บทที่ 734 คราวนี้ที่รู้สึกเสียใจมาก

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียกหม่ามีของเสี่ยวหมี่โค้ว ทานอ รู้สึกหัวใจเธอสั่นไหว เธอจึงค่อยๆหันไปมองเสี่ยวหมีได้วอย่าง ช้าๆ

ใบหน้าของเจ้าตัวเล็กดูแดงก่ำ สายตาวาววับและดูโหยหา เธอ

เขาดูไม่ได้โกรธเธอเรื่องวิดีโอคอลในวันนั้น แม้ว่าทานจื่อจะรู้ว่าไม่ได้โกรธเด็กน้อยตรงหน้าข้ามคืน แม้จริงๆเธออาจจะอยากเขา แต่เมื่อพอแสดงด้านดีๆ ให้ ลูกอมเขาอีกครั้งเด็กไร้เดียงสาคนนี้ก็จะกลับมาชอบเธออีกครั้ง ทันที

ตอนนี้เสี่ยวหมี่โต้วอยู่ตรงหน้าเธอ เธอรู้สึกเจ็บปวดเหมือน ความรู้สึกมันกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง

เธอขยับริมฝีปากพยายามจะพูดอะไรออกมา แต่จู่ๆเสี่ยวหมี่โต้วกลับพุ่งไปกอดคอหาน จื่อไว้อย่างแรง

หานมู่จื่อตัวแข็งทื่อรู้สึกได้ถึงแขนนุ่มๆของเด็กชายตัวเล็กที่ กอดรอบคอเธอไว้ มือเล็กๆที่โอบรอบคอเธอก็สัมผัสที่คอเธอ เบาๆ เด็กชายตัวนุ่มนิ่มกล่าว “หม่าม เสี่ยวหมี่โค้วคิดถึงหม่าม จังเลย”
หานมู่จื่อ ”

เธอค่อยๆเงยหน้า อยากจะเอื้อมไปจับปลายนิ้วที่อยู่หลังคอ

แต่ทันใดนั้นหนูน้อยพูดขึ้นมาว่า “หม่าม หม่ามีตอนนี้อยากจะ สนใจเสี่ยวหมี่โต้วหรือยัง?”

คําถามที่ถามออกมาด้วยความระมัดระวัง เพราะกลัวว่าเธอจะ โกรธและไม่สนใจกัน จนทำให้คนที่ได้ฟังรู้สึกเศร้าขึ้นมา

ดวงตาของหานมู่จื่อเปลี่ยนเป็นแดงก่อนจะมองที่เสี่ยวหม

โต้วแล้วถามกลับเสียงเบา “ถ้าแม่ไม่สนใจลูกอย่างที่พูด เสียว หมีโค้วจะโกรธแม่ไหม?” เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตาปริบๆ ใบหน้าเล็กๆนั้นดูเรียบง่าย

และจริงจัง “ไม่เลยหม่ามี เสี่ยวหมี่โต้วจะไม่โกรธหม่ามีเลย

“จริงเหรอ? แล้วถ้าแม่ไม่สนใจฟังเสี่ยวหมี่โต้วเลยล่ะ?”

เมื่อได้ยินดังนั้นเสี่ยวหมี่โต้ว ก็คร่ำครวญเอียงศีรษะและพูดว่า “ถ้าหม่าไม่สนใจฟังเสี่ยวหมี่โต้วเลย เสี่ยวหมี่โต้วก็จะรอแม่ เพราะเสี่ยวหมี่โต้วเป็นลูกของแม่ เดี๋ยวสักวันหนึ่งหม่ามีก็จะ สนใจเสี่ยวหมี่โต้วเอง

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น หานมอไม่เพียงแต่เสียใจแต่

ยังรู้สึกผิดอีกด้วย

เธอไม่รับผิดชอบต่อสิ่งใด แต่กลับสอนให้เสี่ยวหมี่โต้วเป็น คนมีน้ำใจขนาดนั้น แถมเป็นเด็กที่เอาใจใส่และเข้าใจผู้อื่น
ถ้าตามปกติแล้วเสี่ยวหมี่โค้วควรจะเกลียดเธอไม่ใช่เหมือน กับตอนนี้ที่ให้อภัยทั้งคำพูดและการกระทำของเธอที่เกิดเมื่อ ก่อนหน้านี้ แถมยังพูดด้วยใบหน้าเสียใจว่าจะรอเธอตลอดไป

เป็นลูกชายที่ไม่มีใครเทียบเลย หาน จื่อรู้สึกซาบซึ้งจับใจ จนรวบตัวเสี่ยวหมี่โต้วมาไว้ใน อ้อมกอด “ก่อนหน้านี้หม่ามีผิดเอง หม่าจะไม่ทำอีกแล้ว

*หม่ามีครับ แล้วแต่ …….

