บทที่11 กฎระเบียบที่เขาตั้ง
“ให้ฉันลองคิดดูก่อน”
สรุปสุดท้ายหานเส่โยวก็พาเสิ่นเฉียวกลับ ตระกูลเย่ไป
“เวลาสามวันก็ไม่นาน เฉียวเฉียว รีบตัดสินใจ คิดได้แล้วก็โทรบอกฉันนะ”
ในหูแว่วเสียงดังกึกก้องถึงคำพูดของหานเส่ โยวที่ทิ้งไว้ก่อนเธอจะไป
“ถ้าอยากอยู่ที่ตระกูลเย่ต่อไป ก็ต้องกำจัด เด็กไปซะ”
“เฉียวเฉียว ลูกสาวของตระกูลเสิ่นทั้งสอง คนจะพังทั้งคู่ไม่ได้!
เสิ่นเฉียวมองตัวเองในกระจก
จะต้องทำยังไงดี ต้องเอาเด็กออกจริงๆหรอ
เมื่อคิดถึงมัน ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากทางด้าน นอก เสิ่นเฉียวตื่นตัวขึ้นในทันที เธอดึงประตู ห้องน้ำเปิดออก เป็นจังหวะเดียวกับที่เห็นเซียวซู่ เข็นเย่โม่เซินเข้าไปในห้อง
สายตาลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ ยังไม่ถึง หนึ่งวินาที เสิ่นเฉียวก็กลับมาได้สติ เธอเดิน เข้าไปยังด้านในด้วยความประหม่า”หยุดอยู่ตรงนั้น” เสียงอันเยือกเย็นแว่วมา
ฝีเท้าของเสิ่นเฉียวหยุดลง ราวกับมีรากงอก ยึดลงกับพื้น เคลื่อนย้ายไปไหนไม่ได้
“คิดดีแล้วเรอะ” รอยยิ้มอันเย้ยหยันปรากฏ ขึ้นที่ริมฝีปากของเย่โม่เซิน สายตาเขาเป็น อันตรายดังเช่นเสือดาวซึ่งกำลังกระหายเลือด อย่างไรอย่างนั้น
นิ้วชี้ทั้งสองของเสิ่นเฉียวบิดเข้าหากัน เธอ กัดริมฝีปากล่าง “บอกว่าสามวันไม่ใช่รึไง”
“คุณยังกล้ามาเรียกร้องสามวันกับผมอีกรี”
เยโม่เซินเสียงแข็งขึ้น สายตากลับมาเยือก เย็นขึ้นอีกหลายส่วน
เสิ่นเฉียวอดที่จะเบิกตาโตไม่ได้ “คุณพูดแล้ว จะไม่รักษาคำพูดทำไง”
ดวงตางดงามทั้งคู่เบิกกว้าง เปี่ยมไปด้วย ความตกตะลึงและประหลาดใจ เหมือนน้ำพุร้อน ที่กำลังจะปะทุ เย่โม่เซินหรี่ตาแคบลง เสียง หัวเราะเยาะเย้ย “คุณอยากเล่นเกมส์ ได้ กฎ กติกา ผมบอกคำไหนก็คำนั้น”
เล่นเกมส์รี ริมฝีปากแดงของเสิ่นเฉียวสั่นไหว ชีวิตหนึ่งชีวิต เขากล้าพูดกับเธอว่ามันเป็นเกมส์ อย่างนั้นรึ
“ถ้าหากว่าไม่เต็มใจ ไม่พอใจมาก ถ้าอย่าง นั้นก็ดี เก็บข้าวของของคุณออกไป ไสหัวออกไป จากตระกูลเยซู”
เมื่อฟังถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็กำกำปั้นแน่น เขายั่วยุให้เธอออกไป นั่นแปลว่าเขาไม่ได้ คาดหวังว่าเธอจะอยู่ในตระกูลเย่ต่อ
อย่างไรก็ตามยังมีเวลา เสิ่นเฉียวขี้เกียจจะ เถียงกับเขาอีก เธอคลายหมัดที่กำอยู่ออก และ ค่อยๆเอาผ้าปูเตียงออกมาปูเข้าไปตามมุมเตียง
เยโม่เซินคิดว่าเธอคงจะเถียงกับเขา ใครจะรู้ วินาทีก่อนหน้านี้เธอยังจ้องเขาตาเขม็ง ดวงตา เปี่ยมไปด้วยความน้อยอกน้อยใจ แต่วินาทีต่อมา ความคับอกคับใจนั้นกลับอันตรธานหายไป เธอ หันไปไม่สนใจเขาอีกต่อไป
กับเขา ไม่ต้องมองเธอก็มั่นใจได้
ความรู้สึกทำตัวลอยเหมือนกับปุยฝ้ายนี้ ทำ ให้เย่โม่เซินไม่พอใจเป็นอย่างมาก!
