บทที่1008 เพิ่มจนกว่าพวกเธอจะพอใจ

คงจะเป็นเพราะสมองยังไม่ตื่นเต็มที่ หาน จื่อจึงพยักหน้าออกมา เล็กน้อย ไม่ได้คิดว่ามีปัญหาอะไร จึงได้ปิดตานอนหลับต่อ

เย่โม่เซ็นจึงอุ้มเธอออกไปข้างนอก หลังจากที่เดินออกไป หลายก้าว จู่ๆหาน จื่อก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ลืมตาจ้องม องเย่ ไม่เป็นไปอีกครั้งทันที

“ไม่สิ คุณปล่อยฉันลง

ตอนนี้เธออยู่ที่บริษัท เธอยังมีงานมากมายที่จัดการยังไม่เสร็จ เธอจะกลับไปได้ยังไง?

อีกทั้งในตอนนี้เอง หาน จื่อก็ได้พบว่า เมื่อกี้นี้ตนง่วงนอน มากจนนอนหลับไป? แบบนี้แล้วต่อไปจะสร้างแบบอย่างที่ดีได้ ยังไง? เจ้านายอย่างเธอมานอนหลับในเวลาทำงานเสียได้ แล้ว ยังหลับเป็นตายอีก แม้แต่เรื่องที่เยโม่เป็นมาก็ยังไม่รู้ตัวเลยสัก นิต

เย่ โม่เซินหยุดฝีเท้าลง ยนคิ้วมองเธอ

นึกไม่ถึงว่าจะตื่นมาเร็วขนาดนี้?

“เร็วสิ ปล่อยฉันลง”

หาน จื่อผลักร่างเขา ดิ้นรนพยายามคิดจะลงจากอ้อมแขนเย โม่เซ็น เย่ไม่เซินโอบเธอแน่น เม้มริมฝีปากอย่างไม่พอใจออกมาเล็กน้อย

“คุณทําอะไร?”

“ได้เวลาเลิกงานแล้ว” เขาเอ่ยเดือน

เลิกงานแล้ว? หานมู่จื่อได้ยินคำพูดนี้แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไป หลายส่วนเหมือนกับถูกฟ้าผ่าลงมาทันที ทั้งๆที่เธอก็จำได้ว่าใน ตอนทํางานนั้นยังเร็วไปจากเวลาเลิกงาน แล้วเธอนอนหลับไปไม่ ว่า แต่ยังนอนหลับจนถึงเวลาเลิกงานเลยหรอ???

จบกันๆๆ….

ในตอนที่หาน จื่อกำลังตำหนิตัวเองเป็นบ้าเป็นหลังอยู่นั้นเอง เสียงของเลิงเยาเยาที่อยู่ข้างก็ดังขึ้นมา “ท่านจื่อ! คุณกลับไปกับคุณชายเยก่อนเถอะค่ะ งานพวกนี้

ฉันกับหวังอานจัดการกันได้ค่ะ ถึงยังไงมันก็ไม่ได้เป็นงานเร่งที่จะ

ต้องทำให้เสร็จในวันสองวันนี่คะ แล้วอีกอย่างคุณก็ดูเหนื่อยมาก

แล้ว กลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่านะคะ”

หาน จื่อเงียบไป “ขอโทษนะ ไม่นึกเลยว่าฉันจะหลับไปเสีย ได้”

“ไม่เป็นไรค่ะ” เลิงเยาเยาโบกมือ เมื่อก่อนเธอไม่ยอมรับหา นมู่จื่อ แต่ตั้งแต่รู้ว่าหานมู่จื่อเป็นนักออกแบบที่เธอชื่นชอบที่สุด แล้วนั้น อย่าให้พูดเลยว่าเลิงเขาเขาถือหางเธอมากแค่ไหน

คนที่เธออยากปกป้อง ไม่ว่าจะทำเรื่องอะไร ในสายตาของเธอ นั่นก็คือมีเหตุผล แต่อาจมีความลำบากใจที่จะพูดออกมา
ถึงแม้ว่าจะไม่มี เธอเลิงเขาเขาก็จะช่วยอีกฝ่ายหามาให้ได้

หวังอานตามจีบเลิงเยาเยามานาน จึงรู้ลักษณะนิสัยของเธอดี อยู่แล้ว ในตอนนี้จึงได้ยิ้มไปพลางพร้อมเอ่ยต่อออกมา “ใช่ คุณ กลับไปก่อนเถอะครับ เรื่องของที่นี่มอบหมายให้ผมกับเลิงเยา เยาทําก็ได้ครับ”

เยโม่เซินเห็นหานคู่จื่อกำลังสับสน จึงตัดสินใจให้เธอไปทันที

“วันนี้กลับไปก่อน เรื่องที่ยังจัดการไม่เสร็จพรุ่งนี้ค่อยมาต่อ พวกเธอทั้งสองคน ฉันจะเพิ่มเงินเดือนให้เอง เอาจากบัญชีของ ฉัน”

พูดจบ เย่ โม่เซินก็ได้เข้าไปกระซิบข้างๆ ใบหูของเธอ “ตอนนี้ พอใจแล้วหรือยัง?”

