บทที่ 1017 เมซุปสักคำก็ยังดี

มีใจให้ในเวลาเช่นนี้……….

สายตาของหานมู่จื่อเบลอๆเล็กน้อย ในหัวสมองมีเสียงเตือน ตั้งอยู่ตลอด บอกกับตัวเองเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้วนะ

แต่ว่าร่างกายกลับไม่มีแรงต่อต้านเลยสักนิด อยู่ใต้หน้าตาที่ เซ็กซี่และเล้าโลม ในขณะนี้ของเย่ ไม่เห็นมือของหาน จื่อค่อยๆ คล้องที่ต้นคอของเย่ โม่เซิน เริ่มตอบสนองอย่างเหลวไหลและ หลงใหล

ก่อนหน้านี้เธอไม่มีการตอบรับ ที่สำคัญยังต่อต้านตลอดเวลา ด้วยซ้ำ เย่ ไม่เซินจึงดำเนินการเสียงแรงไปมากเลยทีเดียว

แต่ว่าคราวนี้หลังจากเธอเริ่มมีการตอบรับ เย่โม่เซินถึงได้รู้ว่า เรื่องราวได้แย่ลงขนาดไหนแล้ว

เดิมทีเขาแค่อยากเล้าโลมสักหน่อย

ไม่ได้ทานเนื้อ ดื่มซุปสักคำก็ยังดี?

แต่ว่าตอนนี้……

ขณะที่หาน จื่อกำลังหลงใหลอย่างเคลิบเคลิ้ม จู่ๆ ก็รู้สึกว่าคน ที่ดันไว้บนตัวเธอพลิกตัวลุกขึ้นมานั่งข้างเตียงอย่างกะทันหัน เพราะว่าเธอตั้งครรภ์แล้ว เพราะฉะนั้นเย่โม่เป็นได้แค่ดันมือสอง ข้างไว้ กลัวทำให้เธอได้รับบาดเจ็บ
เดิมทีหาน จื่อถูกเขาเล้าโลมจนตัดสินใจเรียบร้อยแล้วแต่ว่า ตอนนี้เขาพลิกตัวจากไปอีกแล้ว นี่เป็นเพราะอะไร?

“ทำไมล่ะ? ” หานมู่จื่อจ้องแผ่นหลังของเขา อดที่จะถามอย่าง เสียงเบาไม่ได้

เย่ไม่เซินหันหน้ามองเธอ สีที่ใต้ตาเขาเข้มงวดมาก เหมือนกับ กองไฟที่เคลื่อนไหวอย่างรุนแรง ริมฝีปากบางเม้มไว้อย่างหมด หนทาง หลังจากนั้นถึงพูดว่า “ตั้งครรภ์อยู่ไม่ใช่หรือ?”

ในชั่วขณะหนึ่งหาน จื่อไม่รู้ว่าคำพูดของเขาคำนี้หมายความ ว่าไง ได้แต่พยักหน้า

“ถูกแล้ว”

ใต้ตาของเขาเหมือนหมดหนทางและไม่รู้จักพอ ขยับเข้ามาอีก ครั้ง หานมู่จื่อคิดว่าเขาต้องการทำต่อ ขณะที่ยื่นมือออกไปกอด เขาไว้ คิดไม่ถึงริมฝีปากบางๆของเย่ไม่เป็นแค่จูบที่หน้าผากเธอ เบาๆหนึ่งครั้งก็จากไปแล้ว

นี่ก็ จบสิ้นแล้ว?

หานมู่จื่อขมวดคิ้ว เห็นว่าเยโม่เชินช่วยเธอห่มผ้าห่มเรียบร้อย แล้ว เสียงที่อ่อนโยนแฝงความยับยั้งกิเลสในใจเอาไว้ “นอน เถอะ”

คนๆนี้……………….ปล่าเนี่ย? ไม่อยากทำต่อไป ถ้างั้นๆ เขาเป็นบ้าอะไรขึ้นมา ทำไมต้องเล้าโลมเธอ? เล้าโลมเสร็จก็ไม่มีความรับผิดชอบเลยสักนิด ยังทำให้หน้าตาตัวเองเป็นผีบ้าผี บอแบบนี้ด้วย

คิดถึงตรงนี้ หาน จื่อควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ เอาขาออกไป จากผ้าห่มและถีบเขาหนึ่งครั้ง จากนั้นรีบลากผ้าห่มมาห่มให้ เรียบร้อย หันหลังให้กับเย่ ไม่เซ็น

ช่างเถอะ ไม่เอาก็ไม่เอา

ยังไงซะคนที่ทรมานไม่ใช่เธอ เขาจะเล้าโลมให้ได้ เล้าโลม เสร็จก็ไม่รับผิดชอบ ถ้างั้นก็ให้เขาทรมานไปเองเถอะ

