บทที่ 624 จ่าสิ่งที่ฉันพูดได้ไหม

เสี่ยวเหยียนนิ่งไปประมาณสิบวินาทีจึง จะตั้งสติได้ จากนั้นลุกขึ้นยืน ยกมือขึ้นมาเช็ด นํ้าลายข้างปาก

“พวกเธอทําอะไรกันนะ? มาดูฉันนอน ตั้งแต่เช้า อยากให้ฉันตกใจกลัวหรือไง?”

หานมูจื่อยืนกอดอกอย่างจนปัญญา : “ก็ ดูตัวเองส์ ห้องมีก็ไม่นอน มานอนที่โซฟา?”

เสี่ยวหมี่โต้วก็พยักหน้าตาม: “นั่นสิครับ น้าเสี่ยวเหยียน ทำไมน้ามานอนบนโซฟาล่ะ ครับ เมื่อคืนน้ากลับบ้านตึกใช่ไหมล่ะ?”

เมื่อได้ยินเสี่ยวหมี่โต้วพูดเช่นนั้น ดู เหมือนหานมู่จื่อจะจับข้อสงสัยได้ จึงหรี่ตาลง

“ดึกมากแล้วเพิ่งจะกลับ? ดึกแค่ไหน?”

สีหน้าของเสี่ยวเหยียนน้อยใจขึ้นมา ทันที ไม่กล้าสบตามองหานมู่จื่อ “เมื่อคืน….”

“เมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย!” เสี่ยวเหยี ยนลุก น น หน้าแดงก่ำ จากนั้นหันหลังวิ่ง ขึ้นไปด้านบน พลางพูดขึ้น : “วันนี้ฉันง่วงมาก ฉันลางานนะ ฉันจะนอนทั้งวัน

ไม่เปิดโอกาสให้หานมู่จื่อได้ตอบโต้ อะไร จากนั้นวิ่งเข้าไปในห้องทันที

เสี่ยวเหยียนทิ้งตัวพิงที่ประตู หายใจกระ หืดกระหอบ คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน หูของ หล่อนก็แดงขั้นมาทันที

หล่อนกัดริมฝีปากแน่น ถอดรองเท้า จาก นั้นมุดตัวเข้าไปซุกในผ้าห่ม

ภาพความทรงจําค่อยๆผุดขึ้นมา

อันที่จริงเมื่อคืนหล่อนไปรอหาน งที่ บริษัท เมื่อหาเชิงเห็นหล่อน ก็ไม่ได้คิดอะไร มาก ให้หล่อนขึ้นไปบนรถด้วย

เป็นเพราะพวกเขาทั้งสองนั่งอยู่ด้าน หลัง ดังนั้นเมื่อเสี่ยวเหยียนขึ้นรถไปจึงรู้สึก กระสับกระส่าย เคอะเขินตลอดเวลา คอยเงย หน้าหันไปมองหานชิงที่นั่งอยู่ด้านข้างตลอด

เขานั่งด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ใบหน้ามุม ข้างของเขาหล่อบาดใจมาก ท่าทางนิ่งขรึม มี เสน่ห์ดึงดูดมากเหลือเกิน

เสี่ยวเหยียนยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าตัวเองชอบ เขา ขณะเดียวกันก็รู้สึกขอบคุณหาน จื่อที่คุย กับหล่อนในวันนี้

… ไม่ได้เป็นเพราะผู่จื่อบอกหล่อน ว่า อยากเจอก็เจอ หล่อนคงไม่ได้มาหาหาน ง

และก็ไม่มีโอกาสได้นั่งรถของหานซิง

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เสี่ยวเหยียนกระแอมอ อกมา พูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “คะ…คุณ หาน…ทานข้าวแล้วยังคะ?”

เมื่อพูดออกไป เสี่ยวเหยียนแทบอยาก จะตัดลิ้นของตัวเองออก

เขาเพิ่งจะเลิกงาน หล่อนจะถามคำถาม

โง่ๆแบบนี้ทําไมกัน? อยากจะร้องไห้อยู่ภายในใจ แต่สิ่งที่พูด ออกไปก็เหมือนน้ำตาที่ไหลออกมา ยังไง หล่อนก็ไม่สามารถเอากลับคืนมาได้ ทำได้ เพียงคิดด้วยความขมขื่นใจ ว่าหานซิงจะรีบ ตอบกลับ

“ยังไม่ทานครับ”

ในที่สุด หาเชิงก็ตอบหล่อน เพียงแค่ ตอบสั้นไปหน่อย พูดเพิ่มขึ้นมาสักนําให้หล่อน ก็ไม่ได้

