที่เธอพูดว่าคุณชายเยก็คือ เขาใช่ไหม?”

เขาไปทํางานต่างประเทศไม่ใช่เหรอ? ทำไมจู่ๆถึงกลับมาแล้วล่ะ? อีกอย่างยังมาที่ บริษัทหล่อนด้วย?

คนที่ไม่พูดคุยอะไรกันสักคำมาหลายวัน มาถึงที่นี่ทำอะไรกัน?

“ยังมีคุณชายเย่ไหนอีกล่ะ?” เยาเยา ย้อนถาม จากนั้นหันไปมองหานมู่จื่อพูดขึ้น : “เขารอเธอมานานมากแล้ว ประมาณหนึ่ง ชั่วโมงแล้วล่ะ” หนึ่งชั่วโมงเหรอ?

หรือเขาจะมาตั้งแต่ตอนที่หล่อนเพิ่ง ออกไปเย่หลั่นหาน?

“ฉันไปก่อนนะ!”

หลังจากที่ประตูลิฟต์ถูกเปิดออก เยาเยา ก็กลับไปทํางานที่ชันของตัวเอง ประตูลิฟต์ถูก ปิดลงอีกครั้งจากนั้นขึ้นไปด้านบนต่อ

นั่นเป็นห้องทํางานของตัวเองแท้ๆ แต่ ตอนนี้หาน จื่อกลับรู้สึกหายใจหอบด้วยความ ตื่นเต้น หล่อนที่ยืนอยู่ด้านหน้าประตูแต่ไม่ ผลักประตูเข้าไป กลับยืนเหม่ออยู่ตรงนั้น

ไม่รู้ว่ายืนอยู่นานเท่าไหร่ จนสุดท้ายหา นมจื่อถอนหายใจออกมา จากนั้นยื่นมือผลัก ประตูเข้าไป

เดิมที่คิดว่าจะเห็นเย่โม่เซินนั่งอยู่ที่โต๊ะ ทํางานของหล่อน สายตากวาดมองไปทั่วห้อง กลับคิดไม่ถึงว่าเมื่อเปิดประตูออกมา ภายใน ห้องกลับว่างเปล่า หานมู่จื่อตกตะลึง จากนั้นเดินเข้าไป

บอกว่าอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ? แต่ทำไมไม่มีใครในห้องทำงานเลยล่ะ?

หรือว่าเยาเยาโกหกหล่อน? แต่ถ้า หล่อนโกหกจะเป็นผลดีอะไร? หาน จื่อจึง เข้าไปด้านในด้วยความสงสัย เมื่อหล่อนกำลัง คิดจะเดินไปปิดประตู กลับมีเงาของใครบาง คนปรากฏขึ้น หล่อนยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกจับ มือทั้งสองไว้ จากนั้นกดลงที่ริมผนัง

“โอ๊ย…อื้อ” หาน จื่อเพิ่งจะร้องออกมา ด้วยความตกใจ ก็ถูกปิดปากด้วยการจูบ

หานมู่จื่อเบิกตาโตกว้าง เมื่อเห็นใบหน้า หนุ่มหล่อในระยะประชิด

เย่ไม่เขิน…

เมื่อครูหล่อนไม่เห็นใครในห้องทํางานนี้ นา นี่เขาโผล่มาจากไหนกันแน่?

ตอนนี้หาน จื่อไม่มีอารมณ์จะไปคิดถึง เรื่องพวกนี้

ในขณะที่หานมู่จื่อคิดว่าตัวเองกำลังจะ ขาดออกซิเจน เย่ไม่เซินก็ยอมปล่อยหล่อน ออก กดหัวหล่อนลงและหายใจรดใส่

“คิดถึงผมบ้างไหม?”

