บทที่989 อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ

เขาเสนอออกมาว่าอยากพักผ่อน หาน จื่อไม่กล้าปฏิเสธ เธอ

ประคองเขากลับเข้าห้อง

อย่างระมัดระวัง

เย่โม่เซินเหนื่อยจริงๆ ดังนั้นตอนนี้ต่อให้อยู่กับเขาสองต่อ สอง เขาก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรอยู่ดี อีกอย่างหาน จื่อดูแล เขาดีขนาดนี้ ตอนที่เขาจะเอนลงเตียงเธอยังคอยช่วยจัดท่าจัด หมอนให้เขาแล้วห่มผ้าให้ สีหน้าจริงจังราวกับดูแลเด็ก

เห็นหานมู่จื่อด้วยท่าทีแบบนี้ เย่ โม่เป็นน้ำลายไหล อดไม่ได้ที่ จะเดินหน้ากุมมือเขา

น้ำเสียงแหบพร่าขึ้นมา

หานมู่จื่อโดนกุมมือเสียอย่างนั้น เธอมองเขา

“คุณทำอะไรน่ะ”

“นอนด้วยกันสิ”

หาน จื่อตกตะลึงเป็นอันดับแรก จากนั้นหน้าแดงก่ำ จ้องมอง เขาอย่างดุเดือด

“เวลาไหนกันแล้วเนี่ย ยังมาคิดเรื่องแบบนี้อีก!

พูดจบ เธอผลักเย่ โม่เซินออกอย่างโกรธ แล้วสะบัดมือเขาออก
เย่โม่เซินกระแอม น หาน จื่อสีหน้าตึงเครียด รีบเขยิบ เข้าไป”คุณไม่เป็นไรนะ”

เห็นสีหน้าของเธอดึงเขม็ง เย่ไม่เป็นจึงค่อยๆยื่นมือออกไป มือ ค่อยๆประคองใบหน้าเธอ ยิ้มอ่อนๆ แล้วพูดขึ้น คุณก็ดูสิว่าตอน นี้มันเวลาอะไร ฉันให้คุณขึ้นมานอน คุณคิดอะไรอยู่เนี่ย

หานผู่จื่อ คุณ คุณคงไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นหรอก

“ความหมายแบบนั้นเหรอ”เย่ไม่เป็นหรี่ตา ยกมุมปากขึ้น คุณ นายเย่ครับ ขอถามหน่อยว่ามันหมายความว่าไง หมายความว่า

หานคู่จื่อรู้สึกหน้าร้อนผ่าว ราวกับโดนหลุมกับดักของเย่ไม่ เซิน เธอจ้องเขม็งเย่ไม่เป็นอย่างดุเดือด

“คุณจงใจสินะ เห็นฉันตลกนักสิ สภาพแบบนี้แล้ว ยังจะล้อ เล่นอยู่ได้!

เย่ไม่เป็นเห็นว่าที่หางตาเธอมีคราบน้ำตา แล้วตะโกนไปทาง เขา “เขยิบมานี่”

“ทำอะไร” หานมู่จื่อถามเสียงกระด้าง “จะมาไม้ไหนอีก ฉันไม่ ติดกับคุณหรอกนะ”

เธอโกรธจนหน้ามืด ท่าทางของเย่ ไม่เซินเมื่อกี้ทําให้เธอ ตกใจแทบหัวใจวายตาย ปรากฏว่าตอนนี้เขากลับมีอารมณ์ล้อ เล่น คิดแล้วก็โกรธ
“ไม่ได้มามุกไหนกับคุณ คุณเขยิบมาสเตี๋ยวก็รู้เอง

หานคู่จื่อไม่ฟังค่าเขา นั่งนิ่งไม่ไหวติง หลังจากนั้นชั่วครู่ เย่โม่เป็นยันมือจะลุกขึ้น หาน จื่อเห็น สถานการณ์จึงรุดเข้าประคอง “ช่างเถอะ คุณอย่าลุกเลย ผมเอน ไปก็พอ”

