บทที่ 885 แน่นอนว่าฉันโกรธ

เธอคือหลานสาวที่ตัวเองเลี้ยงมากับมือ แล้วตวนอ่าวเทียนจะ ไม่ปวดใจได้ยังไงกันล่ะ

แต่พอนึกถึงเรื่องพวกนั้นที่ทำเธอทำ ตวนอ่าวเทียนก็รู้สึกว่า ชื่อเสียงของตัวเองทั้งหมดถูกทำให้ตกต่ำจนถึงที่สุดแล้ว เขา โกรธจนเตะเธอออก

“ไม่ต้องมาเรียกฉันว่า ฉันไม่มีหลานสาวอย่างเธอ ตั้งแต่วัน นี้เป็นต้นไปที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธออีกแล้ว! ”

ตวนเสว่โดนเตะออก เธอรู้สึกเจ็บปวดที่หน้าอกมาก เธอรู้สึก สิ้นหวังอย่างมาก ถ้าเกิดว่าเธอขาดที่กำลังของตระกูลตวนไป แล้ว เธอก็จะเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง ต่อไปนี้ก็จะไม่มี อะไรอีกแล้ว

ไม่คิดเลยว่าเดินหมากพลาดไปนิดเดียว จะทำให้เธอตกมาอยู่ ขั้นนี้ได้

หางตาของเธอเหลือบไปเห็นตวนเนื้อที่ยืนอยู่ข้างๆ ตวนเส ก็รีบพุ่งเข้าไปกอดขาของเขาไว้

” พี่ พี่ขา ช่วยฉันขอร้องคุณปู่หน่อย ฉันคือเสี่ยวเสวน้องสาว ของพี่นะ…ฮือๆๆ พวกเราโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กนะ พี่รักเสี่ยว เสว่มากที่สุดแล้ว ฉันรู้แล้วว่าผิด ต่อไปจะไม่กล้าทำผิดอีกแล้ว” สวนเจ๋อที่ถูกเธอกอดขา ก็ไม่ได้เตะเธอออกอะไรแบบนั้นเขาเพียงแค่มองเธออย่างแผ่วเบา

เห็นใบหน้าที่ร้องไห้ฟูมฟายของเธอ ตาบวม แถมแก้มที่โดน ตวน อ้าวเทียนตบไปเมื่อก็เริ่มจะบวมขึ้นมาแล้ว มุมปากก็มี เลือดออก

ดูเหมือนว่ากำลังอยู่ในสภาวะที่ยากลำบากมาก

เขาจ้องเธออยู่แบบนั้นสิบวินาทีเต็ม ในที่สุดสายตาของตวน เจ๋อก็ส่อประกายความทนไม่ได้ เขาหลับตา สุดท้ายก็ถอนหายใจ ออกมา “ปล่อย”

สวนเสว: “พี่ พี่??? พี่ไม่รักเสี่ยวเสาแล้วเหรอ? ” ตวนเจ๋อไม่มีทางเลี่ยง “ปล่อยก่อน”

ตวนเสวส่ายหน้าอย่างดื้อรั้น แทนที่จะปล่อยเธอกลับกอด แน่นกว่าเดิม นี่คือความหวังสุดท้ายของเธอแล้ว ถ้าเกิดว่าเธอ ปล่อยจริงๆล่ะก็ เธอต้องโดนไล่ออกจากตระกูลตวนอย่าง แน่นอน

เธอไม่ยอมปล่อยมือ ตวนเจ๋อก็ไม่มีทางเลือก ทำได้แค่หัน หน้าไปมองตวน อ่าวเทียน

“คุณปู่”

ตวนอ่าวเทียนทำเสียงฮึดฮัด พูดอย่างดุร้าย “อาเจ๋อ ถ้าเกิด ว่าแกจะช่วยขอร้องให้เธอล่ะก็ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ตัดสินใจ แล้ว ว่าไม่มีหลานสาวแบบนี้! ”
สวนเจ๋อ :

“แต่ว่าคุณปู่….

“ถ้าเกิดว่าแกพูดอะไรอีกล่ะก็ แกก็ออกจากตระกูลตวนมู่ตาม เธอไปเลย ฉันตวน อ่าวเทียนก็จะถือซะว่าไม่มีลูกหลานอย่าง พวกแก ต่อไปถ้าฉันตายก็ไม่ต้องกลับมาหาฉันอีก! ”

พอพูดจบ ตวนอ่าวเทียนก็หันหลังเดินขึ้นชั้นบนไป แผ่นหลัง

ของเขาที่จากไปดูจริงจังมาก

“คุณปู่……” ตวน เสวตะโกนเรียกเขาอย่างปวดใจ แต่ว่าชาย ชราก็ไม่หันกลับมามองเธอเลยแม้แต่นิดเดียว

