บทที่13 เขาทำอะไรน่ะ

ขณะที่เยโม่เซินเงยหน้าขึ้นอย่างหงุดหงิด คิดอยากจะดุว่าเธอสักหลายคำ เขากลับพบว่า เธอกังวลจนเหงื่อออกเต็มหน้าผาก แม้แต่ตาก็ แดงก่ำแล้ว

ดังนั้นเมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปากก็ได้แต่หยุด อยู่แค่นั้น เย่โม่เซินได้แต่ขมวดคิ้ว

เขาเป็นอะไรไปเนี่ย

สำหรับวิธีการไร้ยางอายเช่นนี้ ผู้หญิงที่ แต่งงานเข้าตระกูลเย่แทนน้องสาวของเธอแถม ยังตั้งท้องอีก เขาควรที่จะโยนเธอออกไปซะถึง จะถูก จะยังให้โอกาสเธอพักอาศัยอยู่ที่นี่ต่อไป อีกจริงๆหรือ

อยู่ๆเยโม่เซินก็ได้สติขึ้นมา เขากำข้อมือของ เสิ่นเฉียวเอาไว้ พร้อมกับผลักเธอออกไป

เสิ่นเฉียวคาดการณ์ไม่ถึง ไหล่อันบอบบาง ของเธอปะทะเข้ากับกำแพงอันแข็งแกร่ง เธอเงย หน้าขึ้นจ้องเย่โม่เซินนัยน์ตาอันเย็นเยือกของเย่ โม่เซิน

“ไสหัวออกไปซะ”

เธอเอามือโอบไหล่ที่เจ็บของตนเองเอาไว้และมองเขาอย่างประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง

“ทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่าง แล้วจะอยู่ที่นี่ ทำไมกัน หาเรื่องให้ผมอารมณ์เสียเปล่าๆ ออก ไปซะ!”

“คุณ!” เสิ่นเฉียวกำกำปั้นแน่น เธอรู้สึกว่าเย่ โม่เซินพูดมากเกินไป แต่เมื่อคิดดูแล้ว มันก็จริงที่ สองนานแล้วเธอก็ยังไม่ได้ช่วยทำอะไรเลยสัก อย่าง ความโกรธในดวงตาเธอจึงได้มลายหาย ไป จากนั้นจึงได้เดินกุมไหล่ตัวเองออกจากห้อง อาบน้ำไป

“เซียวซู่!” เสียงอันเย็นเยือกดังตามติดมา ราวกับไม้ไผ่ที่กำลังจะกะเทาะแตกออกมา เซียว ซู่ซึ่งคอยพิงกำแพงแอบฟังอยู่ที่ด้านนอก วินาที ถัดมาเธอก็ตัวแข็งที่อ

“ยังไม่รีบเสนอหน้าเข้ามาอีก”

เซี่ยวซูรีบปีนป่ายกระเสือกกระสนเข้าไปใน ห้องอาบน้ำ

“คุณชายเย่ นายรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่ข้าง นอกครับ”

คิดไม่ถึงเลย ว่าเยโม่เซินจะรู้ว่าเขาไม่ได้ไป ไหน ตอนที่เซียวซู่เข้ามาเห็นเสิ่นเฉียวจ้องมอง ตนเอง เขาก็รู้สึกเขินอาย
พอเยโม่เซินเรียกปับ เขาก็ปรากฏตัวขึ้นใน

ทันที นั่นก็แสดงให้เห็นได้ชัดเลยว่าเขาแอบฟัง

อยู่ที่ด้านนอก นั่นก็แปลว่าเขารู้ความเคลื่อนไหว ข้างในทั้งหมดเลยใช่รึเปล่า เยโม่เซินจ้องจนเขาตกใจสะดุ้ง เซียวซู่ได้แต่

ปิดหลับตาลงในทันที

หลังจากที่เสิ่นเฉียวออกมาแล้ว เธอก็ตรงไป ยังที่นอนของตนเอง และเอาออกโทรศัพท์ออก มาดูเล่น

เธอเลื่อนดูในกลุ่มเพื่อน จึงได้เห็นว่าหลิน เจียงสามีเก่าโพสต์รูปอันหวานซึ้ง มือเขากำลัง โอบหญิงสาวอันทรงเสน่ห์คนหนึ่งอยู่ ทั้งคู่ดูใกล้ ชิดสนิทสนมกัน ข้อความเขียนกำกับว่ารักเธอจน วันตาย ไม่มีวันเปลี่ยนใจไปตลอดกาล

