บทที่658 เด็กสมัย หน้าตาดีขนาดนี้เชียว

เย่หลิ่นหานจับมือเธอไว้ แม้หน้าดูอ่อนระโหยโรยแรง แต่กลับยัง คงความเข้มแข็ง ไม่ ไม่ไปโรงพยาบาล

“คุณเป็นขนาดนี้แล้ว ยังไม่ไปโรงพยาบาลอีก แม้ว่าหาน จื่อ จะดูไม่ออกว่าเขาเป็นยังไงบ้าง แต่เธอพอจะเห็นความเจ็บปวด ของเขาได้จากเม็ดเหงื่อบนหน้าผากและใบหน้าที่ชุดขาว

เย่หลิ่นหานกลับชะแง้มองเธอ ยิ้มออกมาให้อย่างอ่อนแรง

“พอผมได้ขึ้นรถพยาบาลแล้ว คุณคงจะไม่เป็นห่วงผมอย่างนี้

แล้ว เพราะฉะนั้น…….ผมยอมตายอยู่ตรงนี้ ไม่ไปโรงพยาบาล หานคู่จื่อ……..จะบ้าหรือไง เจ็บเจียนตายขนาดนี้

“ผมไม่ได้บ้า”เต๋หลิ่นหานกุมมือเธอแน่น แววตาค่อนข้างเจ็บ ปวด ผมแค่อยากหาโอกาสให้ตัวเองบ้าง ทำไมล่ะ……..คุณจะหัน มามองผมบ้างไม่ได้เชียวหรือ ถ้าคุณจะบอกว่าผมบ้างั้นก็ถือเสีย ว่าผมบ้า

ดูท่าทีของเขา หานมอเองก็รู้สึกผิดเล็กน้อย อย่างไรเสียเขา โดนเย่ไม่เซินซ้อมเพราะตัวเธอแท้ๆ แม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าเย่ไม่เป็ นามไปบ้าง แต่ว่า…….

เอาเป็นว่า ตอนนี้ในใจหานอยุ่งเหยิงเป็นพัลวันไปหมด

เธออยากจะซักมือกลับ แต่ว่าเย่หลินหานก็กุมมือเธอเอาไว้เสียแน่น เห็นท่าทีที่อ่อนเปลี่ยของเขา เธอเองก็ไม่กล้าและมือ ออก เธอรู้สึกราวกับตัวเองเป็นคนชั่วร้าย จึงได้แต่ปลอบเขา

“ตอนนี้อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย รถพยาบาลใกล้ถึงแล้ว”

หานมู่จื่อมองไปรอบตัว แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตรวจหา ตำแหน่ง พลางพูด“ฉันจำได้ว่าโรงพยาบาลไม่ไกลจากนี้ น่าจะ ราวๆแปดนาทีได้”

เธอพูดพลางมองเย่หลิ่นหาน “ตอนนี้คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหน บ้างคะ บอกฉันมาสิ ฉันจะได้บอกคุณหมอ”

หากแต่เย่หลินหานได้แต่จ้องตาเธอไม่กระพริบ แม้ว่าจะเจ็บ จนใบหน้าซีดขาว แต่ว่าเขาเองก็ไม่ได้ใส่ใจตัวเองเท่าไหร่นัก เป็นแบบนี้ได้ไงกัน หานมู่จื่อรู้สึกปวดหัว เย่หลิ่นหาน ไม่ สบายก็ต้องไปโรงพยาบาลนะคะ คุณไม่ไปโรงพยาบาล แล้วจะ หายดีได้ยังไง ถ้าคุณเป็นลมไป ฉันไม่พยุงคุณขึ้นนะคะ

แววตาของเย่หลิ่นหานผ่อนคลายลง มองเธออยู่เป็นนาน แล้ว พูดขึ้น แล้วถ้าผมไปโรงพยาบาล คุณจะไปกับผมไหม

หาหมอ…ฉันยังต้องรับเสี่ยวหมี่โค้ว คุณ….. เขาหลับตาลงอย่างสงบ และยิ้มอย่างขมขื่น

“เป็นอย่างนั้นจริงๆนั่นแหละ คนอย่างผม ต่อให้อยู่ในโรง พยาบาลก็คงไม่มีใครรู้

เห็นท่าทีของเขา ทานออดที่จะกัดฟันพูดไม่ได้ ตอนที่รถพยาบาลมาถึง เสี่ยวหมี่โต้วน่าจะใกล้ออกมาแล้วล่ะ ฉันรีบส่ง เขากลับบ้านแล้วรีบมาหาคุณที่โรงพยาบาลดีไหมคะ หรือ ว่า……ฉันจะโทรศัพท์บอกพนักงานคุณนะคะ ให้พวกเขา……..

