เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่903 เตรียมจัดกระเป๋า



บทที่903 เตรียมจัดกระเป๋า

บทที่903 เตรียมจัดกระเป๋า

“ก็ได้ก็ได้ งั้นไม่รบกวนพวกคุณแล้ว พี่สะใภ้ แล้วพวกผมจะมา เยี่ยมทีหลังนะครับ”สุดท้าย เฉียวซื้อก็บอกลาหาน จื่อ

หานคู่จื่อยิ้มแหย เพราะเย่ ไม่เป็นไล่แขกกลับแบบนี้มันไม่ค่อย มีมารยาทสักเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ใส่ในเรื่องนี้เลย

“ต้องขอโทษด้วยนะเจี๊ยวจื้อ หลัว… รอฉันออกจากโรง

พยาบาลแล้ว จะต้องเลี้ยงข้าวตอบแทนพวกคุณแน่นอน วันนี้ยัง ไม่ค่อยสะดวกจริงๆ หลัวที่ถูกเรียกชื่อ รีบโบกมือไปมา “ไม่เป็นไรหรอกคู่จื่อ

พวกเราเข้าใจ จริงไหมเฉียวจื้อ

เฉียวจื้อพยักหน้าตาม หลังจากนั้นทั้งสองคนก็พากันเดินออก

ก่อนจะเดินออกจากห้องไป เฉียวซื้อก็ส่งสายตาเคืองให้เยโม่ เซิน แล้วเดินจากไปพร้อมกับหลว

รอจนทั้งสองคนเดินจากไป ภายในห้องยังคงกลับมาเงียบ สงบเหมือนเดิม บรรยากาศที่มีชีวิตชีวาก่อนหน้านี้หายไปด้วย เช่นกัน หานมู่จื่อมองไปทางเย่ไม่เป็น ก่อนจะพูดออกมาอย่าง อดใจไม่ไหว
“เอ่อ จากนี้ไปคุณเป็นมิตรกับพวกเขาหน่อยได้ไหมคะ พอได้ยินแบบนี้ เย่ ไม่เซินก็หรี่ตาลง แล้วมองหน้าเธอด้วยแวว ตาวาวโรจน์

“คุณอยากให้ผมทำดีกับผู้หญิงคนอื่นอย่างนั้นเหรอ”

หานคู่จื่อ “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ ฉันแค่อยาก จะบอกว่าเฉียวจื้อกับหลัวเป็นเพื่อนของพวกเราเท่านั้นเอง”

เย่โม่เซินขยับเข้าใกล้เธอ ใช้มือข้างหนึ่งพาดข้างกายของเธอ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “แล้วยังไง ผมทำดีกับแค่คุณ คนเดียว ไม่ดีหรือไง”

ทําดีกับเธอแค่คนเดียว ต้องดีอยู่แล้ว

แต่ว่าเย่ไม่เซ็นเย็นชามากเกินไป ไม่มีใครสามารถเข้าใกล้ เขาได้ เธอจึงต้องเปลี่ยนวิธีพูดใหม่ “ฉันไม่ได้จะบอกว่าคุณทำดี กับฉันคนเดียวแล้วไม่ดี แต่คุณเห็นท่าทางตกใจของหลัวที่มีต่อ คุณ จนต้องวิ่งไปหลบด้านหลังเฉียวจื้อไหมคะ มันหมายความว่า ยังไงรู้ไหมคะ”

เย่โม่เซินยักคิ้ว “ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ พวกเธอหลบเลี่ยงผม ดี กว่าเข้ามารบกวนผม

“คุณคิดมากไปแล้วค่ะ หลัวไม่เหมือนคนอื่น เธอไม่มีทาง รบกวนคุณแน่ๆค่ะ”
“แล้วคุณล่ะ”

เย่ไม่เชินจับคางของเธอไว้ แล้วค่อยๆหรี่ตาลง แต่สายตาคู่

นั้นกลับไม่มีความแค้นเคือง มีแต่ความคาดหวังและรอคอย

น้ำเสียงของเขาแหบพร่าและเคร่งขรึม ” ในตอนแรกคุณคิดจะ ใช้แผนการไหน เพื่อจะเข้าใกล้ผมอย่างนั้นเหรอ”

