บทที่1335 เกิดอะไรขึ้น

แต่เซียวซูก็คิดผิดไป เจียงเสี่ยวไปตอนนี้กำลังอาละวาดอยู่ เพียง แค่วิธีการอาละวาดของเธอนั้นต่างออกไปก็เพียงแค่นั้น

ไม่เหมือนบางคนที่ดื่มจนเมาแล้ว ทั้งอ้วกเอยทั้งร้องไห้เลย หรือไม่ก็กรีดร้องอะไรจำพวกนั้นออกมา

อาการหลังจากที่เมาของเจียงเสียวไปเป็นอย่างนี้ เพียงแค่ทำ

ตามที่เธอชอบไปสักหน่อย เธอก็ไม่ร้องไห้ไม่โวยวายออกมาแล้ว

ดังนั้นแล้วในตอนที่เซียวซูถามเธอว่าไม่สบายตัวหรือเปล่านั้น บนใบหน้าของเจียงเสี่ยวไปก็ได้เผยสีหน้าเขินอาย พร้อมทั้งเอ่ย เสียงหวานออกมา “องค์ฮ่องเต้ไม่ต้องเป็นห่วงหม่อมฉันหรอก เพคะ หม่อมฉันเพียงแค่ร่ำสุรามาเล็กน้อย ไม่เป็นอะไรเลยเพคะ”

นี่มันเสพติดการแสดงไปแล้วจริงๆ

เซียวซูไม่มีทางปล่อยให้เธอไปอาบน้ำ ในตอนนี้แน่ ไม่แน่ว่า หญิงสาวคนนี้อาจจะก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีกก็ได้ ดังนั้นแล้วจึง ทำได้แค่เพียงกลับห้องไปจัดการอะไรสักหน่อย แล้วหยิบผ้าห่ม ของตัวเองออกมา

“ห้องให้เธอนอนไป ตอนนี้เธอก็เข้าไปนอนดีๆเสียเถอะ ได้ยินคำพูดนั้นแล้ว เจียงเสี่ยวไปก็กะพริบตาปริบๆอย่างงงงวยออกมา “แล้วองค์ฮ่องเต้ล่ะเพคะ?”

เซียวซูชี้ไปทางที่นั่งของเธอ เจียงเสี่ยวไปก็เลยลุกขึ้นเดินไป ทางห้องนอน เซียวซูคิดว่าเธอจะเข้านอน ก็เลยเอาผ้าปูที่นอนกับ หมอนวางไว้บนโซฟาเตรียมที่จะนอนลงไป ทันทีที่กำลังนอนลง ไปนั้นเจียงเสี่ยวไปก็ได้เดินกลับมาอีกครั้ง

“องค์ฮ่องเต้เพคะ พระองค์ประทานพระแท่นบรรทมของ พระองค์ให้หม่อมฉัน แต่พระองค์กลับมาอยู่ตรงนี้ ฮือๆ หม่อม ฉันซาบซึ้งพระทัยอย่างหาที่สุดไม่ได้เลยเพคะ”

เจียงเสี่ยวไปย่อตัวนั่งลงพูดอยู่ที่ข้างๆตัวเซียวซู จับมือเขาเอา ไว้ เอ่ยออกมาด้วยดวงตาที่เอ่อไปด้วยน้ำตา “หม่อมฉันจะอยู่ที่นี่ กับพระองค์เองเพคะ”

เซียวซูถูกคำว่าหม่อมฉันแล้วค่เล่าของเธอพูดออกมาจน ทำเอารู้สึกไม่ดีเลยจริงๆ พลิกมือจับแขนของเธอแล้วลุกขึ้นนั่ง พาเธออุ้มขึ้นมา แล้วสาวก้าวใหญ่ๆเข้าไปในห้อง