“ได้ ผมจะรอคุณที่โรงพยาบาลนะ

เห็นว่าเขาน่าจะใกล้ลงมาแล้ว หานคือพูดอะไรมากไม่ได้ ได้ แต่ยืนรอรถพยาบาลอย่างกระวนกระวาย ตอนที่เสี่ยวหมี่โต้วอ อกมารถพยาบาลยังมาไม่ถึงด้วยซ้ำ พอเขาเห็นหม่าม เสี่ยวหมี่ โต้วก็วิ่งสายกันมาหาหาน จื่อทันที

“หม่ามี้”

“เสี่ยวหมี่โต้ว”หานมู่จื่อกวักมือให้เขา เสี่ยวหมี่โต้วเดินเข้าไป ซบเธอ จากนั้นสายตาจึงสาดส่องไปที่กำแพง ซึ่งเย่หลิ่นหาน นอนอ่อนแรงอยู่ที่นั่น

“เอ๋ คุณอาเป็นอะไรอ่าครับ”

“คุณอาไม่สบายจ๊ะ หม่ามีกำลังรอรถพยาบาล หนูรอแป๊บนึง

ได้ไหมจ๊ะ”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าอย่างรู้ความได้สิครับ ผมรอเป็นเพื่อน หม่ามี้นะครับ”

“จ๊ะ ขอบใจนะเสี่ยวหมี่โต้ว”

เสี่ยวหมี่โต้วเข้าถึงจิตใจผู้คนขนาดนี้ หานคู่อรู้สึกดีใจ

เหลื่นทานพิงกำแพง นั่งสีหน้าระทวยอยู่ตรงนั้น พอได้ยินเสียงของเสี่ยวหมี่โต้ว เขาจึงค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วสบตาเข้ากับ ดวงตากลมโตน้อยๆของเสี่ยวหมี่โค้ว ยืนยิ้มออกมาทีหนึ่ง

“เสี่ยวหมี่โต้วมาแล้วเหรอ……

“สวัสดีครับคุณอา”เสี่ยวหมี่โต้วโค้งคำนับทักทาย

“ขอโทษนะ วันนี้อา…คงพาหนูไปกินของอร่อยไม่ได้แล้วล่ะ

“ไม่เป็นไรครับคุณอา”เสี่ยวหมี่โต้วมองด้วยสีหน้าใสซื่อ บริสุทธิ์ แล้วพูดขึ้น คุณอาไม่สบาย หลับตาพักผ่อนนะครับ ก่อน ที่รถพยาบาลจะมา ผมกับหม่ามีจะอยู่เป็นเพื่อนคุณอาเอง

เมื่อมองดูใบหน้าดวงน้อยที่ถอดพิมพ์ออกมาจากเย่ไม่เป็นรา วกับแกะ เย่หลิ่นหานย่อมรู้แน่ว่าเย่ ไม่เซ็นรักหานคู่จื่อมาก เดิมที เขาอยากครอบครองหาน จื่ออยู่แล้ว

ถ้าหากเขาเห็นว่าเสี่ยวหมี่โต้วหน้าตาเหมือนกับเขา งั้นก็ไป แม้แต่โอกาสก็คงไม่มีงั้นสิ

คิดมาถึงตรงนี้ เย่หลิ่นหานจึงหลับตาลง พูดออกมาอย่างยาก ลำบาก อาเจ็บมากเลย หนูกับหม่า…..ไปโรงพยาบาลเป็น เพื่อนอาได้ไหม”

“แต่ว่า……

“อาไม่มีญาติพี่น้อง ในโรงพยาบาลมันวังเวงเกินไป เขาฝืนยิ้มออกมา เป็นเพราะหลับตาลง จึงเก็บซ่อนอารมณ์

