บทที่ 800 นี่คือการยั่วยวน

จริงๆแล้วเธอโกรธอยู่ แต่เมื่อเธอพูดค่านั้น น้ำเสียงของเธอ เหมือนเด็กงอแง ไม่เหมือนว่ามีความโกรธ แต่กลับเหมือน กําลังทําตัวเป็นเด็กทารก

นี่มันเกิดอะไรขึ้น เธออยากจะค่าเขาชัดๆ!

หานมู่จื่อ โกรธมาก แต่กลับมองเห็นดวงตาที่ลดลงของเย่ไม่ เซินและรอยยิ้มที่ดูขี้เล่น “กลโกงหรือ

ในขณะที่พูด ดูเหมือนว่าเขาจะจดจําอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จากนั้นก็หัวเราะเยาะ “ใครเอาชุดชั้นในมาใส่ไว้บนสูทของผม เมื่อวานนี

เมื่อพูดเรื่องนี้ขึ้นมา หานมอก็หน้าแดงไปทั่วทันที

“ใครกันที่เป็นคนโกง”

หานมู่จื่อ “!!!”

“คุณฟังฉันอธิบายก่อน เรื่องเกี่ยวกับสูทของของคุณ จริง ๆ แล้วมันเป็นอุบัติเหตุ

สวรรค์เป็นพยาน เธอไม่ได้ตั้งใจเลยจริง ๆ ! เธอไม่ได้โรคจิต เข้าใจไหม ที่จะตั้งใจเอาชุดชั้นในของตนเองไปแขวนไว้บนชุด สูทของเขา แม้ว่า…เธอจะใส่ชุดชั้นในนั้นและโอบกอดชุดสูท ของเขานอนหลับไป
แต่……นั่นคือตอนที่เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ต้องการชุดสูทแล้ว เธอ จึงเอาสูทนี้มาเป็นของตนเอง จึงเกิดเป็นเรื่องแบบนี้

ถ้าวันนั้นบอกว่าต้องการสูทตัวนี้อยู่อีก เธอก็คงจะไม่…….. เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานมอก็สิ้นหวังเล็กน้อย

“อุบัติเหตุหรือ” เย่ ไม่เซ็นเข้าไปใกล้เธอ ดวงตาที่หรี่แคบลง ขนตาที่อยู่รายล้อมดวงตาสีดำขาว “โอกาสที่จะเกิดอุบัติเหตุ แบบนี้มีเพียง0.1% คุณคิดว่าผมจะเชื่อไหม

ช่างเถอะ เชื่อหรือไม่ก็ตามใจ!

โอเค แม้ว่าฉันจะต้องการ โอเค อย่างนั้นแล้วจะทําไม จะเป็นอย่างไรหรือ

ดวงตาที่หรี่ของเย่ ไม่เช่นเผยให้เห็นถึงอันตรายเล็กน้อย ใน ที่สุดก็ยอมรับว่าคุณยั่วยวนผมใช่ไหม”

หานคู่จื่อ …….เดี๋ยวก่อนนะ เกี่ยวอะไรกันกับเรื่องฉันยั่วยวน คุณ ฉันเพียงแค่บอกว่าฉันไม่สามารถจะทำอะไรคุณได้ นอกจาก…..” พูดถึงตรงนี้ หาหมอก็บ่นออกไปด้วยความ เสียใจอีกเล็กน้อย “ฉันก็แค่แขวนชุดชั้นในเอาไว้ก็เป็นการ ยั่วยวนคุณ อย่างนั้นคุณเมื่อกี้นี้….มันคืออะไร

เมื่อพูดถึงตอนท้าย ก็เห็นได้ชัดว่าเธอขาดความมั่นใจ เสียง ของเธอก็ลดลงอย่างมาก แต่ความไม่พอใจและคำบ่นของเธอล้วนแต่เขียนไว้บนหน้าหมดแล้ว

“ลูกยั่วยวน!”

เย่ไม่เป็นคิดอยู่สักพัก จากนั้นก็ตอบเธอกลับไป

หานมู่จื่อ “ ? ? ?”

