บทที่ 255 กลับบ้านกับฉัน
“ไม่รับ” เธอรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองไม่สามารถจะคุยกับเยโม่เซ็นได้ โทรศัพท์ดังสักพักก็หยุด แล้วก็ดังขึ้นอีก
เสี่ยวเหยียนกะพริบตา ตัดสินใจแทนเธอ : “ไม่ว่าจะยังไง เขาตั้งใจมาหา เธอน่าจะมีอะไรอยากจะพูดกับเธอ เธอก็น่าจะให้โอกาสเขาสักครั้งนะ? ไม่งั้น เขาจะเข้าใจผิดเอา เธอสนใจก็ไม่สนใจ งั้นคนอื่นไม่ใช่ขนาดโอกาสที่จะ อธิบายก็ไม่มีหรอ?”
คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็รับโทรศัพท์ ด้วยสายตาที่ตะลึงของเส้นเฉียว หยิบโทรศัพท์แล้วยืนขึ้น
“คุณชายเยสวัสดีค่ะ ฉันคือเสี่ยวเหยียน” เส้นเฉียวถลึงตาโตมองไปที่เธอ สักพักถึงจะตอบสนองกลับมา ยืนขึ้น แล้วแย่งโทรศัพท์กลับมา
เสี่ยวเหยียนรีบวิ่งออกจากห้องทันควัน เสิ่นเฉียวไม่ได้ยินเธอกับเยโม่ เซินคุยอะไรกัน ได้ยินแต่การต่อรอง รอเธอกลับมา เสี่ยวเหยียนก็เอาโทรศัพท์ มาคืนเธอ
“รอดีๆ สักพักหนึ่งเถอะ รอสักพักคุณชายเย่จะมารับเธอแล้ว”
“เธอให้เขามาแล้วหรอ?” เสิ่นเฉียวขมวดคิ้ว ทันใดนั้นก็นึกอะไรได้ กลับ ไปหยิบกระเป๋าตัวเอง จากนั้นก็ปิดประตูจะไป
“นี่ เธอทําอะไรอ่ะ?” คุณชายเยู่พูดเองว่าจะมารับเธอ ให้ฉันบอกที่อยู่จะ เป็นไรไป?
“ฉันไม่อยากเจอเขา”
“ฉันบอกเขาว่าเธอบาดเจ็บ พอเขาได้ยินก็ทําตัวไม่ถูก เฉียวเฉียว หรือ ว่าเธอควรให้โอกาสเขาอธิบายสักครั้ง!” เสี่ยวเหยียนกดไหล่ของเธอ จ้องเธอ อย่างจริงจังแล้วพูด เส้นเฉียวจ้องเธออย่างงงๆ สักพักประโยคนึงก็ไม่พูด
สุดท้ายเธอรออยู่ที่บ้านเสี่ยวเหยียนสิบนาที ก็มีคนกดกริ่งประตู ตอน เสี่ยวเหยียนไปเปิดประตู เส้นเฉียวที่นั่งอยู่ที่ห้องรับแขกได้ยินเสียงเซียวซู่ แล้ว : “ขอโทษนะครับ รบกวนเลย”
จากนั้นก็เป็นเสียงล้อกลิ้ง เส้นเฉียวไม่ได้เงยหน้าก็รู้สึกได้ว่าเปโม่เซินมา แล้ว เธอไม่อยากจะมองเยโม่เซ็นสักตา นั่งหลับตาอยู่ตรงนั้น อาจจะเป็นเพราะเธอร้องไห้มา ตาแดงๆ เพราะฉะนั้นเลยไม่อยากเจอ
เขา
“ตรงไหนบาดเจ็บ?” เยโม่เซินเข้ามาแล้วเห็นเธอนั่งอยู่ตรงนั้น ขนาดเงย หน้ายังไม่เงยหน้าเลย คิ้วย่น ถามโดยไม่ได้ยับยั้งตัวเองประโยคหนึ่ง เส้นเฉียวไม่ได้พูดอะไร ก็ไม่ได้เงยหน้ามองเขา
เสี่ยวเหยียนกับเซียวซูยืนอยู่ที่ทางเข้า ให้พื้นที่กับพวกเขา แล้วเธอก็มอง ไปที่เซียวซู่ แล้วหยักไหล่
เซียวซูยิ่งชื่นชมเสี่ยวเหยียน ผู้หญิงคนนี้รู้ก้าวรู้ถอย เหมาะที่จะเป็นพี่ น้องกับเส้นเฉียว!
