บทที่276 อาบน้ำด้วยกัน

เดิมทีจิตใจที่วุ่นวายของเสิ่นเฉียว เมื่อนั่งลง ตากลมทะเลแล้ว ความวุ่นวายใจก็พลันหายไปได้เยอะ ลมทะเลในตอนกลางคืนนั้นพัดแรงและหนาวเย็น พัดพาลมหนาวนิด ๆ เข้ามาด้วย แต่ทำให้ใจผ่อน

คลาย

ตอนนี้เย่โม่เซินน่าจะกลับมาแล้วสินะ? อย่างนั้นเธอนั่งอีกหน่อยแล้วค่อยกลับไป

เย่โม่เซินที่คิดว่าเสิ่นเฉียวหนีไปแล้ว เขาจึงเรียก ให้ทุกคนรวมตัวกันแทบจะพลิกวิลล่าเพื่อหาตัวเธอ สุดท้ายก็ไม่มีใครหาเสิ่นเฉียวพบ

เพราะทุกคนรู้ว่าเยู่โม่เซินเข้าไปในห้องแล้วไม่ พบกับเสิ่นเฉียว ดังนั้นทุกคนจึงไม่มีใครคิดกลับเข้าไป หาในห้องอีก กลุ่มพนักงานเฝ้าประตูถูกซักถามอยู่หลาย รอบ ซึ่งทุกรอบต่างก็ไม่มีใครเห็นหรือว่าจะไม่มีใครออก ไปตั้งแต่แรก

แต่ว่าคนดี ๆ ทั้งคนไม่ได้ออกไปข้างนอกและไม่ อยู่ในวิลล่า หรือว่าจะหายไปเฉย ๆ ในอากาศได้งั้นเห รอ?

“คุณชายเย่ พวกเราหาทุกที่หลายรอบแล้ว ก็ไม่

เจอคุณนายน้อยเลย!” เมื่อได้ยินรายงานจากลูกน้องแล้ว สีหน้าของเย่โม่เซินดูแย่มากและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หาอีก ให้คนออกไปหา ใช้ทั้งการสอบถามและตรวจตรา”

ทุกคนออกมาหาเป็นวงรอบอีกครั้ง แต่สุดท้ายก็ ยังไม่พบตัว

จูหยุน กลับมาด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนักและด้วยแวว ตาที่หวาดกลัว

“คุณชายเย่ พวกเราหาทุกที่แล้ว แต่ก็หาไม่พบ

เลย…คุณชายเย่.”เธอคิดจะพูดอะไร?” เย่โม่เซินกวาดสายตามอง

ไปที่เธอด้วยสายตาที่เป็นอันตรายเป็นอย่างมาก

จูหยุน ตัวสั่นด้วยความตกใจแต่สุดท้ายต้องทำใจ กล้าพูดขึ้น: “หรือว่า…ที่จริงแล้วคุณนายน้อยไม่ได้ออก จากห้องคะ? ตอนนั้นที่ที่พวกเราอยู่มีเพียงทางออก เดียวเท่านั้น ถ้าคุณนายน้อยจะออกไปพวกเราจะต้อง เห็น แต่ว่าพวกเราหลายคนอยู่ตรงนั้นต่างก็ไม่มีใครเห็น คุณนายน้อยออกไปเลย ดังนั้นฉันเดาว่าเป็นไปได้ว่า คุณนายน้อยยังอยู่ในห้องตัวเองไหมคะ?”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ ตัวและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ่ม: “ในห้องไม่มีคน”

จูหยุน และทุกคนมองหน้ากัน

“เดี๋ยวก่อน” ทันใดนั้นเย่โม่เซินก็นึกบางอย่างขึ้น มาได้ เพราะเลือกห้องที่ดีที่สุดให้เธอ ห้องนั้นมีทางออก แค่ทางเดียว แต่ห้องนั้นยังมีอีกทางแต่เป็นเพียงทางที่ จะไปริมหาดเท่านั้น
หรือว่า…?

ทันใดนั้นเย่โม่เซินก็นึกขึ้นได้ และสีหน้าก็เปลี่ยน ไปทันที: “พวกเธอรออยู่ที่นี่ก่อน ฉันจะเข้าไปหาเธอใน ห้องเอง”

ทุกคนยังไม่ทันตอบรับ เย่โม่เซินก็หายไปแล้ว

“จูหยุน เมื่อกี้ที่เธอพูดหมายความว่ายังไงเหรอ? คุณนายน้อยยังอยู่ในห้องงั้นเหรอ?”

