บทที่ 660 กลับไปอย่างว่าง่าย

“20นาทีเหรอ” น้ำเสียงเย่ ไม่เซ็นฟังดูไม่พอใจ หานมู่จื่อได้แต่ อธิบาย”ฉันเดินผ่านซุปเปอร์มาร์เก็ต อยากแวะซื้อของหน่อย ไหนๆคุณก็อยู่หน้าบ้านแล้ว รอหน่อยไม่ได้หรือคะ”

“ซุปเปอร์มาร์เก็ตไหน ผมไปรับ

“ไม่ต้อง! “หานคู่จื่อปฏิเสธอย่างร้อนรน

ถ้าให้เขามารับ ก็รู้กันหมดพอดี หาน จื่อสูดลมหายใจลึกๆ พยายามให้ตัวเองสงบ

“ไม่ต้องมารับฉันค่ะ ฉันซื้อของแป๊บเดียว ถ้าคุณรอจนเหนื่อย คุณกลับบ้านคุณก่อน หน่อยฉันไปหาคุณเอง”

พอพูดออกไป ทางนั้นเงียบอยู่นาน สุดท้ายตอบกลับมา

ว่า”ตกลง”

พอวางสาย หาน จื่อถอนหายใจออกมาด้วยความโล่ง เธอ เอามือกุมอก รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงและเร็ว

ถ้าโกหกบ่อยเกินไป ต่อไปจะรู้สึกผิดไหมนะ

แต่ว่าในเวลานี้ หานมู่จื่อจะคุยกับเย่ไม่เป็นได้อย่างไร ตาม อารมณ์ของเขา ถ้าเธอบอก ว่าอยู่โรงพยาบาล เขาจะต้องรีบวิ่ง มาทันที และถ้ารู้ว่าเธอมาเยี่ยมเย่หลิ่นหาน เรื่องก็จะยิ่งยุ่งไปกัน ใหญ่
เธอรู้สึกว่าไม่ควรมาเยี่ยมเย่หลิ่นหาน แต่ว่าเธอจะใจจดใจจ่ ไม่ได้ นา

หาหมอจึงบอกตัวเองว่า พอถามหมอเสร็จแล้ว แน่ใจว่าเ หลินหานพ้นขีดอันตรายเธอจะรีบกลับ

“คุณหาน เวลานี้ยังมีเรื่องที่บริษัทหรือครับ พอเดินไป ผู้

จัดการออดถามขึ้นไม่ได้ พอฟังแล้ว หานมู่จื่อจึงมองที่หนึ่ง ไม่ใช่ค่ะ เป็นคนในบ้าน มี

อะไรหรือคะ”

“ไม่มีอะไรครับ ผมคิดว่าป่านนี้แล้วยังทำงานที่ทำงานไม่เสร็จ แล้วให้คุณหานมา ก็รู้สึกเกรงใจครับ ผู้จัดการ ยิ้ม จากนั้นก็อด ไม่ได้จริง คุณหานมีแฟนหรือยังครับ

หานคู่จื่อ….ถามของผู้จัดการอี้ ฟังดูแปลกนะคะ”

“เอ๋อ”

“เวลานี้ประธานทานของคุณเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ คุณมาถาม คำถามแบบนี้กับฉัน เหมาะสมหรือคะ”

แววตาของหาน จื่อเฉียบคม จนผู้จัดการอี้เสียวสันหลัง เขา ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน เหงื่อตก มือหนึ่งปาดเหงื่อ เหอะๆ

ผม….ผมถามไปงั้นเอง ไม่รู้จะคุยอะไร ถ้าคุณหานถือสา ต่อไป

ผมจะไม่พูดครับ ขอโทษจริงๆ

ทานมอจึงเก็บสายตา มองไปทางห้องผู้ป่วย
บรรยากาศโดยรอบเงียบจนอึดอัด ผู้จัดการ มองดูด้านข้าง ใบหน้าที่แสนจะเย็นชาของ

หานคู่จื่อ ไม่กล้าปริปากพูด

ได้แต่รออยู่แบบนั้น ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ในที่สุดคุณ หมอก็ออกมา

“ใครเป็นญาติผู้ป่วยครับ”

หาน จื่อยืนนิ่งไม่ขยับ ผู้จัดการรอครู่หนึ่ง ได้แต่เดินขึ้นหน้า

“สวัสดีครับคุณหมอ ผมเป็นเพื่อนผู้ป่วย ญาติของเขายังไม่ มาน่ะครับ มีอะไรบอกผมได้”

“ผู้ป่วยลำไส้อักเสบเฉียบพลันครับ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว ตรวจ ดู ถ้าไม่มีอะไร คืนนี้ก็กลับได้ครับ คนหนุ่มๆ ต้องระวังเรื่อง อาหารนะครับ”

“ครบๆ ขอบคุณคุณหมอนะครับ ผมจะบอกเขา

พอหมอออกไป ผู้จัดการ จึงสาวเท้าเดินไปที่ห้องผู้ป่วย เดิน ไปไม่กี่ก้าวถึงได้รู้ว่าคนด้านหลังไม่ขยับ เขาจึงหันหลังไปมองหา นมู่จื่อ