“ฉันกําลังถามเธอ”
เมื่อเสียงชายเย็นชาดังมาจากบนหัวของในน้ําเสียงเต็มไปด้วยความ โกรธ เสิ่นเฉียวช็อกที่เยโม่เซินมาใกล้ตัวเธอ
อึ้งไปสักพัก ตอนที่เส้นเฉียวเงยหน้าบังเอิญไปชนเข้ากับดวงตาที่ลึก ของเขา
ตอนนี้เสิ่นเฉียวพึ่งรู้ ถึงแม้ขาคู่นั้นของเปโม่เซินไม่มีประโยชน์แล้วนั่งบน รถเข็น แต่เขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง แล้วยังเป็นผู้ชายที่รูปร่างสูงใหญ่ ตอนนี้เขา ยังคงมองลงมาที่เธอ ดวงตาสีดําคู่นั้นลึกล้ําราวกับกลางคืน
แต่ว่า เมื่อสัมผัสดวงตาสีแดงของเธอ สักพักสายตาของเปโม่เซินก็ เปลี่ยนไป ยื่นมือมาจับคางของเธอ : “เธอร้องไห้?”
มือผู้ชายท่าทางไม่เบาไม่หนัก เสิ่นเฉียวถูกมือเขาจับจนเจ็บ ร้องออกมา โดยไม่รู้ตัว เยโม่เซินขมวดคิ้ว มือคลายออก แล้วเปลี่ยนมาโอบเอวของเธอ เอา เธอมากอดไว้ในอ้อมอก
“เอ่อ คุณจะทําอะไร?” เสิ่นเฉียวอุทานออกมา รอเขาตอบสนองกลับมา ทันใดนั้นทั้งตัวก็เข้าไปในอ้อมกอดของเปโม่เซิน
พอนึกได้ว่าเสี่ยวเหยียนอยู่ข้างๆ ดูอยู่ เธอทั้งเขินทั้งโกรธผลักเขาออก อยากจะยืนขึ้น เยโม่เซินกลับโอบเธออย่างแน่นๆ เข็นรถมือเดียว “กลับบ้านกับ ฉัน”
เสี่ยวเหยียนกับเซียวซู่ที่ยืนอยู่หน้าประตูเห็นท่าทาง รีบเดินหลีกทางให้สองคน
เสิ่นเฉียวขัดขืนตลอด แต่แรงก็สู้เปโม่เซินไม่ได้ ได้แต่ถูกเขาบังคับให้ ออกไปข้างนอก ถึงแม้เขานั่งอยู่บนรถเข็น แต่เขาไม่ได้สนใจถึงจุดนี้เลย บอก ว่ากอดเธอก็กอดเธอ
เสียวเหยียนบอกเซียวซ่ : “คณรีบตามไปเถอะ”
“ขอบคุณครับ” เซียวซู่ขอบคุณเธอเสร็จ รีบตามสองคนไป
กลับไปบ้านตระกูลเยู่แล้ว เส้นเฉียวพึ่งจะลงรถก็รีบกระโดดลงจากอ้อม กอดของเปโม่เซิน บอกว่าตัวเองรีบเดินขึ้นไปชั้นบนกลับไปห้องของตัวเอง เย่ โม่เซินคิดว่าวันนี้อารมณ์ของเธอแปลกมาก และดวงตาสีแดงในตอนนี้ทําให้ หัวใจของเขาสัมผัสได้อย่างแท้จริง
นึกถึงต่างหูคู่ที่เลือกในวันนี้ เปโม่เซินหยิบกล่องเล็กๆ ในกระเป๋าออกมา เปิดออกมาข้างในเป็นต่างหูที่วิบวับ
เซียวซ่คิดไปคิดมา รวบรวมความกล้า : “คุณชายเย่ คุณนายน้อยสอง ท่าทางอารมณ์ไม่ดีมากๆ เลย คุณชายเย่น่าจะ…”
“หุบปาก” เปโม่เซินดุมาประโยคนึง พูดด้วยน้ําเสียงเย็นชา : “ตัวฉันเองรู้ ว่าฉันต้องทําอะไร”
