บทที่1348 ไม่ฉลองวันเกิด

“พูดเหลวไหลอะไร!”

พนักงานคนที่พูดเหลวไหลคนนั้นถูกตำหนิออกมาคำนึง ก็ แลบลิ้นไม่ยอม ทำหน้าทะเล้นออกมา “ฉันไม่ได้พูดผิดสักหน่อย

“คุณจาง?”

เสี่ยวเหยียนได้สติกลับมา มองไปยังห้องที่ผ่านการตกแต่ง อย่างประณีต แล้วยังมีของขวัญที่ตัวเองเตรียมเอาไว้เรียบร้อย แล้ว คิดไปแล้วก็เลือกที่จะเข้าไปกอบเอาของขวัญที่ตัวเองเตรียม เอาไว้ขึ้นมาก่อน แล้วหันไป

“วันนี้ลำบากพวกเธอแล้ว แต่พวกเราคงไม่กลับมาแล้ว ฉัน ตามไปดูก่อนว่าเขาเป็นอะไรไป

“ค่ะ คุณจางรีบไปเถอะ มีอะไรเข้าใจผิดจะได้พูดกันให้

ชัดเจน”

“ขอบคุณนะ”

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนออกไป พนักงานปากเสียเมื่อครู่คนนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมาอีกครั้ง

“ฉันว่าเธอรุกเกินไป ก็เลยถูกแฟนไม่ชอบใจเอา ผู้หญิงน่ะถ้า ไม่รักตัวเองก็จะลงเอยอย่างนี้ ต่อไปพวกเธอมีแฟนก็อย่าเหมือน เธอเด็ดขาดเลยนะ”
มีคนที่อายุค่อนข้างมากหน่อยจ้องมองเธอ “ก็มีแต่คนอายุ น้อยอย่างพวกเธอถึงจะคิดอยากจะหาแฟนที่ประคองเธอเอาไว้ ในมืออย่างทะนุถนอม แล้ว เธอเกิดมาก็เป็นคุณลุงหรือว่า บรรพบุรุษเขาหรือไง? คนที่สามารถประคองกันชั่วคราว จะ ประคองไปทั้งชีวิตเธอได้หรอ?”

“พี่สาว พูดแบบนี้ไม่ได้นะคะ ตอนไม่ได้แต่งงานไม่ประคองกัน หลังจากแต่งงานกันไปคงไม่น่าอนาถไปกว่านี้แล้วล่ะ?”

“ซิส์ ความรักมันเป็นเรื่องเท่าเทียมกัน ตอนนี้เธอยังไม่เจอคน ที่เธอชอบ ก็เลยพูดเต็มปากเต็มคำอย่างนี้ รอให้เธอเจอคนที่เธอ ชอบก่อนแล้วค่อยมาพูดแบบนี้เถอะ

เสี่ยวเหยียนไม่ได้ยินว่าพวกเธอกำลังถกเถียงเรื่องตัวเองอยู่ ถึงขนาดที่ไม่คิดจะไปฟังว่าพวกเธอพูดอะไรกันด้วยเช่นกัน

หลังจากที่เธอออกจากร้านไปก็เริ่มค้นหาตัวหานชิง แต่หาอยู่ นานก็ไม่เจอเขาเลย ดังนั้นเธอก็เลยไปที่ลานจอดรถอีกครั้ง เป็น อย่างที่คิดรถของหานชิงได้ขับออกไปแล้ว

เสี่ยวเหยียนร้อนใจมาก จึงโทรไปหาหานซิงเลยทันที แต่ก็ โชคไม่ดีเอามากๆ โทรศัพท์ของเธอหมดแบตไปแล้ว

เพื่อเตรียมวันเกิดของหานซิง เธอยังเสียจนแม้แต่แบต

โทรศัพท์ก็ลืมชาร์ต

เธอไม่รู้เลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตอนนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตกลง หานชิงไปไหน เสี่ยวเหยียนคิดอยู่สักพักสุดท้ายก็ต้องเรียกรถ จากข้างถนน ไปหาที่บริษัทให้ดีก่อนดีกว่า
หลังจากที่ถึงบริษัทแล้ว เสี่ยวเหยียนก็ลงจากรถตรงไปขึ้น ลิฟต์ขึ้นไปชั้นบน แต่ผลก็คือหาทานซึ่งไม่เจอ แต่ได้เจอซูจิ๋วที่ยัง ทําโอที่อยู่

ซูจิ๋วเห็นเธอ ก็มีสีหน้าแปลกใจออกมา “เสี่ยวเหยียน ไม่ใช่ว่า เธอออกไปกับประธานหานแล้วหรอ? ทำไมถึงกลับมาอีก?”

