บทที่ 66 เธอกำลังหึงอยู่ใช่มั้ย

“กลัวซะแล้ว ? “สายตาของเธอที่มีความกลัวก่อขึ้น มา เย่โม่เซินหัวเราะเสียงต่ำๆออกมา”ใจเสาะขนาดนี้ ยัง กล้าแต่งงานมาอยู่บ้านตระกูลเย่แทนน้องสาวอีก ? ”

รอยยิ้มที่ชั่วร้ายของเขา ถึงแม้ภายในดวงดาจะเย็น ชา และอุณหภูมิร่างกายที่ไม่อาจสัมผัสได้เหมือนกับคน ทั่วไป

เสิ่นเฉียวกลืนน้ำลาย และรู้สึกว่าริมฝีปากของเธอ ยังมีลมหายใจของเขาติดอยู่ เธอค่อยๆยึดตัวตรง แล้วจ้อง ไปทางเขา : “ฉันไม่กลัว”

เย่โม่เซิน : ไม่กลัว ? ”

“ฉันไม่กลัว ! “เสี้นเฉียวตอบอย่างแข็งขัน : “เส่

โยวไม่มีทางคิดร้ายกับคุณแน่นอน การที่ฉันพาเธอมาก็ เพื่อมาเป็นแขกเท่านั้น ฉันไม่อนุญาตให้คุณคิดกับเธอใน แง่ร้ายแบบนั้น”

ประโยคสุดท้ายนั้นเหมือนกับไปกระตุ้นจิต

วิญญาณของเย่โม่เซิน รูม่านตาของเขาหยุดนิ่งไป : ไม่ อนุญาต ? ”

“ใช่ ! ฉันไม่อนุญาต ! ”

“เสิ่นเฉียว เธอหึงเหรอ ? “อยู่ๆเย่โม่เินก็ทำเสียง หัวเราะออกมาเบาๆ เสียงหัวเราะนั้นสะเทือนใจคน เสิ่น เฉียวรู้สึกว่าหูของเธอแทบจะท้อง ชายตรงหน้าเธอไม่ เพียงแต่โตมาหล่อ ทักษะการจูบก็ยอดเยี่ยม น้ำเสียงก็น่ากิน…..

เดี๋ยวนะ นี่เขากำลังพล่ามอะไรอยู่ ? ? ?

“เขาหึงคุณกันแน่ ? ฉันแค่ไม่อยากให้คุณได้มี โอกาสทำร้ายเส่โยวก็เท่านั้น ! ”

ได้ยินแบบนั้น ดวงตาของเย่โม่เซินก็เย็นชาไปสัก พัก และทันใดนั้นเขาก็ผลักเธอออก เสิ่นเฉียวไม่ทันได้ตั้ง ตัว จนสะดุดเกือบจะล้มลงไปกับพื้น เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้ว มองไปที่เยโม่เซินด้วยความโมโห

“เธอเชื่อเพื่อนตัวเองขนาดนี้เลยเหรอ ? ไม่รู้ว่าฉัน ควรจะเสียใจกับความโง่เขลาของเธอดีมั้ย”

เสิ่นเฉียวขมวดคิ้ว และอยากจะถูกเถียงกับเขาต่อ แต่เขากลับหันหลังแล้วเข็นวีลแชร์เดินออกจากห้องไป

เส้นเฉียวโกรธมาก ทว่าก็ไม่ควรตามไปพูดอะไรอีก แต่ภายในใจของเธอนั้นเลือกที่จะเชื่อมั่นในตัวหานเส่โยว ทั้งสองรู้จักกันมานานขนาดนี้ ย่อมมีความรู้สึกที่ดีอย่าง

มาก

ยิ่งไปกว่านั้น หานเส่โยวจะไปชอบเย่โม่เซินได้ยัง ไง? เพราะเขาตั้งใจทำให้เธอหวั่นไหว !

เส้นเฉียวหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนอย่างหัวเสีย จัดการ ตัวเองเสร็จก็เริ่มง่วงนอน เธอจึงขึ้นเตียงเตรียมตัวเข้านอน

หลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่เสิ่นเฉียวสะลืมสะลือ ขึ้นมาเหมือนได้ยินเสียงคนเดินภายในห้อง เธอรู้สึก รำคาญ ใครมาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้ ?

