บทที่909 คุณว่าใครเป็นลูกไม่มีพ่อ

บทที่909 คุณว่าใครเป็นลูกไม่มีพ่อ

คำถามนี้ หานมู่จื่อถามอย่างยากลำบาก เสียงที่พูดออกไปจึง แหบแห้งมาก

เย่ไม่เป็นมองสีหน้าซีดเซียวไร้สีเลือดของเธอ แล้วยิ้มเยาะ “ผมไม่คู่ควรที่จะรู้เรื่องนี้เหรอ”

ในตอนนี้ หานมู่จื่อไม่รู้จะพูดยังไงดี เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่อง นี้ให้เยโม่เป็นฟังยังไง เธอเหมือนมีลางสังหรณ์อยู่ก่อนแล้วว่า เขาจะต้องรู้เรื่องนี้ แต่เธอยังไม่ได้เตรียมพร้อมเลย

พอเห็นเธอยืนนิ่ง ไม่พูดอะไรออกมาเลย ทำให้เยโม่เห็นรู้สึก ผิดหวังมาก จึงพูดด้วยเสียงแข็ง “ถ้าหากผมไม่ถาม คุณตั้งใจจะ ปิดผมไปถึงเมื่อไหร่

หานคู่จื่อส่ายหน้าไปมา “มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ

“ผมเหมือนคนโง่ที่หลอกง่ายมากเลยหรือไง”

เขาลุกขึ้นจากโซฟา รูปร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาหาเธอ ก่อนจะ ขวางทางหนีของหาน จื่อไปจนหมด

พอเห็นท่าทางของเขาเป็นอย่างนี้ หาน จื่อเริ่มรู้สึกกลัว เธอ พยายามถอยหลัง

และเพราะท่าทางแบบนี้ ยิ่งทำให้เยโม่เป็นคิดว่าเธอกำลังกลัวเขาอยู่ จึงยิ่งอารมณ์รุนแรงมากขึ้น เขาหรี่ตาลง แล้วเดินเข้าใกล้ หาน จื่อมากขึ้นเรื่อยๆ จนหานคู่จื่อไม่มีทางจะถอยหนีแล้ว แผ่น หลังของเธอชนเข้ากับกำแพงเย็น

“คุณ คุณใจเย็นลงก่อนนะคะ ฉันไม่ได้โกหกคุณ…คุณ… โอ้ย”

หาน จื่อพูดยังไม่ทันจบ ข้อมือของเธอก็ถูกเย่ ไม่เป็นบีบอย่าง แรง ก่อนจะเอามาพาดไว้เหนือศีรษะ “ไม่ได้โกหก งั้นคุณบอกผม มา ว่าเด็กในท้องของคุณมันยังไง คืนวันนั้นผมเพิ่งแตะต้อง ร่างกายของคุณ คุณก็ท้องแล้ว อีกทั้งยังท้องได้สามเดือนแล้ว ด้วย”

หานมู่จื่อ

ที่แท้เขาก็รู้เรื่องหมดแล้ว

ไม่ใช่แค่เรื่องที่เธอท้อง แม้แต่เรื่องที่เธอท้องได้กี่เดือนเขาก็รู้ “ที่แท้… คุณก็รู้เรื่องนี้ตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว แต่ทำไม คุณถึงได้…”

“ทำไมผมถึงได้มาพูดตอนนี้ใช่ไหม”เย่โม่เซินยิ้มเยาะ ก่อนจะ พูดเสริมให้ สีหน้าของหานมู่จื่อเสียเล็กน้อย

ที่แท้เขาก็มองความคิดของเธอออกทั้งหมดเลย

เย่โม่เซ็นมองหน้าหญิงสาวที่งดงามตรงหน้า จนถึงตอนนี้แล้ว เธอก็ยังดูใสสะอาด ปราศจากสิ่งแปลกปลอม เธอบอกว่าตัวเอง ไม่ได้พูดโกหกเขา ให้เขาใจเย็นลง
แต่พอคิดถึงเรื่องที่เธอท้อง และเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของเขา แล้วเธอยังรักเด็กในท้องมาก

