บทที่ 1319 ความทรงจำที่เลวร้าย

“พวกเธออยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้แล้ว แกยังไม่มีความมั่นใจ ในตัวเองอีกเหรอ”

“ฉันไม่ได้ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ฉันก็แค่ไม่อยากให้เป็น อย่างนั้นเหมือนในอดีต ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ยึดตัวฉันเองเป็นหลัก ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปก็จะเกิดการผิดหวังได้ง่ายมาก ตอนนี้เรื่อง ปกติทั่วไปฉันก็วางแผนเอาไว้ในกรณีที่เลวร้ายที่สุดเอาไว้อย่าง นี้ถึงจะน่าแปลกใจที่สุด”

หานคู่จื่อได้ยินก็นิ่งเงียบเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่านิสัยของหา นมู่จื่อจะถูกขัดเกลาจนเป็นแบบนี้ไปแล้ว เธอจ้องมองเสี่ยวเหยีย นที่อยู่ตรงหน้าอยู่นาน ทันใดนั้นก็ยื่นสองมือออกมากอดไหล่ ของเธอเอาไว้

“ยัยโง่เอ้ย แกสามารถรักใครคนหนึ่งได้มากๆ แต่แกจะรักเขา จนยอมสูญเสียความเป็นตัวเองไปไม่ได้ ต่อให้หานซิงคือพี่ชาย ของเขา ฉันก็ยังต้องบอกกับเธอแบบนี้ ในเรื่องของความรู้สึกแก ไม่ควรจะลดคุณค่าตัวเอง พวกเธออยู่ด้วยกันแล้ว พวกเธอเท่า เทียมกัน แกชอบเขา เขาก็ชอบแก แต่ถ้าเขาไม่ได้ชอบ หมือน ที่แกชอบเขา อย่างนั้นแกก็ไม่ต้องชอบเขาจนมากเกินไป”

ถ้าไม่อย่างนั้น สุดท้ายคนที่เสียสละมาก ย่อมจะมีบาดแผลทั่ว ทั้งตัว

เรื่องนี้หาน จื่อเข้าใจอย่างลึกซึ้ง
คำพูดแต่ละคำเหล่านี้เข้าไปถึงก้นบึงหัวใจของเสี่ยวเหยียน เธอตบที่ไหล่หาน จื่อเบาๆ แสร้งทำเป็นผ่อนคลาย

“แกวางใจเถอะ ฉันไม่มีทางสูญเสียตัวตนของตัวฉันเอง ฉันก็ แค่ปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตและจิตใจนิดหน่อยเท่านั้น อยากให้ อนาคตของตนเองเต็มไปด้วยความประหลาดใจไม่มีที่สิ้นสุด แกลองคิดดู สิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นไปได้ สุดท้ายกลับกลายว่าเป็นไป ได้ อย่างนี้ไม่ใช่ว่าน่าแปลกใจมากเหรอ แต่ถ้าสิ่งที่ฉันคิดว่า เป็นไปได้ สุดท้ายกลับดับสลายหายไป ฉันก็จะรู้สึกเสียใจไง จะ รับผลลัพธ์นี้ไม่ไหว แต่ตอนนี้ฉันไม่เป็นนะ เพราะว่าตอนแรกฉัน มองไว้ในแง่ร้ายที่สุด ดังนั้นต่อให้วันนั้นมาถึงจริงๆ ฉันก็จะ ไม่……..เจ็บปวดจนเกินจะรับได้ขนาดนั้น

คำพูดเหล่านี้มาจากภายในจิตใจของเธอ ไม่พูดไม่ได้ หาน อกลับรู้สึกว่าที่เธอพูดก็มีเหตุผล

แม้อย่างนี้จะดูน่าเห็นใจอยู่บ้าง แต่ว่าความตื่นเต้นดีใจก็มี

มาก

อาจจะ ทุกคนล้วนมีทางเลือกและวิถีชีวิตเป็นของตัวเอง เธอ ไม่ควรจะไปก้าวก่ายอะไรมากนัก

คิดได้อย่างนี้แล้ว หานมู่จื่อก็พูดว่า “อย่างนั้นก็ได้ ตัวแกเอง รู้จักควบคุมให้ได้ ถ้างั้นฉันเข้าไปตรวจเป็นเพื่อน”

“อืม! “เสี่ยวเหยียนพยักหน้า ตอนที่ผลตรวจออกมา พิสูจน์ว่าเสี่ยวเหยียนตั้งท้องแล้ว
เสี่ยวเหยียนถือผลตรวจเอาไว้ เกือบจะร้องไห้ออกมา สุดท้าย เธอก็กอดหาน จื่อซบลงบนไหล่ของเธอ

“ยินดีด้วยเสี่ยวเหยียนของฉัน จะเป็นแม่คนแล้วนะ”

