บทที่4 ต้องตามหาเธอให้เจอ

เมื่อพูดถึงตรงนี้เขาก็ไม่พูดต่อให้จบ แต่เสิ่น เฉียวกลับรู้ดีว่า คำพูดเหล่านั้นสื่อถึงการข่มขู่เธอ บางอย่าง เธอรู้สึกโกรธเล็กน้อย เป็นเพราะเขา คนเดียวเธอจึงต้องลาออกจากงานของตัวเอง แถมยังต้องคอยเดินตามเขาไปทุกที่

เดิมที่เคยบอกว่า เราต่างคนต่างอยู่ ไม่ยุ่ง เกี่ยวกัน แต่ตอนนี้กลับโดนผูกให้อยู่ตัวติดกัน เสิ่นเฉียวเองก็ไม่พอใจเช่นกัน

เพียงแต่เธอไม่พูดอะไรออกมา สถานการณ์ ตอนนี้ของเธอช่างน่าอึดอัดเหลือเกิน

พวกเขาเดินจนถึงปากทางเข้าโดยที่ไม่พูด อะไรกันสักคำ เย่โม่เซินที่นั่งอยู่บนรถเข็นมีคน ช่วยพยุงเขาขึ้นรถส่วนตัว เสิ่นเฉียวกำลังจะโน้ม ตัวลงมาเพื่อขึ้นรถด้วย เธอกลับโดนเซียวซู่ ยื่น แขนมาขวางตัวเธอเอาไว้

“คุณหนูเสิน นี่คือรถส่วนตัวของคุณชาย” เสิ่นเฉียว ชะงักเล็กน้อย “หมายความว่ายัง

ไง?” เยโม่เซินหันหน้ามามองดูเธอ แววตาที่สุขุม ลุ่มลึกและเย็นชาคู่นั้นมองดูเธออย่างเย้ยหยัน

“เธอน่ะหรอจะมาเป็นผู้ช่วยของฉัน คุณสมบัติไม่ถึงหรอก”

เมื่อฟังจบ สีหน้าของเสิ่นเฉียวก็เปลี่ยนไป “หมายความว่ายังไง? งั้นเมื่อตะกี้คุณตอบตกลง คุณปู่ทำไม?”

เยโม่เซินไม่สนใจคำพูดของเธอ หันแววตาที่ เย็นชาของเขาไปมองที่อื่น เซียวซู่ทำหน้านิ่ง เขา กำลังจะปิดประตูรถ เสิ่นเฉียว ยื่นมือมาขวาง ประตูเอาไว้แล้วถามเย่โม่เซิน “ถ้าคุณไปแล้ว แล้วฉันจะทำยังไง? คุณปู่นั้น…

เมื่อพูดถึงนายท่าน แววตาของเย่โม่เซินก็ เป็นประกาย เขาหรี่ตาลง จ้องมองเธอด้วย สายตาที่ข่มขู่เธอ

“เซียวซู่ บอกเส้นทางให้เธอที ให้เธอเดินตาม

ไป”

เสิ่นเฉียว “..”

ทำไมถึงเป็นคนสารเลวได้ขนาดนี้?

เซียวซู่ยังคงมีสีหน้าที่ดูนิ่ง ไร้ความรู้สึก เขา บอกเธอเส้นทางการเดินทางให้กับเธอ จากนั้นก็ ปิดประตูรถอย่างเย็นชา

“คุณหนูเสิ้น ขอให้คุณโชคดี”

เมื่อพูดจบ เขาก็เดินขึ้นรถแล้วขับรถออกไป เสิ่นเฉียว ยืนอึ้งอยู่หน้าปากทางเข้าที่แสนจะวุ่นวาย ยามที่หน้าประตูจ้องมองเธอด้วยความ ตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขารู้สึกว่าเธอช่างน่า เวทนาเธอเหลือเกิน

เมื่อเธอรับรู้ถึงสายตาที่ยามกำลังมองดูเธอ อย่างเวทนานั้น ตัวเสิ่นเฉียวก็รู้สึกแย่เหลือเกิน

เธอกำหมัดในมือแน่น

ไปเองก็ได้

บนรถ

“คุณชายครับ ทำแบบนี้กับเธอมันไม่เกินไป

หน่อยหรอครับ?”

เยโม่เซิน ยักคิ้วขึ้นแล้วพูด “งั้นนายจะลงไป อยู่กับเธอมั้ยล่ะ?”

