บทที่ 1118 สวยเกินไป

เมื่อได้ยินคำพูดตรงไปตรงมาของซูจิ๋ว หัวใจเสี่ยวเหยียน ว้าวุ่นมากยิ่งขึ้น ในเวลาเดียวกันสายตาของหานซึ่งก็มองทะลุฝา ฝูงชนมายังตัวเธอโดยตรง

ทั้งสองสบตากันกลางอากาศ

“ไปเถอะ”

ซูจิ๋วตันแผ่นหลังของเธอเพื่อเป็นสัญญาณให้เธอเดินไปข้าง หน้า

เสี่ยวเหยียนเท้าพันกันอยู่กับที่ ไม่กล้าเดินสาวเท้าไป เธอมอง ซูจิ๋วด้วยความลังเล ดวงตาของซูจิ๋วเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ทำไม ล่ะ? ประธานหานยืนรอเธออยู่ตรงนั้นแน่ะ ถ้าช้าไปกว่านี้ เขาอาจ จะเข้าไปคนเดียวนะ แล้วคืนนี้เธอก็มาเสียเวลาเปล่า ไม่มีโอกาส อีกแล้วนะรู้ไหม?”

หลังจากเธอพูดแบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็เพิ่งรู้สึกตัวขึ้นได้ ในเมื่อ ตกลงกับหานชิงไว้แล้วว่าจะเป็นคู่ควงมาร่วมงานเลี้ยงกับเขา เธอก็ควรก้าวไปด้วยความกล้าหาญ

เธอไม่อยากจากไปอีกแล้วจึงได้แต่ก้าวไปข้างหน้า

“ขอบคุณค่ะ”
เสี่ยวเหยียนสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อให้กำลังใจตัวเอง จากนั้น ก็เดินไปหาหานซิง หานซึ่งมีรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา รอบตัวมีกลิ่นอาย แห่งความสุขุม เขายืนอยู่ตรงนั้นเหมือนมีรัศมีสว่างไสวอยู่ล้อม

รอบ ทําให้คนอดไม่ได้ที่จะมองเขา

ผู้ที่มาร่วมงานเลี้ยง ในวันนี้ล้วนแล้วแต่เป็นคนชั้นสูง ในหมู่คน เหล่านั้นจะมีคนเป็นพ่อเป็นแม่ที่อยากพาลูกสาวออกมาเปิดตัว และถือโอกาสนี้ทำความรู้จักกับคนใหญ่คนโตซึ่งแทบจะไม่ต่าง อะไรกับการนัดบอด

หากตระกูลไหนมีลูกสาวก็ย่อมมองมาทางหานซึ่งเป็นธรรมดา ขนาดยังไม่ได้เข้างาน หญิงสาวหลายคนก็มองมาที่หานชิง จากนั้นพ่อแม่ก็สูดหายใจ

“ไม่ต้องมองหรอก ผู้ชายคนนั้นเป็นต้นไม้เหล็ก ยังไงก็ไม่ ออกดอกหรอก”

พวกพ่อแม่ที่อยู่ด้านข้างที่ได้ยินก็พูดเสริม

“ใช่ ได้ยินมาว่าเขาปฏิเสธผู้หญิงไปตั้งหลายคนและไม่เคย ควงผู้หญิงคนไหนมาร่วมงานเลยนอกจากเลขาของเขาคนนั้น แต่…ฉันก็ได้ยินมาว่าเลขาคนนั้นแต่งงานมาหลายปีและมีลูกไป แล้ว”

“หรือว่าเขาจะไม่ชอบผู้หญิง? ชอบผู้ชาย?”

“เป็นไปไม่ได้หรอก เขาไม่ได้มีผู้ชายเคียงกายเสียหน่อย เกรงว่าผู้ชายคนนี้น่าจะเป็นคนระเบียบจัดทั้งเรื่องงานและเรื่องชีวิต ส่วนตัวน่ะสิ ฉันเคยได้ยินมาว่าเมื่อก่อนประธานหวงเคยเชิญเขา ไปทานอาหารและเรียกพวกผู้หญิงสวยๆ เข้ามาเพื่อใช้เรือนร่าง หว่านเสน่ห์เขา แต่เขากลับไม่แม้แต่จะมอง…

“ดูเหมือนว่าจะไม่มีความหวังเลย

มีใครบางคนยังไม่ยอมตายใจและดึงแขนเสื้อผู้เป็นพ่อ

“พ่อ ทำไมหนูถึงคิดว่าที่เขาเป็นแบบนี้เพราะยังไม่เจอผู้หญิงที่ ตัวเองหวั่นไหว? ถ้าเขามีรสนิยมทางเพศเป็นปกติก็ต้องเป็น เพราะเหตุผลนี้เท่านั้น ที่ก่อนหน้านั้นเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ก็เพราะไม่สามารถทำให้เขาหวั่นไหวได้ ทำไมเราไม่ลองเสี่ยงดู ล่ะคะ?”