ความจริงแล้วหาน จื่อคิดว่าตัวเองผู้เป็นเจ้านายนั้น นึกไม่ถึง เลยว่าจะไม่ได้ทําแบบอย่างที่ดีออกมาเสียได้ แล้วยังให้เลิงเยา เยากับหวังอานทำงานมากมายขนาดนี้อีก รู้สึกละอายใจเสียจริง ในตอนนี้เยโมเงินก็ได้เพิ่มเงินเดือนให้พวกเขา ทำให้ภายในใจ ของเธอสบายใจขึ้นมาไม่น้อย

แต่เธอก็ยังมีความอยากรู้อยู่เล็กน้อย ดังนั้นจึงเอ่ยถามออก ไปเบาๆ

“เพิ่ม เพิ่มเท่าไหร่?”

เย่ไม่เป็นแสยะริมฝีปากออกมา “เพิ่มจนกว่าพวกเธอจะ พอใจ”
เลิงเยาเยากับหวังอานที่อยู่ข้างๆ จู่ๆ มีเงินนี่ก็เป็นคนที่พูดดังกว่าคนอื่นจริงๆ

เลิงเยาเยาพยักหน้าด้วยความพอใจ “ดีเลยเพิ่มเงินเดือน ท่า นมู่จื่อ ตอนนี้คุณก็สามารถกลับไปอย่างสบายใจได้แล้วนะคะ

หานคู่จื่อยังลังเลอยู่เล็กน้อย แต่อย่างไรเย่ไม่เป็นก็ไม่ได้ ปล่อยโอกาสให้เธอได้สับสนเลย หลังจากที่พยักหน้าบอกลาให้ กับทั้งสองคนแล้ว ก็ได้อุ้มเธอออกไป

หลังจากที่ตัวคนเดินออกไปแล้วนั้น สองมือของเลิงเยาเยา

ก็ได้ยกขึ้นมาจับคาง ดวงตาเป็นประกายออกมา

“คุณชายเย่นช่างมีความสุขเกินไปแล้วนะเนี่ย”

หวังอาน “หา?”

“ก็เขา…อุ้มเทพธิดาของฉันไงล่ะ!” เลิงเยาเยาแสดงสีหน้าของ ความรู้สึกสุดยอดออกมา เหมือนกับว่าคนที่อุ้มหาน จื่อเป็นตัว เองไม่มีผิด

หวังอานที่จากเดิมแล้วคิดว่าเลิงเขาเขาจะเป็นเหมือนกับพวก ผู้หญิงที่บ้าผู้ชายพวกนั้นที่จะหลงผู้ชายใบหน้าหล่อเหลารูปร่าง สูงใหญ่คนเมื่อครู่นี้เสียอีก เพราะถึงอย่างไรในสายตาของเขาที่ เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ใบหน้าของเย่ ไม่เป็นเหมือนกับจะเพอร์เฟค ไม่มีที่ติเลยทีเดียว

แต่นึกไม่ถึงว่าคนที่เลิงเยาเขาหลงใหลนั้นไม่ใช่เย่โม่เป็น แต่ เป็น…
หวังอานอดไม่ได้ที่จะมองเลิงเขาเขาอยู่นานก่อนจะถามหยั่ง เชิงออกไป “เยาเยา เธอคงไม่…มีรสนิยมทางเพศมีปัญหาหรอก ใช่มั้ย?”

เลิงเยาเยาที่เมื่อกี้นี้ยังมีสีหน้าเคลิ้มอยู่ได้ยินคำพูดนั้นเข้า ก็ หันไปมองหวังอานอย่างไม่สบอารมณ์ทันที “นายพูดบ้าอะไร? อะไรกันที่บอกว่ารสนิยมทางเพศมีปัญหา?”

“เหอะๆ เธอคิดดูสิว่าผมตามจีบเธอมาตั้งนาน แต่เธอก็ไม่มี ปฏิกิริยาอะไรกลับมาเลยสักนิด ตอนนี้กลับมองผู้หญิงคนนึง อีก…ถ้าไม่ได้เป็นเพราะรสนิยมทางเพศมีปัญหา แล้วทำไม เธอ…”

คำพูดยังไม่ทันได้พูดออกมาจนจบ คอปกเสื้อของหวังอานถูก เลิงเยาเยาคว้าเอาไว้ เธอดึงเข้าหาตัวเอง ระยะห่างของพวกเขา ทั้งสองคนจากที่ไกลก็ได้เข้ามาใกล้กันในทันที พอหลังอานเงีย หน้าขึ้นมาก็สามารถมองเห็นใบหน้าสวยของเลิงเขาเขาอยู่ตรง หน้าเขาได้ทันที จนถึงขนาดที่ว่าถ้าเขาเข้าใกล้ไปอีกนิดก็จะ สามารถจูบโดนริมฝีปากแดงระเรื่อของเธอได้เลยทีเดียว

หวังอานรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที มองเลิงเขาเขาที่อยู่ตรงหน้า ไปพร้อมกับขนตาที่กระตุกรัว “ทำ ทำไมกัน?”