“เซียวซู่ คุณออกไป”
เมื่อได้ยิน เซียวซู่ก็ประหลาดใจ “แต่ว่าคุณ ชายเย่ วันนี้ฉันยังไม่ได้ช่วยคุณ…”
“หล่อนอยากเป็นคุณนายน้อยไม่ใช่รึ งั้นพวก นี้วันหลังก็ให้หล่อนทำก็แล้วกัน”
เสิ่นเฉียวซึ่งกำลังจัดการกับผ้าปูเตียงอยู่ทาง ด้านหน้า เธอหยุดการเคลื่อนไหวชั่วขณะ ก่อนที่ จะลุกขึ้นยืน
“คุณจะให้ฉันทำอะไรคะ”
“บอกหล่อนสิว่าคุณนายเย่ต้องทำอะไรบ้าง”
เซียวซู่มองเย่โม่เซินอยู่ครู่หนึ่ง เธอไม่รู้ว่า เขาคิดอะไรอยู่ แต่เธอก็ทำถามที่เขาว่าโดยการ ที่บอกกับเสิ่นเฉียว
“คุณชายเยขาแข้งไม่ค่อยดี ตอนที่เขาอาบ น้ำคุณต้องคอยเฝ้าอยู่ข้างๆ ทางที่ดีที่สุดคือ เรียกเมื่อไหร่ก็ต้องขานรับเมื่อนั้น คุณชายเย่ให้ คุณทำอะไรคุณก็ทำตามนั้น” พูดจบ เซียวซู่ก็ยัง ไม่วางใจ เธอยังเดินไปที่ข้างๆเสิ่นเฉียวกระซิบ อีกสองสามคำ
เสิ่นเฉียวตอนแรกก็ตั้งอกตั้งใจฟังเพื่อที่จะ จำให้มั่น แต่เมื่อได้ยินแล้ว ใบหน้าขาวรูปไข่นั้นก็ แดงระเรื่อขึ้น เธอกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ “ต้อง ทำอย่างนี้ด้วยเรอะ”
เซียวซู่เป็นคนหยาบคายหน่อยๆ เธอสูดลม หายใจเข้าเบาๆ “ก็แน่สิ ทำดีๆล่ะ ระวังคุณชายเย่ โมโหจนต้องโยนเธอออกมาล่ะ”
เสิ่นเฉียวถูกเขาทำเอาจนตกใจหดหัวลง พร้อมพยักหน้า “ฉันทราบแล้ว”หลังจากที่กำชับเสร็จเรียบร้อย เซียวซู่ก็ กลับไปรายงานเย่โม่เซิน “คุณชายเย่ ถ้าอย่าง นั้นฉันไปก่อนล่ะ”
“อื้อ”
หลังจากที่เซียวซู่ออกจากห้องไป เธอยังคง ไม่วางใจ ดังนั้นเธอจึงยืนอยู่ที่หน้าประตูเอาหู แนบกับกำแพงเพื่อฟังเสียงภายใน
ในห้องมีเหลือเพียงเย่โม่เซินและเธอสองคน เท่านั้น
เสิ่นเฉียวนึกถึงคำพูดที่เชียวซู่บอกกล่าวเธอ
พวกนั้น หน้าเธอก็แดงระเรื่อขึ้นมาสองสามส่วน “ยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะ มานี่สิ!” เย่โม่เซินอยู่ๆก็
เอ็ดขึ้นเสียงแข็ง
เสิ่นเฉียวถูกเขาทำเอาตกใจ ร่างเล็ก กะทัดรัดเดินงุ่มง่ามเข้าไปหาเขาอย่างสั่นสะท้าน “สั่นทำไม” เย่โม่เซินเห็นท่าทางหวาดกลัว
ของเธอ เขาจึงพ่นลมอย่างไม่พอใจ และกล่าว
ตำหนิเธอ “เข็นผมเข้าไปห้องน้ำ”
ดังนั้นเสิ่นเฉียวจึงได้แต่ทำตามที่เขาบอก เข็นเขาเข้าไปในห้องอาบน้ำ
ห้องอาบน้ำของตระกูลเย่นั้นใหญ่โตโอ่อ่า อาจจะเพราะคำนึงถึงเรื่องที่ขาของเย่โม่เซินนั้นใช้การไม่ค่อยสะดวก ห้องน้ำจึงถูกออกแบบ สร้างขึ้นมาเป็นพิเศษ แต่หลังจากที่เข็นเขา เข้าไปข้างในแล้ว ลมหายใจอันเย็นยะเยือกของ เยโม่เซินก็แผ่ซ่านกระจายไปทั่วทุกบริเวณใน ห้องอาบน้ำ
เมื่อผ่านไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง จู่ๆห้องน้ำก็ เหมือนจะเล็กลงไป
ตามที่เซียวซูบอกไว้ เสิ่นเฉียวกระซิบถาม “เสื้อผ้าของคุณอยู่ที่ไหน ฉันจะไปหยิบเสื้อผ้ามา ให้คุณก่อน”
“ชุดนอนอยู่ในตู้แรก เอาชุดสีน้ำเงินมา”