จูหยุน ยิ้มเล็กน้อย: “มันก็ไม่แน่ แต่ว่านี่เป็นครั้ง แรกเลยนะที่ฉันเห็นคุณชายเย่ตื่นตระหนกแบบนี้”

“จริงด้วย นี่ก็เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่ฉันเห็นคุณ ชายเย่โกรธ รู้สึกว่าคุณนายน้อยจะต้องมีความสุขมากแน่ ๆ เลย”

เสิ่นเฉียวที่ตากลมจนหนาวขึ้นมา และคิดอยู่ในใจ ว่าถึงเวลาที่ควรจะเตรียมตัวกลับเข้าไปแล้วจู่ๆ ก็ได้ยิน เสียงเอะอะ

“ยัยโง่ เธออยู่ที่นี่เองเหรอ”

เมื่อได้ยินเสิ่นเฉียวก็รีบหันไปมอง ทันใดนั้นก็ เห็นคนคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นบนกระดานไม้ที่สงบนิ่ง

คนคนนั้นนั่งอยู่บนวีลแชร์สะท้อนกับแสงไฟ เค้าโครงแห่งความมุ่งมั่นปรากฏอยู่ใต้แสงนั้น ทำให้รู้สึก เหนือจริง

โดยไม่รอให้เสิ่นเฉียวมีปฏิกิริยาใด ๆ คนคนนั้น ได้หยุดลงตรงหน้าเธอแล้วทันใดนั้นเองก็เอื้อมมือใหญ่ของเขาไปคว้าเธอจากพื้นเข้าสู่อ้อมแขนของเขา

“เย่…อือ” ริมฝีปากของเสิ่นเฉียวถูกเขาใช้แรง ประกบปากจูบทันทีที่กำลังจะเรียกชื่อเขา

จูบของเขาปั่นป่วนราวกับมหาสมุทรที่เร่งรีบผลัก เธอขึ้นและลงจนเธอเวียนหัวและต้องใช้เวลานานกว่าที่ เสิ่นเฉียวจะได้สติ เธอใช้แรงผลักเขา: “คุณเป็นอะไร คะ?”

จูบของเขาวันนี้ไม่เหมือนกับทุกที มันเหมือนกับ สัตว์ร้ายที่กำลังกัดกินเธอ ไม่ได้ให้ความรู้สึกที่ดีเลยสัก นิด

เยโม่เซินกอดเธอและกัดฟันสักพักก่อนที่จะหยุด มือใหญ่โอบรอบเอวเธอไว้แน่นน้ำเสียงทุ้มต่ำ: “เธออยู่ที่ นี่ตลอดเลยเหรอ? ไม่ได้ไปไหนมาเลยเหรอ?”

เมื่อได้ยินเสิ่นเฉียวก็ประหลาดใจเล็กน้อย: “ฉัน จะไปไหนได้?”

“คุณเป็นอะไร?”

“ไม่มีอะไร” เย่โม่เขินหลับตาและฝังหน้าลงที่คอ ของเธอ แต่เสิ่นเฉียวก็ยังได้ยินน้ำเสียงที่สั่นเครือของ เขา เหมือนกำลังกลัวอะไรบางอย่าง เธอนิ่งอยู่อย่างนั้น โดยที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นตอนนี้จึงทำได้เพียงยื่น มือออกไปกอดคอของเขา: “เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า คะ?”
เย่โม่เซินไม่ตอบ เขาทำเพียงยังกอดเธอไว้แน่น

ลมทะเลพัดเข้ามาจนเสิ่นเฉียวตัวสั่น เย่โม่เซินจึง ได้รู้สึกว่ากำลังกอดเสิ่นเฉียวที่ตัวเปียกไปหมด เมื่อเขา กอดเธอเสื้อเชิ้ตของเขาก็พลอยเปียกไปด้วย นาทีนี้เสื้อ เปียกที่แนบเนื้อทำให้หนาวแทบบ้าเมื่อลมพัดเข้ามา

“เธอมันยัยเด็กโง่ เธอมานั่งตรงนี้นานแค่ไหน แล้ว? เสื้อถึงได้เปียกหมด?”

