บทที่ 796 นี่ไม่ใช่เจตนาชั่วคราว

“คุณปู่ ถือ ดูจากที่ท่านพูด…….วนแต่จะพูดให้ผมกับอาเซินก ลายเป็นคนแบบไหนกัน แบบนั้นมันเรียกรวมกันว่าการกลั่น แกล้งหรือไม่ ผมเองก็เพิ่งจะรู้เรื่องนี้

เฉียวจอยิ้มหรี่ตาและยื่นมือออกไปเพื่อลูบหน้าอกของฉือจีน เสียงของเขาก็นุ่มนวลขึ้นเพื่อปลอบโยนนายท่าน

“ซี” คุณท่าน อส่งเสียงออกมา ตบเสียงดังให้เขาเอามือ ออกไป “ฉันเชื่อว่านายมันเลว เด็กสารเลวอย่างนายมันแย่มาก นายเป็นคนทําให้อาเงินแย่ไปด้วยใช่ไหม”

เฉียวซื้อได้ยินดังนั้น ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างและส่ายหน้า เพื่อปฏิเสธ “ไม่ ไม่ ไม่ นิสัยของอาเซินคุณก็รู้จักดี ผมจะไป ควบคุมความคิดของเขาได้อย่างไร”

เมื่อได้ยินดังนั้น เฉือจีนก็หรี่ตาไปมองเย่ ไม่เซ็น

แม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ได้อยู่ด้วยกันมาเป็นเวลานาน แต่นิสัย ของฉือเซินก็เป็นเหมือนกับที่เฉียวซื้อพูดมาทุกอย่าง แม้ว่าเขา จะสูญเสียความทรงจำก่อนหน้านี้ไป แต่ลักษณะนิสัยดั้งเดิมของ เขาไม่เคยเปลี่ยน อารมณ์ของเขาก็ดื้อรั้น

ของที่ติดตัวติดกระดูกมา ก็คงจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉือจีนก็คิดถึงลูกสาวคนโตของตนเอง
ตอนนั่น ชินเอ๋อก็ดื้อรั้นพอๆกับเขา ไม่ยอมรับเชื่อฟังการ จัดการที่เตรียมไว้ ยืนกรานในความคิดของตนเองว่าถูกต้อง จึง ต้องลงเอยอย่างทุกวันนี้

เมื่อนึกถึง อชิน สายตาของ คือจินก็ดูหมองลงไปมาก

ลูกสาวคนนี้ ทำให้เขาต้องเจ็บใจ

ด้วยเหตุนี้ เฉือจีนมองไปที่เย่ไม่เป็นด้วยสายตาที่ไม่ แข็งกร้าวอีกต่อไป และพูดขึ้นอย่างเหนื่อยล้า “พวกนายสองคน ออกไปก่อนเถอะ ฉันขออยู่คนเดียวเงียบๆ

เฉียวจื้อ “…คุณปู่จื่อ ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม ต้องการให้ ผมอยู่คอยสอนใหม

“คนแก่อย่างฉัน ยังต้องการให้เด็กน้อยอย่างนายมาสอน

ทำไม ไปให้พ้นไปให้พ้นทั้งคู่นั่นแหละ

พูดจบ ฉือจีนจึงหยิบไม้เท้าขึ้นมาและส่งสัญญาณคล้ายว่าจะ ที่ทั้งสองคน เฉียวจื้อได้แต่ถอยหนีอย่างรวดเร็ว

เย่โม่เซ็นลุกขึ้นตาม สายตาของเขามองไปยังร่างกายของ ฉือจิน และพูดเบาๆ รักษาสุขภาพด้วย” “อย่างนั้นพวกเราขอตัวออกไปก่อน คุณตา

“ซี” คู่ฉือจีนส่งเสียงออกไปอย่างเย็นชา หันหน้าออกไป ไม่ได้ ตอบรับคําพูดของเขา

เฉียวจื้อเดินตามเย่ไม่เป็นออกจากห้องหนังสือ เมื่อออกไป ไกลแล้วจึงกล้าที่จะพูดจา
“มันเป็นเพราะอะไรกัน คุณปู่ คือถึงได้เคารพความต้องการ ของคุณ”

เย่ไม่เป็นไม่ได้ตอบอะไร แต่คิ้วของเขาขมวดขึ้นโดยไม่รู้ตัว เรื่องต่าง ๆ อาจจะไม่ง่ายอย่างที่เขาคิด ความคิดของคุณตานั้น ไม่ใช่เจตนาเพียงชั่วคราว