“ได้” เสิ่นเฉียวหันกายไปเพื่อไปหยิบชุดนอน สีน้ำเงิน เมื่อเธอกลับมาเธอพบว่าเย่โม่เซินได้ ถอดเสื้อผ้าของเขาออกแล้ว ร่างกายส่วนบนอัน เปลือยเปล่าทำเอาเสิ่นเฉียวตกอกตกใจ เธอกรีด ร้องและหันไปพร้อมปิดตาตัวเอง
“ร้องโวยวายทำบ้าอะไร” เยโม่เชินขมวดคิ้ว
“คุณจะถอดเสื้อผ้าทำไมล่ะ”
พอได้ยิน ดวงตาของเย่โม่เซินก็ฉายแววไม่ พอใจ เขาหันศีรษะไปจ้องผู้หญิงที่ยืนที่ออยู่หน้า ประตูหันหลังให้เขาไม่กล้าเข้ามาใกล้ เขาก้มลง มองเหลือบมองตัวเอง จากนั้นก็มีรอยยิ้มเย้ย หยันปรากฏที่มุมปาก
“ทำไม จะแสร้งทำเป็นสาวบริสุทธิ์กับผม อย่างนั้นรี”
เสิ่นเฉียวอยากจะให้เขาสวมใส่เสื้อผ้าซะ แต่ พอคำพูดนั้นมาถึงริมฝีปากเธอกลับต้อนกลืนมัน กลับลงไป ก็ถูกของเขา ถ้าไม่ถอดเสื้อผ้าแล้วจะ อาบน้ำยังไง
เมื่อคิดได้ดังนั้น เสิ่นเฉียวก็หลับตาลง และ หายใจเข้าลึกๆ
เธอสะกดจิตตัวเอง พวกเธอเป็นสามีภรรยา กันแล้ว! ก่อนแต่งงานเธอก็คิดใคร่ครวญเรื่องนี้ มาดีแล้ว ก็ไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดแปลกใจอะไร
ครุ่นคิดแล้ว เสิ่นเฉียวก็หันกลับไป สีหน้ามี อาการสงบนิ่งลง
“เอาเสื้อผ้ามาสิคะ ฉันจะช่วยเก็บให้คุณ คุณ ยังต้องการอะไรอีกมั๊ยคะ”
“ถอดเสื้อผ้า”
เสิ่นเฉียวกระแอมเสียงหนึ่ง ก่อนจะเดินขึ้น หน้าไป
“มาช่วยแก้เข็มขัดก่อน”
แก้เข็มขัดเรอะ
สายตาเสิ่นเฉียวจับจ้องไปทางเย่โม่เซิน เขา เป็นคนขาพิการ เวลาปกติไม่น่าจะได้ออกกำลังกาย เสิ่นเฉียวคิดว่าเขาคงจะอ้วนพุงพลุ้ยมาก แต่ว่าไม่คาดคิดหน้าอกเขากลับแข็งแกร่ง หน้า ท้องก็แบนเรียบ
“ทำบื้ออะไรอยู่ แก้เข็มขัดสิไม่ได้ยินหรือไง” เสียงอันเย็นเยือก เสียงของเย่โม่เซินดังขึ้นมา
เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นก็ปะทะกับสายตาอัน เฉียบคมของเขา เธอพยักหน้าด้วยความตื่น ตระหนก ขณะเดียวกันมือทั้งคู่ก็แก้เข็มขัดให้เขา อย่างลนลาน
แต่ว่าเธอไม่เคยเจอกับเจ้าสิ่งนี้มาก่อน ทำยัง ไงก็แก้ไม่ออก…
เยโม่เซินขมวดคิ้ว
ดวงตาเขาจับจ้องไปยังหน้าผากของหญิง สาวเบื้องหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อเย็น ดูเหมือนว่า เธอจะร้อนรนและตื่นตระหนกเอาจริงๆ
“คุณผู้หญิง นี่คุณตั้งใจรึเปล่าเนี่ย”
“ห๊ะ” เสิ่นเฉียวยิ่งตื่นตระหนกเข้าไปใหญ่ เธอยิ่งรน ไม่รู้ว่าจะหาทางคลายมันออกได้ยังไง ตื่นเต้นลนลาน น้ำเสียงเธอพูดกับเย่โม่เซินรา วกับจะร้องไห้ “ฉัน ฉันทำไม่เป็น..”
หญิงสาวมืออ่อนราวกับไร้กระดูก ด้วยหัวใจ อันอบอุ่น สายตาเยโม่เซินค่อยๆมืดทึบ นัยน์ตาสีเข้มคู่นั้นดูเหมือนว่ากำลังมีพายุกำลังก่อตัวอยู่
“คุณ คุณทำเองแล้วกัน ตามนั้นนะ!”
เสิ่นเฉียวยังไม่ทันได้พูดให้จบ ข้อมือเธอก็ ถูกเยโม่เซินจับเอาไว้ ก่อนจะถูกเขาดึงเข้าไปใน อ้อมแขน
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
