บทที่ 200 ปกป้องเธอทั้งภพทั้งชาติ

ครึ่งคืนที่เหลือ เสิ่นเฉียวไม่ได้นอน ยังคงรอเขา รอเย่โม่เซินกลับมา

ความจริงก็บอกว่า เธอได้รอเก้อ เพราะเวลา ประมาณตีห้าหกโมงแล้วเย่โม่เซินก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะ กลับมา เขายังคงนอนอยู่ในท่าเดิม โดยไม่ได้ขยับแม้แต่ น้อย

ผ่านไปอีกสักพัก เสิ่นเฉียวราวกับว่ายอมรับชะตา

กรรม ค่อยๆลุกจากเตียง แล้วเดินไปที่หน้าตู้เสื้อผ้า หยิบ ชุดนอนออกมาสวมให้ตัวเองอย่างด้านชา แล้วหันหลัง กลับไปยังเตียงของตนเอง โน้มตัวลงนอน

เธอทำราวกับว่าได้ตัดสินใจอะไรบางอย่าง โน้ม ตัวลงก็หลับตาลงทันที ในไม่ช้าก็เข้าสู่ห้วงแห่งนิทรา

ช่างเขาจะไปหาผู้หญิงคนไหน ในเมื่อมันก็ไม่ได้ เกี่ยวกับเธอ

นอนหลับจนถึงวันรุ่งขึ้น แต่เพิ่งนอนไปแค่สอง สามชั่วโมงเสิ่นเฉียวรู้สึกปวดหัวจนระเบิด ขณะที่ดื่น นอนเธอพยุงหัวเข้าไปในห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟันแล้ว ลงไปยังชั้นล่าง

ตอนที่รับประทานอาหารเช้าเย่หลิ่นหานสังเกต เห็นหน้าเธอขาวซีด ได้ถามอย่างห่วงใย: “ทำไมสีหน้าดู แย่จัง? เมื่อคืนหลับไม่ดีทั้งคืนเหรอ?”
คำถามของเย่หลิ่นหานทำให้เสิ่นเฉียวอึ้งไปชั่ว ขณะ แล้วส่ายหัว: “ฉันไม่เป็นไร”

วันนี้คุณปู่เยไม่ได้ร่วมโต๊ะอาหารด้วย เย่หลิ่

นหานคุยกับเธออย่างไม่ต้องหลบหลีก ได้ยินมาว่าเยโม่เซินออกไปกลางดึก ถึงตอนนี้

แล้วยังไม่ได้กลับมา

เสิ่นเฉียวที่กำลังจะดื่มนม เพิ่งจะยกแก้วนมขึ้นมา ก็ได้ยินประโยคนี้ มือได้หยู่ชะงักทันที นมเกือบจะหก ออกมา เธอวางแก้วนมลง หยิบซูชิขึ้นมาหนึ่งชิ้น

“ได้ยินว่าเย่โม่เซินกำลังตามหาคน?”

เสิ่นเฉียวเพิ่งจะอ้าปากกินซูชิเข้าไปในปาก ได้ยินคำพูดนี้แล้วรู้สึกไม่ค่อยดี อาหารที่อยู่ในปาก ราวกับกำลังเคี้ยวขี้ผึ้ง เธอไม่ได้ต่อคำพูดของเย่หลี่ นหาน แต่เย่หลิ่นหานกลับพูดต่อไป

“เธอรู้ไหมทำไมเขากำลังหาใครอยู่?”

เสิ่นเฉียวดื่มนมไปหนึ่งคำ: “ส่ายหัว ฉันไม่รู้ ฉัน อิ่มแล้ว ฉันไปก่อนละพี่ใหญ่”

พูดจบเสิ่นเฉียวก็ลุกขึ้นเดินไปข้างนอก ฝีเท้า ของเธอค่อนข้างเร็ว ราวกับว่ากระโดดหนี

เดินไปสักพัก เย่หลิ่นหานก็ตามเธอทัน “พี่ก็ กำลังจะไปบริษัท พี่ส่งเธอไปนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” เสิ่นเฉียวไม่ได้หันกลับมา เดินไป ข้างหน้าอย่างเดียว
ทันใดนั้นมือก็ถูกคนจับไว้ เสิ่นเฉียวตกใจจนหัน หน้ากลับไป เห็นเย่หลิ่นหานจับข้อมือเธอไว้ “เฉียวเฉียว พี่ส่งเธอไปบริษัทนะ”

เสิ่นเฉียวขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว อยากที่จะดิ้นให้ หลุดจากมือของเขา แต่เย่หลิ่นหานจับได้แน่นมาก: “รอ พี่อยู่ตรงนี้ ห้ามหนีเด็ดขาด เข้าใจมั้ย?”