พูดจบเธอจึงค้อมตัว แล้วตัวเขาเองก็เขยิบเข้าหา

เยโมเงินยื่นมือขึ้น ปาดคราบน้ำตาจากหางตาเธอ สุดท้ายยัน มือขึ้น ริมฝีปากค่อยๆ บรรจงจุมพิตลงบนเปลือกตาของเธอ

หานมู่จื่อโดนจุมพิตลงบนเปลือกตาจึงสะดุ้งขึ้น แล้วหลับตาปี

ริมฝีปากอันบางของเขาแห้งผาด ประกบลงบนหนังตาเธอ อย่างเย็นเฉียบ ท่าที่ยังคง

ละมุนอยู่กับคราบน้ำตาที่หางตาของเธอ

รอบๆตัวนิ่งสงบ เดิมทีเย่ไม่เป็นแค่อยากจะใช้รอยจุมพิตเช็ด คราบน้ำตาให้เธอ แต่จูบไปๆ ไม่รู้ว่าริมฝีปากไล้ลงมาถึงจมูก เธอตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วไล้ลงมาที่ริมฝีปาก เขาไล้ไปตามรูปปากที่ ยั่วเย้าของหานมู่จื่อ ผ่านไปสักพักเขายังคงไม่อิ่มเอมใจ

หานคู่จื่อรู้สึกว่าเยโม่เซินหายใจหนักขึ้นทุกที ทั้งมือและ ท้ายทอยกดอยู่ด้านหลังหัวของเธอ ราวกับว่าจะเพิ่มความลุ่มลึก ให้กับรอยจุมพิตนั้น

หานมู่จื่อโดนจูบจนรู้สึกหวั่นไหว แต่ว่าในเวลานี้ ร่างกายเย่โม่เซินเป็นแบบนี้ ถ้าหากคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกับเขา ไม่รู้ว่าเย่ไม่ เซินจะรับไหวหรือเปล่า

และที่สำคัญคือ……..ตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์ แม้ว่าตอนนี้จะสามเดือนแล้ว แต่ครรภ์เธอยังไม่นิ่ง ยังทำอะไร ตามอำเภอใจไม่ได้

คิดมาถึงตรงนี้ หานมู่จื่อหลีกหน้าผากออก ไม่ยอมรับการ จุมพิตจากเยโมเงินอีก รอยจุมพิตของเย่ ไม่เซินจึงตกลงบน ใบหน้าของเธอ เขาชะงักเล็กน้อย ยื่นมือไปหยิกคางเธอ เบาๆ ราวกับจะจัดหน้าเธอให้ตรง

หาน จื่อขืนไม่ยอมหันหน้าไป เยโม่เซ็นเงียบอยู่ครู่ใหญ่ แล้ว ก็เอียงหัวไปจูบอีก

“อื้อ”เธอเพิ่งตาโพลงโต ยื่นมือไปผละเขาออก

เย่ไม่เซินโดนผละออก ล้มลงไปบนเตียงอย่างแรง แล้วได้ยิน หานคู่จื่อพูดว่า “ยังบอกว่าไม่ได้หมายความอย่างนั้น แล้วคุณทำ อะไรอยู่ตอนนี้” “เดิมทีไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นหรอก แต่……..คุณนาย

เย่พูดขึ้น ผมก็คิดขึ้นได้

ที่จริงเขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นหรอก ก็แค่อยากจะใช้ รอยจุมพิตเช็ดน้ำตาให้เธอแต่คิดไม่ถึงว่าจูบไปๆไฟก็ขึ้น

ตอนนี้…นหาขึ้น
“อย่ามาพูดหน่อยเลย สภาพตอนนี้เป็นแบบนี้ นอนเถอะ หา นมู่จื่อเบ่งตาโพลง ไม่ได้พิงต่อไป กลัวว่าเย่ไม่เซินจะกระโจนเข้า มา

เยโมเงินจ้องริมฝีปากแดงอิ่มของเธออยู่พักหนึ่ง จู่ๆก็เลียริม

ฝีปาก

“ผมขอน้ำสักแก้วสิ”

หานมู่จื่อ….…..