“ก็พอไม่ทันระวัง….คลื่นซัดเข้ามา จากนั้นก็เลย เปียกโดยไม่ได้ระวัง แต่ว่าก็ยังดีที่ไม่เปียกเท่าไหร่ ฉัน กำลังจะกลับเข้าไปหาคุณก็…”

เมื่อรู้ว่าเธอนั่งอยู่ที่นี่ตลอด ความโกรธและหวาด กลัวของเย่โม่เซินที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ก็หายไป กลับรู้สึก เหมือนได้ของที่สูญเสียไปแล้วกลับคืนมาแทนที่ เธอยัง อยู่ที่นี่ เธอไม่ได้หนีไป แต่ตัวที่เปียกชื้นและมือและเท้า ที่เย็นเฉียบของเธอทำให้เขารู้สึกทุกข์ใจอย่างมาก ทัน ใดนั้นเย่โม่เซินก็มีความรู้สึกที่หลากหลายและกอดเธอ ขึ้นมา: “ยัยเด็กโง่ เสื้อผ้าเปียกขนาดนี้เธอยังไม่รู้จัก เข้าไปอาบน้ำอีกเหรอ? เป็นหวัดขึ้นมาจะทำยังไง?”

พูดจบ เยโม่เซินก็พาเสิ่นเฉียวกลับเข้ามาในห้อง

เสิ่นเฉียวที่อยู่บนตัวและอ้อมกอดของเขาหัวเราะ เบา ๆ: “ก็ยังมีคุณไม่ใช่เหรอ? จะพูดไปฉันก็กำลังจะกลับ ก็เจอคุณพอดี”

“ก็เลยจะโทษฉันงั้นสิ?” เย่โม่เซินถามกลับ

สวบ–
เสียงประตูกระจกถูกเปิดออก เยโม่เซินเซิน เฉียวเข้าไปในห้องน้ำแล้วเปิดฝักบัว

เมื่อน้ำร้อนไหลลงมาเสิ่นเฉียวจึงได้รู้ตัวและ ตะโกนขึ้น “อ๊ะ คุณจะเข้ามาทำไม? ออกไปเร็ว!”

น้ำร้อนไหลลงกระทบตัวของทั้งคู่ ผมของเสิ่น เฉียวก็เปียกแล้ว เธอรีบจะลุกขึ้นจากนั้นจะผลักเยโม่เชิ นออกไป แต่กลับถูกเย่โม่เซินจับมือเธอไว้แน่น: “ผลัก ทำไม? เสื้อฉันก็เปียกเหมือนกัน”

ขณะที่หมอกลอยขึ้น เสิ่นเฉียวจ้องมองเขาด้วย ความตกตะลึง: “คุณ….คุณคงไม่ได้คิดจะอาบน้ำด้วยกัน หรอกนะ?”

“อือ” เย่โม่เซินยกมุมปากด้วยความพอใจ: “อาบ ด้วยกัน”

หลังจากอยู่ไม่กี่วินาทีเสิ่นเฉียวก็ตอบสนอง: “ฉัน ไม่อาบกับคุณหรอก คุณอาบก่อนเถอะ ฉันจะออกไป”

เมื่อก้าวไปไม่กี่ก้าว เย่โม่เซินยังคงไม่ปล่อยมือ เธอแต่เขากลับยื่นมือไปปิดประตูห้องน้ำ

“พวกเราเป็นสามีภรรยากัน อาบน้ำด้วยกันแล้วจะ ยังไง? ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็น.”

ใบหน้าเสิ่นเฉียวเปลี่ยนเป็นสีแดงทันใด ใช่แล้ว ถึงแม้พวกเขาจะเป็นสามีภรรยากันอาบน้ำด้วยกันก็ไม่ แปลก แต่ว่า…เธอยังไม่มีความกล้าจะเปลือยกายต่อ หน้าเขา นั่น…จะทำได้ยังไง?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็หน้าแดงและกัดฟัน ปฏิเสธเขา “ฉันไม่เอา ไม่อย่างนั้นคุณก็อาบก่อน หรือ ฉันอาบเอง ไม่งั้นก็ไม่อาบแล้ว แต่ไม่อาบด้วยกัน!”

ทันทีที่สิ้นเสียง เย่โม่เซินก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อ ของเธอแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