พอเขาไปแล้ว ตวนมเสวก็ร้องห่มร้องไห้ออกมาเสียงดัง

ไม่รู้เหมือนกันว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ในห้องนั่งเล่นก็มี เสียงของตวนเจ๋อตั้งขึ้นมา

“ไม่ต้องร้องแล้ว ตอนนี้คุณกำลังโกรธมาก ช่วงนี้เธอไม่ต้อง

อยู่ที่บ้านชั่วคราวแล้วกัน”

พอได้ยินดังนั้น ใบหน้าของตวนเสก็ตกตะลึงทันที เธอเงย หน้าขึ้นมองเขาอย่างงุนงง “พี่ ไม่ต้องการฉันแล้วจริงๆ เหรอ? แล้วต่อไปฉันจะทำยังไง? พี่ช่วยเตี๋ยวเสวขอร้องให้หน่อยได้ ไหม? ”

“เมื่อเธอเองก็เห็นแล้ว ถ้าจะไปอ้อนวอนตอนนี้ก็เท่ากับว่าใน หาที่ตาย” ตวนเจ๋อพูดนิ่งๆ

แล้วจะไม่ให้อ้อนวอนงั้นเหรอ? หรือว่าฉันต้องออกจากตระ กูลตวนมู่แล้วจริงๆ? “ตวนเสวร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว
“ก่อนหน้านี้พี่เตือนเธอว่ายังไง? ตอนนี้มาเสียใจแล้วมันจะมี ประโยชน์อะไร? ”

ตวนเจ๋อคิดไปคิดมา สุดท้ายก็เรียกคนมา “เธอไปหลบเลี่ยง อยู่ข้างนอกช่วงหนึ่งก่อน รอให้คุณสงบลงก่อน แล้วฉันจะช่วย ขอร้องให้เธอ

เรื่องราวมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ตวนเสวก็ทำได้เพียงแค่ ยอมรับ

หลายวันติดต่อกันที่ไม่ได้ไปบริษัท ทุกวันหาน จื่ออยู่ที่บ้านก็ เอาแต่กินและก็นอน นอนและก็กิน

หลังจากที่สูงอานรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ก็จะมาหาเธอทุกวัน ช่วย

ตรวจเช็กร่างกายเธอ พอแน่ใจว่าเด็กในท้องของเธอปลอดภัย

ดีแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

และหานมู่จื่อรู้เรื่องของตวนเสจากสั่งอาน

ได้ยินว่าคนในครอบครัวตระกูลตวนรู้เรื่องที่เธอวางยา ต่อ มาก็โดนพาตัวกลับไป ปู่ของเธอก็พูดว่าจะตัดความสัมพันธ์ แล้ว ก็ไล่ตวนมู่เสว่ออกจากบ้าน

หลังจากนั้นตวนมู่เสวก็โดนไล่ออกจากบ้านจริงๆ แต่ว่าทุกคน ก็รู้ดี

ไม่ว่าจะยังไงก็เป็นญาติกัน และก็ทำแบบนี้เพราะว่าโกรธ รอ ให้ผ่านไปช่วงหนึ่งแล้วความโกรธหายไป จนถึงเวลานั้นก็ต้องทําในสิ่งที่ควรทํา

แต่ไม่ว่าสั่งอานจะคิดยังไง ก็รู้สึกว่าปล่อยมันไปไม่ได้

“เธอว่าผู้หญิงคนหนึ่ง ทำไมจิตใจถึงได้สกปรกขนาดนั้นกัน? จีบไม่สำเร็จ ก็ใช้แผนร้ายแทน ฉันล่ะไม่กล้าจะเชื่อเลยว่าเป็นผู้ หญิงที่ได้รับการสั่งสอนมาจากครอบครัวใหญ่โต

คิดไปคิดมา ส่งอานก็กำหมัดแน่น “ยังไงก็รู้สึกว่าตอนนั้นฉัน ควรจะจัดการเธอซะ จะไปบอกที่บ้านเธอเพื่ออะไรกัน? สุดท้าย พวกนั้นก็ปกป้องเธออยู่ดีไม่ใช่เหรอ”

หาน จื่อเห็นท่าทาง โกรธเกรี้ยวของเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เบาๆ “คุณน้า อย่าโกรธไปเลยค่ะ ตระกูลตวนเองก็เสื่อมเสีย ชื่อเสียงเหมือนกัน ไม่ยังงั้นก็คงไม่โกรธขนาดนั้น ถึงขั้นไล่เธอ ออกจากบ้านหรอก”

ส่งอานจ้องหน้าเธอ “เธอไม่โกรธเลยแม้แต่นิดเดียวเหรอ? ”