เมื่อได้ยินลูกสาวพูดมาแบบนี้ ผู้เป็นพ่อที่ถูกดึงแขนเสื้อก็รู้สึก ว่าเธอชื่อซื้อเกินไป อาจเป็นเพราะเขาเอาอกเอาใจลูกสาวคนนี้ ดังนั้นเธอถึงได้พูดไร้สาระแบบนี้ออกมาได้

ในขณะที่เขากำลังจะต่อว่า จู่ๆคนที่เพิ่งคุยกับเขาเมื่อกี้นี้ก็หัน มาคุยกับลูกสาวของตัวเอง

“ที่เธอพูดก็พอมีเหตุผล มีผู้ชายที่ไหนไม่ชอบผู้หญิงบ้าง? นอก เสียจากว่าผู้หญิงคนนั้นสวยไม่พอ! ฉันว่าคุณกับเธอลองดูหน่อย ดีกว่าไหม? ไปเป็นคู่กันพอดีเลย?”

หญิงสาวทั้งสองสบตากัน นัยน์ตาเผยให้เห็นสายตาเขม่นกันของแต่ละฝ่าย แต่ไม่นานพวกเธอก็แสร้งทำเป็นเป็นมิตร

“งั้นก็ไปด้วยกันเนี่ยแหละ

สายตาของหานชิงยังคงมองวนรอบตัวเสี่ยวเหยียน ในตอน แรกเขามีสีหน้าเรียบเฉย แต่นานๆเข้าคิ้วก็เริ่มขมวดเข้าหากัน เนื่องจากตอนที่เสี่ยวเหยียนกำลังเดินตรงมาหา จู่ๆก็มีผู้ชายคน หนึ่งตั้งตัวไว้ จากนั้นชายหนุ่มก็ยิ้มมุมปากราวกับพูดอะไรบาง อย่างกับเสี่ยวเหยียน

ภาพที่ทั้งสองยืนด้วยกันทำให้หานซึ่งรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่

ถูก

เขาเม้มริมฝีปากแน่น บนตัวมีรังสีแห่งความเยือกเย็นและใน

ขณะที่กำลังจะสาวเท้าเดินไปข้างหน้า ก็มีผู้หญิงสองคนขวางทาง

ไว้

“ประธานหาน”

“สวัสดีค่ะประธานหาน ฉันคือซูเหยาเหยาแห่งบริษัทตระกูลซู ฉันเห็นคุณยืนอยู่ตรงนี้จากที่ไกลๆ ไม่ทราบว่าคุณกำลังรอใคร อยู่หรือเปล่าคะ?”

เมื่ออีกคนเห็นว่าเหยาเหยาพูดแล้วจึงไม่พอใจที่ตัวเองตาม หลัง เธอจึงก้าวมาอยู่ข้างๆหานชิงและพูดด้วยรอยยิ้ม “ประธาน หานน่าจะกำลังรอคนอยู่สินะคะ? ต้องการให้ฉันช่วยไหม?”

เมื่อเห็นผู้หญิงสองคนที่รั้งตัวเขาไว้ หานซึ่งก็ขมวดคิ้วและจ้องคนทั้งสองอย่างไม่สบอารมณ์

“มีธุระอะไร?”

ทั้งสองถึงกับผงะ ไม่คิดว่าเขาจะเย็นชาได้ถึงขนาดนี้ ดังนั้น พวกเธอจึงพูดไม่ออกไปสักพัก

“ถ้าไม่มีอะไรก็หลีกทาง” แม้ว่าโดยปกติแล้วหานซึ่งจะปฏิบัติ กับคนอื่นด้วยความสุภาพ แต่สถานการณ์นี้กลับต่างกันออกไป เขาไม่มีความอดทนที่จะจัดการกับผู้หญิงที่น่าเบื่อทั้งสองคนนี้

ซูเหยาเหยาหน้าถอดสีเล็กน้อย อาจเป็นเพราะออร่าของหาน ชิง เธอจึงได้แต่เดินถอยออกไปสองก้าว โดยไม่พูดอะไร

ส่วนอีกคนนั้นก็คือหยูซาน เมื่อเห็นเหยาเหยาอยู่ในอาการ ประหม่าก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะอยู่ในใจ