“คุณหาน ไม่ไปหรือครับ

ทานอยิ้มเล็กน้อย ในเมื่อเขาไม่เป็นไรแล้ว ฉันไม่เข้าไป

แล้วดีกว่าค่ะ”
“รบกวนผู้จัดการ ค่ะ ฝากดูแลประธานทานด้วย ฉันยังมีธุระที่ บ้านต้องจัดการ ขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบ หานมู่จื่อไม่รอให้ผู้จัดการตอบกลับ ก็รีบจากไป

หาน จื่อเดินฉับๆออกไปจากโรงพยาบาลอย่างไม่ชะลอฝีเท้า พอออกจากโรงพยาบาล เธอจึงรีบเรียกรถแล้วบอกจุดหมาย แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหาเรคคอร์ดการโทร

ช่วงที่เธอคุยกับเย่ไม่เป็นห่างกันสิบห้านาที ตอนนี้ถ้าเร่งกลับ ไป อย่างน้อยต้องใช้เวลา อีกสิบห้านาที

เฮ้อ เมื่อเธอน่าจะบอกเวลามากหน่อย แต่ถ้าบอกมากไป เช่ ไม่เป็นก็จะสงสัยเอาได้ ตอนนี้รีบไป เวลาก็ไม่พออยู่ดี

หาน จื่อเก็บสายตา มองไปที่คนขับ

“คุณลุงคะ รบกวนเร็วหน่อยได้ไหมคะ ฉันรีบ

คุณลุงดูไม่พอใจ “พวกหนุ่มสาวเนี่ยสักแต่ว่าเร็ว ไม่ได้ สนใจความปลอดภัยเลย เวลานี้ เป็นเวลารถติดที่สุด จะไปเร็วได้

ไง”

“ขอโทษนะคะ ฉันรู้ว่ามันยาก แต่ว่าคุณลุงช่วยเร่งให้ฉัน หน่อยนะคะ ขอร้องล่ะ”หานคู่จื่อทำมือขอร้องคนขับ คนขับหรี่ ตามอง แล้วเก็บสายตากลับ ผมจะพยายามเร่งแล้วกัน แต่ถ้ารถ ติดก็ช่วยไม่ได้นะ

บทจะช่วยก็ประดังประเทเข้ามา หมายความว่าอย่างนี้สินะ
เธอรีบกลับไป แต่ว่าเจอรถติด เวลานี้เวลารถติดพอดี

รถติดจนขยับไม่ได้ หาน จ่อร้อนใจ คอยมองนาฬิกาตลอด เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายกับเย่ไม่เป็นอย่างไรดี

“คุณลุงคะ ตรงนี้จะติดอีกนานไหม ”

“ตอบไม่ได้ เวลา รถติดมาก บางทีครึ่งชั่วโมง ชั่วโมงนึงยังมี แต่เรายังไม่รั้งท้าย ค่อยๆขยับไปได้”

ค่อยๆขยับก็ไม่ทันอยู่ดี

หานมู่จื่อมองดูโทรศัพท์ แล้วส่งข้อความให้เยโม่เป็น

(ตอนนี้ฉันยังกลับไม่ได้ คุณจะรอฉันไหม

พอส่งข้อความออก โทรศัพท์ก็มาทันที

หาน จื่อเห็นเป็นชื่อเย่ไม่เป็น ก็ปวดหัวบขึ้นมาทันที แต่ก็

มากหน้ารับโทรศัพท์

“ไปไหน ทำไมยังไม่กลับ

เสียงเย่ ไม่เซ็นทุ่ม ฟังเหมือนไม่พอใจ

หานคู่จื่อกัดริมฝีปาก หลับตา “รถ รถติดค่ะ….……..

“คุณอยู่ซุปเปอร์ข้างล่างไม่ใช่เหรอ แล้วมารถติดอะไรล่ะ

หาน จื่อสูดลมหายใจ ไม่รู้ตอบไงดี

ทั้งคู่เงียบไปครู่ใหญ่ เย่ไม่เป็นเหมือนรู้สึกอะไรได้ จึงถาม ว่าคุณอยู่ไหน ส่งโลเคชั่นมา ผมไปรับ
..………รถติด รถคุณมาก็ไม่มีประโยชน์หรอก มาไม่ได้

เย่ไม่เป็นสูดลมหายใจลึกๆ คุณช่างมีวิธีชั่วโทสะผมจริงๆ

“คุณอย่าโกรธ ฉันจะลงรถ เดินกลับตอนนี้

พูดพลาง หานมู่จื่อเตรียมตัวลงรถ แต่กลับได้ยินเย่ ไม่เชิ แบนรถเยอะขนาดนี้ จะมายังไงกลับไปอยู่เฉยๆ อย่างว่าง่าย

เถอะ”

เธอจึงหยุดอยู่กับที่ ในใจอึดอัดเหลือแสน”ทำไงดีคะ

“ทำไงได้ล่ะ”เย่โม่เซินอ่อนใจ รอให้รถเลิกติด ผมรอคุณอยู่

ชั้นล่าง”

พอได้ยินเย่ไม่เป็นพูด หานมอก็รู้สึกลำบากใจขึ้นมา กัดริม ฝีปากตัวเอง ไม่รู้ว่าควรพูด อะไรดี หลังจากวางโทรศัพท์ ในใจ เธอรู้สึกเซ็งมาก

เธอโกหกอยู่ทางนี้ ส่วนเขาก็ไม่รู้เรื่องอยู่ทางนั้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