ความหมายของเขาคือ เขาถูกตัวเองยั่วยวนอย่างนั้นหรือ หา นมจื่อมองเข้าไปในดวงตาของเขา และยังคงคิดเสมอว่าหมาย ถึงอะไร แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงคนเคาะประตูจากด้านนอก

เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู หาน จื่อจึงย่อตัวลงและนั่งยอง ๆ หลังจากย่อตัวลงจึงได้พบว่าด้านหลังของสํานักงานของเย่ ไม่ เซินสามารถซ่อนคนไว้ได้ จึงเดินไปยังจุดนั้น โดยไม่ต้องคิด

เย่ไม่เป็นผู้ที่เห็นกระบวนการทั้งหมด

จนกระทั่งเธอซ่อนตัวเสร็จแล้ว เย่ ไม่เซ็นจึงพูดออกไปอย่าง เย็นชา “เข้ามา

พูดจบ เขาก็ก้าวไปอย่างมั่งคงยื่นมือออกไปเพื่อจัดระเบียบ รอยพับของเสื้อผ้าที่ยับตอนที่ช่วยเธอ จากนั้นก็นั่งลงที่ด้านหน้า โต๊ะทํางาน

คนที่เข้ามาก็ไม่ใช่ใคร ก็คือพี่หลิน

หานจื่อไปที่นั่นครึ่งวันแล้วยังไม่กลับมา เธอจึงคิดทบทวน อย่างละเอียด และรู้สึกว่าวันนี้ใบหน้าของหานคู่จื่อดูแปลกไป ในใจมีความกังวลเล็กน้อย ดังนั้นจึงอยากกลับมาลองดู และมาตามหารายงานการทํางาน

ทันทีที่เข้าไปยังสํานักงาน พี่หลินก็ส่งสายตากันไปทั่วห้อง สำนักงาน แต่เธอก็ได้กวาดสายตาไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นเงาร่างของ พานมู่จื่อ

แปลก เจ้าเด็กคนนี้ไปไหนแล้ว

ขอช่วยให้เธอมาส่งกาแฟ เธอกลับไม่ได้อยู่ที่สำนักงานของ ประธาน และยังไม่ได้กลับไปที่ห้องเลขาอีกด้วย ไปไหนเสียแล้ว ละ

คิดแล้วคิดอีก พี่หลินกลับยังไม่ลืมว่าตนเองยังมีธุระอยู่ เธอ เดินไปยังโต๊ะทำงาน วางข้อมูลเอกสารไว้บนโต๊ะทำงาน

ในขณะที่ก้มตัวลง พี่หลินก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยเล็กน้อย เมื่อ

เห็นแก้วกาแฟบนโต๊ะทํางาน

“กาแฟเอามาส่งแล้วหรือ

“อืม” เย่ไม่เป็นพยักหน้า เขากลับไปมีท่าทีเหมือนกับแรกเริ่ม ร่างกายมีออร่าที่เย็นชา ทั่วทั้งร่างมีออร่าที่ไม่ควรมีใครมาเข้า

ใกล้

หานคู่จื่อกำลังซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะ

โต๊ะทำงานของเย่ ไม่เช่นนั้นใหญ่มาก อีกทั้งยังมีอีกมากมาย นอกจากที่เก็บของแล้ว ก็ยังมีพื้นที่เพียงพอให้เขาวางขาได้ โดย ปกติแล้วเย่โม่เซ็นไม่คิดว่าจะมีอะไรด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้มีหานคู่จื่อ นั่งยองๆอยู่ในจุดนั้นซึ่งแออัดมาก
หลังจากทานมู่จื่อนั่งลงที่ด้านข้างเขา ก็อดไม่ได้ที่จะสาปแช่ง เขาอยู่ในใจ

เห็นได้ชัดว่าเธอนั่งยองๆอยู่ตรงนี้ เขาก็ยังขยับมานั่งตรงนี้อีก ยินสักพักจะไม่ได้หรือไง

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้หาซื้อไม่เข้าใจมากยิ่งขึ้นก็คือ เธอเป็นผู้ช่วยเลขานะ และไม่ได้มาแอบทำอะไรด้วย แล้วทําไม เธอจะต้องมาแอบซ่อนอยู่ใต้โต๊ะด้วย

อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้น เธอก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในหัวของ

เธอ จึงได้ยอมนั่งยองๆลงโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็เข้ามาซ่อนตัว หรืออาจจะเป็นเพราะการสนทนากับเยโมเงิน ที่ทำให้เธอรู้สึก ผิด

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หานมจือจ้องมองไปที่เย็ไม่เป็นอย่างขมขื่น และโทษเขาทั้งหมด!