“เกี่ยวกับพ่อของลูก กลับไปถึงก่อนแล้วหม่ามีจะบอกนะ ตอน นี้ทีนี่นักข่าวเยอะเกินไป พวกเรากลับบ้านกันก่อนดีกว่า”

เสี่ยวหมีโค้วพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

เพราะรถที่พวกเขานั่งเป็นของตระกูลหาน ดังนั้นเสี่ยวหมี่โต้ว และหาน จื่อจึงต้องกลับไปที่บ้านตระกูลหาน ส่วนเซียวซูและซู วก็นั่งรถคันอื่นไปแล้วต่างคนต่างก็ต้องกลับไปจัดการเรื่องของ ตัวเอง

หลังจากมาถึงบ้านตระกูลหาน หานซิงก็พูดกับทานชื่อว่า “ช่วงนี้เธอก็พักอยู่ที่บ้านตระกูลหานไปก่อนเถอะ ร่างกายของ เธอตอนนี้อ่อนแอเกินไป อยู่ที่นี่จะได้มีคนมาดูแล

หาน อนิ่งคิดไปสักพัก ก่อนจะส่ายหัวกลับไป “ฉันจะไม่พักอยู่ที่นี่”

เมื่อได้ยินดังนั้นหานซึ่งก็ขมวดคิ้วมั่น “นี่เธอยังต้องการกลับไปที่ห้องพักของตัวเองเหรอ? ที่นั่นไม่มีใครดูแลเธอเลยนะ ถ้า เธอต้องการกลับไปที่นั่นฉันจะให้ไปแต่ฉันจะให้คนรับใช้ไปกับ เธอด้วย

หาน จื่อส่ายหัว “ฉันก็จะไม่กลับที่ห้องพักนั่นเหมือนกัน” หานซึ่งรู้สึกงุนงงกับเรื่องนี้เล็กน้อย

ถ้าเธอไม่กลับไปที่นั่น ไม่พักที่บ้านตระกูลหานเช่นกัน แล้วเธอ ต้องการไปที่นั่น?

หรือว่าจะไปอยู่ที่บริษัท

ตอนที่ทานซึ่งกำลังประมวลผล หานมู่จื่อก็กระซิบเบาๆว่า “ฉัน จะพาเสี่ยวหมี่โต้วไปพักที่วิลล่าให่เจียง”

วิลล่าให่เจียงเป็นสถานที่ของเย่ไม่เป็น ที่แท้เธอต้องการกลับ

ที่ๆของเย่โม่เซิน

ทานชิงจึงผงะชั่วครู่

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอก็ต้องการไปพักที่วิลล่าให้เจียง ขณะกำลังคิดเรื่องนี้ หาน จื่อก็ก้มมองที่เสี่ยวหมี่โต้วที่ยืน เกาะขาเธอไว้ก่อนจะเอ่ยถามเสี่ยวหมี่โต้วเสียงเบา “เสี่ยวหมี่โต้ ว หม่ามีจะพาหนูย้ายไปที่วิลล่าไม่เจียง หนูอยากไปกับหม่ามี ไหม?”

เมื่อเสี่ยวหมี่โต้วได้ยินดังนั้นก็กอดขาแม่ตัวเองเสียงยกใหญ่ ก่อนจะพยักหน้าขึ้นลงอย่างขยันขันแข็ง
“อืม หม่ามีไปที่ไหนเสี่ยวหมี่โต้วก็จะไปที่นั่น

“เด็กดี” หานมู่จื่อลูบหัวเสี่ยวหมี่โต้ว จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้น “พี่ หลังจากอาหารค่ำวันนี้ บอกให้ลุงหนานไปส่งพวกเราที่วิลล่าให้ เจียงนะ”

เป็นที่เข้าใจแล้วว่าเธอต้องการพักที่วิลล่าให้เจียง

ถ้าไม่เกิดเรื่องกับเย่ไม่เซิน ตอนนี้เธอก็คงเป็นภรรยาของเก๋ โม่เป็นและอาศัยอยู่ด้วยกันฉันสามีภรรยาคู่หนึ่งอย่างปกติ

“อืม”

“เสี่ยวหมี่โต้ว ขึ้นไปเก็บของเร็วลูก

เสี่ยวหมี่โค้วพยักหน้าก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน

หานซึ่งมองไปที่เธอก่อนจะสายหัวระอา ช่วยไม่ได้เล็กน้อยคน นี้ก็เปลี่ยนเป็นดื้อรั้นอย่างเร็วและไม่อยากจะคิดเลยว่าใครจะ