ในใจเสี่ยวเหยียนก็คิดว่า หานซิงก็จะเป็นพ่อของลูกแล้ว

แต่ว่า ตอนนี้เธอยังไม่อยากบอกเรื่องนี้ให้หานซึ่งรู้

“เรื่องนี้ แกยังไม่ต้องบอกพี่ชายแกนะ แล้วก็คนอื่นด้วย ได้ มั้ย”เสี่ยวเหยียนผละร่างออกมา เริ่มปรึกษาหารือกับหาน จื่อ

“ทำไมล่ะ ก่อนหน้านี้ที่แกไม่อยากบอกเพราะแกไม่แน่ใจ แต่ ตอนนี้ทุกอย่างก็แน่นอนแล้ว ทำไมยังไม่ยอมบอกอีกล่ะ สีหน้าท่าทางของเสี่ยวเหยียนเขินอายเล็กน้อย พูดเบาๆว่า

“ฉันอยากจะเตรียมตัวให้พร้อมอีกหน่อย จากนั้นค่อยบอกเขา”

เสี่ยวเหยียนพูดมาขนาดนี้ หานมอก็พอจะเข้าใจว่าเธอจะทำ อะไร”อืม เรื่องนี้ฉันจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นชั่วคราวก่อน ที่แกบอก ถูก ในเมื่อเรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างพวกแกสองคน ฉันก็ไม่ควรไป ก้าวก่ายอะไรมาก

“อืมๆ”

หลังจากออกไปจากโรงพยาบาลแล้ว เสี่ยวเหยียนกลับไปเอง หลังจากหาน จื่อขึ้นรถ เยโม่เป็นก็ถามอย่างเยือกเย็นว่า “จัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ”

หานมู่จื่อส่งเสียงตอบรับ ข้ามไปทักทายกับเสี่ยวโต้วหยา”เสี่ยวโต้วหยา หม่ามี้กลับมาแล้ว

“เธอเรียกคุณไปทําอะไร

เย่โม่เซินก็ยังคงมีความค้างคาใจกับเสี่ยวเหยียนอยู่ เขายัง ไม่ลืมเรื่องก่อนหน้านี้ที่ทำกับจื่อหวานใจเขาคนนี้ ครั้งนี้ยังเรียก มู่จื่อ ออกมาอีก แย่งเวลาที่ควรจะเป็นของพวกเขา!

“ไม่ได้ทำอะไรนี่ ก็เธอไม่สบาย ดังนั้นก็เลยเรียกให้ฉันไป ตรวจเป็นเพื่อนนิดหน่อยเองหาน จื่อยังคงหยอกล้อกับเสี่ยวโต้ วหยาต่อไป สีหน้าท่าทางเปลี่ยนไปไม่หยุด

มองดูท่าทางมีชีวิตชีวาของหาน จื่อชัดเจนแกล้งทำหน้า ทะเล้นอยู่ต่อหน้าเขา ความโกรธและความเบื่อหน่ายที่รอนานข องเย่ ไม่เซินเมื่อครู่ก็จางสลายหายไป

“ไม่สบายมาโรงพยาบาลเองไม่ได้เหรอ ไม่ใช่เด็กจะได้ต้องมี

คนมาเป็นเพื่อน ตอนนี้คุณมีลูกมีสามีแล้ว ยุ่งมาก

ท่าทางของหานมู่จื่อ ในที่สุดก็หยุดลง จากนั้นก็เงยหน้ามองเ ไม่เซินอย่างแปลกประหลาด

“ฉันรู้สึกว่าตอนนี้คุณเปลี่ยนไปเป็นคนที่แปลกมาก

สายตาของเธอสุกใส เหมือนกับสามารถทะลุเข้าไปในดวงตา ของเขาผ่านไปถึงภายในใจอย่างนั้น ริมฝีปากบางของเย่ไม่เป็น เม้มเข้าหากัน จากนั้นพูดว่า : “ใช่เหรอ แปลกตรงไหน

“เมื่อก่อนคุณ…ดูเหมือนว่าจะไม่ตัวติดกับฉันแบบนี้ ตอนนี้ กลับไม่เคยห่างกันสักก้าว ราวกับกลัวว่าฉันจะหายไปอย่างนั้นตกลงเป็นยังไง”

เยโมเงินถูกถามคำถามนี้ก็ไม่รู้จะตอบยังไง

แต่ว่าเขาแค่ยังไม่ได้คิดว่าจะตอบคำถามเธออย่างไรดี ถูก ต้อง เมื่อก่อนแม้ว่าทั้งสองจะอยู่ด้วยกัน แต่เขาก็ไม่ได้ตัวติดกับ เธอเหมือนตอนนี้