เนื่องจากมันไม่ใช่เจตนาเพียงชั่วคราว อย่างนั้นจึงเป็นไปไม่ ได้ที่จะยอมแพ้อย่างรวดเร็วขนาดนี้ ดูจากสีหน้าของคุณตาแล้ว เหมือนจะคิดถึงเรื่องอะไรขึ้นมา จึงยังไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ใน ตอนนี้

“ทำไมคุณไม่พูดอะไรเลย หรือว่าคุณไม่ได้รู้สึกรีบร้อนอะไร เลย หากว่าต้องให้คุณหมั้นกับสวนเสาขึ้นมาจริง ๆ จะทำ อย่างไร”

เย่ไม่เป็นหยุดก้าวเท้าทันที ยกเปลือกตาขึ้นอย่างเย็นชา “นายกลับไปก่อน

เฉียวจื้อ “หมายความว่าอย่างไร ผมกำลังคุยหัวข้อสำคัญกับ คุณนะ คุณมาไล่ผมกลับไปหรือ

“คุณสามารถจะเปลี่ยนความคิดของตาผมได้หรือเปล่า” เฉียวจื้อ “…..ดูเหมือนจะทำไม่ได้ ช่างเถอะ ผมไปดีกว่า”

พูดจบ เขาหันกลับจะเดินไปอีกทาง และพลางกระซิบ “กลับไป ส่งวีแซทให้คุณผู้ช่วยน้อยดีกว่า”

“หยุดนะ” เสียงที่หนาวเหน็บของเปโม่เป็นดังมาจากด้านหลัง
เฉียวจื่อหยุดฝีเท้าลง หันกลับไปอย่างอารมณ์ไม่ดี “มีอะไร หรือ ให้ผมไปไม่ใช่หรือ มีเรื่องอะไรหรือ

“อย่าไปร้งความเอ

“งู” ใบหน้าของเฉียวซื้อที่ดูหงุดหงิดเมื่อกี้นี้เปลี่ยนไปแสดง สีหน้าขทันที ในที่สุดคุณก็เผยหางจิ้งจอกออกมาแล้วหรือ ทน ไม่ไหวไม่พอใจผมหรือไง”

เมื่อรู้ว่าดวงตาที่กำลังจ้องมองของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่าง ฉับพลัน เฉียวจื้อจึงรีบก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างรวดเร็ว “เอาล่ะ ผมไม่ล้อคุณแล้ว อย่างไรมีเรื่องอะไรคุณก็เก็บเอาไว้ใน ใจก็พอแล้วใช่ไหม คุณไม่เคยพูดอะไรออกมาเลย ผมไปแล้ว”

เฉียวจื้อรีบออกไปจากตระกูลยคือ เย่ไม่เป็นก็เดินไปยังห้อง ของตนเอง เมื่อตอนที่กำลังจะเข้าห้องน้ำเขาหยุดชะงักไป ทันใด นั้นก็คิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้

เสื้อผ้าชุดเก่าที่เขาเปลี่ยนก่อนหน้านี้…….

ลืมเอาไว้ที่บ้านของผู้หญิงแปลกคนนั้น

และเป็นสัปดาห์ใหม่อีกครั้ง

หลังจากพักผ่อนไปสองวัน ร่างกายของหาน จอก็ไม่ได้ เหนื่อยมากขนาดนั้นแล้ว น่องนั้นก็ไม่ได้ปวดเท่าไรแล้ว เพียงแค่ ทิ้งไว้สองวันสิ่งต่างๆ ที่เพิ่มมากขึ้น ในตอนเช้าหาหมอก็ยุ่งจน ไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้ แม้แต่จะนั่งเพื่อพักหายใจก็ยังไม่มี
จนกระทั่งเลิกงาน เธอก็เหนื่อยจนไม่มีเรี่ยวแรงจะลงจากตึกไป กินข้าว ทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาราวกับศพ

พี่หลินเห็นว่าเธอเป็นเช่นนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะนาง “กำลัง ร่างกายของคุณไม่ดีเลยนะ แค่ยุ่งช่วงเช้า คุณก็เดินไม่ไหวแล้ว หรือ”

ได้ยินดังนั้น หาน จอกเก้อเขินเล็กน้อย กล่าวด้วยสีหน้า ขอโทษ “ขอโทษด้วยนะพี่หลิน ฉันเหนื่อยมากจริง ๆ ฉันขอนั่งพัก ตรงนี้สักพักนะก็ได้แล้ว”

“ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานแล้ว คุณจะพักผ่อนอย่างไรก็ตาม สบาย เพียงแต่คนหนุ่มสาวยังขาดการออกกำลังกาย หากไม่มี ธุระอะไรก็ลุกขึ้นแต่เช้าออกมาวิ่งออกกำลังกาย

“ได้ค่ะพี่หลิน ฉันจดจำไว้แล้ว”

หลังจากที่พี่หลินออกไปแล้ว ก็ได้ช่วยปิดประตูห้องเลขาให้กับ เธอด้วยแล้ว หาน จื่อจึงเอนกายนั่งอยู่บนโซฟา หลับตาลงอย่าง เหนื่อยล้า

หลังจากตั้งครรภ์ เธอก็เชื่องซึมมาโดยตลอด จะเคลื่อนไหว อะไรก็ง่วงนอน

แต่ตั้งแต่เย่ ไม่เซินเกิดอุบัติเหตุ สภาพการณ์ต่างๆแบบนี้ของ

เธอก็หายไป แม้ว่าเปลือกตาของเธอจะสั่นด้วยความง่วงนอน เธอก็จะอดทนต่อไปด้วยความเข้มแข็ง จะอยู่ในประเทศเพื่อช่วยเขาตรวจงานที่บริษัท หรือจะอยู่ที่นี่ก็เธอก็ล้วนแต่มาแบบนี้

โชคดีที่เธอเลิกงานตอน 11 โมง ระหว่างกลางก็จะได้มีเวลาใน การพักผ่อนสองสามชั่วโมง เธอจึงไม่ต้องรีบกลับบ้าน หลังจาก ทานอาหารเสร็จก็นอนอยู่ที่นี่ จึงยังสามารถจะนอนได้นานขึ้นสัก หน่อย

คิดแล้วคิดอีก หาน จื่อก็หลับไป แม้แต่ประตูห้องเลขาถูกเปิด ออก มีคนเข้ามาก็ไม่รู้เรื่องอะไร

เฉียวซื้อมาเพื่อตามหาทานจื่อ ตอนที่เขามาถึงก็พบว่าทุกคน ล้วนเลิกงานหมดแล้ว จึงได้แต่ไปยังโรงอาหารเพื่อสกัดคน ใคร จะรู้ว่ารออยู่ที่โรงอาหารยี่สิบนาทีแล้วยังไม่เห็นแม้เงาคน เห็น แต่เพียงหลัวคนเดียวเท่านั้น เขาจึงเรียกหยุดเธอไว้เพื่อถามจึง ได้รู้ว่า เธอเองก็ยังไม่เห็นหานคู่จื่อลงมาด้านล่าง

เฉียวจื้อจึงได้ขึ้นไปชั้นบนเพื่อตามหาเธอ ผลักประตูห้องเลขา จึงได้เห็นร่างหนึ่งกำลังนอนขดตัวอยู่บนโซฟา

“พี่สะใภ้ พี่สะใภ้ตื่นเร็วเข้า

ในระหว่างกำลังหลับ หาน จื่อเหมือนจะได้ยินเสียงใครบาง คนเรียกตนเอง น้ำเสียงนั้นนุ่มนวล เสียงนั้นยังดังก้องอยู่ในหู ของเธอ แต่เปลือกตาของเธอนั้นหนักเกินไป ลืมตาไม่ขึ้น และ ด้วยความเบลอนั้นทำให้เธอไม่รู้ว่าคือความจริงหรือความฝัน

“พี่สะใภ้ รีบตื่นเร็ว ผมจะพาคุณไปหายถือเป็น
ยูฉือเช่นคือใครกัน

“โอกาสดีแบบนี้ อย่าได้พลาดนะ พี่สะใภ้เล็กนอนได้แล้ว……..

คนคนนั้นยืนนิ้วเข้าไปกระทั่งที่แขนของเธอหลายครั้ง ที่อยู่ หลายครั้ง หนอนขี้เซาของหานจอได้ถูกไล่ออกไปแล้ว เธอ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ และสิ่งที่ปรากฏเข้ามาในสายตาคือใบหน้า ที่ดูไม่จริงจังของเฉียวจื้อ ซึ่งกำลังจ้องมองเธออย่างอยากรู้อยาก เห็น

“พี่สะใภ้ ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว

เมื่อเห็นว่าเธอลืมตาขึ้น เฉียวซื้อก็เผยให้เห็นรอยยิ้มกว้างบน

ใบหน้า

หาหมู่จื่อแสดงปฏิกิริยาตอบสนอง อุทานออกมา มือตบไปยัง ใบหน้าของเฉียวจื้อ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