เขาขยับตัวเข้าใกล้กะทันหัน ทำให้หานจื่อหยุดชะงักไป

“แล้วพวกผู้หญิงที่เข้ามารบกวนผม จะคิดเหมือนกันหรือเปล่า

หานผู่จื่อ

“หรือว่า คุณกับพวกเธอมีจุดประสงค์ไม่เหมือนกัน

พอจ้องตากับเขาได้สักพัก หานมอก็ยื่นมือออกมาจากผ้าห่ม แล้วจับมือของเขาที่กำลังจับคางของเธอไว้ ก่อนจะถามกลับ “แล้วคุณคิดว่ายังไงคะ”

เย่ไม่เชินชะงักไปเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ยกยิ้มขึ้นมา เขา

ค่อยๆ โน้มตัวลงมา ก่อนจะพูดเสียงนุ่ม “คุณไม่เหมือนกับคนอื่น พอพูดจบ ริมฝีปากของเขาก็กดทับลงมาที่ริมฝีปากของเธอ แน่น

หานมู่จื่อรู้สึกภาพตรงหน้ามืดลง ก็ถูกเขาจูบไปแล้ว เธอ พยายามหลบหนี มือใหญ่ข้างที่จับคางของเธอย้ายไปประคองท้ายทอยของเธอ เพื่อที่จะจูบอย่างดูดดื่มมากยิ่งขึ้น

ท่านี้ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ เขายืนอยู่ ส่วนเธอนั่งอยู่

เขาประคองท้ายทอยของเธออยู่ ทำให้เธอขยับไปไหนไม่ได้ จึงได้แต่ต้องเงยหน้าขึ้นมารับจูบของเขา

ภายในห้องพักคนไข้เริ่มครอบคลุมไปด้วยแรงปรารถนา

จนกระทั่งหาน จื่อเริ่มหายใจไม่ทัน เยโม่เซ็นจึงต้องถอนจูบ อย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะจ้องมองเธอด้วยแววตาเสน่หา

แววตาปรารถนาที่ร้อนแรงนั้น ทำให้หาน จื่อรู้สึกว่าเขาพร้อม จะกระโจนเข้ามากลืนกินเธอได้ตลอดเวลา แต่ที่นี่มันโรง พยาบาลนะ

เธอทำได้แค่เอื้อมมือไปแตะหน้าอกของเขาเพื่อห้ามปราม ก่อนจะพูด “นี่คุณ…. ต่อไปนี้ห้ามจูบฉันตามอำเภอใจที่นี่อีกนะ คะ”

“ทำไม”เย่โม่เซินหัวเราะเสียงต่ำ “กลัวว่าผมจะจับคุณกินที่นี่ หรือไง”

คำพูดนี้ทำให้หาน จื่อเขินอายจนหน้าแดงก่ำ เธอถลึงตาใส่ เขา “คุณพูดอะไรของคุณเนี่ย”

เย่ไม่เป็นไม่สนใจว่าเธอจะบอกว่าเขาพูดไปเรื่อยหรือว่าอะไร ฝ่ามือใหญ่คล้องเอวบางของเธอไว้ จนมาหยุดลงที่หน้าท้องของเธอ หานมู่จื่อตื่นเต้นมากจนไม่กล้าขยับตัวแม้แต่น้อย

ทำไม… ทําไมถึงได้บังเอิญวางมือไว้บนหน้าท้องของเธอแบบ

ถึงแม้ว่าหน้าท้องของเธอจะยังมองไม่ออก แต่นั่นก็เป็นเพราะ ใส่เสื้อผ้าปิดบัง ถ้าหากวางมือไปที่หน้าท้อง ถ้าอย่างนั้น…

เป็นไปตามที่คาด ดวงตาเรียวของเย่ไม่เซ็นแฝงไปด้วยแววตา ตลกขบขัน “อ้วนแล้ว”

หานมู่จื่อ “

ทันทีที่เย่ไม่เป็นเอามือกลับ สีหน้าของหาน จื่อก็เปลี่ยนไป เล็กน้อย เมื่อเห็นเขามีอาการแปลกๆ แค่คำพูดของเขาก็ทำให้ หานมู่จื่อใจเต้นแรงแล้ว เธออ้าปากค้าง “ฉัน…”

“อย่าพูดแก้ตัว ช่วงนี้คุณกินแล้วก็นอน ตื่นนอนมาก็กินอีก ยัง

จะบอกว่าตัวเองไม่อ้วนอีก

เอาเถอะ เธอคงจะอ้วนขึ้นจริงๆ แต่ว่า….ตรงหน้าท้องคงจะ เป็นเพราะกำลังท้อง โชคยังดีที่เย่ไม่เป็นไม่ถามอะไรต่อ