“แต่คุณชายเย… ยิ่งไม่ทําอะไรผมกลัวว่าถึงตอนนั้นคุณนายน้อยสอง จะหนีไปแล้ว คุณจะต้องเสียดาย”
เยโม่เซิน : “ ”
“กระดาษห่อไฟไม่ได้ เรื่องนั้นคุณนายน้อยสองไวช้ายังไงก็ต้องรู้ หาน เส่โยวเป็นพี่น้องของเธอ คุณนายน้อยสองถึงแม้ปกติจะดูแล้วไม่มีปากมีเสียง แต่นิสัยของเธอคุณชายเย่น่าจะเข้าใจกว่าผม ฉันเดาว่าเธอคงไม่ทนกับเรื่อง ทั้งหมดนี้”
พึ่งจะพูดจบ เปโม่เซินสายตาที่เหมือนมีดกวาดมาทางเขา เซียวซูตกใจ จนหยุดหายใจไปชั่วขณะ
รีบหันหน้าไปทางอื่น ราวกับว่าเขาไม่ได้พูดอะไร เยโม่เซินตามขึ้นไป ตามเสิ่นเฉียวเข้าไปในห้อง
เมื่ออยู่ในห้อง ทั้งสองคนอยู่ในพื้นที่เดียวกัน ห้องดูเหมือนจะเล็กลง เพราะมีการเข้ามาของเปโม่เซิน ทุกที่มีลมหายใจของเขา เส้นเฉียวหันหลังให้ เขา พยายามไม่สนใจเขา แต่เยโม่เซินไม่ได้มีแพลนที่จะปล่อยเธอ เสียงดังขึ้น จากข้างหลังของเธอ
“เธอบาดเจ็บตรงไหน? ฉันดูหน่อยสิ” น้ําเสียงของเขาฟังดูแล้วอ่อนโยนเป็นพิเศษ ราวกับทําเรื่องอะไรผิดแล้ว มาปลอบเธออย่างระมัดระวัง
เส้นเฉียวคิดถึงเรื่องเขากับหานเส่โยว ในใจก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจ กัดริม ฝีปากอย่างแน่นไม่ได้ตอบคําถามของเขา
เยโม่เซินไปหยิบยา แล้วหยิบชุดนอนมาให้เธอ : “ถอดเสื้อผ้าก่อน ฉันจะ ทายาให้ แล้วเธอค่อยเปลี่ยนใส่ตัวนี้”
เขาเอาชุดนอนส่งให้เธอ เสิ่นเฉียวก็ยังนั่งนิ่งๆ และก็ไม่ได้ยื่นมือไปรับ ก็ ยังนั่งเงียบๆ อยู่ตรงนั้น
ถ้าหากเป็นวันธรรมดา เปโม่เซินถูกไม่สนใจแบบนี้น่ากลัวว่าจะโกรธแล้ว แต่พักหลังๆ มาเสิ่นเฉียวมีบางอย่างผิดปกติ โดยเฉพาะตอนนี้เธอนั่งตาแดงๆ อยู่ตรงนั้น ก็เหมือนภรรยาที่ถูกรังแก ทําให้คนที่มองเห็นสงสาร
เยโม่เซินเอาชุดนอนวางไว้ข้างๆ เธอ พูดเบาๆ : “ทายาก่อนนะ?” เธอยังไม่สนใจเขา
เยโม่เซินคิดถึงคําพูดของเซียวซู่ เงียบไปสักพัก หยิบกล่องเล็กๆ ออกมา จากกระเป๋าส่งให้เธอ
“ฉันให้เธอ อย่าทําแบบนี้เลยนะ?”
เส้นเฉียวก้มหัวลงตลอด ถึงแม้จะมีกล่องสวยๆ เล็กๆ อยู่ต่อหน้า รูปร่าง กล่องเล็กๆ ค่อนข้างคุ้น เหมือนกับที่เธอเคยเห็น แต่คงไม่ใช่แบบเดียวกัน
สุดท้ายเส้นเฉียวขยับเล็กน้อย ค่อยๆ รับกล่องมา