เจียงเสี่ยวไปยังไม่ทันได้เรียกสติกลับมาได้ก็ได้ถูกวางลงไป เตียงนุ่ม ต่อจากนั้นก็ได้ยินเซียวซูพูดห้วนๆออกมา “นอนอยู่ที่นี่ ดีๆไปซะ อย่าไปไหนซัวอีก”

ท่าทางขึงขังอย่างนี้ทำเอาเจียงเสี่ยวไปกะพริบตาออกมาเบาๆ หลังจากนั้นก็เงียบไปอีกครั้ง

“งั้นก็เอาเถอะเพคะ องค์ฮ่องเต้โปรดรักษาพระพลานามัยด้วย นะเพคะ หม่อมฉันขอพักก่อนนะเพคะ”
หลังจากที่จัดการเจียงเสี่ยวไปเสร็จแล้ว ในที่สุดเขียวก็ผ่อน ลมหายใจออกมาได้ แล้วก็ออกไปนอน

แต่หลังจากที่นอนลงไปนั้น เซียวซูก็นอนไม่สำเร็จ เพราะว่า โซฟาตัวนี้เป็นโซฟาตัวที่เจียงเสี่ยวไปใช้อยู่ตลอด และยังเป็นตัว ที่เธอตั้งใจย้ายมาจากที่บ้านของเธอเอง โดยเฉพาะ ดังนั้นแล้ว หลังจากที่นอนลงไปแล้วลมหายใจก็เหมือนกับจะได้กลิ่นที่เต็ม ไปด้วยความหอมหวานของผู้หญิงทั้งนั้น ไม่เหมือนกับกลิ่นพวก นั้นที่เซียวซูได้กลิ่นตอนนอน ในวันปกติ

เขาขมวดคิ้วออกมาเล็กน้อย ไม่คุ้นชินกับสิ่งนี้เลย แต่ก็ไม่ ได้รู้สึกเกลียดอะไร

ดังนั้นแล้วสุดท้ายแล้วเซียวซูก็ได้ค่อยๆนอนหลับไปช้าๆอยู่ใน

สภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นชินอย่างนี้

ในวันต่อมา

เจียงเสี่ยวไปในตอนที่ตื่นขึ้นมานั้น รู้สึกเพียงแค่ปวดหัวจนหัว แทบแตกเป็นเสี่ยงๆ เหมือนกับว่ามันจะระเบิดออกมา ใบหน้า เล็กแทบจะขมวดเข้าหากันเป็นก้อน กุมหัวลุกขึ้นนั่ง

หลังจากที่เห็นบรรยากาศรอบๆแล้ว เจียงเสี่ยวไปนิ่งตะลึงไป เล็กน้อย เพียงไม่นานก็รู้ว่านี่มันคือที่ไหน

ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอตื่นขึ้นมาครั้งแรกก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน แต่ เมื่อคืนเธอไปดื่มเหล้า แล้วเหมือนกับว่าจะไม่ระวังจนดื่มเยอะไป หลังจากนั้น เธอก็จําอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เจียงเสี้ยวไปรีบดึงผ้าห่มที่อยู่บนร่างของ เธอออกไปทันที

เสื้อผ้าตัวเมื่อวานยังอยู่บนตัวครบ และยังไม่มีอะไรที่ผิดไป

โชคดี โชคดีจริงๆ…เมื่อวานเธอเมาจนไม่ได้สติ ตอนนี้นึกอะไร ไม่ออกเลย ไม่เกิดอะไรขึ้นก็ดีแล้ว

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เจียงเสียวไปดึงผ้าห่มออก ย่องลงไปบน พื้นเบาๆ ต่อจากนั้นก็เดินเท้าเปล่าออกไปข้างนอก

ถึงแม้ว่าเรื่องหลังจากที่เธอดื่มมันตัดไปจนจำไม่ได้ แต่เรื่อง ก่อนดื่มนั้นเธอยังจำได้ ทั้งๆที่เธอจำได้แท้ๆว่าเธอออกไปพร้อม กับฟางถังถัง แต่ในตอนหลังเธอกลับมาได้ยังไง? หลังจากที่กลับ มาทำไมถึงได้มานอนในห้องเซียวซูได้?

