บทที่ 89 ภูมิหลังของผู้ชายคนนั้นยิ่งใหญ่มาก
” อือ พี่กับโม่เซินเราพ่อคนเดียวกัน แต่คนละแม่ ”

เย่หลิ่นหานพูดอธิบายเบาๆ: ” เรื่องมันค่อนข้างซับ ซ้อน เพียงแต่โม่เซินเขาโตที่ด้านนอก ไม่กี่ปีมานี้ถึงได้ กลับมาที่บ้านตระกูลเย่ เพราะฉะนั้นรูปแบบที่เขาคบค้า สมาคมกับพวกเราจึงค่อนข้างแปลกประหลาดนิดหน่อย บวกกับขาของเขาได้รับบาดเจ็บ นิสัยขี้ระเบิดอารมณ์ก็อยู่ ในขอบเขตที่ปกติ โม่เซิน ได้รับความทุกข์มากมายตอน ที่อยู่ด้านนอก คุณปู่หวังว่าจะสามารถชดเชยส่วนที่ขาดให้ เขา จึงยกตำแหน่งประธานบริษัทให้กับโม่เซิน แน่นอนว่า ตัวเขามีความขยันมาก ต่อให้คุณปู่จะไม่ยกตำแหน่งนี้ให้ เขา แต่สักวันเขาก็จะสามารถอาศัยความขยันของตัวเอง ไปนั่งอยู่บนตำแหน่งนั้นได้อย่างแน่นอน”

เสิ่นเฉียว: ” นึกไม่ถึงว่าเรื่องมันจะซับซ้อน

ขนาดนี้

เพียงแต่ เย่โม่เซินโตที่ด้านนอก? มีพ่อคนเดียวกัน กับเย่หลิ่นหาน แต่คนละแม่? งั้นก็เป็น ….ลูกคนเดียวสิ? พอคิดว่าแม่ของเย่โม่เซินอาจจะเป็นเมียน้อย ในใจ

ของเสิ่นเฉียวก็มีความรู้สึกที่พูดไม่ออก คงเป็นเพราะเธอเพิ่งแยกย้ายความสัมพันธ์ จึง….

คิดมาถึงตรงนี้ เสื่นเฉียวเม้มปาก นึกถึงท่าทางของ เย่โม่เซิน เป็นเพราะเรื่องนี้เขาถึงโกรธง่ายอย่างนั้นหรอ?

” เรื่องนี้พี่ได้บอกเธอแล้ว น้องสะใภ้รู้ก็ดีแล้ว อย่า %3D พูดเรื่องนี้ต่อหน้าโม่เซินเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเขาจะโกรธเอาได้” เย่หลินหานยิมให้เสินเฉียวเล็กน้อย: ” เธอเขาใจ ใช่ไหม? ”

เส้นเฉียวมองเขา ไม่ได้พูดอะไร ทำแค่พยักหน้า หลังจากที่ถึงปากทางเข้าบ้านตระกูลเย่ เย่หลี่ นหานก็หยุดรถอย่างนุ่มนวล

” ขอบคุณค่ะพี่ใหญ่ ฉันไปก่อนละ” ก่อนที่เสิ่น เฉียวจะเดินจากไป เย่หลิ่นหานได้เรียกเธอไว้ก่อน หลัง จากนั้นก็ส่งถุงให้เธอ ” นี่เป็นเค้กที่เรขาของพี่ซื้อเกินมา แต่พี่ไม่ชอบกินของหวาน พี่ให้น้องสะใภ้”

เค้ก?

เส้นเฉียวชะงักไปเล็กน้อย เธอก็ ไม่ชอบกิน เหมือนกัน ของแบบนั้นเลี่ยนจะตายไป เธอกินคำเดียวก็ อ้วกออกมาแล้ว

” พี่ใหญ่ ไม่ต้องหรอกค่ะ 11

” เอาไปเถอะ พวกผู้หญิงชอบกินไม่ใช่หรอ” เย่หลิ่

นหานยัดถุงเค้กใส่ในมือของเธออย่างดื้อดึง ช่วยไม่ได้ เสิ่นเฉียวทำได้เพียงรับมา หลังจากนั้นก็ลงจากรถไป หลังจากที่บอกลากับเย่หลิ่นหานแล้ว เสิ่นเฉียวยืน

อยู่ที่ปากทางสักพัก ถึงค่อยเดินเข้าไปด้านใน ในมือยังถือ

ถุงเค้กเอาไว้อยู่

มีความทุกข์ใจเล็กน้อย เธอจะจัดการกับเค้กนี้ยังไง ดีละ? ของที่เขาให้มา เอาไปโยนทิ้งคงก็รู้สึกไม่ค่อยดี แต่ ถ้าให้กิน…..เธอก็กินไม่ลงอีก

นึกออกแล้ว โทรหาหานเส่โยวดีกว่า เธอชอบกินของหวานที่สุดแล้ว

คิดได้ดังนั้น ตอนที่เสิ่นเฉียวกำลังหยิบโทรศัพท์ ออกมาเตรียมโทรหาหานเส่โยว ได้มีรถคุ้นตาขับผ่านตัว ของเธอไป หลังจากนั้นความเร็วรถก็ค่อยๆช้าลง

เสิ่นเฉียวเอียงหัวมองด้วยความด้วยความเคยชิน ก็ได้สบเข้ากับสายตาเยือกเย็นของเย่โม่เซินพอดี การกระ ทำทุกอย่างจึงชะงักอยู่กับที่

เย่โม่เซิน..เขาก็กลับมาเหมือนกันหรอ?