เสี่ยวเหยียนแอบมองหาเชิงอีกครั้ง เห็นว่าสายตาของเขาไม่แม้แต่ขยับ หล่อน รู้สึกเสียใจ ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่ถูกเขาปฏิเสธ น้ำใจของตัวเอง เขาก็เย็นชากับหล่อนมากขึ้น อย่างเห็นได้ชัด

เขาบอกตัวเองอย่างชัดเจนว่าอย่าคิด อะไรกับเขาเด็ดขาด เพราะเขาไม่มีทางรู้สึก อะไรกับตัวเองแน่นอน

แต่เสี่ยวเหยียนยังคงควบคุมความรู้สึกที่ มีต่อเขาไม่ได้

“งั้น…พวกเราไปทานข้าวเย็นด้วยกันด้

ไหม?”

เมื่อพูดจบ เสี่ยวเหยียนรู้สึกตื่นเต้นเล็ก น้อย กลัวว่าหาน งจะบอกปฏิเสธ : “แน่นอน ว่าฉันเลี้ยงคุณเอง!

หาน งหยุดชะงักไป มองหล่อนด้วย สายตาเยือกเย็น

เสี่ยวเหยียนตื่นเต้นจนแทบจะหยุด หายใจ กัดริมฝีปากแน่น มองเขาด้วยใบหน้า ขีดเขียว

“จะ.. เหรอ?”

เมื่อหาเชิงเห็นริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ ของหล่อนสั่นคลอน จึงเลิกคิ้วขึ้น เกิดอะไร ขึ้นกับผู้หญิงคนนี้?

เพียงเพราะเห็นสายตาเว้าวอนของ หล่อน ทาน งงอดสงสารไม่ได้ ยังไม่ทันได้ ตั้งตัวก็พยักหน้าให้ทันที เวลาเพียงสั้นๆ สายตาของหญิงสาวก็ เบิกกว้างราวกับดอกไม้ไฟที่ปะทุขึ้นอย่าง สวยงาม ดูเหมือนว่าทั้งดีใจและเหลือเชื่อมาก

“คะ…คุณตอบตกลงฉันแล้วจริงเหรอ คะ?”

เสี่ยวเหยียนควบคุมความรู้สึกดีใจของ ตัวเองไว้ไม่ได้ หันไปถามเขาด้วยความตื่นเต้น และปลื้มใจ

หาน/งพยักหน้าลง ทานข้าวแค่นี้ ไม่มี อะไรสักหน่อย หานซิงคิดในใจ

เสี่ยวเหยียนดีใจขีดสุด หาน งจับสังเกต เห็นได้ หลังจากที่ตอบตกลงหล่อน ความสุข ของภายในใจของหล่อนก็เอ่อล้นไปทั่ว ภายในรถ

ลงหนานที่ขับรถอยู่ด้านหน้าเห็น เหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น จึงค่อยๆฉีกยิ้มมุม ปาก นมโ ดีส คุณผู้ชายอยู่ลําพังคนเดียวมาโดย ตลอด ถ้ามีสาวร้อยที่น่ารักร่าเริงอยู่เคียงข้าง สักคน จน…ก็ถือเป็นเรื่องน่ายินดี

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ลุงหนานก็ดีใจมีความ สุขมาก

“จริงส์ ฉันยังไม่ได้ถามคุณเลย อยาก ทานอะไรคะ…” เสี่ยวเหยียนดีใจมากจนลืม คิดถึงเรื่องสําคัญ จึงหันไปถามหานชิงด้วย ความตื่นเต้น

“ในเมื่อคุณเลี้ยง ก็ตามใจคุณเลย”

เสี่ยวเหยียนกระพริบตาปริบๆ “ยังไงก็ ต้องดูแลคุณเป็นอย่างดี ฉันรู้จักร้านอาหารจีน ที่เพิ่งเปิดใหม่ พวกเราไปที่นั่นกันดีไหม?”

