บทที่ 289 หันหลังให้กัน

ประโยคนี้เหมือนมีสายฟ้าฟาดลงมากลางใจเสิ่น

เฉียว

เธอไม่ได้คาดหวังให้หานเส่โยวพูดตรงๆ แบบนี้ ออกมาและน้ำเสียงก็ไม่เบานัก

เธอหันหน้าด้วยความตื่นตระหนกมองไปที่ประตู ห้องผู้ป่วย

“เฉียวเฉียว เธอกลัวใช่ไหม เพราะเธอกำลังตั้ง ท้องลูกของเย่หลิ่นหาน ดังนั้นแม้ว่าเธอกับเย่โม่เซินจะ อยู่ด้วยกัน ไม่มีทางที่ใจของเธอจะมั่นคง ถ้า…ฉันหมาย ถึงถ้า ถ้าเยโม่เซินรู้ว่าเธอกับเย่หลิ่นหานมีอะไรกันล่ะก็ เธอคิดว่าเขาจะทนเธอได้ไหม”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกเย็นยะเยือกในใจ เธอมองไปที่หานเส่โยว “แล้วยังไงล่ะ เธอจะบอกเรื่องนี้ กับเขาเหรอ หรือว่า เธอคิดว่าฉันหย่ากับเย่โม่เซินงั้นเห รอ”

หานเส่โยวส่ายหน้า ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “เธอ เข้าใจฉันผิด เฉียวเฉียว ตราบใดที่เธอไม่เต็มใจ ให้ตาย ยังไงฉันก็จะไม่บอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ เฉียวเฉียวพวก เราเป็นเหมือนพี่น้อง…แต่ไหนแต่ไรมาคิดจะทำเพื่อเธอ มาโดยตลอด เธอดูนี่..”

จู่หานเส่โยวก็ยื่นสัญญาฉบับหนึ่งให้เสิ่นเฉียว
เดิมทีเส้นเฉียวไม่สนใจ แต่เมื่อเธอเห็นชื่อบน สัญญาใบหน้าของเธอก็ซีดลงทันทีและการหายใจของ เธอก็เร็วขึ้น “ทำไมสัญญาฉบับนี้ถึงอยู่กับเธอ”

หานเส่โยไม่ได้พูด แต่มองเธอด้วยแววตาขึ้ ขลาด

นี่คือหนังสือสัญญาหย่าร้างที่เธอเซ็นกับเย่โม่ เซ็น แต่ทำไมถึงมาอยู่กับหานเส่โยวที่นี่ได้ นี่มันเรื่อง อะไร

เป็นไปได้ไหมว่า…เย่โม่เซินบอกว่าจะให้คำตอบ ที่น่าพอใจแก่เธอ นั่นคือหนังสือสัญญาหย่าร้างงั้นเหรอ

“เฉียวเฉียว ฉันรู้ว่าเธอมีความรักที่ลึกซึ้งกับโม่ เซิน แต่…ความรู้สึกไม่สามารถบังคับได้ แต่ไหนแต่ไร มาเขา…ไม่ได้ชอบเธอเลย ถ้าเขารู้ว่าลูกของเธอเป็น ของเย่หลิ่นหาน เขาคงจะเกลียดเธอ แทนที่จะร่วมทน ทุกข์กับคนอื่นแบบนี้ จะไม่ดีกว่าเหรอถ้าเผชิญมันกับเย่ หลิ่นหาน เย่หลิ่นหานชอบเธอจริงๆ”

“หยุดพูดได้แล้ว” เสิ่นเฉียวขัดเธอด้วยน้ำเสียง เกรี้ยวกราด “ฉันไม่ต้องการให้คนอื่นมาสอนว่าฉันต้อง เลือกทำอะไร ฉันอยู่กับใครก็ได้ที่ฉันชอบอยู่ด้วย เธอยัง บอกว่าความรู้สึกบังคับไม่ได้ แล้วทำไมฉันต้องบังคับตัว เองให้อยู่กับเย่หลิ่นหานละ หานเส่โยว เรามักจะเรียกตัว เองว่าพี่น้องกัน เธอบอกว่าทำเพื่อฉัน แต่เธอเคยถามฉัน ไหมว่าฉันอยากจะอยู่กับเย่หลิ่นหานหรือเปล่า เธอรู้แค่ ว่าเขาชอบฉัน แต่เธอกลับไม่เคยถามฉันว่าฉันชอบเขา ไหม แม้ว่าเธอจะรู้ เธอก็ยังยืนยันที่จะให้ฉันอยู่กับเขาให้ได้ พูดให้สวยหรูว่าทำเพื่อฉัน แต่. ความจริงเธอทำไป ก็เพื่อความเห็นแก่ตัวของตัวเอง”