เวลาที่ลงรถจนถึงตอนนี้แค่หนึ่งนาทีกว่า งั้นเขา… จะเห็นไหม? คิดมาถึงตรงนี้ เลือดฝาดบนใบหน้าของเสิ่น เฉียวก็ซีดลงทันที

แต่ทว่า เย่โม่เซินทำเพียงมองเธออย่างเยือกเย็น แล้วก็เก็บสายตากลับไป หลังจากนั้นรถก็แล่นผ่านไป และ กระเพื่อมฝุ่นละอองขึ้นมา

ในขณะเดียวกัน โทรศัพท์ของเส้นเฉียวก็ได้มีสาย

เรียกเข้าของหานเส่โยว

“ฮาโหล? เฉียวเฉียว? ฮาโหล? พูดสิ

เสียงพูดถามของหานเส่โยวดังมาจากโทรศัพท์ อย่างต่อเนื่อง เสื่นเฉียวถึงได้หันกลับมา และเอา โทรศัพท์มาแนบที่ข้างหู

“เส่โยว ”

” เฉียวเฉียว เมื่อสักครู่เธอทำอะไรอยู่? ทำไมฉัน เรียกเธอตั้งนาน เธอไม่ตอบกลับสักทีละ? ”

ได้ฟังดังนั้น เสิ่นเฉียวจึงยิ้มออกมา และพูดอธิบายเสียงเบา: ฉันเดินอยู่บนถนน เมือสักครู่เห็นรถจงหลบนด หน่อย”

” เธอไม่เป็นไรนะ? ” %3D

* ไม่เป็นไร”

” เธอโทรหาฉันทำไมหรอ? ”

เสิ่นเฉียวมองเค้กในมือ ” ไม่ใช่ว่าเธอชอบกินเค้ก หรอ? ในมือของฉันมีอยู่ชิ้นนึง เอาไหมละ? ”

หานเส่โยวได้ฟังจึงรีบตอบรับอย่างรวดเร็ว: เอาสิ เอาสิ เธออยู่ไหน? ฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้เลย”

ดังนั้น เสิ่นเฉียวจึงนัดสถานที่พบเจอ หลังจากที่วาง สาย เธอก็ไปร้านกาแฟที่อยู่แถวนี้

เพิ่งนั่งได้ไม่นาน หานเส่โยวก็มา

ตอนเห็นเค้ก ตาของหานเส่โยวก็เป็นประกายทันที

” เฉียวเฉียวผู้เป็นที่รัก เธอช่างเป็นเพื่อนรักของฉัน สะจริง แม้แต่เค้กร้านซึ่งฝูชูซิ่ง เธอก็ยังแย่งมันมาได้”

ซึ่งฝซูซิง?

เส้นเฉียวเอียงหัว: ” เค้กร้านนี้ดังมากเลยหรอ? ”

” แน่นอน! ” หานเส่โยวรอไม่ไหวจึงหยิบช้อนตัก ครีมขึ้นมาชิม เป็นร้านเค้กที่ขายดีที่สุดในเมืองเป่ย เจ้าของร้านแปลกประหลาดมาก ทุกวันจะทำเค้กแค่สิบชิ้น ขายหมดก็ไม่ทำเพิ่ม ฉันไปต่อแถวซื้ออยู่บ่อยครั้ง แต่หมด ก่อนทุกครั้ง นึกไม่ถึงว่าเธอจะซื้อมันมาได้ เก่งมาก ”

ซื้อยากขนาดนั้นเลยหรอ? แล้วทำไมเลขาของเย่หลิ่นหานซื้อมันมาได้ละ?

