บทที่ 1330 ฉวยโอกาส

เจียงเดี่ยวไปง่วงมากจริงๆ

เมื่อคืนกว่าเธอจะได้นอนก็ตีสี่กว่าแล้ว นี่เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่า ตอนนี้เธอหนักตาจนลืมตาไม่ขึ้น แค่หลับตาลง เธอก็สามารถ นอนหลับฝันหวานได้เลย

สามารถได้ยินเสียงของเซียวซูและพูดโต้ตอบได้ก็ถือว่าเก่ง มากแล้ว

อีกอย่างตอนที่เธอนอนพิงอยู่ในอ้อมอกของเซียว รู้สึกว่า อบอุ่นมาก เธอยังออกแรงขยับเข้าไปในอ้อมอกของเขามากขึ้น อีกด้วย

เซียวซูตัวเกร็งทื่อขึ้นมาทันที กำลังจะผลักเธอออก แต่เพียง

เสียวไปกลับยื่นมือออกมาโอบเอวอันเรียวผอมของเขาไว้

เซียวซูโกรธจนหัวเราะออกมา ก้มหน้ามองคนที่กอดเขาแน่น อยู่ในอ้อมอก

“เจียงเสี่ยวไป ตอนนี้คุณกำลังลวนลามผมโดยอ้างว่านอน หลับอยู่ใช่ไหม?”

จากนั้นคำถามนี้ก็ไม่ได้รับการตอบรับใดๆ เพราะเจียงเดี่ยว ไปกำลังหลับอย่างสบาย เมื่อเซียวซูก้มมองลงไปดูคนในอ้อมอก เจียงเสี่ยวไปที่หลับตาอยู่ ขนตายาวปกคลุมดวงตาที่ถูกปัดเป็นสี อ่อนๆไว้ ใบหน้าขาวใสสะอาด ริมฝีปากไม่มีสีของลิปสติกแม้แต่นิดเดียว เป็นสีที่ธรรมชาติที่สุด อ่อนๆ เรียบๆ แม้ว่าไม่ได้ดูโดด เด่นสะดุดตา แต่กลับทำให้เขารู้สึกสะอาดและสบาย

ผ่านไปสักพัก เซียวซูก็ประคองเธอกลับไปบนโซฟา แต่เมื่อดู สภาพของโซฟาแล้ว รู้สึกทนไม่ได้ จึงตัดสินใจอุ้มเธอขึ้นมา

เจียงเสี่ยวไปที่กำลังหลับสนิทมาก ตอนที่ถูกเขาอุ้มขึ้นมา เธอ แค่ตะโกนออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ท่าทาง ของเธอในตอนนี้ทำให้เซียวซูรู้สึกว่า ถ้าเธอไปเจอพวกค้ามนุษย์ คงไม่เหลือโอกาสให้เธอได้ร้องโวยวายแน่นอน

เซียวซูอุ้มเธอเข้าไปในห้อง

หลังจากนั้น เขาก็ออกไปข้างนอก

เจียงเสี่ยวไปตื่นขึ้นมาก็ใกล้เที่ยงแล้ว ตอนแรกเธอยังรู้สึกง่วง มาก แต่เมื่อนอนไปนอนมารู้สึกเหมือนมีแสงอาทิตย์ส่องลงมา ตรงหน้าของตัวเอง และส่องมาที่เปลือกตาของเธออีกด้วย ส่อง สว่างจนทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัว เมื่อลืมตาขึ้นมา และเห็นห้อง ที่เต็มไปด้วยแสงอาทิตย์อันเจิดจ้าจนแสบตา จึงบ่นด่าขึ้นมาด้วย ความโกรธแค้นว่าใครเปิดหน้าต่างไว้กว้างมากขนาดนี้ จะให้ เธอนอนอีกไหม?

เมื่อบ่นเสร็จ เจียงเสี่ยวไปก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า ทุกอย่าง ตรงหน้ามืดสนิทเช่นเดิม จากนั้นเจียงเสี่ยวไปก็นอนต่อ

แต่ผ่านไปไม่นานนัก ผ้าห่มก็ถูกดึงออกและหัวของเธอก็โผล่ ออกมา
เอ๊ะ?