รวมถึงเหตุการณ์ตอนที่เธอกับเขาเจอกันครั้งแรก เย่โม่เซินรู้ สึกอิจฉาตาร้อนจนแทบจะแผดเผาสติของเขาไปจนหมด

ก่อนหน้านี้เขาบอกตัวเองอยู่เสมอ ให้เชื่อในตัวเธอ ไม่ว่าจะ เป็นเพราะว่าสาเหตุอะไรก็ตาม

แต่พอเห็นเธอรักและดูแลเด็กในท้องอย่างดี ทำให้เย่ ไม่เป็น สึกอิจฉา

“บอกผมมา เด็กเป็นลูกของใคร คุณเข้ามาใกล้ชิดผม มีจุด ประสงค์อะไร ครั้งแรกที่เจอกันคุณบอกว่าคนผิด หมายความ ว่าผมกับพ่อของเด็กในท้องคุณหน้าตาเหมือนกันมาก คุณเอาผม มาเป็นตัวแทนเขาใช่ไหม”

เสียงของเขาดังขึ้นเรื่อยๆ อารมณ์ของเขาก็คุกรุ่นมากขึ้นด้วย หาน จื่อรู้สึกถึงแรงบีบที่ข้อมือที่หนักขึ้น เหมือนต้องการจะ บีบให้กระดูกของเธอหัก เธอเจ็บจนเหงื่อไหล ได้แต่บอกกับเย่ไม่ เซินว่า “คุณใจเย็นลงหน่อยได้ไหมคะ”

ใจเย็น จะให้เขาใจเย็นยังไงไหว ตอนนี้เยโม่เซ็นแทบอยากจะ ดึงเธอลงนรกพร้อมกับเขาแล้วด้วยซ้ำ

แรงบีบของเขาหนักขึ้นเรื่อยๆ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความ

โมโห

“บอกมา ว่าลูกไม่มีพ่อนี่ใช่ลูกของผู้ชายที่คุณคิดถึงอยู่ตลอดคนนั้นหรือเปล่า”

ในขณะที่หาน จื่อรู้สึกเจ็บจนจะไม่ไหวแล้ว ก็มีเสียงเด็ก ตะโกนดังออกมา

“หยุดนะ”

เย่ไม่เป็นบีบมือของหานจื่อแน่น ตอนที่สติสัมปชัญญะของ เขาถูกแผดเผาไปจนหมด กลับมีเสียงเด็กน้อยดังขึ้นมา

เขาหันกลับไปมอง ต้นกำเนิดของเสียง

มีเด็กผู้ชายตัวน้อยมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา

ใบหน้านั้น

เย่โม่เซินยืนอึ้งอยู่กับที่ ในสมองว่างเปล่าไปหมด

เสี่ยวหมี่โต้วยืนอยู่ตรงนั้น ก่อนจะกระดิกนิ้วเรียกเยโมเงิน ให้ เย่โม่เซ็นก้มตัวลง

ชายหนุ่มร่างสูงเหมือนถูกสะกดจิต ยอมก้มตัวลงต่อหน้าเสียว หมี่โต้ว

พอเห็นว่าเย่ ไม่เซินยอมก้มตัวลงมา เสี่ยวหมี่โต้วจึงกะระยะ ทาง ดูเหมือนจะยังไม่พอ เขาจึงยิ้มออกมาแล้วพูด “ก้มลงมาอีก นิด”

เด็กน้อยเหมือนมีเวทมนตร์ ทำให้เยโม่เป็นเชื่อฟังคำพูด แล้ว ก้มลงตามคําสั่ง

เสี่ยวหมี่โต้วมองระยะห่าง พอรู้สึกว่าน่าจะพอแล้ว
เขาจึงกำหมัด แล้วคลายหมัด พอรู้สึกว่าน่าจะพอได้แล้ว เขา จึงใช้ฝ่ามือเล็กตบศีรษะของผู้ชายตรงหน้า แล้วพูดอย่างไม่

พอใจ

“แด๊ดดี้บ้า ว่าใครเป็นลูกไม่มีพ่อ

เสี่ยวเหยียนกับเซียวซูที่แอบมองอยู่ด้านข้าง ต่างก็ตกใจ ตามๆกัน

ตอนที่หาน จื่อเห็นเสี่ยวหมี่โต้ว เธอเองก็แปลกใจเหมือนกัน นึกว่าตัวเองกำลังฝันไป ไม่อย่างนั้นลูกน้อยที่อยู่ในประเทศ จะ มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน

