เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่983 ความรักมักไม่เห็นแก่ตัว



บทที่983 ความรักมักไม่เห็นแก่ตัว

“พูดอะไรน่ะ”สงอานจ้องมองเธอ”ของสิ่งนี้ท่านผู้เฒ่าท่าน ให้เธอ เธอก็เก็บรักษาไว้เถอะ อย่ายัดให้คนอื่นเลย

“แต่ว่าฉัน……

“แต่ว่าอะไรเล่า ต่อให้ของสิ่งนี้เป็นของพี่สาวฉันจริง ก็คือของ แม่ผัวเธอ ถ้าหากหล่อนยังมีชีวิตอยู่ล่ะก็ เห็นว่า ไม่เป็นแต่งงานมี ลูก หล่อนก็คงจะให้สร้อยเส้นนี้เป็นของขวัญพบหน้ากับเธอ เหมือนกัน” พูดมาถึงตรงนี้ สั่งอานชะงัก ราวกับนึกอะไรออก จึง ยิ้มเจื่อนๆ “ท่านผู้เฒ่าคงจะทำเรื่องนี้แทนพี่สาวฉันน่ะ ดังนั้น……. เขายอมรับหลานสะใภ้คนนี้แล้วล่ะ”

ไม่อย่างนั้น ก็คงไม่ให้ของแพงขนาดนี้กับหานคู่จื่อ

สร้อยไพลินสีฟ้าเส้นนี้ ตอนแรกประมูลมาในราคาที่สูงมาก หลังจากที่ประมูลมาแล้ว ท่านผู้เฒ่าก็หานายช่างมา สังคมนา สร้อยเส้นนี้ใหม่ แล้วตั้งชื่อให้กับมัน

The Heart of Galaxy หัวใจแห่งจักรวาล

เป็นน้ำใจที่ฉือจินมีต่อภรรยาของเขา

ทั้งจักรวาล มีเพียงหล่อนคนเดียว

ชื่อที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น ตอนแรกที่สั่งอานได้ยินก็เคยสำลักออก มาที่หนึ่ง รู้สึกว่าชื่อไม่ค่อยเข้ากับสร้อยเอาเสียเลย สร้อยที่วิจิตรงดงามขนาดนี้ ทำไมจะต้องตั้งชื่อที่เป็นวิทยาศาสตร์ขนาด นี้ด้วย

จนกระทั่งต่อมา…..หลังจากที่สองแม่ลูกเสียชีวิตไป ฉือจีนก็ ไม่เคยไปมีผู้หญิงอื่นอีก เลย ต่อให้มีผู้หญิงนับพันนับหมื่นมา ติดพัน เขาก็ไม่เคยชายตามอง

ในใจของเขา มีเพียงผู้หญิงคนนั้นตลอดกาล

พูดมาถึงตรงนี้สั่งอานจึงถอนหายใจออกมาในใจเบาๆ มารดาของหล่อนเลือกผู้ชายได้ ไม่เลวเลยทีเดียว เพียงแต่ว่าต่อ มายคือจินแค่ไม่รู้ว่าควรเป็นพ่อที่ดีได้อย่างไร

หาน จื่อได้ฟังคำพูดของสั่งอานจึงตกตะลึง เธอไม่ได้สติเป็น นมนาน

ฉือจินให้สร้อยเธอมา แปลว่าเขายอมรับเธอแล้วอย่างนั้นเห รอ พอได้ยินข่าวว่าเธอกับ เย่ไม่เซินจะกลับประเทศ เขาไม่เพียง แต่ไม่โกรธ หากแต่ยังให้สร้อยมาเส้นหนึ่งในขณะที่พวกเขา กำลังจะไปอย่างนั้นเหรอ

น่าภาคภูมิใจเสียจริง

หานมู่จื่อยิ้มเล็กน้อย เก็บกล่องเข้า

ดูท่าครั้งนี้เสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้อยู่เปล่า เจ้าตัวน้อยนี่พูดส่วนดี ของเธอได้อย่างจริงๆจังๆ ดูท่าเขาคงพยายามพูดถึงเธอในด้าน ทุกวัน

“เอาล่ะ ในเมื่อรู้แล้วว่าคืออะไร ก็เก็บเสียเถอะนะ วันนี้ก็ดึกแล้วล่ะ ฉันต้องกลับโรงแรม ก่อน”