หลังจากหาหมู่จื่อหันหลังกลับมาก็ไม่ได้สนใจคนข้างหลังอีก เลยว่ามีปฏิกิริยายังไง ยังไงซะเขาเสียใจตอนนี้ก็ไม่ทันซะแล้ว

คนข้างหลังนั่งอยู่ข้างเตียงสักพัก จากนั้นหานคู่จื่อรู้สึกว่าข้าง

เตียงเบาๆ เย่โม่เซินออกไปแล้ว

หาน จื่อแอบหันไปมอง พบว่าเขาถึงขั้นวิ่งไปที่ดาดฟ้าข้าง นอกอีกแล้ว

“เชอะ ไปดาดฟ้าเถอะ เอาให้คุณหนาวตายไปเลยสมน้ำหน้า

เธอกะจะไม่สนใจเขาแล้ว ปรับเปลี่ยนท่านอนที่สบายที่สุด แล้วเตรียมตัวนอน

ตอนนี้เป็นสตรีตั้งครรภ์ ความจริงก็หลับขึ้นอนอยู่แล้วที่ สำคัญหลับเร็วมาก เดิมทีหานคู่จื่อยังมองแผ่นหลังเขาอยู่ สุดท้ายมองอยู่มองอยู่ ก็ไม่รู้ว่าหนังตาเป็นอะไรถึงกลายเป็น หนักขึ้นเรื่อยๆ
หลังจากนั้น เธอก็ลืมตาไม่ได้อีกเลย หลังจากนั้นก็หลับตาลง เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น เธอก็จําอะไรไม่ได้ทั้งสิ้น

ส่วนอีกฝั่ง

หลังจากเซียวซูได้ยินเสียงของหาน จื่อ ยังอยากขอให้ คุณนายน้อยช่วยเขาสักหน่อย ใครจะไปรู้เยโม่เป็นทางโน้นก็วาง สายไปซะแล้ว

เซียวซูคิดอยู่สักพัก ไม่กล้าโทรไปอีก ได้แต่นั่งอยู่บนเตียง มองดูมือถืออย่างปวดหัว

มอบภารกิจนี้ให้กับเขา ให้เขาลงไปที่กองไฟโดยตรงยังจะดี เสียกว่า เขาเขียว จะได้ไม่ต้องอึดอัดเหมือนเช่นตอนนี้ พูดว่าขึ้น ไปก็ขึ้นพูดว่ากระโดดก็กระโดด

รอไปสักพัก เซียวไม่ได้รับสายจากเย่ โม่เซินอีกเลย เซียวซู ถึงขั้นคิดว่า นอนหลับดีกว่าช่างมันเป็นไร จากนั้นแกล้งทำเป็น คืนนี้คุณชายเย่ไม่เคยโทรศัพท์มา

คิดถึงตรงนี้ เซียวซูก็รู้สึกว่าวิธีนี้ไม่เลวเลยทีเดียว เขาก็เลยไป จัดเก็บสักพัก ขณะที่ปิดไฟเรียบร้อยและเตรียมตัวจะเข้านอน มือ ถือสั่นสะเทือนหนึ่งครั้ง

เซียวซูกระตุกทันที มองดูข้อความแว๊บนึง เกือบเป็นลมไปเลย เย่โม่เซินเป็นคนส่งข้อความมา มีแค่ค่าเดียวเท่านั้น

{ฉันต้องการเอกสารมะรืนนี้
มะรืนนี้? ? ?

เขาอยากถามเยโมเงินเหลือเกินว่าวันนี้ดึกมากแล้ว นอนตื่น มาพรุ่งนี้ก็เหลือแค่วันเดียวเท่านั้นแล้ว ที่สำคัญกลางวันเขายัง ต้องทํา โอทีอีกด้วย

คิดไปคิดมา เซียวซูรู้สึกว่าต้องขอเวลาให้กับตัวเองสักหน่อย เขาก็เลยหยิบมือถือออกมา เริ่มพิมพ์ตัวอักษร

เย่ไม่เซ็นนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ดาดฟ้า ขาที่ยาวเหยียดทั้งสองข้าง ประสานไว้และหลับตาพิงอยู่ที่นั่น ถึงแม้ดูสีหน้าไม่ออก แต่ว่าคิ้ว ที่ขมวดคิ้วไว้เหมือนกำลังยับยั้งช่างใจอะไรบางอย่าง ต่อให้อยู่ ในหน้าหนาว แต่ว่าหน้าผากของเขาก็มีเหงื่อซึมออกมาอยู่ดี