“ฉันรู้สึกว่านับตั้งแต่ที่คุณฟื้นฟูความทรงจำ คุณก็ตัวติดกับฉัน รอจนฉันคลอดลูกเหตุการณ์แบบนี้ก็ยิ่งมากขึ้น ฉันรู้สึกว่าเหมือน จะเกิดเรื่องอะไร ทำไมคุณต้องคอยตามติดฉันทุกฝีก้าวด้วย”

เมื่อก่อนหานมู่จื่อไม่เคยถามเขาอย่างจริงจังแบบนี้มาก่อน ครั้งนี้ก็ใช้โอกาสนี้ถามเขาสักที

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากบาง เริ่มคิดทบทวนขึ้นมา

ความจริงแล้วปัญหานี้ต้องเริ่มพูดตั้งแต่เขาฟื้นความทรงจำ

กลับมา

ไม่มีใครเคยเจอเรื่องราวแบบที่เขาเจอ ตอนนั้นเครื่องบิน ประสบอุบัติเหตุ ตอนที่เขาตกลงในทะเลนั้น ความสิ้นหวัง สิ่งที่ พบเจอมาอย่างนั้น

วันนั้นเขาควรจะเป็นเจ้าบ่าว ผู้หญิงที่เขารักยังรอเขาไป แต่งงานกับเธอในงานแต่งงาน

แต่วันนั้นเขากลับไปไม่ได้แล้ว เย่ โม่เห็นสามารถจินตนาการ ได้ถึงหานมู่จื่อที่อยู่ภายใต้การมาเป็นสักขีพยานของเหล่า ญาติมิตรและเพื่อนพ้อง ห้อมล้อมไปด้วยนักข่าวจะผิดหวังมากแค่ไหนที่ไม่ได้เห็นตัวเอง

เขาเองก็กลัวว่าตัวเองจะเป็นอะไรไป จากนั้นก็จะไม่ได้พบเธอ อีก

ดังนั้นวินาทีที่ความทรงจำเขาฟื้นคืนกลับมาเป็นปกติ ความ ทรงจำและความรู้สึกที่วนเวียนเหล่านี้ก็เหมือนเขาที่ตกลงไปอยู่ กลางทะเลอย่างไร้เรี่ยวแรง พยายามดิ้นรนต่อสู้ แต่กลับถูกคลื่น ชัดจนแทบจะไม่มีสติรู้ตัว

คนเราเล็กกระจิริดมากจริงๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าธรรมชาติ

ความทรงจำเหล่านี้ก็เหมือนคลื่น แต่ละอันก็อันตรายน่ากลัว ขึ้น ทำให้เขาต้องตั้งรับอย่างสุดกำลังตั้งแต่ต้นจนจบ จาก นั้น…..ก็ถูกคลื่นซัดกลืนกินไป

บวกกับต่อมา ตอนที่หานจื่อคลอดเสียวโต้วหยา เยโม่เซ็น ตามเข้าไปในห้องคลอดด้วย มองเห็นเธอคลอดลูกด้วยตาตัวเอง ท่าทางเหมือนกับว่าเหนื่อยจนแทบหมดสิ้นเรี่ยวแรง

ตอนนั้นเย่ไม่เนกุมมือเธอเอาไว้แน่น มองดูใบหน้าที่ไร้สีเลือด ของเธอ ก็นึกถึงตัวเองตอนอยู่ในทะเล ถูกคลื่นซัดเข้าใส่พัดพา ออกไปทีละลูกๆ สุดท้ายก็หมดซึ่งเรี่ยวแรง

คิดได้เช่นนี้ เย่โม่เซินก็ค่อยๆดึงสติกลับมา จากนั้นเขาก็มอง เห็นใบหน้าของหาน จื่อที่มองเขาอย่างเป็นห่วง “คุณเป็นอะไร ไป”

พูดจบ ก็ยังยื่นมือมาโบกไปมาที่ตรงหน้าเขา “ยังโอเคมั้ยเห็นท่าทางคุณ คุณคงจะไม่ได้คิดถึงความทรงจำที่ไม่ดีใช่มั้ย”

“เปล่า”เย่โม่เซินไม่อยากให้เธอเป็นกังวล ดังนั้นจึงรีบปฏิเสธ ทันควัน แต่ว่าหานมู่จื่อไม่เชื่อ เพราะท่าทางเขาเมื่อครู่เห็นชัดว่า จมติดอยู่กับความทรงจํา จะไม่ใช่ได้อย่างไร

ความทรงจําของเขาหาน จื่อรู้เกือบหมดแล้ว ดังนั้นเรื่องที่ทำ ให้เย่ไม่เซินแสดงท่าทีอย่างนั้นออกมา เธอรู้สึกว่าตนเองอาจจะ พอคาดเดาได้ว่าคืออะไรแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