คำพูดของเธอทำให้หานเส่โยวตะลึงมากจนจ้อง ไปที่เธออย่างว่างเปล่า “เห็น เห็นแก่ตัว”

“ถ้าเธอไม่เห็นแก่ตัว เธอจะรู้ว่าพฤติกรรมของเธอ ก็ไม่ต่างจากการบังคับฉัน อย่างไรก็ตามสมองของเธอ ตอนนี้ก็ถูกมัวเมาด้วยอารมณ์ในใจของเธออย่างเต็มที่ ดังนั้นเธอจึงเจตนาจับคู่ฉันกับเย่หลิ่นหาน ฉันพูดถูก ไหม”

“เฉียวเฉียว”

“วันนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะพบเธอเส่โยว ไม่ว่า เธอจะทำอะไรหลังจากนี้ มันไม่มีผลอะไรกับฉัน เธอดีกับ ฉันมาก แต่…ฉันก็ไม่ได้แย่กับเธอ ความผูกพันแต่ไหน แต่ไรมาก็มอบให้กัน ดังนั้นฉันไม่ได้เป็นหนี้บุญคุณเธอ และฉันช่วยชีวิตเธอไว้เมื่อวานดังนั้นฉันจึงไม่เป็นหนี้ อะไรเธอเลยครั้งหน้าฉันจะไม่เจอเธออีก”

หลังจากพูดจบเสิ่นเฉียวก็หันหลังและเดินออก

ไป

เธอต้องไม่เห็นอกเห็นใจคน มิฉะนั้น..หัวใจของ เธอจะสั่นไหวได้อย่างง่ายดายโดยหานเส่โยว

“ถึงแม้ว่าวันหนึ่งเย่โม่เซินจะถือสัญญานี้มาบอก เลิกกับเธอ เธอจะไม่สนใจเหรอ เฉียวเฉียวเธอบอกว่า ฉันเห็นแก่ตัว แต่ฉันจะทำอย่างไรก็ไม่ใช่เพื่อเธอ ถ้าเขา หย่ากับเธอจริงๆ ถึงตอนนั้นเธอจะทำอย่างไรถึงจะดีล่ะ”
“อย่างนั้นเหรอ” เสิ่นเฉียวยิ้มจางๆ “งั้นก็รอให้ถึง ตอนนั้นค่อยว่ากัน ยิ่งกว่านั้นมันเป็นเรื่องของฉันแล้ว ฉัน มีความสามารถที่จะจัดการมันได้”

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังก้าวจากไป หานเส่โยวรู้สึก สับสนและกระโดดลงจากเตียงอย่างรวดเร็วไปกอดมือ เธอ “อย่าไปเลยเฉียวเฉียวมันเป็นความผิดของฉัน เอง… แต่ฉันขาดโม่เซินไม่ได้จริงๆ เขาไม่ชอบเธอ เธอ จะปล่อยเขามาหาฉันได้ไหม ฉันขอร้องเธอสักครั้ง”

“เธอพูดอะไร” เสิ่นเฉียวคิดว่าเธอได้ยินผิด เธอ จ้องมองหานเส่โยด้วยสายตาที่ไม่อยากเชื่อ “พูดอีกครั้ง สิ”

“ฉันขอโทษเฉียวเฉียว ฉันรู้ว่าคำขอนี้มากเกินไป แต่ฉันขาดเขาคงมีชีวิตอยู่ไม่ได้จริงๆ ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะเอาแต่นึกถึงเขา เมื่อวานนี้เธอไม่ควรช่วยฉันและ ปล่อยให้ฉันตายจะได้จบๆ ไป”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เสิ้นเฉียวหัวเราะ แล้วก็สบสายตา มองไปที่หานเสี่ยวอย่างเย้ยหยัน แต่รอยยิ้มนั้นเหมือน เยาะเย้ยตัวเองมากกว่า “เธอโทษฉันเหรอ เพราะฉันช่วย เธอเหรอ หรือว่าเธอกำลังคุกคามฉันด้วยชีวิตของเธอ”