เขาเอ่ยปากพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม และแหบแห้ง ช่างมีเสน่ห์ดึงดูดมากล้นเหลือ เกิน

หานมู่จื่อเผยอปากจะพูด แต่ดูเหมือนว่า เขาจะทนตัวเองไม่ไหว กดหัวลงจูบหล่อน จากนั้นจูบไปที่จมูกของหล่อนและสุดท้าย ครอบคลุมไปทั่วทั้งดวงตาของหล่อน

หานมู่จื่อรีบปิดตาลงทันที

คอเย็นวาบเหมือนมีอะไรเพิ่มขึ้นมา ใน ขณะเดียวกันริมฝีปากที่ประกบอยู่บนดวงตา ของหล่อนกลับถูตามไปถึงหลังหูของหล่อน

หานมู่จื่อเย็นวาบที่คอจนรู้สึกทรมาน และเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ จึงใช้มือคลำดู จึงคลําเจอสร้อยเส้นหนึ่ง

หล่อนจึงจะก้มหน้าลง และเห็นจี้เพชร

อันหนึ่ง

“คุณ..

หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้น มองเข้าไปในดวง ตาของเย่ไม่เซินอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ชอบไหม?” ริมฝีปากอันเรียวบางของเ ไม่เป็นค่อยๆเผยอขึ้น ปิดตาลงและลูบหน้า ผากของหล่อน จากนั้นรูดลมหายใจอุ่นๆลงบน ใบหน้าของหาน จื่อ

จากนั้นหาน จื่อก็ได้ยินเขาพูดบ่น น้อยใจด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ผมตั้งใจเลือกมาให้คุณเลยนะ ผมอด นอนทั้งสองวันเพื่อที่จะรีบมาหาคุณ

หานมู่ อ: “…

เมื่อฝ่ายชายพูดจบ ก็ซบลงที่ไหล่ของ หลอนจากนั้นหลับตาลง หานมู่จื่อ: “คุณจะทําอะไรน่ะ?”

หรือเขาคิดจะพึงไหล่หล่อนที่ยืนอยู่และ หลับไปแบบนี้? หาน จื่อผลักเขาออก แต่กลับ ถูกเขาโอบเอวไว้แน่น จากนั้นไซร้ซอกคอ พูด กระซิบ : “อย่าขยับ ให้ผมได้ฟังสักพักเถอะ

ห้องขนาดเล็กที่อยู่หลังประตูบ้านนี้ บรรยากาศทั้งหมดกลับตกเป็นของเย่ไม่เป็นที่ คละคลุ้งไปด้วยลมหายใจความตื่นกระหาย ของผู้ชาย หาน จื่อถูกเขากอดไว้เช่นนี้ ทำให้ นึกถึงเรื่องตอนที่โทรหาเขาเมื่อคืนวันนั้น น มาทันที

หล่อนกระพริบตาขึ้นลง ทนไม่ไหวจน เบียงห้วออกมา ดมกลิ่นบนเสื้อของเย่โม่เซ็น

สะอาด และเป็นกลิ่นเฉพาะที่เป็นของ เขาเพียงคนเดียว

หานมู่จื่อไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่นัก จึงสูด ดมดูอีกครั้ง และยังคงเป็นกลิ่นของเย่โม่เซ็น เพียงคนเดียว

ไม่ใช่สิ ผู้หญิงคนนั้นรับโทรศัพท์แทน เขา ทั้งยังบอกว่าเขากำลังอาบน้ำอยู่ ทั้งสอง น่าจะอยู่ในห้องเดียวกัน แต่ทำไมถึงไม่มีกลิ่น บนตัวของเขาบ้างเลยล่ะ?

หรือว่า…เขาเปลี่ยนเสื้อมาก่อนแล้ว?

ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่ มีเสียงหัวเราะ ขึ้นมาจากคอของหล่อน : “คุณกำลังมอะไร อยู่?”

หาน จื่อตกใจชะงัก รู้สึกลังเลพลางสบ สายตาที่ยิ้มมองมา

เขาโอบเอวของหล่อนไว้แนบแน่น พูด ด้วยความพึงพอใจ : “รู้ไหมว่าตอนนี้คุณ เหมือนอะไร?”

เหมือนอะไร?


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