สั่งอานพูดจบ จึงหมุนตัวกลับออกไป จากนั้นจึงโบกไม้โบกมือ ให้คนอื่นๆ ไม่ต้องส่งฉันหรอก ฉันมาเองไปเองได้ ปรากฏว่าออกไปไม่ทันไร หนูโปก็ขวางทางเอาไว้

“คุณอานอานครับ ท่านผู้เฒ่าหวังว่า……..คุณจะย้ายกลับไปอยู่

บ้านยฉือ”

หลายปีมานี้ สั่งอานไม่ได้แต่งงานออกไป ยังเป็นโสดตัวคน เดียว ดังนั้นเธอจึงนับว่าเป็นคนของบ้านตระกูลฉือ ย้ายกลับไป อยู่บ้านเป็นเรื่องปกติ

ใครจะไปคิดว่าสั่งอานจะหยุดฝีเท้า วางกระเป๋าไว้อีกข้าง พูด เสียงเย็นชา “ทําไมฉันต้องย้ายกลับบ้านฉือด้วยเล่า คุณอาห ฉันให้ความเคารพคุณ เวลาคุยกับคุณก็ยอมก้าวถอยให้ แต่ว่า ในเรื่องนี้ ถ้าเขาอยากจะให้ฉันกลับบ้านจริงๆ ก็ต้องให้เขามา เป็นคนพูดกับฉันเอง แต่ไม่ใช่ให้คุณมาพูดแทน”

หยูโปคิดไม่ถึงว่าสั่งอานจะมีอารมณ์ เขายื่นมือออกไปลูบจมูก ตัวเอง พูดอย่างกระอักกระอ่วน “คุณอ่านอ่านครับ ผมเองก็..……….…..

“คุณอาหยู ฉันรู้ว่าคุณคิดเผื่อเขา แต่ฉันก็เป็นคนมีเลือดมีเนื้อ เรื่องบางเรื่องมันไม่ได้ผ่านไปได้ง่ายๆหรอกนะ เอาล่ะ ฉันไป ก่อน”

พูดจบสั่งอานก็ถือกระเป๋าออกไป เธอก้าวเท้าออกไปอย่าง

สง่าผ่าเผย
พอเธอจากไป หยูโปยืนส่ายหน้าอย่างอ่อนใจอยู่ที่เดิม จาก นั้นจึงเดินขึ้นหน้า

“คุณชายเงิน พวกคุณจะค้างที่นี่ไหม”

“ไม่ล่ะ”เย่โม่เชินส่ายหน้าเล็กน้อย ตอนนี้พวกเรากลับเถอะ” พูดจบของจึงโอบเอวหานคู่จื่อ “พวกเราไปรับเสี่ยวหมี่โต้วกัน เถอะ แล้วกลับบ้าน

เสี่ยวหมี่โต้วเหรอ

หยูโปชะงัก จากนั้นจึงพูดขึ้น” ใช่แล้วล่ะ คุณชายน้อยให้ผม บอกพวกคุณ ว่าคืนนี้เขาจะอยู่เป็นเพื่อนคุณท่าน พรุ่งนี้ค่อย กลับ”

หานมู่จื่อกระพริบตาปริบๆ ในใจคิดว่าเจ้าตัวเล็กคงชอบที่นี่ เหลือเกิน ช่วงนี้พักอยู่ที่นี่ ตลอด แต่เห็นท่าทีฉือจีน คิดว่าคงจะ ดีกับเสี่ยวหมี่โต้วเป็นพิเศษ เจ้าตัวเล็กถึงได้ยอม อยู่ที่นี่

เธอเองก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เธอพยักหน้า

จากนั้นในตอนที่ทุกคนจากไปพร้อมกัน เสี่ยวหมี่โต้วกำลัง เกาะหน้าต่างชั้นสามอยู่ เขา เขย่งเท้าจ้องมองรถที่พาพ่อแม่ของ เอาออกไป พอเห็นฉากนี้ฉือจีนจึงอดถอนหายใจ ออกมาไม่ได้