“ได้”

หลังจากนั้นสิบห้านาที ลุงหน้าก็ขับรถ พาหาน งและเสี่ยวเหยียนมาส่งที่หน้าร้าน อาหารจีน

เป็นเพราะร้านเพิ่งเปิดใหม่ ทําให้มีคนมา เยอะพอสมควร เพื่อจะมอบบรรยากาศการ ทานอาหารที่ดีให้หานซิง เสี่ยวเหยียนจึงจอง ห้องพิเศษหนึ่งห้อง จากนั้นทั้งสองก็สั่ง

อาหาร

เมื่อพนักงานออกไปจากห้องพิเศษ ก็ เหลือเพียงพวกเขาสองคน จู่ๆเสี่ยวเหยียนก็ คิดเรื่องสําคัญขึ้นมาได้

ห้องพิเศษนี้มีเพียงแค่หล่อนกับบานชิง สองคน ไม่มีคนอื่นเลย ดังนั้นจึงรู้สึกเขินจน ทําตัวไม่ถูก

ครั้งแรกที่ได้ทานอาหารร่วมโต๊ะกับชาย ในฝัน และยังเป็นห้องพิเศษอีกด้วย อีกทั้งยัง มีแค่พวกเขาสองคน

ในใจของเสี่ยวเหยียนตื่นเต้นจนทนไม่ ไหว และยังรู้สึกว่าโอกาสของตัวเองมาถึง แล้ว

หล่อนกัดริมฝีปากแน่น มือทั้งสองที่อยู่ ใต้โต๊ะประสานจับกันแน่นจนจิกเน๊อตลอด เวลา อีกทั้งยังคอยเงยหน้ามองตรงไปที่หน ชิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ไม่รู้ว่าควรเอาชนะความ เงียบ ไปอย่างไร

ภายในห้องพิเศษเงียบสงัด บรรยากาศ มครีมมาก เสี่ยวเหยียนคอยแอบมองหาน ง อยู่บ่อยๆ

หาน งจะไม่รู้สึกถึงสายตาที่หล่อนมอง อยู่ได้อย่างไร? เขาเม้มปากแน่น สุดท้ายเงีย หน้าขึ้นมามองตรงไปที่หล่อน

“ที่ผมบอกคุณไปเมื่อครั้งที่แล้ว คุณจํา ได้ใชไหม?”

“ห้ะ?” เสี่ยวเหยียนตื่นเต้นจนเงยหน้า ขึ้นมามองหาน ง ซึ่งบังเอิญสบสายตาอันเย็น ชาคู่นั้นของเขาพอดี “อะ…อะไรนะคะ?”

“เรื่องที่คุยกับคุณ บ้านตระกูลหานเมื่อ ครั้งที่แล้ว คุณลืมหมดแล้วเหรอ?”

เสี่ยวเหยียนหยุดชะงักไป จากนั้นจึง ได้สต์ นมาว่าหานซิงกำลังหมายถึงเรื่องอะไร หน้าของหล่อน ดลงทันที จากนั้นพยักหน้า

ลง

“มะ….ไม่ลืมค่ะ ฉันยังจําได้อย

จําได้เหรอ?

สายตาของหาน งมองอย่างลึกซึ้งมาก ขึ้น นิ้วที่กำลังเคาะอยู่บนโต๊ะ เหมือนกำลัง ครุ่นคิดบางอย่างอยู่ เสี่ยวเหยียนนั่งอยู่ตรง ข้ามเขา ยังไม่กล้หายใจดังด้วยซ้ำ หรือหาน ชิงจะปฏิเสธหล่อนอีกครั้งที่นี่?

เมื่อคิดเช่นนั้น เสี่ยวเหยียนก้มหน้าเศร้า ทันที ไม่กล้าพูดอะไร

“ในเมื่อจําได้ ทําไมยังนัดผมออกมา? หานชิงถาม นอีกครั้ง

เสี่ยวเหยียนตกใจตะลึง จากนั้นเงยหน้า ขึ้น : “ฉัน…ฉัน… ”

หล่อนไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไง หล่อน แค่อยากเจอเขา อยากนัดเดทกับเขา ดังนั้นจึง กล้าพูดออกไป แต่เขาก็ตอบตกลงแล้ว

ขณะนั้นเองพนักงานเดินเข้ามาพอดี “ขอโทษนะคะคุณผู้หญิง เปิดราดซอสที่คุณสั่ง หมดแล้วค่ะ สามารถเปลี่ยนเป็นเมนูอื่นแทน ได้ไหมคะ?”

“อ่อ โอเคจ้ะ” สําหรับเสี่ยวเหยียนแล้ว พนักงานที่เข้ามาถือเป็นการช่วยหล่อนที่กำลัง ตกอยู่ในสถานการณ์เดือดร้อนได้พอดี ตอนที่ พนักงานยนเมนูมาให้ เสี่ยวเหยียนมองซ้าย มองขวา จากนั้นติ้กเลือก หล่อนสั่งเหล้าขาว หนึ่งขวด

“เปลี่ยนเป็นอันนี้ค่ะ”

พนักงานตกใจตะลึง “คุณผู้หญิง?” “ไม่เป็นไรคะ ตามนี้เลยค่ะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