หานมู่จื่อคลี่ยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “หนูก็ต้องโกรธสิคะ” ส้งอาน: ใครจะไปเชื่อเธอ ตอนนี้ใบหน้าเธอมีแต่รอยยิ้ม

นะ”

พอได้ยินแบบนั้นหานมู่จื่อก็ก้มหน้าลง มือขาวๆ ของเธอลูบไล้ ที่ท้องน้อยๆ ของตัวเองเบาๆ “แป๊บเดียวก็จะสามเดือนแล้ว ตอน นี้หนูเป็นแม่คน ถ้าเกิดว่าหนูโมโหเพราะเรื่องนี้ มันจะกระทบต่อ ลูกน้อยในท้อง”

ก่อนหน้านี้เธอโกรธจริงๆ แม้แต่คิดว่าถ้าเกิดว่าจิตใจของเย่ไม่เป็นไม่แน่วแน่พอ ไม่รีบกลับมา ถ้ายังงั้นก็คงเข้าทางตวนเส แล้วใช่ไหม?

แต่ว่าพอมาคิดดูหลังจากนั้น ผู้ชายของเธอหานคู่จื่อจะเป็นคน ที่ตกหลุมพรางคนอื่นง่ายๆ ได้ยังไงกัน? เธอต้องเชื่อใจเขา

ในเมื่อตอนนี้เธอกำลังท้องอยู่ จะโกรธแบบนี้ต่อไปไม่ได้ เธอ

ต้องปรับอารมณ์ตัวเองให้ดี

สรุปก็คือ หลังจากที่ตวนเสประสบพบเจอกับความล้มเหลว นี้ ก็น่าจะหมดอาลัยตายอยู่ไปนานอยู่ ถ้าเกิดว่าถึงเวลาแล้วเธอ ทำอะไรขึ้นมาอีกล่ะก็ เธอก็จะใช้วิธีทางกฎหมาย ส่งเธอเข้าคุก เพื่อหยุดเธอแทน

พอคิดได้แบบนี้ หานมอก็พูดออกมา “เรื่องที่เธอวางยาครั้งนี้ สามารถรวบรวมหลักฐานไว้ได้ไหมคะ? ”

สั่งอานอึ้งไป แล้วก็เข้าใจความหมายของเธอในทันที พร้อม กับพยักหน้า “แน่นอนว่าต้องได้ แต่ว่าเธอคิดได้ ฉันเดาว่าไม่เชิ นก็ต้องคิดได้เหมือนกัน วันนั้น ฉันก็นึกว่าเจ้าเด็กนั่นคงจะสับสน งุนงง ใครจะไปรู้ว่าเขากลับจัดการเรื่องนี้ได้อย่างเรียบร้อย

พอพูดจบ สั่งอานก็ถอนหายใจออกมา “เธอไม่ต้องโกรธไป หรอกนะ วิธีการของผู้หญิงแบบนี้ไม่ควรค่าแก่การที่ให้เธอเก็บ ไปใส่ใจเลย แต่ว่าเรื่องของเธอกับโม่เป็น……. “เธอหยุดพูด หลัง จากนั้นก็เอ่ยปากถามต่อ “เหมือนกับว่าเขาเห็นฉันเป็นน้าของ เธอจริงๆ ไม่ได้มีท่าทีเหมือนจะจำได้เลย หลังจากนั้นเขาก็ไม่เคย ไปหาหมออีก เกี่ยวกับเรื่องความทรงจำนั้น…….
“เรื่องนี้หนูก็ยังไม่เคยพูดเลยค่ะ เลยไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน”

“ถ้ายังงั้นเธอวางแผนไว้ยังไง? จะปล่อยเวลาไปกับเขาเรื่อยๆ แบบนี้เหรอ? ” สั่งอานถามอีกครั้ง

พอถูกเธอถามแบบนี้ หานมอก็เริ่มเงียบ เธอมองที่นิ้วของตัว เองด้วยความสับสน

ที่จริงแล้ว ในใจของเธอก็ไม่ได้มีแผนการที่ดีเท่าไหร่ ให้ลาก เย่ไม่เป็นไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจเกี่ยวกับความจําเลย? หรือว่า จะบอกไปตรงๆ เลยว่าที่จริงแล้วสั่งอ่านไม่ใช่น้าของฉัน แต่ว่า เป็นน้าของนายต่างหาก

ที่แท้ เรื่องบางเรื่องถ้าปิดบังไว้นานเกินไป ตอนที่จะพูดนั้นมัน ก็ยิ่งยากขึ้นไปอีก

คนอื่นไม่เข้าใจความเจ็บปวดของคุณ ก็ได้แต่เป็น

โรคประสาทแล้วถามว่าทำไมคุณถึงไม่พูด?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