เสิ่นเฉียว: ” .พี่ใหญ่ ฉัน…

พี่ไปขับรถ

เย่หลิ่นหานไปขับรถแล้ว เดิมเสิ่นเฉียวคิดจะ จากไป แต่นึกถึงคำพูดประโยคที่น่ากลัวนั้น เธอจึงได้ยืน รอตรงจุดเดิม

ผ่านไปสักพัก เย่หลิ่นหานได้ขับรถมาจอดยังด้าน หน้าของเธอ เพื่อให้เธอขึ้นรถ

เสิ่นเฉียวจึงได้ขึ้นรถไป ตอนที่เย่หลิ่นหานโน้ม

ตัวมาช่วยเธอคาดเข็มขัดนิรภัยเสิ่นเฉียวพูดอย่างรีบ ร้อน: “ฉันทำเองได้” “พี่ทำให้” เย่หลิ่นหานกดทับมือเธอไว้ จะโน้มตัว

มาคาดให้เธอจงได้ กลิ่นกายของผู้ชายปกคลุมเธอไป ทั่วร่าง คาดเข็มขัดนิรภัยง่ายมาก แต่เหมือนเย่หลิ่นหาน จงใจที่จะทำอย่างชักช้า ไอเย็นน้อยๆได้กระจายบนหน้า ของเธอ

เสิ่นเฉียวรู้สึกอึดอัด หดร่างกายโดยไม่รู้ตัว หัวก็ เอนไปข้างหลังเล็กน้อย เพื่อให้ห่างจากเขาเล็กน้อย
เสียงของเย่หลิ่นหานค่อยๆดังขึ้น

“ “เธอก็รีบร้อนที่อยากจะออกห่างพี่หรือเกิน?”

ได้ยินแบบนี้แล้ว เสิ่นเฉียวเหมือนไม่ได้หายใจ เงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว ชนเข้าไปในดวงตาที่เย็นชาของ เย่หลิ่นหานโดยตรง “พี..”

“ที่ย้ายตำแหน่งให้เธอ เพื่อไม่ต้องการให้เธอ โดนรังแกอีกต่อไป ไม่ได้อยากทำอะไร”

เสิ่นเฉียวไม่พูด เพียงแต่หายใจเร็วขึ้นเล็กน้อย เย่หลิ่นหานได้ช่วยเธอคาดเข็มขัดนิรภัย เรียบร้อยแล้ว แต่ก็ไม่ได้รีบร้อนขับรถ แต่กลับมากุมมือ ของเธอ: “รู้ไหมเมื่อคืนเยโม่เซินออกไปหาใคร?”

ไม่ได้รอให้เสิ่นเฉียวได้พูด เย่หลิ่นหานก็ได้พูด ต่อ: “หากระหว่างเธอทั้งสองมีความรักกัน หากเธอมี ความสุขละก็ พี่ก็จะไม่พูดอะไรเลย แต่พี่ไม่อยากเห็น เธอได้รับบาดเจ็บอีก”

“พี่ใหญ่…” เสิ่นเฉียวอยากผลักเขาออก ทัน ใดนั้นเยหลิ่นหานยื่นมือออกไปโอบไหล่เธอไว้ แล้วก็ กอดเธอ

ชั่วขณะนี้ เสิ่นเฉียวได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตัว เองอย่างไม่หยุด

เย่หลิ่นหาน…เขาจะทำอะไร?

“เฉียวเฉียว หากเธอยินยอม พี่ใหญ่จะดูแลเธอ ตลอดชีวิต”
ได้ยินแบบนี้ เสิ่นเฉียวยิ้มที่มุมปาก “ก่อนที่พี่ใหญ่ จะทำเรื่องนี้ ได้คิดถึงความรู้สึกของน้องชายตัวเองว่า เป็นยังไงมั้ย?”

“ในเมื่อโม่เซินไม่อยากรักษาเธอไว้ดีๆ พี่ก็จะไม่ ให้โอกาสเขาอีก เฉียวเฉียว หย่ากับเขาเถอะ”

“หลังจากหย่าล่ะ?” เสิ่นเฉียวถาม

เย่หลิ่นหานนิ่งไปสักพัก แล้วถอยตัวออก ใช้ สายตาที่อ่อนโยนจ้องมองเธอ

“หลังจากหย่า ฉันก็จะกลายเป็นเป้าที่ถูกคนโจมตี ถึงเวลานั้นค่อยแต่งงานกับพี่ใหญ่เหรอ? พี่ใหญ่หวังดี

กับฉันจริงๆใช่ไหม?”