เส้นเฉียวค่อยๆลืมตาขึ้น รูปร่างที่สูงยาวก็ปรากฏตรงหน้า เป็นรูปร่างที่คุ้นตา…เพียงแต่ เห็นแค่หลัง เท่านั้น

หนังตาหนักจนรับไม่ไหว เสิ่นเฉียวเอามือมาปิดหู ตัวเองโดยอัตโนมัติ จากนั้นก็หลับตาลง แล้วก็เข้าสู่ความ ฝันอย่างรวดเร็ว

วันต่อมา ในขณะที่เสิ่นเฉียวกำลังเคลิ้มฝันอยู่นั้น สาวใช้ก็เดินมาเคาะประตู แล้วบอกเธอว่าคุณหานมาหา

เสิ่นเฉียวมุดตัวออกมาจากผ้าห่ม หลังได้ยิน ประโยคดังกล่าวก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ อีกทั้งยัง ถามกลับไปอย่างงงๆว่า : “ใครคือคุณหาน ? ”

สาวใช้ยืนตากะพริบตาปริบๆ แล้วตอบกลับไป ว่า : “คุณนายน้อยสอง เพื่อนที่คุณพามาเมื่อวานค่ะ พวก เราได้ยินว่าเธอแซ่หาน”

ได้ยินดังนั้น เสิ่นเฉียวก็ได้สติ ที่แท้ก็เป็นเส่โยว

“โอเคเข้าใจแล้ว”

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็หันหลังเดินกลับมา แต่เดินไปได้ ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดเพราะรู้สึกไม่ชอบมาพากล

ยังเช้าขนาดนี้ เส่โยวจะมาทำไมกัน ?

แต่เธอก็มีปฏิกิริยาตอบกลับรวดเร็ว จึงหันไปบอก ว่า : “เธอบอกให้เสี่ยวรอฉันซักครู่ ฉันจะรีบลงไป”

ได้ค่ะ คุณนายน้อยสอง”

หลังจากสาวใช้ไปกันหมดแล้ว เสิ่นเฉียวก็รีบกลับ ไปที่หน้าเดียงของเธอ แล้วเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเอาชุดที่เจียดเงินตัวเองไปซื้อหยิบออกมา แต่ตอนที่กำลังเตรียมตัวจะ เข้าไปห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนชุดนั้น ก็เพิ่งสังเกตว่าเย่โม่เซิ นกกำลังใช้ห้องน้ำอยู่

เสิ่นเฉียวค่อนข้างอึดอัด เธอไม่สามารถบอกให้เขา ออกมาได้ และก็ไม่กล้าเปลี่ยนชุดข้างนอกห้อง สุดท้ายก็ ทำได้แต่ยืนรอเปื่อยๆอยู่ตรงนั้นต่อไป

เยโม่เซินเหลือบมองเธอ ก่อนจะอาบน้ำต่อไป

เสิ่นเฉียวสูดลมหายใจเข้าปอด และรออย่างใจจด

ใจจ่อ

เธอมองดูเวลา

ผ่านไปสักพัก เสิ่นเฉียวก็มองดูอีก แล้วก็มองเย่โม่ เซิน เขายังคงอาบน้ำไม่เสร็จ

ผ่านไปอีกพักหนึ่ง เสิ่นเฉียวก็มองดูนาฬิกาอีกครั้ง สุดท้ายก็เอ่ยปากพูดออกมาอย่างหมดความ อดทน : “เอ่อ….คุณจะอาบน้ำเสร็จตอนไหน ? ช่วย….

เร็วกว่านี้หน่อยได้มั้ย ? ”

เส่โยว รอเธออยู่ข้างล่างนะ

แต่ก็เหมือนว่าเย่โม่เซินจะไม่ได้ยินที่เธอพูด ยังคง ค่อยๆบรรจงอาบน้ำต่อไปเหมือนไม่มีใครอยู่ตรงนั้น

เส้นเฉียวกัดริมฝีปาก “เย่โม่เซิน..”

“ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นคนพิการ ? จะให้ฉันอาบเร็วแค่ ไหน ? “ทันใดนั้นเย่โม่เซินก็ตอบกลับมาหนึ่งประโยค

เส้นเฉียวหมดคำจะพูดต่อ เธออยากจะบอกกับเขา ว่าคนพิการก็ไม่ได้พิเศษนะ อาบน้ำต้องใช้เวลาเป็นสิบนาทีเลยเหรอ? แต่พอมองดูขาของเขาที่ไม่สามารถขยับ ได้นั้น เสิ่นเฉียวก็เก็บคำพูดพวกนั้นเอาไว้และไม่ได้พูด ออกไป

ช่างมันละ เธอจะเถียงกับคนพิการไปให้มันได้ อะไร ?

แค่เดิมที่ความพิการก็ทำให้เขามีบาดแผลในใจ แล้ว การมาเป็นภรรยาของเขานั้น ถ้าเธอยังจะมาทำร้าย ความเจ็บปวดที่เขามีนั้นอีก เธอก็จะใจจืดใจดำเกินไปแล้ว

คิดได้อย่างนั้น เสิ่นเฉียวก็ระงับความโกรธของตัว เองเอาไว้ แล้วถามกลับไปเบาๆ : “แล้วคุณจะอาบอีกนาน แค่ไหนคะ?”

เยโม่เซินหัวเราะเยาะออกมา : “เร่งฉันเหรอ?”