เจียงเสียวไปขยี้ตา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสับสน รู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติไป

เธอจําได้ว่าตัวเองนอนอยู่บนโซฟา เมื่อคืนทำงานจนถึงตึก เธอง่วงมาก จากนั้นจึงเปิดหน้าต่างดูและเห็นว่าบนถนนไม่มีใคร แล้ว กลับไปคนเดียวคงอันตราย จึงนอนกอดผ้าห่มหลับไปบน โซฟา

แต่ตอนนี้ ทำไมเธอถึงตื่นขึ้นมาอยู่บนเตียงใหญ่ในห้องนี้

ล่ะ?

อีกอย่างกลิ่นของผ้าห่มผืนนี้ ดูเหมือนว่าไม่ใช่ของเธอ

เอ๊ะ?

เจียงเสี่ยวไปกุมขมับและลุกขึ้นนั่งค่อยๆนึกย้อนความทรงจำ ความทรงจําค่อยๆผุดขึ้นมาในหัวทีละเล็กทีละน้อย

เริ่มจากเซียวซูปลูกเธอให้ตื่น บอกว่าอยากคุยด้วย แต่คุย เรื่องอะไร พูดอะไรไปบ้าง ตอนนี้เจียงเสียวไปนึกไม่ออกเลยสัก ค่า

แต่เธอมั่นใจว่าตัวเองเจอเซียวซูตอนเช้า อีกทั้งตอนที่เซียว ให้เธอลุกขึ้นมาพูด ตัวเองยังนอนอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก ทำไมตื่นขึ้นมาถึงมาอยู่ในห้องได้ล่ะ?

ครุ่นคิดอยู่สักพัก เจียงเสี่ยวไปคิดว่าตัวเองสามารถมั่นใจได้หนึ่งเรื่องแล้ว นั่นก็คือ…เซียวซูอุ้มเธอมานอนในห้อง

ผู้ชายคนนี้ จิตใจดีเหมือนกันนะเนี่ย ปากบอกไม่ให้เธอนอน ที่นี่ แต่สุดท้ายกลับเป็นคนอุ้มมาในห้องเอง หรือว่า เขาคือผู้ชายเย็นชาในตำนาน

ภายนอกดูเย็นซาราวกับน้ำแข็ง แต่จริงๆแล้วกลับร้อนแรง

ราวกับไฟ?

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เจียงเสี่ยวไปก็หัวเราะเย้ยออกมาเสียงดัง จากนั้นกอดผ้าห่มนอนกลิ้งไปมา แม้ว่าผ้าห่มของเซียวจะไม่ หอมเหมือนของเธอ แต่กลิ่นของเขาดูสะอาดและสดชื่นมาก เหมือนกลิ่นใบหญ้าหลังตากแดดจนแห้งกรอบ

หอมมาก หอมสดชื่นมากเป็นพิเศษ

ช่วงนี้ที่เจียงเสี่ยวไปอยู่กับเขา สังเกตเห็นได้ว่าเซียวซูเป็นคน รักสะอาดมาก เขาใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย แต่ในขณะเดียวกันก็ น่าเบื่อมาก นอกจากทำงานก็ไม่มีกิจกรรมหรือเล่นสนุกอะไรเลย

นอกจากเมื่อก่อนที่เจียงเสี่ยวไปเจอเขาตอนไปดื่ม ดูเหมือนว่า เขาไม่เคยทําเรื่องอย่างอื่นเลยจริงๆ ทันใดนั้น เจียงเสี่ยวไปนึกถึงคำพูดที่ฟางถังถังเคยพูดกับเธอ

“หรือไม่เธอก็เล่นจริงเลยสิ

เจียงเสี่ยวไปตกใจแทบจะกระโดดออกมา จนเกือบกลิ้งตกลง มาจากเตียง จากนั้นค่อยๆลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก
เมื่อเดินถึงหน้าประตูห้อง เจียงเสี่ยวไปก็หันกลับมามองอีก ครั้ง จากนั้นก็ปิดประตูลง

เจียงเสี่ยวไปยังอายุน้อย เป็นคนที่มีอะไรก็บอกเล่าให้เพื่อน

ฟังเสมอ

ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจว่าทานอาหารเช้าเสร็จจะโทรไปเล่าเรื่อง ให้ฟางถังดังฟัง

เมื่อฟางถังถังได้ยินเช่นนั้น เธอรีบพูดตัดสินออกมาทันที “เขา ชอบเธอ!”

เจียงเสี่ยวไป: “นี่พวกเราไม่แกล้งกันเองได้ไหม? เขามีคนที่ ชอบอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเพียงแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวจะตัดสินใจได้ อย่างไรว่าเขาชอบฉัน?”