ในวันต่อมา หานเจอยังคงพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลที่จริง แล้วเธอสามารถออกจากโรงพยาบาลได้นานแล้ว แต่เย่ ไม่เป็นก ลับไม่ยอม บอกว่าเธอต้องรักษาตัวอยู่ที่นี่อีกสักพัก

หานมู่จื่อเถียงสู้เขาไม่ได้ สุดท้ายจึงต้องยื่นข้อเสนอกับเขา บอกว่าขอออกจากโรงพยาบาล ในวันปีใหม่ เพราะเธอไม่อยาก อยู่ในโรงพยาบาลวันปีใหม่ มันโดดเดี่ยวและเงียบเหงามาก
คงจะเป็นเพราะว่าประโยคสุดท้ายที่เธอพูดฟังดูน่าสงสารมาก ดังนั้นเย่ โม่เซินจึงตอบตกลง ให้เธอออกจากโรงพยาบาลในวันที่ สามสิบ ช่วงบ่ายเขาจะมารับเธอกลับบ้าน

สั่งอานมาเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลทุกวัน ตอนที่ทั้งสองคนพูด ถึงเรื่องของตระกูลฉือ สั่งอานก็ยังคงมีท่าทางไม่อยากจะพูดถึง ไม่อยากจะฟังและไม่อยากสนใจเช่นเดิม

พอหาน จื่อถามเยอะเข้า เธอก็ตอบกลับสองประโยค

“น้ารู้ว่าหนูกังวลใจอะไรอยู่ หนูกำลังกังวลใจแทนโม่เซิน กลัว ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับตาของเขาจะแย่ลง แต่ว่านะผู่จื่อ ตาคนนี้เป็นแค่ตาที่โผล่ออกมากะทันหัน ถึงแม้จะเป็นตาแท้ๆ ถึง แม้จะเกิดเรื่องขึ้นมาจนความสัมพันธ์แย่ลง ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นเรื่อง ร้ายเสมอไปนะ”

หาน จื่อกระพริบตาปริบๆ “แต่ว่า… ถ้าถึงตอนที่ความทรงจำ ของเขากลับคืนมา เขาจะรู้สึกเสียใจทีหลังหรือเปล่าคะ

สังอาน “… แล้วหนูคิดจะให้ฉือจินยอมรับพวกหลานหรือไง”

หานมู่จื่อไม่พูด สั่งอานถอนหายใจออกมา ก่อนจะเริ่มปลอบ ประโลมเธอ “ที่จริงแล้ว ตั้งแต่ที่หนูถูกตวนเสว่จับตัวไป น้าก็ บอกเรื่องที่หนูท้องให้ตาแก่นั่นรู้แล้ว ช่วงนี้โม่เชินมาคอยดูแล หนูที่โรงพยาบาลทุกวัน ไม่เข้าไปที่บริษัทเลย เขาก็ไม่ได้พูดอะไร น้าเดาว่าเขาคงไม่มีหน้าจะยื่นมือเข้ามายุ่งแล้วล่ะมั้ง รวมไปถึง เรื่องที่ตวนมู่เสว่ทำไปทั้งหมด ก็เพียงพอให้เขาปวดหัวไปได้สัก พักแล้วล่ะ”
“คุณน้าคะ คุณน้าคิดว่าคุณตาของไม่เป็นเรื่องของหนู…แล้ว ท่านจะ…”

“น่าจะยังไม่ใช่ตอนนี้ ช่วงนี้เขาไม่มีเวลาว่างมากขนาดนั้น แต่ มันก็มีเวลาจํากัด รอเขาจัดการเรื่องของตวนเสเสร็จ เขาคงจะ มาจัดการเรื่องไม่เซินกับหนูต่อแน่นอน”

พอได้ยินถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็นิ่งเงียบ ที่พูดมาก็ถูก เธอจะใจร้อนไปทำไม มีหลายเรื่อง ที่เมื่อถึงเวลาที่ต้องเผชิญ หน้ากับปัญหาอยู

หานมู่จื่อไม่รู้เลย ว่าตอนนี้ในประเทศ เสี่ยวหมี่โต้วเริ่มเตรียม จัดกระเป๋าไว้เรียบร้อยแล้ว


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