สีหน้าของเซียวซูเปลี่ยนไป “คิดซะว่าผมไม่ ได้พูดอะไรออกมาละกัน

เย่โม่เซินส่งเสียง หื ออกมาเบาๆ แววตาที่เย็น ชานั้นได้จ้องมองไปที่กระจกมองหลังเห็นร่างผู้ หญิงตัวเล็กๆคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้าทางเข้า เขา เหลือบตาไปมองเพียงแค่แว็บเดียว หลังจากนั้น เขาก็นึกอะไรบางอย่างออก ริมฝีปากเรียวบาง ของเขาขยับเล็กน้อย

“ผู้หญิงคนนั้นที่ฉันให้นายไปตามหา เจอ เบาะแสอะไรบ้างรึยัง?”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ มือของเซียวซู่กำแน่นเล็ก น้อย เม้มริมฝีปากแล้วพูด “คุณชายครับ ถนน เส้นนั้นไม่มีกล้องวงจรปิด อีกอย่างวันนั้นฝน ตกหนักมาก ถนนค่อนข้างมืด มองไม่เห็นคนที่ เดินอยู่ แต่คุณให้เวลาผมอีกหน่อยเถอะครับ ผม เชื่อว่าผมจะสามารถตรวจสอบให้เจอจนได้”

ช่างน่าอึดอัดใจเหลือเกิน ปกติไม่ว่าจะเป็น เรื่องอะไรก็ตามที่คุณชายสั่งมา เซียวซูก็ สามารถทำทุกอย่างได้สำเร็จ

มีเพียงเรื่องนี้เรื่องเดียวที่เขายังทำไม่สำเร็จ

เยโม่เซิน ถอนหายใจออกมา ท่าทีของเขาดู เย็นชามากขึ้น คิ้วของเขาขมวด “หนึ่งเดือน ถ้า หัวใจถูกสร้างขึ้นมาแล้ว ผู้หญิงคนนั้นน่าจะท้อง แล้วล่ะ”

เซียวซู ตกใจเป็นอย่างมาก ผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ ไม่รู้จักชื่อ ไม่รู้หน้าตาอยู่ๆจะมาท้องลูกของ คุณชายอย่างนั้นหรอ? ถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้ก็ไม่ใช่ เรื่องเล่นๆนะนี่ สีหน้าของเซียวซู่เริ่มจริงจังขึ้นมา

“ผมเข้าใจแล้วครับ ผมจะให้คนไปสังเกต ตามโรงพยาบาลต่างๆด้วยครับ”

เย่โม่เซิน หลับตาลง

เขาไม่เคยสัมผัสกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ผู้ หญิงในคืนนั้นคือคนแรกของเขา!
ดังนั้น ยังไงก็ตามหาเธอให้เจอ!

เสิ่นเฉียว ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงกว่าจะมาถึง บริษัทตระกูลเย่

แต่เมื่อมาถึงบริษัทตระกูลเย่ เสิ่นเฉียวกลับ โดนขวางอยู่ข้างนอก เป็นเพราะเธอไม่ได้นัด หมายล่วงหน้าเอาไว้ ทำให้เธอไม่สามารถเข้าไป ได้

ที่เมืองเป่ย บริษัทตระกูลเย่ นั้นยิ่งใหญ่ ราวกับว่าเป็นทุกอย่างในเมืองเป่ยก็ว่าได้

บริษัทตระกูลเย่ นั้นใหญ่โตและโดดเด่น แทบจะเป็นแกนนำให้เศรษฐกิจของเมืองเป่ย พัฒนาขึ้น เมื่อสิบห้าปีที่แล้วเมืองเป่ยยังคงเป็น เมืองเล็กๆที่ไม่มีใครรู้จัก แต่ในวันนี้กลับเป็นเมือง ที่พัฒนาก้าวไกล

บริษัทที่ใหญ่โตเพียงนี้ คงไม่ให้ใครเดินเข้า ออกง่ายๆแน่นอน

“ขอโทษด้วยนะคะ รบกวนคุณช่วยคุยกับเย่ โม่เซิน ให้หน่อยได้มั้ยคะ ฉันเป็นผู้ช่วยคนใหม่ ของเขาจริงๆค่ะ”

พนักงานประชาสัมพันธ์จ้องมองเธอด้วย สายตาที่ดูถูกดูแคลนเธอ

“เธอพูดเรื่องอะไรน่ะ? แต่ไหนแต่ไร ประธานเยไม่เคยจะต้องการผู้ช่วย เรื่องนี้เป็นเรื่องที่คน ทั้งบริษัทก็รู้ดี ถ้าเธออยากจะจับผู้ชายคนหนึ่งก็ ช่วยไปสืบข่าวของเขามาให้ดีดีก่อน”