มือถือดังขึ้นมานึงครั้ง เยโม่เซินก้มหน้าดู เซียวซูเป็นคนส่ง ข้อความมา

{คุณชายเย่ ขอเวลาอีกสองวันได้ไหมครับ? ภารกิจ ……………บากสุดๆ

เย่ไม่เซินพิมพ์ตัวอักษรแบบไร้สีหน้า

{ไม่ได้}

(ถ้างั้น เป็นกลางคืนมะรืนนี้ หรือว่ากลางคืน? } {เอาแปดโมงเช้า}

เซียวซู
ในใจเหมือนมีคำว่าแมร่งเป็นหมื่นๆ กำลังตะโกนออกมา อยากด่าคนมาก และอยากถามฝ่ายตรงข้ามด้วยความสงสัย แต่ …………สุดท้ายเขียวก็วางมือถือลง นอนราบเรียบลงไป กระทำเหมือนกับเครื่องจักรหุ่นยนต์ช่วยตัวเองห่มผ้าห่มให้ เรียบร้อย ค่อยหลับตาลงแบบเงียบๆและสบายๆ

อืม เงียบอย่างสบายๆ

เพราะว่าเขาคาดการณ์ล่วงหน้าเรียบร้อยแล้วในระดับความ ยากนําบากของภารกิจนี้ ไม่แน่เขาต้องจากไปแบบเงียบๆและ สบายๆจริงๆ? ? เฮอเฮอ

รู้นิสัยคุณชายเย่ตั้งนาน เขาก็ไม่ควรถาม ยังไงซะเขาก็ไม่ได้ พูดว่าตอนไหน พูดแค่ว่ามะรืนนี้ ถ้างั้นเขาถ่วงเวลาไปถึงวันมะรืน กลางคืนเถอะ

ตอนนี้เป็นไงล่ะ ขุดหลุมเองก็กระโดดลงไปเอง

ตั้งแต่เสี่ยวเหยียนลาออกจากงาน ก็ไม่ได้ไปหางานอย่างอื่น อีกเลย นานมากแล้วที่เธอไม่ได้กลับบ้าน ความจริงมีเหตุผล ก่อนหน้านี้เธอจะไปต่างประเทศกับหานคู่จื่อ

เพราะฉะนั้นเธอก็เลยลาออกจากงานฝ่ายการเงินของบริษัท ตระกูลเย่

ส่วนหัวหน้าฝ่ายการเงินเป็นพ่อของเธอพอดี สำหรับเรื่องที่ เสี่ยวเหยียนลาออกเขาโกรธสุดๆ ยังไงซะโอกาสดีๆแบบนี้ ถ้าหากเธอไม่เอา ก็จะถูกคนมาเสียบแทนอย่างรวดเร็ว

ถึงเวลานั้นเธอเสียใจและอยากจะกลับมาอีกก็หมดโอกาส แล้ว

แต่ว่าขณะนั้น เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าเยโม่เห็นเป็นผู้ชายที่เหี้ย ไม่ อยากทํางานที่บริษัทของเขาต่อไปอีกแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเธอยัง เคยเกลี้ยกล่อมให้พ่อของเธอไม่ต้องทำงานให้กับคนเหี้ยคนนี้ ด้วย ทำให้พ่อเธอโมโหและด่าเธอชุดใหญ่

ยังจมูกเธอพูดว่า ถ้าหากเธอต้องการลาออกให้ได้ ถ้างั้น พวกเขาก็ตัดขาดความสัมพันธ์พ่อลูกกันไปเลย และให้เธอไม่ ต้องกลับมาตลอดไป

เสี่ยวเหยียนในตอนนั้นยังวัยรุ่นอยู่ เพราะฉะนั้นเอาแต่ใจตัว เองมาก ทีแรกเธอยังอยากเกลี้ยกล่อมดีๆอีกครั้ง แต่ว่าคิดไม่ถึง ท่าทางพ่อของเธอดื้อดึงถึงขนาดนี้ หากว่าเธออ่อนข้ออีกนิดถ้า งั้นก็เสียหน้าแย่เลย

ตอนนั้น เสี่ยวเหยียนก็เลยตัดขาดความสัมพันธ์พ่อลูกกับพ่อ ของเธอโดยตรง พูดว่าตัวเองจะไม่กลับมาอีกเลย!

พริบตาเดียวก็ผ่านไปตั้งหลายปีแล้ว พ่อของเธอก็ไม่เคย

โทรศัพท์ให้กับเธออีกเลย พ่อลูกทั้งสองก็ไม่ได้ติดต่อกัน

มีแต่แม่ของเธอ คอยโทรศัพท์ถามเธอทุกปี กลับไปเมื่อไหร่? ขณะนี้เสี่ยวเหยียนก็กำลังคิดอยู่ว่า ทำไมคนที่โทรศัพท์ให้กับ เธอไม่ใช่พ่อนะ?
เขาไม่ได้เรียกตัวเองกลับไปนี่ ถ้างั้นหากว่าเธอกลับไปแล้วละ

ก็ ก็ขายขี้หน้าแย่เลยสินะ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