เย่ ไม่เซินซึ่งกำลังฟังพี่หลินรายงานให้เขาฟัง แต่ทันใดนั้น กลับรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่อยู่ใต้โต๊ะพุ่งเข้ามาหาเขา เขาพยัก หน้าเล็กน้อยและมองลงไป

เมื่อเห็นหาน จื่อนั่งยองๆ อยู่ตรงนั้น มือทั้งสองข้างของเธอก็ วางลงบนขาของเขา ราวกับสัตว์ตัวเล็ก ๆ ที่ถูกต้อนเข้ามุม มอง ดูแล้ว……..น่าขำอย่างประหลาด

“ท่านประธาน คุณคิดอย่างไรกับข้อเสนอของฉันในตอนนี้ พี่ หลินถามจบ กลับไม่ได้รอค่าตอบของเย่ไม่เป็น เมื่อมองไป ก็ได้พบว่าเป ไม่เป็นกำลังมองลงไปได้โต๊ะ

พี่หลินอยากรู้อยากเห็นจึงก้าวไปข้างหน้า และต้องการจะมอง ไปยัง ได้โต๊ะ หานคู่จื่อได้ยินเสียงฝีเท้า จึงได้ดึงกางเกงของเย่ไม่เป็นอย่าง

ไม่รู้ตัว และเขย่าอย่างแรง

เย่โม่เชินไม่ได้แสดงออกใด ๆ แต่ตอนนี้กลับขมวดคิ้วขึ้น ผู้ หญิงคนนี้…….

“ท่านประธาน” พี่หลินกำลังเดินมาทางนี้

เย่ไม่เชินเงยหน้าขึ้น สายตาเปลี่ยนเป็นเย็นชา

ข้อเสนอใช้ได้ ก็ทําตามนี้เถอะ พี่หลิน มีเรื่องอะไรจะถามอีก ไหม”

เสียงฝีเท้าของ หลินหยุดลง “ โดยรวมแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไร แล้ว อย่างนั้นฉันก็จะทำตามแผนที่สั่งมานี้ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉัน ขอตัวก่อน”

“อืม”

เมื่อตอนที่พี่หลินจะออกไปแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมามอง เย่ ไม่เซิน

ทำไมวันนี้ดูแปลกๆ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า

หาน จื่อโผล่หัวออกมาจากใต้โต๊ะ และมองไปยังเย่ ไม่เป็น
“ไปแล้วหรือ

เธอไม่กล้าที่จะส่งเสียงดัง จึงทำได้แค่เพียงใช้เสียงจากม

ฝีปาก

เมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนี้ เย่ไม่เป็นก็อดไม่ได้ที่จะเหยียดนิ้วชี้ไปที่ หัวของเฮ และดันไปข้างหลังเล็กน้อย

ทำอะไรนะ” หานมู่จื่อถามด้วยเสียงเบา ดันนิ้วของเขาออก ไปพลาง และพยายามจะชะโงกออกมา

แต่เมื่อเธอชะโงกออกมา เย่ ไม่เป็นก็ใช้นิ้วดันเธอกลับเข้าไป

หลังจากผ่านไปหลายรอบ ทานคู่จื่อก็ตระหนักได้ว่า เปโม่เป็น ตั้งใจ และพี่หลินก็ออกไปตั้งนานแล้ว

มิฉะนั้น เย่ไม่เป็นคงจะไม่ทำอะไรโจ่งแจ้งแบบนี้

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เธอจึงลุกขึ้นจากใต้โต๊ะ และลุกขึ้นไปจัด ระเบียบเสื้อผ้าของตนเอง

“ฉันจะกลับไปห้องเลขาแล้ว”

พูดจบ หาน จื่อก็ไม่สนใจปฏิกิริยาของเย่ ไม่เซ็น และได้รับ หนีออกไปจากห้องของประธาน

หลังจากที่เธอออกไปแล้ว เย่ไม่เป็นก็นั่งนิ่ง เหยียดนิ้วออกไป แล้วแตะเบาๆที่ริมฝีปากของตนเอง บนนั้น…….ดูเหมือนจะยังมี ความนุ่มนวลและลมหายใจของเธอ

เพียงแต่ ตอนที่จูบลงไปเมื่อกี้นี้ ภาพนั้นที่ปรากฏขึ้นในความคิดเหล่านั้นมันคืออะไร

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