เมื่อฟังจบ เสิ่นเฉียว ก็รู้สึกตกตะลึง เย่โม่เซิน คงวางแผนมาเป็นอย่างดีแล้วสินะ ถึงแม้ว่าเธอจะ ตามมาถูกที่ แต่สุดท้ายเธอก็เข้าไปข้างในไม่ได้ อยู่ดี

“เธอรีบออกไปจากที่นี่เลยนะ คนอย่างเธอ จะทำงานเป็นพนักงานธรรมดา คุณสมบัติก็ยังไม่ ถึงเลย ยังคิดอยากจะมาเป็นผู้ช่วยท่านประธาน อีก”

พนักงานประชาสัมพันธ์ดูถูกเธอมากขึ้น เรื่อยๆ พนักงานคนอื่นๆที่นั่งอยู่ละแวกนั้นต่างก็ คล้อยตามแล้วหัวเราะเยาะเธอ

“อุยตายแล้ว เธอดูสิใส่กระโปรงอะไรมาก็ ไม่รู้ยังกล้ามาบอกว่าตัวเองเป็นผู้ช่วยอีก แม้แต่ ชุดทำงานยังไม่มีเลย ใส่ชุดเสื้อผ้าราคาถูกๆที่ ซื้อมาจากข้างทางสินะ”

“ช่างน่าประหลาดจริงๆ คนเรามีหลากหลาย รูปแบบจริงๆ ”

“ถ้าเธอไม่ออกไปอีก ฉันจะเรียกยามให้มา ลากตัวเธอออกไปแล้วนะ”

เสิ่นเฉียว โดนพวกเธอเหล่านี้พูดจาดูถูกเหยียดหยามจนหน้าของเธอนั้นแดงก่ำ เธอกัด ริมฝีปากล่างแล้วก้มลงไปมองดูกระโปรงของเธอ

พวกเธอพูดไม่ผิด กระโปรงตัวนี้เธอซื้อมา จากร้านข้างถนนในตลาดนัดตอนกลางคืน แต่ ก่อนเงินเดือนเธอนั้นไม่เคยพอใช้ เสิ่นเฉียวต้อง กินอยู่อย่างประหยัดมาตลอด

แต่หลายปีที่ผ่านมา เธอคิดมาตลอดว่าตัว เธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอยู่เสมอ

แต่มาวันนี้ เธอโดนคนพวกนี้พูดติเตียน ดูถูก ดูแคลนต่อหน้าต่อตา เสิ่นเฉียวรู้สึกแย่ขึ้นมา ทันที

“ออกไปสิ กลับไปเปลี่ยนเสื้อซะ แต่งตัวดีดี สักหน่อยแล้วค่อยมาใหม่” ทุกคนต่างมองเธอ ด้วยสายตาที่เหยียดหยามและดูถูกเธอ เล่น เฉียวยิ่งรู้สึกเสียความมั่นใจมากขึ้น เธอกัดริม ฝีปากล่าง วินาทีที่เธอกำลังสับสนไม่รู้จะต้องทำ ยังไงนั้น มีเสียงที่อ่อนโยนเสียงหนึ่งดังมาจาก ด้านหลังไม่ไกลจากเธอ

“มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ?”

เสิ่นเฉียว หันหลังไปมอง เธอเห็นแววตาที่

อ่อนโยนคู่หนึ่ง

“ท่านรองประธานมา”
“รองประธานเย่! ”

คือเย่หลิ่นหาน พี่ชายของเย่โม่เซิน

การที่เสิ่นเฉียวได้พบเจอกับเขา เป็นเรื่องที่ นอกเหนือความคาดหมายมาก

เย่หลิ่นหาน เดินมาอยู่ตรงหน้าเธอแล้วถาม ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “มาหาโม่เซินหรอครับ?”

เสิ่นเฉียว พยักหน้าเล็กน้อย สภาพที่น่า อเนจอนาถของเธอในตอนนี้โดนคนอื่นมาเห็น เข้า เขาคงจะเริ่มดูถูกดูแคลนเธอแล้วสินะ? เมื่อ เธอนึกถึงจุดนี้ เสิ่นเฉียวก็งุ้มปลายเท้าแล้วเกรง ไปทั้งตัว

“ฉันขอโทษ ฉัน…” เธอก้มหน้าลง “ฉันคง สร้างความเดือดร้อนให้กับบริษัทของพวก คุณ..”