รอยากจะยั่วผู้ชายแต่ไม่มีความอดทนแม้แต่น้อย พอทำตัว ตีสนิทแล้วโดนบอก ให้หลีกทางก็ยอมถอยออกมาเสียแล้ว

หยูซานไม่ยอมรามือ เธอเดินไปข้างหน้าและจับไหล่หานชิง “อัยหยา ประธานหาน ฉันเห็นว่าคุณมาคนเดียว วันนี้ฉันเองก็มา คนเดียว ไม่ทราบว่าจะขอเชิญคุณมาเป็นคู่ควงของฉันในค่ำคืน นี้ได้ไหมคะ?”

เมื่อเหยาเหยาเห็นสถานการณ์นี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปมาก ใน ใจมีแต่คำว่าแย่แล้วเพราะคาดไม่ถึงว่าจะถูกเธอแย่งซีนไปก่อน แต่ไม่นานเธอก็สงบลงเมื่อเห็นสีหน้าของหานซึ่งดำราวกับน้ำ หมึกเมื่อถูกหยูซานกอดไว้ เธอเห็นเส้นเลือดบนหน้าผากได้อย่างชัดเจน ทั้งร่างอาบไปด้วยรังสีอันตราย

“ปล่อย”

หานซึ่งกำลังอดทนถึงที่สุดเพื่อรักษาความเป็นสุภาพบุรุษ จนถึงตอนสุดท้าย

เมื่อหยูซานเห็นว่าเขาโกรธแล้วแต่ก็ไม่ได้ผลักตัวเองออกไป เธอจึงคิดว่าอันที่จริงเขาก็ไม่ได้รังเกียจเธอ ดังนั้นเธอคิดจะอยู่ ใกล้ชิดเขาอีกสักพัก แต่ใครจะรู้ว่าวินาทีต่อไปร่างของเธอก็ถูก เหวี่ยงออก

“อ๊า!” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งร้องอุทานในงาน ซูเหยาเหยาจ้องม องหยูซานที่เผยรอยยิ้มหัวเราะเยาะเธอเมื่อเสี้ยววินาทีที่แล้วถูก เหวี่ยงตัวออกไปและล้มลงกับพื้นอย่างน่าอับอาย ทุกคนที่อยู่ ใกล้ๆเหตุการณ์ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุแบบนี้ขึ้นมากะทันหัน บางคนสับสนจนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

มีบางคนที่มองดูเหตุการณ์ด้วยแววตาสมน้ำหน้า เห็นได้ชัดว่าซูเหยาเหยาคือหนึ่งในคนที่สมน้ำหน้า ล้มลงไป ซะแล้ว โชคดีที่เธอถอยออกมา

อย่างไรก็ตามหานซึ่งก็ไม่ได้ไปดูว่าหยูซานคนนั้นเป็นอย่างไร บ้าง เนื่องจากเขาเตือนเธอแล้วว่าให้ปล่อย ดังนั้นเธอต้องรับผิด ชอบตัวเองกับผลที่เกิดขึ้นต่อจากนั้นไม่ว่าจะอย่างไร

อีกด้านหนึ่ง

เสี่ยวเหยียนไม่คิดว่าตัวเองจะถูกตั้งตัวไว้ อีกฝ่ายบอกว่าเห็นเธอมาคนเดียวก็เลยจะเชิญเธอให้มาเป็นคู่ควงเขาในค่ำคืนวันนี้

ตอนแรกเสี่ยวเหยียนยังคงแสดงท่าที่สุภาพเพราะมีคนรอเธออยู่ แต่หลังจากที่ผู้ชายคนนี้ถาม เสี่ยวเหยียนก็ได้แต่อึ้งจึงยิ่ง ทำให้ชายหนุ่มไม่เชื่อ

“ความจริงไม่มีใครรอคุณอยู่ใช่ไหมครับ? คุณไม่ต้องกลัวผม ไปหรอก ผมไม่ใช่คนเลว ก็แค่เห็นคุณสวยเกินไป เพราะฉะนั้น คุณถึงได้ดึงดูดใจผม ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยนัดใครมาเป็นคู่ควง ออกงานเลี้ยงมาก่อน คุณคือคนแรก

พอพูดจบ ชายหนุ่มก็คิดว่าตัวเองพูดได้น่าชื่นชมและดูดี อีก ฝ่ายจะต้องหวั่นไหวแน่ๆ

แต่ใครจะรู้ว่าในเวลานี้จะมีเสียงเข้มดังขึ้นมา

“จริงเหรอ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