“เจ้าหนู มาหาตาทวดมา

พอได้ยินเสียงฉือจิน เสี่ยวหมี่โต้วจึงรีบโผทะยานเข้าหา เขา“คุณตาทวดครับ”
“เจ้าหนู อยากกลับมากใช่ไหม แต่เป็นเพราะตาทวด เจ้าเลย ต้องจําใจอยู่ที่นี่”

เสี่ยวหมี่โต้วมองดูรถที่จากไปเมื่อครู่หายลับไป เขาจึงแสดง สีหน้าไร้เดียงสาออกมา คุณตาทวดว่าอะไรนะครับ เสี่ยวหมี่โต้ว เต็มใจอยู่ที่นี่เองครับ คุณตาทวดดีกับเสี่ยวหมี่โต้วขนาดนี้ หมา บอกว่าคุณตาทวดอยู่คนเดียว โดดเดี่ยวนะครับ เสี่ยวหมี่โต้วก็ เลยอยากจะมาเป็นเพื่อนคุณตาทวดบ่อยๆครับ~”

ฟังมาถึงตรงนี้ เฉือจินน้ำตารื้นขึ้น

“เจ้ามีแม่ แต่ว่า…….ตาทวดไม่อยากบังคับเจ้าเลย เพราะอย่าง นั้น ถ้าเจ้าอยากกลับไป หรือไม่อยากอยู่ต่อที่นี่กับตาทวด ตาทวดก็จะไม่ฝืนใจเจ้า

นี่เป็นเหลนทวดของเขา ไม่ใช่หุ่นกระบอกที่ไหน

เมื่อก่อนเขาเคยอยากบังคับเย่ ไม่เซิน รู้สึกว่าตัวเองสามารถ เลือกทางเดินที่ดีกว่าให้เขาได้ แต่วันนี้พอมาเห็นเสี่ยวหมี่โต้ว เด็กขนาดนี้แต่กลับระงับควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ นอกจากนี้ยัง เสียสละเพื่อหม่ามีของเขาตั้งมากมาย จู่ๆเขาเกิดได้ความคิดนี้ ขนมา

ความรักมักเป็นการเสียสละที่ไม่เห็นแก่ตัว ไม่ใช่การครอบ ครองบังคับอย่างเห็นแก่ตัว

ตอนแรกที่เขาบังคับสั่งอาน ก็เป็นเพราะความรักของคนเป็น พ่อ เขาสูญเสียภรรยาไปแล้ว ลูกสาวก็ไม่มีคนอบรม ดังนั้นคน เป็นพ่ออย่างเขาก็อยากจะสร้างสรรค์สิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูกสาวเธออาจจะชอบใจตอนนี้ ที่เธอต่อต้านเพราะเธอไม่ เข้าใจความรักของ

แต่กลับละเลยความรู้สึกส่วนลึกของลูกสาว

ดีที่สุด แล้วยังไงล่ะ สําหรับคนๆหนึ่ง ขอแค่เป็นสิ่งใจปรารถนา นั่นแหละถึงเรียก

ว่าที่สุด

ก็เหมือนกับคนกำลังเดินในทะเล

ไม่ เขาต้องการน้ำต่างหาก

ส่วนฉือจีน ในตอนเขามักยัดที่คิดว่าดีที่สุดให้เธอ ต่อมาสาวทั้งสองคนได้เขาไป

จากนั้นอีกหลายก็ไม่ยอมกลับมา

มองเสี่ยวหมี่โต้วในตอนฉือรู้สึกเสียใจมากกับการก ระทําตอนแรก

“คุณเต็มใจเป็นเพื่อนคุณตาทวดจริงนะครับ”

โกหก

เจ้านี่จิตใจโอบอ้อมอารีเสียจริง

“เด็กโง่เอ๊ย คิดว่าเรื่องทวดดูไม่ออกหรือไงกัน ในนี้มีเด็กที่ไหนอยากจากพ่อแม่ตัวเองไปเล่า”

อีกอย่างนะ เสี่ยวหมี่โต้วดูแลโดยหม่ามมาคนเดียวตลอด ยิ่ง ไม่อยากจากเธอไปแน่นอน

“แบบนี้แล้วกัน ถึงเวลาเจ้ากลับประเทศไปกับพวกเขา ตาทวด

อยู่ที่นี่แหละ”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