เป็นฟางถังถังที่เป็นคนส่งเธอกลับมางั้นหรอ? แต่…ทำไมเธอ ถึงไม่ส่งเธอกลับบ้านเธอกันล่ะ? หรือว่า…

ดูเหมือนว่าเพียงแค่ต้องออกไปถึงจะสามารถไขข้อสงสัยได้ สินะ

ผลักประตูออกไป เจียงเสี่ยวไปก็ได้กลิ่นหอมของอาหารโชย ออกมา เธอแปลกใจเล็กน้อย หรือว่าเซียวจะทำอาหารได้ด้วย งั้นหรอ? เธอก็เลยเดินไปทางห้องครัว อย่างที่คิดเธอเห็นเซียวซู อยู่ในห้องครัวจริงๆ

เขากำลังทำอาหารเช้าอยู่ แต่เขากำลังต้มบะหมี่อยู่ ชนิดที่ง่าย ที่สุด ก็แค่บะหมี่น้ำใสกับซุปไก่
คงเพราะเห็นเธอ เซียวซูกวาดตามองเธอไปแวบนึง สายตา ของทั้งสองคนสบกัน เจียงเสี่ยวไปยกมือขึ้นมากอดเอาไว้ตรง หน้าอย่างไม่รู้ตัว “ทำอะไรน่ะ?”

“ตื่นแล้ว?”

ในระหว่างที่ถามออกไป เซียวซูก็ได้ตอกไข่อีกครั้ง “ไปล้าง หน้าบ้วนปาก อีกเดี๋ยวจะได้กินมื้อเช้า

เจียงเสี่ยวไปได้ยินอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเขย่งเท้ามองไข่ไก่ ในหม้อของเขา เอ่ยถามออกไปด้วยความห่อเหี่ยวใจ “มื้อเช้าที่ คุณทํา กินได้หรอ?”

เซียวซูชำเลืองมองเธอไปเล็กน้อย “กินได้หรือเปล่า เดี๋ยวเธอ ก็จะได้รู้ หรือเธอไม่อยากกินจะทำกินเองก็ได้นะ”

เจียงเสี่ยวไปเหนื่อยสุดๆ หัวก็ปวดขึ้นมาเหมือนกัน จะมี อารมณ์ทําอาหารที่ไหนกัน? เธอก็เลยยอมแพ้กับความคิดนี้ แล้วไปล้างหน้าบ้วนปาก

จวบจนเซียวซูเอาบะหมี่กับไข่ไก่ยกขึ้นมาเสิร์ฟบนโต๊ะแล้วนั้น เจียงเสี่ยวไปนั่งถอนหายใจอย่างจนใจอยู่ตรงนั้น เมื่อก่อนตอน คุณอยู่คนเดียว คงไม่ได้แก้ปัญหาอย่างนี้หรอกมั้งใช่มั้ย?”

“มีปัญหาอะไร?” เซียวซูย้อนถามกลับมา

เจียงเสี่ยวไปชี้ไปทางของที่อยู่ตรงหน้า “บะหมี่น้ำใสชามนึง ไข่ดาวหนึ่งฟอง มื้อเช้าของคุณไม่อุดมไปด้วยคุณค่าทางอาหาร เลยสักนิด”
“เอาให้อิ่มท้องก็พอ จะเอาอุดมไปด้วยคุณค่าทางอาหารอะไร กัน?” เซียวซูกวาดสายตามองเธอไปแวบนึง “เธอคิดว่าคนอื่น เขาจะเหมือนเธองั้นหรอ?”

คำพูดตรงท่อนหลังนั้นพูดออกมาเสียจนทำเอาเจียงเสียวไป รู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมา เลิกคิ้วออกมา “หมายความว่าอะไร? คนอื่นเขาเหมือนกับฉัน?”