เสิ่นเฉียว : “เปล่า ฉันก็แค่ถามเฉยๆ ! เย่โม่เซินหันมามองเธอด้วยสายตาเย็นชา : “อย่า ลืมสถานะของตัวเอง”

เสิ่นเฉียวโมโหมาก ดูเหมือนว่าเธอคงจะไม่มี โอกาสได้ใช้ห้องน้ำแล้ว หลังจากที่มองเขาด้วยแววตาที่ จงเกลียดจงชังแล้ว เสิ่นเฉียวก็ถือชุดเดินกลับไปนั่งลงข้าง เตียง

ปกติก็ไม่เคยเห็นเขาใช้ห้องน้ำนานขนาดนี้ แต่ ทำไมวันนี้อยู่ๆก็ใช้เวลานานขนาดนั้น เธอรู้สึกได้ว่าเหมือน เขาจะจงใจทำแบบนั้น

คิดถึงตรงนี้ อยู่ๆเส้นเฉียวก็นึกถึงคำพูดที่เย่โม่เซิ นพูดกับเธอไว้เมื่อคืน สีหน้าเธอค่อยๆเปลี่ยนไป แต่ไม่ อยากจะคิดไปไกลกว่านั้น แล้วก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าตรงข้างๆเตียง เพราะยังไงประตูห้องก็ล็อกเอาไว้ไม่มีใครเข้า มาได้ เย่โม่เซินอยากจะอยู่ในห้องน้ำนานแค่ไหนก็ให้เขา อยู่ให้เต็มที่

เสิ่นเฉียวรวดเร็วมาก แค่พริบตาก็เปลี่ยนเสื้อผ้า เสร็จแล้ว แต่พอหันกลับมากลับพบว่าเย่โม่เซินนั่งอยู่บน วีลแชร์จ้องมาที่เธอ และเธอเองก็ไม่รู้ว่าเขามาตั้งแต่เมื่อ ไหร่

เสิ่นเฉียวตาโตด้วยความตกใจ : “คุณออกมาตั้งแต่ เมื่อไหร่ ?”

เย่โม่เซินทำสายตานิ่งๆ : “เธอเร่งฉันเองไม่ใช่เห

รอ?”

“…”เสิ่นเฉียวไม่รู้จะพูดอะไรออกมา ตอนที่เร่งเขา เขากลับไม่ออกมา แต่พอไม่เร่งกลับออกมา

ในทันที ?

“คุณเห็นหมดแล้ว ? “คิดๆแล้ว เสิ่นเฉียวไม่โอเค อย่างมาก จึงถามออกไป

ถึงเมื่อกี้นี้เธอจะหันหลังให้ แต่…เธอก็โป๊หมด เลยนะ และก็ไม่รู้ว่า ….เขาเห็นหรือไม่เห็นกันแน่

ยิ่งคิด ใบหน้าของเสิ่นเฉียวก็ร้อนฉ่าขึ้นมา

เย่โม่เซินแสยะยิ้มแล้วจ้องไปที่เธอ : “เห็นแล้วยัง ไงล่ะ ? ” ได้ยินแบบนั้น เส่นเฉียวก็ตาโต แล้วเอามือทั้งสอง

กอดเข้าด้วยกัน

เห็นแล้วเป็นยังไง…
ทำไมเขาถึงพูดออกมาได้อย่างเต็มปากเต็มค่ำแบบ นั้น ?

“เย่โม่เซิน คุณมันไร้ยางอาย ! ”

ไร้ยางอาย ? “เย่โม่เซินขยับรถวีลแชร์ไปตรงหน้า เธอ ขนตากระตุกเล็กน้อย และอยู่ๆก็เจ็บแขนของเธอดึง ตัวเธอเข้ามา แต่เสิ่นเฉียวก็ตอบโต้ได้ก่อน เธอใช้มือทั้ง สองข้างกดลงบนขาของเขาเอาไว้ ตัวที่เล็กบางนั้นโน้มลง ไปใกล้กับเย่โม่เซิน

เขาจับไปที่เอวของเธออย่างรุนแรง : “ให้ฉันเปิด ประสบการณ์ใหม่ให้เธอหน่อยมั้ยว่าอะไรที่น่าไร้ยางอาย ยิ่งกว่า ? ”

สีหน้าของเสิ่นเฉียวค่อยๆเปลี่ยนไป เธอยกมือขึ้น มาจะดันเขาออก แต่ก็นึกขึ้นได้ว่ามือของเธอกดขาเขาเอา ไว้อยู่ หลังจากเอามืออีกข้างออก มือที่กดขาเขาเอาไว้ก็ อ่อนแรงลงไปโดยอัตโนมัติ บวกกับท่าทางที่ทุลักทุเล ของเธอ ทำให้มีอของเธอลื่น และลื่นลงไปตรงหว่างขาคู่ นั้น….ตรงกลางนั้น….

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