พอเห็นว่าเยโมเงินยอมก้มตัวลงตามคำพูดของเด็กน้อย แล้ว เด็กน้อยก็ตบศีรษะของเขาจนเกิดเสียง ถึงได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มาบ้าง ทำให้หานคู่จื่อได้สติกลับมา

หลังจากที่ได้สติ เธอถึงได้รู้ว่า ภาพเหตุการณ์ตรงหน้าเป็น

เรื่องจริง

เสี่ยวหมี่โต้ว….

ลูกมาได้ยังไงกัน….

แรงตบไม่ได้หนัก แต่พอลงบนศีรษะก็ทำให้เยโม่เซินรู้สึก เจ็บ ทำให้เยโม่เซ็นรู้ว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป

เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา แล้วสัมผัสได้ถึงความเจ็บที่ศีรษะ พอเห็นเด็กที่หน้าตาเหมือนกับเขาทั้งหมด

ใครกัน

ทำไมถึงได้หน้าตาเหมือนเขาแบบนี้

เดี๋ยวนะ

เมื่อตะกี้ ดูเหมือนเด็กคนนั้นจะเรียกตนเองว่าแอ๊ดดี้ด้วย เยโม่เซ็นหรี่ตามอง ก่อนจะวางมือไว้บนไหล่ของเสี่ยวหมี่โต้ว แล้วสังเกตอย่างละเอียด

“ฮ่ย แด๊ดดี้คนไม่ดี ปล่อยผมเดี๋ยวนี้เลยนะ” เสี่ยวหมี่โต้วที่ถูก จีบไหล่ไว้ จนรู้สึกเจ็บ รีบตะโกนออกมา “เมื่อตะกี้แด๊ดดี้ทําแบบ นี้กับหม่ามีด้วยใช่ไหม แด๊ดดี้เป็นคนไม่ดีจริงๆ ผมจะฟ้องหม่ามี ให้หม่ามีไม่ต้องอยู่กับแด๊ดดี้แล้ว ผมไม่เอาแด๊ดดี้ใจร้ายแบบนี้

พูดจบเสี่ยวหมี่โต้วก็พยายามผลักเขาออกห่าง

แต่เด็กก็คือเด็ก ถึงแม้จะฉลาดยังไง ก็สู้เรี่ยวแรงของผู้ใหญ่ไม่ ได้อยู่ดี โดยเฉพาะเย่โม่เซิน พอเห็นอีกฝ่ายเตรียมตัวจะเดินหนี เย่โม่เซ็นจึงออกแรงเพิ่ม ก่อนจะกัดฟันพูด “เมื่อตะกี้เราพูดว่า อะไร พูดให้ชัดเจน”

หานมู่จื่อที่ยืนตะลึงอยู่ได้สติกลับมา เธอรีบพุ่งตัวเข้าไปก้มตัว

ลง เธอจับแขนของเย่ไม่เป็นไว้ “คุณปล่อยเสี่ยวหมี่โต้วก่อนค่ะ เขาเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ คุณ จับเขาแรงแบบนี้ เขาจะได้รับบาดเจ็บเอาได้”
พอได้ยินแบบนั้น เย่โม่เซินถึงได้สังเกตเห็นว่าเด็กน้อยตรง หน้ามีสีหน้าเจ็บปวดเล็กน้อย

สีหน้าของเยโม่เซ็นเปลี่ยนไปทันที ก่อนจะรีบปล่อยมือออกมา

เสี่ยวหมี่โต้ว โมโหมาก เขาเหยียบเท้าของเย่ ไม่เซ็น “แด๊ดดี้คนบ้า แด๊ดดี้คนไม่ดี แด๊ดดี้ชอบใช้กำลัง

พอพูดจบ เสี่ยวหมี่โต้วก็พุ่งตัวเข้าไปในอ้อมกอดของหานจื่อ “หม่ามี้ แด๊ดดี้เป็นคนไม่ดี เราไม่เอาเขาแล้วได้ไหมครับ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