“ไม่เป็นไรครับ” เย่หลิ่นหานจับมือของเธอ เอาไว้ “ผมพาคุณเข้าไปนะ”

“ห่ะ !!”

เย่หลิ่นหาน จูงมือเธอเอาไว้ ทำให้พนักงาน คนอื่นที่กำลังมองดูอยู่ร้องออกมาด้วยความ ตกใจ จ้องมองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ

พนักงานประชาสัมพันธ์ทำหน้าไม่ถูกในทันที เดิมที่นึกว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ดังนั้นจึงหัวเราะเยาะเย้ยเธอไม่หยุด ใครจะไปรู้ว่า เธอนั้นรู้จักกับเย่หลิ่นหานด้วย

หรือว่า….เธอจะเป็นผู้ช่วยคนใหม่ของท่าน ประธานจริงๆ?

เมื่ออยู่ในลิฟต์ เสิ่นเฉียวยังคงรู้สึกกังวล เธอ ก้มหน้ามองดูมือของเธอโดนเย่หลิ่นหานจับเอา ไว้หัวใจของเธอเต้นรัวและแรงมาก เธอรีบดึงมือ ของเธอกลับมา ขยับตัวไปด้านข้างสองก้าวเพื่อ รักษาระยะห่างกับเย่หลิ่นหาน

เย่หลิ่นหาน ไม่ได้รู้สึกสะดุดใจอะไร ยังคง ยืนนิ่งอย่างสง่าแล้วยิ้มอ่อนๆออกมา

เสิ่นเฉียว แอบเหลือบมองดูเขา

ผิวของเขาช่างขาวผ่อง หน้าตาหล่อเหลาดูดี ริมฝีปากหนาบางกำลังดี ใบหน้าของเขามักจะมี รอยยิ้มที่อ่อนโยนอยู่เสมอ สวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว แลดูเนี้ยบเรียบร้อยอยู่เสมอ

ช่างดูดีเหลือเกิน…

ขณะที่เธอกำลังมองอยู่นั้น ประตูลิฟต์ก็เปิด

ออก

พวกเขาขึ้นมาถึงแล้ว

“ออกจากตรงนี้เลี้ยวขวาแล้วเดินไปสุดทาง เดิน ห้องทำงานของโม่เซินอยู่ตรงนั้นครับ พอดีผมมีธุระต้องไปต่อ ผมมาส่งถึงตรงนี้ไม่เดิน เข้าไปด้วยนะครับ ถ้าเดินไปเองจะไปถูกมั้ย ครับ?”

เมื่อฟังจบ เสิ่นเฉียวก็รีบพยักหน้าตอบทันที

“อิม ขอบคุณนะคะพี่ชาย”

“ยินดีครับ”

ประตูลิฟต์ปิดต่อหน้าของเธอ บรรยากาศ รอบๆเริ่มกลับมาเงียบอีกครั้ง

เสิ่นเฉียว หายใจเข้าลึกๆหนึ่งที เธอเดินตรง

ไปสุดทางเดิน

ในที่สุดเธอมองเห็นประตูของห้องทำงาน แล้ว เสิ่นเฉียวกำลังยื่นแขนออกมาจะเคาะประตู ห้อง อยู่ๆประตูห้องก็ถูกเปิดออก ร่างร่างหนึ่งถูก ผลักออกมา

เสิ่นเฉียว หลบไม่ทัน เธอโดนชนเข้าอย่างจัง จนตัวเธอล้มนั่งลงกับพื้น

ยังมีอีกร่างหนึ่งที่ชนเข้ากับเธอจนล้มลงเช่น

กัน

“นี่ ! เย่โม่เซิน นายทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง!”

เสิ่นเฉียว เพิ่งจะเห็นว่าคนที่ชนเข้ากับเธอ เมื่อตะกี้คือผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งหน้าจัดและแต่ง ตัวไม่ค่อยเรียบร้อย หลังจากที่เธอล้มลง เธอก็รีบลุกขึ้นมาชี้หน้าด่าคนที่อยู่ในห้อง

เยโม่เซิน ที่นั่งอยู่บนรถเข็น แววตาของเขา แลดูมืดมนและน่ากลัว ร่างกายของเขามีรังสีอัน แรงกล้าบางอย่าง ริมฝีปากอันเรียวบางของเขา พูด

“ไสหัวออกไป”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