เย่หลิ่นหานเม้มริมฝีปากบาง นั่งนิ่งไม่เคลื่อนไหว

ใดๆ

“เห่อ” เสิ่นเฉียวหัวเราะเยาะเย้ย: “เย่ หลิน หาน คุณสงสารที่ฉันถูกรังแกจริงๆ หรือว่าคุณแค่ต้องการแก้ แค้นเย่โม่เซิน ถึงอยากให้ฉันหย่านักหย่าหนา? จะให้ฉัน ไปอยู่กับคุณ เพื่อยืนยันว่าคุณมีเสน่ห์มากงั้นเหรอ?”

ได้ยินแบบนี้แล้ว สายตาที่อ่อนโยนของเย่หลิ่ นหานเปลี่ยนกระวนกระวาย เขาไม่คาดคิดว่าเสิ่นเฉียว จะคิดแบบนี้ และยังพูดออกมาโดยตรง เขาโอบไหล่ของ เสิ่นเฉียว: “เธอทำไมคิดแบบนี้ หรือว่าในสายตาเธอ พี่ ใหญ่เป็นคนแบบนั้นเหรอ?”

“พี่ใหญ่งั้นฉันจะบอกพี่ ว่าพี่เป็นคนแบบไหน? พี่ คิดว่าฉันจะเชื่อจริงเหรอว่าพี่จะชอบผู้หญิงที่มีสามีแล้ว?งั้นพี่ก็น่าจะรู้ นอกจากเย่โม่เซินแล้ว เมื่อก่อนฉันก็เคย แต่งงาน หากหย่าอีกครั้ง ฉันก็จะกลายเป็นผู้หญิงที่ แต่งงานสามครั้ง ในสายตาของผู้ชายอย่างพวกคุณ หญิงอย่างฉันก็แค่รองเท้าที่ขาดๆคู่หนึ่งเท่านั้น พี่จะเอา มันจริงเหรอ? อย่าซื่อหน่อยเลย ถึงแม้พี่พูดมากกว่านี้ ฉันก็ไม่มีทางเชื่อ!”

เย่หลิ่นหานขมวดคิ้ว มือที่โอบไหล่เธอยิ่งอยู่ยิ่ง แน่นขึ้น รอจนกว่าเขาพูดจบเขาก็พูดขึ้นด้วยเสียงที่ต่ำ “ห้ามเธอว่าตัวเองแบบนี้อะไรแต่งงานสามครั้งอะไรรอง เท้าขาดๆ พี่ไม่แคร์สักอย่าง”

“งั้นพี่แคร์อะไร?” เสิ่นเฉียวยิ้มอย่างเย็นชา : “สิ่ง เหล่านี้พี่ไม่แคร์เลย พี่คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ?”

“พี่แคร์หัวใจของเธอ”

เสิ่นเฉียวอึ้งไปชั่วขณะ มองเย่หลิ่นหานที่อยู่ใกล้ แค่เอื้อมด้วยความประหลาดใจ

เย่หลิ่นหานจ้องมองจ้องมองดวงตาที่เย็นชาของ เธออย่างจริงจัง: “พี่รู้ หลังจากการแต่งงานที่ล้มเหลวถึง สองครั้ง มันยากที่จะทำให้เธอเชื่อผู้ชาย ดังนั้นพี่ยินดีที่ จะรอเธอ รอจนถึงวันที่เธอเต็มใจที่จะเชื่อพี่ เฉียวเฉียว พี่ แค่อยากให้เธอรู้ พี่เยหลิ่นหานคนนี้ชอบเธอจริงๆ พี่ไม่ ได้ล้อเล่นกับเธอ พี่สามารถใช้..ชีวิตของพี่ในการ สาบาน”

เขายกมือขึ้น เหมือนกับกำลังจะเข้าพิธีการอะไร สักอย่าง
“ฟ้าดินเป็นพยาน ผมเย่หลิ่นหานยินยอมสาบาน ด้วยทรัพย์สินและชีวิตทั้งหมด เพื่อแลกกับความเชื่อใจ ของเสิ่นเฉียว ผมต้องการดูแลเธอในชาติภพนี้ หากผม พูดโกหกแม้แต่คำเดียว ผมจะได้ไม่ตายดี”

เสิ่นเฉียวถูกคำพูดประโยคสุดท้ายทำให้ตกใจจน หน้าซีด: “พี่ พี่อย่าพูดไปเรื่อย!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