“อ๋อ งั้นก็เธอชอบเขาไงล่ะ”

เจียงเสี่ยวไปแทบจะลงไปคุกเข่ากราบเธอ หัวเราะเพื่อน จาก นั้นพูดขึ้น: “ฟางถังถัง ฉันว่าสมองเธอเริ่มมีปัญหาแล้วนะ”

“หรือว่าไม่ใช่?” ฟางถังถังถูกเธอพูดเหยียดใส่ จึงรีบถาม ตอกกลับไป : “คนอย่างเธอเนี่ยนะ ฉันบอกว่าเขาชอบเธอ เธอก็ คงไม่อยากฟัง พอฉันบอกว่าเธอชอบเขา เธอก็ยิ่งไม่อยากฟัง เข้าไปใหญ่ ยังมาบอกว่าสมองฉันมีปัญหา เจียงเสี่ยวไป สมอง ใครมีปัญหากันแน่? เธอคิดว่าไม่มีอะไร แล้วทำไมเธอต้องตั้งใจ โทรมาเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังด้วยล่ะ? ถ้าเธอรู้สึกว่าไม่มีอะไร งั้น เธอก็ไม่ควรที่จะสนใจอะไรกับเรื่องนี้ เธอตั้งใจโทรหาฉันเพื่อเล่า เรื่องพวกนี้ ก็เลยทำให้รู้สึกได้ว่าเธอสนใจเรื่องนี้มากไงล่ะ”
เมื่อถูกอีกฝ่ายพูดกลับมาเช่นนี้ เจียงเสี่ยวไปก็ตื่นขึ้นมาทันที รู้สึกว่าเธอพูดฟังดูมีเหตุผลมาก

“ไม่มีอะไรจะพูดแล้วใช่ไหม? เธอว่ามา ที่ฉันพูดไปถูกหรือ

ไม่?”

เจียงเสี่ยวไปครุ่นคิดดูสักพัก จากนั้นปฏิเสธทันที “โอเค เธอ ไม่ต้องสนใจเรื่องพวกนี้ว่าฉันคิดยังไงอีกแล้ว ฉันแค่เบื่อ ก็เลย พูดบ่นกับเธอโอเคไหม? รอบตัวฉันก็มีผู้ชายแค่คนเดียว เขาทำ อะไรจะไม่ถูกฉันเอามาพูดให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ยังไงล่ะ?”

“ก็จริงเนอะ รอบตัวเธอมีผู้ชายคนนี้แค่คนเดียวจริงๆ งั้นเธอก็ รีบออกมาจากชีวิตเขาสิ ไม่เช่นนั้น ขึ้นเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันรู้สึก ว่าทุกเรื่องที่เขาทำ จะถูกเธอทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ถ้าวันไหนเธอ เกิดชอบเขาขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง?

เจียงเสี่ยวไป: เธอแกล้งฉันอีกแล้วนะ ฉันเจียงเสี่ยวไปจะชอบ ใครก็ไม่มีทางชอบคนที่เขาชอบคนอื่นอยู่แล้ว เข้าใจไหม? ฉัน ไม่ได้มีนิสัยแย่ขนาดนั้นนะ

“เขามีคนที่ชอบอยู่แล้วก็จริง แต่ก็ไม่ได้ครอบครองไม่ใช่เห รอ? รอให้เวลาผ่านไปนานกว่านี้หน่อยเดี๋ยวเขาก็ลืมเอง อีก อย่างตอนนี้เธอก็คอยอยู่เคียงข้างเขา เป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ไม่ แน่นะเธอก็อาจจะฉวยโอกาสตอนนี้เขาไปแทนที่ก็ได้”

“ฉวยโอกาสเข้าไปแทนที่?” เจียงเสี่ยวไปฟังคำนี้แล้วขมวด คิ้วขึ้นมาทันที “ฉันไม่อยากเป็นคนฉวยโอกาสไปแทนที่ใคร หรอกนะ ความรักแบบนั้นได้มาแล้วก็ไม่มีประโยชน์อะไร”
แม้ว่าเธอยังไม่เคยมีแฟน แต่เพียงเสี่ยวไปเป็นคนโรแมนติค มาก ความรักที่เฝ้ารอต้องเหมือนกับภาพที่วาดฝันไว้ ดังนั้นเธอ จึงไม่เคยมีภาพความฝันกับเซียวซูเลยแม้แต่น้อย ผู้ชายคนนี้ให้ เป็นพี่ชายได้ แต่ไม่สามารถเป็นคู่รักได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