เป็นคนดูแลเขา ในวันที่แม่ไม่สนใจเขา

ต้องไปแล้วและไม่ได้รู้สึกอาวรณ์เลย

รู้สึกมาเสมอว่าลุงเขาคนนี้ถูกละเลยจริงๆ

หลังจากผ่านอาหารค่ำไป ลุงหนานก็ส่งเสี่ยวหมี่โต้วและหา

นมู่จื่อไปที่วิลล่าให่เจียง

สิ่งที่วุ่นวายที่สุดก็คือเสี่ยวเหยียน เธอไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อ งกับเข่ไม่เป็นเพราะเธอไม่สามารถอยู่ที่วิลล่าให่เจียงได้และพัก อยู่ที่บ้านตระกูลทานได้
ดังนั้นสุดท้ายเธอก็ต้องกลับไปพักที่ห้องพักของตัวเอง

เมื่อลุงหนานไปส่งเธอเสี่ยวเหยียนยังคงมองไปที่หาน อด้วยความสงสารจับใจ

“จื่อ เธอจะไม่พักอยู่กับฉันจริงๆเหรอ? ให้ฉันพักอยู่ห้อง ใหญ่ขนาดนั้น ฉันก็กลัวนะ!”

หาน… ……เธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ จะกลัวอะไร?”

“เป็นผู้ใหญ่แล้วไง ห้องใหญ่ขนาดนั้น ให้พักอยู่คนเดียวก็น่า กลัวอยู่ดี งั้น….เธอให้เสี่ยวหมี่โต้ว……

“ไม่ได้ ถ้าเธอกลัวอย่างที่บอกเธอก็ไปหาพี่ชายฉันสิ ไปกันค่ะ ลุงหนาน”

ลุงหน้าพยักหน้าลากับเสี่ยวเหยียน จากนั้นจึงขับรถออกไป

และปล่อยให้เสี่ยวเหยียนยืนอยู่ที่ตรงนั้นด้วยความโมโห

ยัยจื่อ ให้เธอที่กำลังกลัวไปหาพี่ชายของอเนี่ยนะ? เธอจะ ไปกล้าได้ไง?

ณ วิลล่าให่เจียง

นับตั้งแต่ข่าวของเย่โม่เซ็นแพร่สะพัดออกไปทั่วเมืองเปีย คนในวิลล่าให้เจียงต่างก็ทราบหมดแล้วตอนนี้พวกเขาจึงยังคง อยู่ในความเศร้า แต่ก็ยังต้องจัดการตัวเองกันต่อไป จากนั้นพวก เขาก็ได้รับค่าตอบแทนกันต่อ

ตอนนี้เริ่มแล้ว เมื่อเห็นรถกำลังวิ่งมาทางนี้ ผู้รักษาความปลอดภัยตรงประตูวิลล่าให้เจียงก็เริ่มสุขุมดูเคร่งขรึมขึ้นมา

รถหยุดลงที่หน้าประตูใหญ่ ประตูรถถูกเปิดออก หาน จื่อลง จากรถพร้อมเสี่ยวหมี่ใต้ว

พวกชายรักษาความปลอดภัยทั้งหลายต่างก็ทักทายพวกเขา ก่อนจะตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น “คุณผู้หญิง

“คุณผู้หญิงครับ! คุณชายเเขา…….

หาน จื่อตัดบทสนทนานั้น “รบกวนพวกคุณด้วย ท้ายรถ กระเป๋าเดินทางอยู่ช่วยฉันถือหน่อยนะ ขอบคุณมาก

เธอไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องของเยโม่เซ็น แต่ใบหน้าของ เธอและร่างกายของเธอที่ซูบลงไปเยอะก็เป็นที่ประจักษ์แล้ว แสดงว่าเธอเองก็ไม่โอเคเช่นกัน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ถามอะไร เพิ่มเติมอีก ก่อนจะช่วยขนกระเป๋าเดินทางให้เธอ

“ลุงหนาน รบกวนลุงหนานมากเลยค่ะวันนี้ เธอทางกลับบ้าน

อย่างปลอดภัยนะคะ

“ครับ งั้นผมขอตัวไปก่อนนะครับ

กลุ่มรักษาความปลอดภัยที่หน้าประตูพาหาน จื่อและเสี่ยวหมี่ โต้วเข้าไปยังวิลล่า เจียงพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง

ความจริงแล้วท่านจื่อไม่ได้มาที่นี่บ่อยๆ ความรู้สึกเธอแตก ต่างออกไปทุกครั้ง

เช่นครั้งนี้ที่เธอมาด้วยความรู้สึกที่เศร้าใจเป็นพิเศษ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