เพียงแต่นี่ไม่ใช่ปัญหาที่เธอควรพิจารณา

” ใช่แล้ว เรื่องที่เธอช่วยฉันสืบหนะ? มีข้อมูลหรือ ยัง? ” เส้นเฉียวพูดถามขึ้น

ได้ฟังดังนั้น หานเส่โยวจึงเงยหน้ามองเธอ มุมปาก ยังเลอะไปด้วยครีม “รู้อยู่แล้วว่าเธอคงจะไม่ใจดีขนาดนั้น ฉันก็ว่า อยู่ๆวันนี้ทำเป็นซื้อเค้กให้ฉัน ปกติเธอไม่เคยมา เจอเลยด้วยซ้ำ ที่แท้ก็มีเรื่องถามฉันนี่เอง”

เสิ่นเฉียวมองเธออย่างจนปัญญา: ” ก็ใช่ไง มีเรื่อง ต้องขอร้องเธอ ดังนั้นจึงต้องเอาอกเอาใจหน่อย ”

พอได้แล้วน่า รู้ว่าเธอต้องขูดรีดฉัน แต่เห็นแก่ เค้กชิ้นนี้ ฉันจะบอกข่าวดีให้เธอฟัง ” พูดมาถึงตรงนี้ สีหน้า ของหานเส่โยวก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที เธอวางมีดและ ซ้อมในมือลง และพูดอย่างตั้งใจ

” ตอนนี้พวกเราช่วยเธอหาสถานที่ที่ผลิตกระดุม 11 เจอแล้ว ยังมีเป้าหมายที่ใช้อีกด้วย ตอนนี้พี่ชายของฉัน กำลังทดลองติดต่อนักออกแบบท่านนั้นอยู่ เพียงแต่ได้ยิน มาว่านักออกแบบท่านนี้มีนิสัยที่แปลกประหลาดมาก ของ ทุกอย่างเขาเป็นคนขายเอง อีกอย่าง ขายให้แค่คนสนิท หรือคนที่มีวาสนาเท่านั้น กระดุมของเสื้อสูทตัวนี้ ฉันจำได้ ว่าฉันเคยบอกเธอแล้ว ว่าเสื้อสูทที่ใช้กระดุมอันนี้มีแค่สอง ตัวถูกไหม? หนึ่งในนั้นขายได้ค่อนข้างดี เพราะนัก ออกแบบท่านนี้มีชื่อเสียงมาก มีหลายคนที่เสนอราคาสูง แต่กลับไม่ได้มัน ดังนั้น เขาจึงเอาเสื้อสูทที่ใช้กระดุมอันนี้ ไปส่งที่หน่วยงานใจบุญ หน่วยงานใจบุญส่งให้หน่วยงาน ประมูล ต่อมาก็ได้เปิดประมูล ได้ยินมาว่าคนที่ประมูลประมูลเป็นเงินสิบล้านเหรียญสหรัฐ แน่นอนว่าคนทประมูล ได้ คือนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงอยู่ที่ต่างประเทศ เขามีภรรยา ลูกชาย และลูกสาวแล้ว อีกอย่าง พวกเราตรวจแล้ว พบว่า เขาไม่เคยมาประเทศจีน ดังนั้น คนนี้สามารถตัดออกไปได้

เลย ” ได้ฟังดังนั้น เสิ่นเฉียวก็กลั้นหายใจอย่างอดไม่ได้ เธอรู้สึกตกตะลึงอยู่ในใจ

กระดุมอันนั้น…นึกไม่ถึงว่าภูมิหลังจะยิ่งใหญ่

ขนาดนี้

สิบล้านเหรียญสหรัฐ ต้องเป็นเงินเท่าไหร่กัน?

“อีกชุด พวกเรากำลังสืบหา เพียงแค่ติดต่อนัก ออกแบบคนนั้นได้ ก็จะสามารถรู้ว่าชุดนี้ได้ถูกนำไปขาย ที่ไหน แต่ที่สามารถแน่ใจได้คือ….เฉียวเฉียว นกนางแอ่น อย่างเธอจะได้กลายเป็นนกฟินิกส์อันสูงส่งแล้ว!”

ได้ฟังประโยคหลังนั้น เสิ่นเฉียวก็มีสีหน้าที่ไม่ค่อย

น่ามองนัก

เป็นนกฟินิกส์อันสูงส่ง? เธอไม่เคยคิดแบบนั้น อีก อย่าง….ภูมิหลังของฝ่ายตรงข้ามยิ่งใหญ่มากขนาดไหน เสิ่นเฉียวก็เป็นกังวลมากขนาดนั้น

เธอยอมให้ฝ่ายตรงข้ามเป็นคนธรรมดาสะดีกว่า

เห็นเธอก้มหน้า ดูเหมือนว่าอารมณ์ได้ตกต่ำลง หานเส่โยวก็คิดว่าคำพูดของตัวเองได้ทำร้ายเธอ จึงรีบพูด อธิบายอย่างลุกลี้ลุกลน: ” เฉียวเฉียว เธออย่าเข้าใจผิดละ ที่ฉันบอกว่านกนางแอ่นอย่างเธอจะได้กลายเป็นนกฟินิกส์ อันสูงส่งแล้ว ไม่ได้หมายความว่าฉันดูถูกเธอนะ ฉันแค่ดีใจที่เธอจะได้เจอผู้ชายที่เก่งกาจมากๆคนนึงเท่านนเอง!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