บทที่716 ฝนนี มันจะหยุดตกไหมนะ

พูดจบ ซูจิ๋วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูสภาพอากาศ ก็พบว่าที่แท้วัน นี้ก็มีพายุเข้านั่นเอง ดูจากสถานการณ์แล้ว…………เมฆฝนไม่ น่าจะห่างจากที่เท่าไหร่แล้ว

ต้องรีบทำธุระให้เสร็จไวๆ พาทานเอกลับโรงแรม จากนั้นก็ กล่อมเธอนอน

ดูท่า ถึงเวลาที่ฝนโหมกระหน่ำแล้ว หานมอก็น่าจะเข้าสู่ห้วง นิทราไปแล้ว วันนี้เธอก็วิ่งวุ่นไปทั้งวัน เหนื่อยแย่…….

ซูจิ๋วแอบคำนวณอยู่เงียบๆ

แต่ด้านหานจื่อเมื่อเห็นฝนทำท่าจะตกด้านนอกด้วยความ

กังวล

ทําไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้?

ผี พลอยอย่างนั้นเหรอ? เวลาแบบนี้ฝนยังมาตก ถึงแม้ว่า จะตกแค่โปรยปราย แต่หานมอก็ยังเป็นกังวลมากอยู่ดี

พอมาถึงที่โรงแรม หลังจากที่ท่านจื่อลงจากรถแล้วก็ยืนอยู่ หน้าประตูดูไม่ค่อยอยากจะเข้าไป หันมองย้อนกลับไปที่สายฝน

“ฝนนี่มันจะหยุดตกไหมนะ? “เธอถามขึ้นอย่างรำพึงรำพัน โดยที่ไม่รู้ว่ากำลังถามใครอยู่

ซูจิ๋วที่ยืนอยู่หลังของเธอ มองไปที่ฝนก่อนจะพูด “หยุดสิคะคุณปู่จื่อ ฝนมันก็เบาลงแล้วด้วย ดูท่าอีกไม่นานก็คงจะหยุดแล้ว หล่ะค่ะ

หาหมอยังคงยืนไม่ไหวติง ซูจิ๋วเดินไปจับแขนเธอไว้พลางพูด “พวกเราเข้าไปกันก่อนเถอะ ฝนจะตกหยุดแน่ๆ แล้ว ทั้งหมดจึงเดินเข้าไปด้านในโรงแรม

หลังจากที่หาน จื่อเดินเข้าห้องไปแล้ว หานซึ่งก็ไม่ได้เดิน เข้าไปด้วย ทั้งสองถึงแม้จะเป็นพี่น้องกัน แต่ก็ด้วยเพศสภาพที่ แตกต่าง หานซึ่งจึงไหว้วานให้จิ๋วช่วยเขาในการดูแลหานคู่จื่อ

ซูจึงเองก็รับคำ เมื่อเข้าไปในห้องแล้ว เธอก็เตรียมน้ำอุ่นเอา ไว้ให้ทานมูจื่อ เมื่อลองเทสอุณหภูมิว่าไม่มากจนเกินไปแล้ว เธอ ก็ช่วยถอดชุดแต่งงานของเธอ เธอพูดพลางรูดซิปข้าง “จอพี่แช่ น้ำอุ่น ให้ผ่อนคลายเสียหน่อย ฉันสั่งให้คนเอาอาหารเย็นมาส่ง แล้วหล่ะ พอแซ่เสร็จพี่ก็จะได้มาดื่มซุปแล้วก็พักผ่อน

หาน จื่อยืน ให้เธอช่วยตัวเองถอดชุดนิ่งราวกับหุ่น มือเท้า ของซูจิ๋วคล่องแคล่วว่องไว ไม่นานร่างทั้งร่างของหานคู่จื่อก็เห ลือเพียงชื้นใน ซูจิ๋วพูดขึ้น: “ต่อไปพอก็ตามสบายนะ อีก ประมาณ20นาที ฉันจะมาเรียกอีกที

พูดจบซูจิ๋วก็เดินออกไป

หาน จื่อยืนอยู่ในห้องน้ำ เอาแต่คิดถึงเรื่องฝนตก เมื่อรู้สึกถึง อากาศเย็นเธอก็เพิ่งจะได้สติ รีบถอดชุดชั้นในออกและเข้าไปแช่