เรื่องยังไม่ได้กระจ่าง เสี่ยวเหยียนก็เลยไม่คิดจะพูดเรื่องเมื่อกี้ นี้กับซูจิ๋ว ทำได้แค่เพียงเอ่ยออกไปว่า “โทรศัพท์ฉันแบตหมด หา เขาไม่เจอ เขาไม่ได้กลับมาหรอ?”

ถึงแม้ว่าคำพูดของเสี่ยวเหยียนจะเลี่ยงหนักไปเบา แต่ซูจิ๋วนั้น เป็นใคร? คาดเดาอะไรบางอย่างจากสายตาและการกระทำของ เสี่ยวเหยียนได้ทันที จึงได้ส่ายหน้าออกไป “เขาไม่ได้กลับมา เกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างพวกเธอหรอ?”

เสี่ยวเหยียนนึกไม่ถึงว่าเธอจะดูออกได้เร็วขนาดนี้ จึงถอน หายใจออกมา “ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ตอนนี้ก็เลยต้องหา เขาให้เจอก่อน ฉันถึงจะลองถามดูได้

“โทรศัพท์ของเธอแบตหมด? งั้นฉันลองโทรถามเขาให้เธอ แล้วกัน”

“อ้อ ได้ค่ะ งั้นรบกวนเลขาซูด้วยนะ คุณรีบช่วยฉันโทรถามดู ซูจิ๋วก็เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาหานชิง

แต่ผลก็คือ โทรศัพท์ของอีกฝ่ายสายไม่ว่างเลย จะโทรยังไงก็โทรไม่ติดสักที

โทรไปหลายครั้งติดก็เป็นแบบนี้ ซูจิ๋ววางโทรศัพท์ลง มอง

เสี่ยวเหยียนไปด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง “ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทำไมถึงเป็นอย่างนี้? เขาหายตัว

ไปหรือว่าอะไร? ต้องแจ้งความหรือเปล่า?”

แจ้งความ?

รู้สึกว่าแจ้งความนั้นไม่จำเป็น เสี่ยวเหยียนส่ายหน้าออกไป “คงเป็นความผิดของฉัน ไม่ต้องแจ้งความหรอก ฉันคาดว่าเขา คงไม่อยากเจอฉันสักพัก”

ฟังมาถึงตรงนี้ ซูจิ๋วก็ยิ่งไม่เข้าใจ “ตกลงมันอะไรกันเนี่ย?” “ไม่มีอะไรหรอก ในเมื่อถ้าเขาไม่อยู่ที่นี่ งั้นฉันไปหาเขาที่อื่นดี

กว่า”

ที่ที่หานชิงจะไปมีไม่เยอะ โชคดีที่เสี่ยวเหยียนรู้หมด เธอ วางแผนที่จะไปหาที่ตระกูลหานก่อน ถ้าหาไม่เจอก็ไปหาที่วิลล่า ส่วนตัวของเขา

เธอไม่อยากพูด ซูจิ๋วเองก็ไม่อาจเอาแต่ซักเธออยู่อย่างนั้น เพียงแต่เห็นภาพเบื้องหลังที่เสี่ยวเหยียนกอดของอยู่นั้น ก็รู้สึก สงสารขึ้นมา

คู่นี้คบกันเดิมทีก็ไม่ได้ง่ายเลย ถึงแม้ว่าหลังจากที่คบกันแล้ว จะหวานมาก แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหมือนกัน
แต่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอควรจะถามมากไป ซูจิ๋วก็เลยกลับไปยุ่ง เรื่องตัวเอง

เสี่ยวเหยียนลงมาด้วยใบหน้าที่ตำหนักอกหนักใจ ในหัวก็คิด ยุ่งเหยิง แต่ผลสุดท้ายตอนที่เตรียมจะกลับไปนั้นได้เจอเข้ากับส เย็นหวั่น

เพราะว่าวันนี้บริษัทตระกูลหานทำงานนอกเวลากัน สวี่เย็น หวั่นเห็นสีหน้าของเธอก็แปลกใจขึ้นมาเล็กน้อย ในใจก็คาดเดา ขึ้นมา เธอรู้ว่าตัวเองในตอนนี้ไม่ควรเดินเข้าไป แต่ก็ทนไม่ไหว เข้าไปทักทายเสี่ยวเหยียน

“เสี่ยวเหยียน ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่?”