ทั้งหมดเอาไว้การหลอกลวงเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่ง ก็รู้สึกไม่ดีอยู่ดี

แต่จะให้เขาทำอย่างไรได้เล่า หาน จื่อเล่นไม่ขยับอะไรเลย เขาได้แต่ลงมือทางเด็ก

ถ้าเป็นเด็ก พอเคยได้รับผลประโยชน์จากเขาแล้ว แถมยัง ออกปากเรียกคุณอาอีก แม่เด็กก็คงไม่ใจจืดใจดำหรอกมั้ง

เพียงแต่ว่า เย่หลิ่นหานดูเสี่ยวหมี่โต้วผิดไป

แม้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะเป็นเพียงเด็กห้าขวบ แต่ก็ไม่ใช่เด็กน้อย ธรรมดา ความฉลาดหลักแหลมของเขาเกินกว่าเด็กทั่วไป

เสี่ยวหมี่โต้วจึงกระพริบตา มองไปที่หม่ามีที่หนึ่ง แล้วปฏิเสธ อย่างสุภาพว่า “คุณอาหานไม่มีญาติหรือครับ เสี่ยวหมี่โต้วจำได้ ว่าคุณอาเปิดบริษัท งั้นหม่ามีก็โทรหาพี่สาวหรือคุณน้าที่บริษัท ครับ คุณอาหานบอกว่าโรงพยาบาลวังเวงเกินไป

หี คิดจะให้เขากับหม่ามีไปเป็นเพื่อนเหรอ ไม่มีทางหรอก

แม้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะไม่ได้รังเกียจเย่หลิ่นหาน แต่ถ้าหากว่าจะ มาพรากพ่อแม่เขาออกจากกันล่ะก็ ไม่ได้หรอกนะ

เย่หลิ่มหานลืมตาขึ้น มองไปที่เด็กคนนี้ เขากำลังจ้องมองมาที่ ตนเอง แววตานั้นสุกใสไม่มีความซับซ้อนใดๆ

แต่ว่ากลับทำให้ เย่หลิ่นหานเกิดความรู้สึกเปล่าเปลี่ยวอย่าง ใช้อจํากัด

เขามักจะรู้สึกว่าเด็กคนนี้อ่านความคิดเขาออกทะลุปรุโปร่งหรือว่าคิดไปเอง

เยหลิ่มหานอดประหลาดใจไม่ได้ เขาได้ยินเสียงรถพยาบาล

มาแต่ไกล

*รถพยาบาลมาถึงแล้ว”

ไม่นาน รถพยาบาลได้จอดเข้าที่ริมถนน เย่หลิ่นหานถูกวางขึ้น บนเปลรถ ก่อนที่เย่หลิ่นหานจะขึ้นรถ แววตาคอยมองไปที่เขา ตลอด ริมฝีปากขยับเล็กน้อย

“อย่า….อย่าลืมที่รับปากผมนะ มู่จื่อ

“ญาติไม่ตามมาหรือคะ”ก่อนที่พยาบาลจะปิดประตูรถ มองไป ที่หานจ๋อกับเสี่ยวหมี่โต้วที่หนึ่ง ด้วยแววตาแปลกๆ หานคู่จื่อคืนสติมา กำลังจะตอบเสี่ยวหมี่โต้วที่อยู่ข้างๆ ก็ตอบ

ขึ้นแทน

“พี่พยาบาลครับ พวกเราไม่ใช่ญาติของคุณอานะครับ หม่ามี ผมเห็นว่าคุณอาป่วย ก็เลยเรียกรถพยาบาลน่ะครับ

“หา” พยาบาลเสียหน้าเล็กน้อย ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง งั้น

ขอบคุณมากนะคะ”

“ไม่ต้องขอบคุณครับ ผมกับหม่ามีไปก่อนนะครับ

หาน อคิดอยากจะพูดอะไรต่ออีกหน่อย แต่โดนเสี่ยวหมี่โต้ ลากไปเสียก่อน พยาบาลมองตามเงาหลัง อดพูดออกมาไม่ได้ ว่า “เด็กสมัยนี้หน้าตาดีขนาดนี้เชียว”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