เธอไม่ได้สนใจเขา ลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก สักพักก็ถือแก้ว น้ำเข้ามา ยื่นให้เยไม่เป็น

“อ่ะนี่ รีบดื่มสิ ดื่มแล้วรีบนอนซะ”

เย่โม่เซินลุกขึ้นมาจากเตียง ตอนรับแก้วน้ำไม่รู้ว่าเขาตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจ นิ้วชี้ของเขากรีดไปโดนนิ้วมือเธอเข้า หาน จื่อรู้สึก เหมือนโดนกระแสไฟฟ้าช็อต

จากนั้นมือก็รู้สึกชา หาน จื่อมองเยโม่เป็นอีกที กลับค้นพบว่า เขาก้มหน้าดื่มน้ำ ราวกับไม่ยี่หร่าในเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อครู

หรือว่าไม่ได้ตั้งใจ เธอคิดมากไปเอง

เมื่อน้ำลงท้อง เย่โม่เซินจึงยื่นแก้วกลับไป หานคู่จื่อรีบกดเขา ลงไปบนเตียงอีก แล้วห่มผ้าให้ “เอาล่ะ รีบนอนซะที”

เย่โม่เชินจับมือเธอ”คุณไม่เป็นเพื่อนผมเหรอ” หาน อ…ตอนนี้ไม่ได้ ฉันจะต้องไปดูเสี่ยวเหยียนหน่อย
เสี่ยวเหยียน……

พอได้ยินชื่อนี้ แววตาเยโมเซ็นจึงลุ่มลึกลงไป ผมต่างหากเป็น ทั้งหมดของคุณ คุณเห็นเธอสำคัญกว่าผมเลย จริงเหรอเนี่ย”

“พูดบ้าอะไรน่ะ เสี่ยวเหยียนเป็นพี่น้องฉันนะ เมื่อกี้คุณก็เห็น สภาพเธอแล้ว ผมไม่ไปดูเธอไม่ได้”

พิลึกคน เยโมเงินไม่อยากให้เธอออกไปเวลานี้เลย

“จะต้องไปให้ได้เหรอ”

“แป๊บเดียว เดี๋ยวก็กลับ”

สุดท้าย เย่ ไม่เซินอ่อนใจ ได้แต่ให้เธอไป

หานคู่จื่อห่มผ้าให้เขา หลังจากที่ยืนยันว่าจะไม่มีเหตุการณ์ อะไรพิเศษ ถึงได้ออกไปอย่างสบายใจ

เธอไปหาเสี่ยวเหยียน แต่เห็นว่าเสี่ยวเหยียนกลับล๊อคตัวเอง

หานคู่จื่ออ่อนใจ ได้แต่เคาะประตู

แต่ว่าเคาะอยู่หลายที เสี่ยวเหยียนก็ยังไม่ยอมมาเปิดประตู หาน จื่อรู้สึกใจแขวนขึ้นมา ได้แต่ตะโกนเรียกเธอ

เมื่อกี้หน้าเธอเหมือนจะร้องไห้ เธออัดอั้นตันใจ ตอนนี้ล๊อค

ประตูขังตัวเอง คงไม่ทำอะไร โง่ๆหรอกนะ

แต่ว่าหลังจากที่เธอตะโกนเรียกเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนก็ไม่ ขานรับ หานมู่จื่อได้แต่เร่ง เสียง
“เปิดประตูหน่อยได้ไหม มีอะไรค่อยพูดค่อยจากัน ปรึกษากัน ได้ เธออย่าคิดมาก

ตอนนี้สิ่งที่เธอกังวลที่สุด คือเสี่ยวเหยียนจะทำอะไรโง่ๆ ในตอนที่หาน จื่อกำลังลังเลว่าจะหากุญแจมาไขดีไหม เสี่ยว เหยียนก็ส่งเสียงออกมา

“มู่จื่อ เธอกลับไปพักเถอะนะ ฉันอยาก….อยู่คนเดียวเงียบๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