ถึงแม้ว่าจะอยากจูบลงไป แต่หวังอานก็ต้องบอกตัวเองเอาไว้ ว่าต้องเอาทนไว้ เขาตามจีบเยาเยามานาน ถ้าตอนนี้มาทนไม่ ไหวแล้วบุ่มบ่ามจูบลงไป แล้วเธอเกลียดเขาขึ้นมาอย่างนั้นแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาได้ทำไปมันก็สูญเปล่าน่ะสิ
เลิงเยาเยาไม่รู้เลยว่าในหัวของหวังอานตอนนี้นั้นได้วาดฝัน อะไรออกมา เอ่ยออกมาอย่างเหี้ยมโหด “ฉันเลื่อมใสศรัทธา เทพธิดาของฉัน นั่นเป็นความรู้สึกของการเลื่อมใสอย่างนึง นาย เข้าใจหรือเปล่า? ช่างเถอะ พูดกับไอ้คนสมองหมูอย่างนายไป นายก็ไม่มีทางเข้าใจหรอก! ที่ สรุปเลยก็คือฉันอิจฉาคุณชายเย ยังไงล่ะ!”

หลังจากที่หวังอานถูกผลักร่างออกไปนั้น ก็ก้มลงมองเนคไท ของตัวเองอย่างอารมณ์ค้าง นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะมีความคิด แปลกๆอย่างนี้ขึ้นมา หวังว่าเลิงเยาเยาจะด่าเขามากกว่านี้อีก หน่อย

อืม ใช้ระยะห่างที่ใกล้มากๆอย่างนั้นของเมื่อสักครู่นี้

หวังอานนวดหน้าผากของตัวเองเบาๆ ดูเหมือนว่าเขายังมีเส้น ทางอันยาวไกลที่ต้องเดินเชียวล่ะ

หานมู่จื่อที่จากเดิมนั้นง่วงมาก แต่ได้ผ่านเรื่องในออฟฟิศพวก นั้นมารบกวน จนหลังจากที่ขึ้นรถมาแล้ว เธอก็ไม่ได้มีความ ง่วงงุนอีกเลย ในตอนที่เย่ ไม่เป็นโน้มตัวลงมาคาดเข็มขัด ให้เธอ หานมู่จื่อก็ได้หลุดเสียงเอ่ยออกมาเบาๆ “เอ่อ….

“หืม?”

เย่โม่เซินหยุดการกระทำลง เลิกสายตามองเธอ
“ดูเหมือนว่าฉันจะตื่นเต็มตาแล้วค่ะ ตอนนี้ไม่ง่วงเลยสักนิด เย่ไม่เป็นได้ยินอย่างนั้นแล้วก็ได้เลิกคิ้วออกมาเล็กน้อย “งั้นก็ ดี กลับไปก็จะได้กินข้าว”

หาหมู่จื่อ “…ความหมายของฉันก็คือฉันอยากกลับไปทํางาน ต่อ”

แกรก—

เสียงที่ดังตามหลังคำพูดของเธอนั้น เป็นเสียงของการกดล็อก เข็มขัดนิรภัยนั่นเอง

คิ้วสวยของเธอนิ่วออกมา เห็นแววตาของเยโมเงินมีความไม่ พอใจออกมาเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยให้เธอได้ กลับไป แต่หานจื่อก็ยังคงดึงดันขึ้นมา

“เอ่อ ตอนนี้งานมันเยอะมากเลยนะ อีกอย่างเมื่อตอนบ่ายฉัน

ก็นอนอิ่มแล้ว ตอนนี้มีแรงที่จะไปทำงานแล้ว”

เย่โม่เซินเอ่ยกับเธอออกมาอย่างไร้ความเมตตา “ไปกินข้าวก่อน กินเสร็จแล้วค่อยพูดเรื่องอื่น”

รถขับออกไปแล้ว หานมู่จื่ออ้าปากออกมา แต่ก็ต้องหุบลงไป อีกครั้ง มองไปนอกหน้าต่างอย่างสิ้นท่า

เฮอะ ช่างมัน ตอนนี้เขาไม่ปล่อยให้เธอลงจากรถไป รอให้กิน ข้าวเสร็จแล้ว เขาจะยังปล่อยให้เธอมาอีกยังไงกัน?

ภายในรถเงียบไปสักพักนึง จู่ๆหานจ๋อก็หลุดเสียงเอ่ยออกมา “เสี่ยวเหยียนลาออกแล้ว

“อืม” เยโมเงินตอบออกมาอย่างสงบนิ่ง เหมือนกับว่าไม่ได้ ประหลาดเลยแม้แต่น้อย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