ในน้ำ
น้ำอุ่นกำลังได้ที่ น้ำอุ่นชโลมตัว ทำให้ร่างกายที่แข็งต่อมาทั้ง วันผ่อนคลายลง ถึงแม้ว่าในใจยังโหวงอยู่ แต่ก็ทำให้กล้ามเนื้อ ตัวโล่งสบายขึ้น

หานคู่จื่อค่อยๆ เอนกายจึงลงช้าๆ เอาร่างทั้งร่างแช่ลงในน้ำ

แต่ด้วยเพราะขาทั้งสองข้างเกิดตะคริวขึ้น เธอจึงลื่นหงายท้อง ไปอย่างไม่ทันระวัง แรงพยุงของน้ำแรงมาก ทานอยกมือขึ้น จับขอบอ่างทั้งสองข้าง เมื่อลุกขึ้นมาได้เธอก็หายใจเอาอากาศ เข้าเป็นการใหญ่

เพียงแต่นี่เป็นแค่อ่างเล็กๆ ที่เปิดเอาไว้เต็ม เพียงแค่ไม่ทัน ระวังให้ดี แรงของน้ำก็ทำให้เธอวุ่นวายอุตลุดไปหมด

แล้วถ้า…เป็นมหาสมุทรใหญ่ที่มีไม่ฝั่งหล่ะ?

อีกทั้งยังเป็นท้องทะเลที่มีพายุโหมกระหน่ำ

ถ้าหาก…เย่ไม่เซ็นตกไปอยู่ที่นั่นจริงๆ เขา….จะรอดไหม?

สมองของเธอไม่หยุดคิด หานมู่จื่อยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกสิ้นหวัง ไม่

อาจจะแช่น้ำต่อไปได้อีก เธอยึดตัวลุกขึ้น แม้แต่น้ำที่ซโลมตัวก็ ไม่ได้เช็ดให้ดี ใส่เสื้อผ้าเองอย่างนุ่มๆ ลวกๆ จากนั้นก็เปิดประตู เดินออกไปข้างนอก

หน้าห้องน้ำนั้นซูจิ๋วกำลังคุยโทรศัพท์อยู่

“ใช่ค่ะประธานทาน คุณจื่อกำลังแช่น้ำอยู่ คุณสบายใจได้ เดี๋ยวฉันจะดูแลเธอให้ดี ค่ะๆ….ไม่มีปัญหาค่ะ….อ้อแล้ว
ในขณะที่เธอกำลังรายงานสถานการณ์ของท่านจื่อให้ท่าน ซึ่งนั้นจู่ๆ ประตูห้องน้ำด้านหลังก็เปิดขึ้น ซูจิ๋วเงยหน้าขึ้น ก็พบว่า เป็นหาน จื่อนั้นที่เดินออกมาทั้งๆ ที่เนื้อตัวและเสื้อผ้ายังเปียก ชกๆ

ใบหน้าของซูจิ๋วเปลี่ยนไปทันที “คุณปู่จื่อ หานซิงที่อยู่ปลายสายขมวดคิ้วขึ้นทันที “เกิดอะไรขึ้น? ” “งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ คุณ จื่อออกมาจากห้องน้ำแล้ว

พูดจบซูจิ๋วก็วางสายไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เก็บวาง โทรศัพท์ไว้แล้วเดินตรงไปหาหาน จื่อหยืนขวางตรงหน้าเธอ พอดี

เธอเพิ่งจะออกมาได้ไม่ถึงสามนาที หานมู่จื่อก็เดินออกมาแล้ว นั่นก็บอกได้เลยว่าเธอยังไม่ได้แช่น้ำให้เสร็จ อีกทั้งเสื้อผ้าก็เปียก ไปแล้วครึ่งตัว

“คุณปู่จื่อ ทำไมถึงออกมาเร็วอย่างนี้หล่ะคะ? หรือว่าน้ำยังอุ่น ไม่พอดี? แล้วก็ ทำไมคุณถึงไม่เช็ดตัวให้แห้งก่อน….

เธอยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกหานคู่จื่อจับเข้าที่แขน

“พาฉันไปที่เกิดเหตุ”

ซูจิ๋ว: “…………

“ความดันน้ำมันเยอะขนาดนั้น ถ้าเขาฝันอดทนไม่ไหวจะทำยัง ไง? ในค่ำคืนอันแสนยาวนานนี้ ถ้าความหวังที่เขาจะมีชีวิตอยู่มันเกิดขึ้นคืนนี้แล้วเราจะทำยังไง? ”

“ซูจิ๋ว ฉันไม่อยากพักอยู่แล้ว ฉันอยากไป

“คุณปู่จื่อ ตอนนี้ด้านนอกฝนยังตกอยู่เลย ไม่แนะนำให้คุณ ออกไปจริงๆ นะคะ ได้โปรดฟังฉันด้วย แช่น้ำให้สบายแล้วก็พัก ผ่อนเถอะค่ะ”

หานมู่จื่อเกลียดมาก

เธอเกลียดมากจริงๆ ที่ตัวเธอนั้นมันไร้ประโยชน์

เกลียดที่ตัวเธอไม่ยอมไปกับเขาตั้งแต่ทีแรก อย่างน้อยถ้าเป็น แบบนั้น ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับเย่ไม่เป็น เธอก็จะได้อยู่ข้างๆ

เราทั้งสองสามารถที่จะตายไปพร้อมกันได้

แล้วก็จะได้ไม่มาเป็นแบบตอนนี้ ที่เธอไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน เป็น ตายร้ายดียังไง

ถ้าหากไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้น หานซื้อก็คงไม่รู้ว่าตัวเธอเองรักเขา จนแทบอยากที่จะตายไปพร้อมกับเขาได้เลย

ก่อนหน้านี้ห่างกันก็แค่ห่างกัน อย่างน้อยก็รู้ว่าชีวิตของเขาก็ ปกติสุขดี เขายังมีชีวิตอยู่ แล้วก็ใช้ชีวิตได้ดีขึ้นทุกวัน ดังนั้นเธอ สามารถที่จะลอบมองดูเขาได้

แต่ตอนนี้…..

เธอพบว่าเธอไม่มีเขาอยู่แล้ว มันทำให้เธอแทบจะเป็นบ้าตาย
“เลขาซู”เสียงของหาน จื่อเปลี่ยนเป็นสงบนิ่ง ใบหน้าขาวซีด มองไปที่ซูจิ๋ว ริมฝีปากที่ชัดเหมือนไม่มีเลือดพูดออกมาช้าๆ “เธอ เข้าใจไหม? ”

ซูจิ่ว: เธอพูดว่าเข้าใจ แต่กลับไม่ได้รู้สึกเหมือนกับที่รู้สึก

แล้วทำไมเธอถึงพูดแบบนั้น? เลขาเดิมคิดว่าเธอจะทะเลาะ โวยวาย แต่ใครจะรู้หล่ะว่าจู่ๆ หานมอก็หันหลังแล้วกลับเข้าไป ในห้องน้ำอย่างเงียบๆ

เธอไม่ได้แช่น้ำ แต่อาบน้ำจากนั้นก็สวมเสื้อสะอาดสะอ้าน ใหม่ หานคู่จื่อรู้ว่าถ้าตัวเธอเป็นแบบนี้ต่อไปซูจิ๋วไม่มีทา

ให้เธอออกไปแน่

ดูท่าคืนนี้จะต้องอยู่ที่นี่ไปก่อนคืนหนึ่ง

ความมืดค่อยๆ ครอบง่ามาแล้ว

มืดแล้ว ถึงแม้จากที่ไกลๆ ก็ยังพอมีแสง แต่ก็ไม่อาจจะส่อง สว่างมาถึงตรงนี้ คืนนี้เป็นคืนพระจันทร์ดับ มันทำให้มืดจนแทบ มองไม่เห็นมือของตัวเอง

ฟ้าที่มืดมัวจู่ๆ ก็เกิดเสียงฟ้าร้องขึ้นตามมาด้วยเสียงฟ้าผ่า ฝน โปรยปรายก่อนหน้านี้ได้ร่างเรียงมาเป็นเวลากว่าหลายชั่วโมง ผนวกกันขึ้นมา
จนกระทั่งพายุฝนได้เกิดขึ้น

พายุฝนใต้ชะล้างความมืดมิดไปเสียสิ้น ในค่ำคืนนี้สำหรับ หลายๆ คน มันกลับกลายเป็นค่ำคืนแห่งความสิ้นหวังและมืดมน

ครอบครัวของผู้รอดชีวิตค่อยๆ ทยอยมาถึง

บางคนได้รับการติดต่อ ก็รีบมาที่โรงพยาบาล เมื่อเห็นร่างที่มี ชีวิตอยู่ไกลๆ ก็ร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ

แต่ก็มีบางคนที่ไม่เห็นแม้แต่เงา

ในค่ำคืนนี้…ทะเลที่โหมกระหน่ำเองก็ถูกชะล้างไปด้วยพายุ

ฝน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