“เธอคิดว่าคนอื่นเขาจะเป็นนักกินเหมือนกับเธองั้นหรอ?” ค่า พูดนั้นเชียว พูดออกมาไม่จบ เจียงเสี่ยวไปก็เลยเข้าใจผิดไป เล็กน้อย

ตอนนี้หลังจากที่เซียวซูพูดเสริมออกไปเสร็จ เจียงเสี่ยวไปก็ เบิกตากว้างออกมาทันที “ใครเป็นนักกินกัน? ฉันน่ะก็แค่ เพลิดเพลินกับอาหารอร่อยๆต่างหากล่ะเข้าใจหรือเปล่า?”

เซียวซูขี้เกียจจะไปสนใจเธอ ก้มหน้ากินไป เพราะว่าเขายัง ต้องเตรียมไปบริษัทอีก

เจียงเสี่ยวไปเห็นเขาไม่พูด ก็ได้ยกน้ำซุปขึ้นมาดื่ม เดิมทีคิด ว่าจะกินไม่ได้ นึกไม่ถึงว่าความรู้สึกที่เข้าปากมาจะยังพอใช้ได้ อยู่ ถึงแม้ว่ารสชาติจะไม่จัดว่าดีมาก แต่กินไปแล้วก็ยังพอใช้ได้

แต่เจียงเสี่ยวไปตอนนี้ไม่มีอารมณ์กินอะไรเลย เธอค่อนข้าง อยากจะรู้ว่าเมื่อคืนเธอกลับมาได้ยังไงมากกว่า

แต่มันก็คงไม่ค่อยเหมาะแน่ถ้าจะถามออกไปตั้งแต่ต้น ดังนั้น แล้วเธอก็เลยดื่มน้ำซุปต่อหน้าเซียวซูไปหลายคำ แล้วก็กินบะหมี่ ไปอีกหลายเส้น จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปแสร้งทำเป็นถามออกไปอย่างไม่ใส่ใจ “เอ่อ…เมื่อคืนเหมือนกับว่าฉันจะดื่มเยอะไป หน่อย ”

เซียวซูกินเร็วมาก บะหมี่ในชามของเขาลดไปครึ่งนึง แต่เจียง เสี่ยวไปก็อิ่มเอามากๆ เขากวาดสายตามองบะหมี่ในชามของ เธอ แล้วมอง ในซามตัวเองอีกที ได้ยินคำถามของเธอแล้ว ก็เลย หน้าขึ้นมา

“เธอเมาหรือเปล่า ตัวเธอเองไม่รู้เลย? ของมันไม่อร่อย ไม่ ถูกปากเธอ?”

“ไม่ใช่นะคะ!” เจียงเสี่ยวไปรีบโบกมือออกมาทันที “อร่อย มากเลย ฉันเพียงแค่ปวดหัวนิดหน่อย ก็เลยไม่ได้รู้สึกอยาก อาหารอะไร บะหมี่ของคุณต้มได้ไม่เลว จริงสิ เมื่อคืน…ฉันเมาจน ดูไม่ได้เลย ใช่มั้ยคะ?”

“เธอว่าไงล่ะ?”

เซียวซูย้อนถามกลับไป

นั่นมันไม่ใช่ว่าจะเอาคำว่าไม่ได้มาบรรยายมันได้ด้วยซ้ำ เขาคิด

ผู้หญิงที่ถึงขนาดที่อินกับละครมากไป

ส่วนเจียงเสี่ยวไปถูกเขาถามออกมาอย่างนี้แล้ว ภายในใจก็ รู้สึกไม่แน่ใจขึ้นมาทันที เดิมทีแล้วเธอก็นึกเรื่องเมื่อคืนไม่ออก หรอก แต่หลังจากที่เซียวซูถามออกมาอย่างนี้แล้ว เธอคิดว่าเมื่อ คืนเธอจะต้องทำเรื่องน่าอายออกมาแน่ๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