“เฉียวเฉียว…ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่ ฉันชอบเขาจริงๆ ตอนนี้เธอท้องแล้ว เย่หลินหานก็ชอบ เธอมากขนาดนี้ อย่างนั้นเปลี่ยนมาชอบอีกคนไม่ดีเหรอ เย่หลินหานต่างหากที่มอบความสุขให้เธอได้”

“เอาอะไรมาบอกว่าเขาสามารถให้ความสุขกับฉันได้ ฉันต้องยอมรับความสุขแบบนี้ด้วยเหรอ เส่โยว เธอ ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้ ได้ล่ะ”

“เฉียวเฉียว เธอปล่อยเขามาให้ฉันเถอะ” หานเสี่ย โยวท่าทางราวกับโดนของ ไม่ตอบเสิ่นเฉียว เพียงแต่ยัง คงกอดขาของเธอและพร่ำให้เธอปล่อยเยโม่เซินให้กับ เธอซ้ำๆ

เสิ่นเฉียวพยายามดึงขาของตัวเองออกมาจาก ฝ่ามือของเธอ แต่หานเส่โยวก็เหมือนจะตัดสินใจกอด เธอไว้แน่น กอดขาเธออย่างเอาเป็นเอาตายขอร้องเธอ ด้วยน้ำตาคลอเบ้า

“เฉียวเฉียวฉันรู้จักกับเธอมานาน ความใส่ใจที่ฉัน มีต่อเธอ เธอก็รู้ดี ฉันไม่เคยขอร้องอะไรจากเธอ ขอ เพียงครั้งนี้ที่ปล่อยเย่โม่เซินให้ฉันเถอะ เฉียวเฉียวถ้า ไม่มีเขาฉันคงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่รอดจริงๆ”

หานเส่โยวเอาแต่ร้องไห้ เธอร้องไห้จนน่าสงสาร โดยไม่รู้ตัวว่าเส้นเฉียวที่ยืนอยู่บนแก้มขาวของเธอก็มี น้ำตาเต็มหน้าอยู่เช่นกัน เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง แน่น

“เธอกำลังเอาชีวิตของตัวเองมาขู่ฉันเหรอ มิตรภาพของเราพังทลายไปหมดแล้ว เพราะผู้ชายคน เดียว เธอไม่ต้องการมิตรภาพระหว่างเราแล้วใช่มั้ย”

“ไม่” หานเส่โยวส่ายหัวแรงๆ “ขอเพียงเธอ สัญญาว่าจะปล่อยเย่โม่เซิ่นให้ฉัน พวกเราก็ยังเป็นพี่น้องกันได้อีก เฉียวเฉียว วันข้างหน้าพวกเราจะดีกับเธอ ลูกของเธอที่เกิดมา…ฉันจะดูแลและถือว่าเป็นลูกของ ฉันเองจากนี้ไปเธอจะเป็นน้องสาวของฉันและฉันจะ ปฏิบัติต่อเธออย่างดี”

หลังจากฟังคำเหล่านี้เสิ่นเฉียวก็เข้าใจความคิด ของหานเส่โยวแล้ว

บางทีเธออาจจะชื่นชอบเย่โม่เซินอย่างลึกซึ้งมาก

จริงๆ

“พูดได้ดีจริงๆ” เสิ่นเฉียวหัวเราะเบาๆ แต่น้ำตายัง ไหลอยู่บนใบหน้า เธอไม่ได้กัมหน้าลง

เมื่อก่อนมีแค่หานเส่โยวที่เธอกล้าให้เห็นน้ำตา ของเธอ แต่ตอนนี้…เธอกลับรู้สึกว่าถ้าเธอปล่อยให้หาน เส่โยวเห็นน้ำตาของตัวเอง น่าจะทำให้เธอหัวเราะออก มา

หัวใจของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยเย่โม่เซิน

“แต่….เธอคิดแค่ว่าเธอชอบเย่โม่เซินแค่ไหน แต่ เธอกลับไม่ได้คิดว่าฉันรู้สึกยังไง”

เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอจะชอบผู้ชายคน เดียวกันกับหานเส่โยวและหานเส่โยวจะมีการ เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เพราะชายคนนี้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