เห็นสวีเย็นหวั่น ในใจของเสี่ยวเหยียนก็กระตุกขึ้นมาเล็กน้อย เพราะว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทสมัยเด็กของหานชิง บางทีถ้าเธอลอง ถามเธอดูสักหน่อย เธอคงจะรู้อะไรบ้าง?

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนก็รีบสาวเท้าเข้าไป “เย็นหวั่น คุณกับหานชิงโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กใช่มั้ย?

ได้ยินอย่างนั้น สวีเย็นหวั่นตะลึงงันไปทันที ทำไมจู่ๆเธอถึง ถามคำถามนี้ หรือว่ามีใครบอกอะไรเธอนั้นหรอ? แต่เพียงไม่ นานเธอก็สงบลง พยักหน้ายิ้มออกมาเล็กน้อย

“ใช่ เป็นเพราะทั้งสองตรงกูลสนิทกัน ก็เลยโตมาด้วยกัน มี อะไรหรอ?”

“ฉันมีข้อสงสัย ฉันไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น นึกขึ้นมาได้ว่าคุณโตมาด้วยกันกับเขา ก็เลย…อยากถามคุณสักหน่อย

เห็นแววตาและสีหน้าของเสี่ยวเหยียนแล้ว แล้วลองนึกเวลา วันนี้ดูอีกที คำตอบหนึ่งก็ผุดขึ้นมา สวีเย็นหวั่นรอให้เธอถามออก มาอยู่เงียบๆ

และก็เป็นไปอย่างที่คิด คำถามที่เสี่ยวเหยียนถามออกมา เหมือนอย่างที่เธอคิดเอาไว้ไม่มีผิด

“วันนี้ฉันฉลองวันเกิดให้เขา แต่เขาเหมือนจะอารมณ์ไม่ดี จากนั้นเมื่อกี้นี้ก็เดินออกมา ตอนนี้ฉันหาเขาไม่เจอเลยค่ะ”

แม้ว่าสวี่เย็นหวั่นจะทำใจเอาไว้แล้ว แต่หลังจากที่ได้ยินเสี่ยว เหยียนพูดออกมาอย่างนี้หัวใจก็ตื่นเต้นดีใจขึ้นมา เธอก็นึกว่า เสี่ยวเหยียนได้ช่วยหานซึ่งจัดการเรื่องที่ไม่สามารถฉลองวันเกิด ได้ไปเรียบร้อยแล้ว นึกไม่ถึงว่า…

จะว่าไปความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็ไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิด

เอาไว้เลย

อย่างน้อยเสี่ยวเหยียนก็ไม่รู้เรื่องที่ผ่านมาของหานซิงเลย แม้แต่น้อย ส่วนหานชิงเองก็ไม่พร้อมที่จะบอกเธอ ครั้งนี้ก็เลยได้ กลายเป็นอย่างนี้

คิดมาจนถึงตรงนี้แล้ว สวี่เย็นหวั่นก็หลุดสีหน้าซื้อกออกมา

“เมื่อก่อนเธอไม่เคยฉลองวันเกิดให้เขาหรอ?” “หา?” เสี่ยวเหยียนมีสีหน้าสงสัยออกมา “เมื่อก่อน? ไม่มี…
นี่เป็นวันเกิดปีแรกของท่านซึ่งหลังจากที่ทั้งสองคนคบกัน เมื่อ ก่อนเสี่ยวเหยียนจะกล้าไปฉลองวันเกิดให้เขาวที่ไหนกัน

สีหน้าของสวีเย็นหวั่นก็ดูไม่ดีขึ้นมาทันที “ทำไมถึงเป็นอย่าง นี้? วันนั้นฉันได้ยินเธอบอกว่าเธอจะฉลองวันเกิดให้เขา ในใจฉัน ก็ยังช็อกขึ้นมาเลย เพราะว่าแต่ไรมาหานซึ่งไม่เคยฉลองวันเกิด แต่ฉันเห็นเธอพูดเป็นจริงเป็นจัง ก็นึกว่าโรคนี้ของเขาจะถูกเธอ รักษาหายแล้วเสียอีก”

“อะไรนะคะ?” พอเสี่ยวเหยียนได้ยิน ก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที “ไม่ฉลองวันเกิด? นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

หานซึ่งไม่ฉลองวันเกิดหรอ? เรื่องนี้เสี่ยวเหยียนไม่เคยได้ยิน มาก่อน เขาเองก็ไม่พูด คนใกล้ตัวเขาก็ไม่บอกเธอ ส่วนเธอเองก็ ไม่เคยไปรู้เรื่องมาก่อนเหมือนกัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