เมื่อเห็นสิ่งเหล่านี้ เสิ่นเฉียวรู้สึกเจ็บปวดเป็น อย่างมาก

แต่งงานมาสองปี เขาได้แต่อ้างว่างานยุ่งไม่ แตะต้องเธอเลยแม้แต่น้อย แรกๆเสิ่นเฉียวก็คิด ว่าแต่งงานกับเขาแล้ว ยังไงก็ต้องอยู่ให้ได้ จึงไม่ ได้สนใจอะไรมากนัก แต่ชั่วพริบตาก็ผ่านไปแล้ว สองปี

อยู่ๆสามีของเธอหลินเจียงก็ถูกลอตเตอรี่รางวัลห้าล้าน แต่ผลปรากฏว่าเธอไม่ได้มีความ สุขตามไปด้วย เพราะว่าเขาได้ยื่นขอหย่ากับเธอ ในทันที ส่วนเหตุผลนั้นก็คือเพราะว่าเธอไม่ สามารถทำหน้าที่ภรรยาให้สมบูรณ์ได้

เธอไม่สามารถทำหน้าที่ภรรยาให้สมบูรณ์ได้ มันคืออะไร ทุกวันเธอแหกตาตื่นแต่เช้าเพื่อมาทำ อาหารให้เขา งานบ้านทุกอย่างก็ล้วนเป็นเธอที่ ทำ เงินทั้งหมดก็ล้วนเป็นค่าใช้จ่ายในบ้าน ต้อง เปลี่ยนจากลูกคุณหนูมาเป็นภรรยาที่แต่งกาย สุภาพเรียบร้อย

ทั้งหมดนี่ก็เพื่อใคร

ที่จริงแล้วเสิ่นเฉียวก็รู้ว่านี่มันเป็นแค่เพียงข้อ อ้างเท่านั้น

เพราะว่าเธอเคยเจอผู้หญิงในรูปภาพนั้นมา ก่อนแล้ว

วันนั้นหลินเจียงไม่อยู่บ้าน มีผู้หญิงท้องโต คนหนึ่งมาหาเธอ

“ในท้องของฉันเป็นลูกของหลินเจียง เสิ่น เฉียวถ้าหากว่าเธอฉลาดก็รีบออกไปซะ อย่าให้ ฉันต้องลงมือด้วยตัวเอง”

ตอนนั้นเสิ่นเฉียวยังมึนๆงงๆ ไม่รู้ว่าจะ ตอบโต้ด้วยวิธีไหนอย่างไร ที่สำคัญก็คือเธอยัง ไม่เชื่อ
“เป็นไปไม่ได้ สองปีมานี้หลินเจียงไม่เคยไปมี ความสัมพันธ์กับผู้หญิงที่ไหน คุณคิดจะมา หลอกฉันใช่มั้ย”

“ถ้าอย่างนั้นแต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ไม่เคยได้ แตะเนื้อต้องตัวคุณเลยใช่ไหมล่ะ เมื่อสองปีก่อน ตอนที่พวกคุณแต่งงานกันฉันก็บอกเขาแล้วว่า ไม่ให้เขามีอะไรกับคุณ เพราะอย่างนั้นตอนนี้ ท้องคุณก็เลยยังไม่โตสักทียังไงล่ะ ตอนนี้ฉันทน มามากพอแล้ว ฉันต้องการอยู่กับเขาอย่างเป็น กิจจะลักษณะ คุณไสหัวไปซะ”

เสิ่นเฉียวตกใจสะท้าน หล่อนรู้จริงที่ว่าหลิน เจียงแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวเธอ ผู้หญิงคนนั้นเห็นว่าเธอไม่เชื่อ หล่อนจึงหยิบ

โทรศัพท์ออกมาโชว์เสิ่นเฉียวถึงคลิปที่หล่อน

และหลินเจียงอยู่ด้วยกัน

ในวิดีโอนั้นเป็นภาพที่ทั้งสองอยู่ด้วยกัน ส่วน ที่ว่าเป็นภาพอะไรนั้น คงไม่จำเป็นต้องพูดถึง ดัง นั้นที่สุดแล้วเสิ่นเฉียวยังไม่ทันได้ดูจบเธอก็ผละ ถอยหลัง ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นจากไป

ผู้หญิงคนนั้นแสยะยิ้มอย่างได้ใจ เมื่อหล่อน บรรลุวัตถุประสงค์แล้วก็อุ้มท้องเดินจากไป

หลายวันผ่านไป หลินเจียงก็ถูกลอตเตอรี่ และเอ่ยปากขอหย่ากับเธอเมื่อหวนคิดถึงเรื่องพวกนี้ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกวิง เวียน กระเพาะปั่นป่วนเหมือนจะคลื่นไส้ รู้สึก อยากจะอาเจียนออกมาอย่างรุนแรง

เธอทนนั่งไม่ไหวอีกต่อไป เสิ่นเฉียวปิดปาก พร้อมพุ่งตรงไปที่ห้องน้ำ แต่เยโม่เชินก็อยู่ข้างใน เธอได้แต่รีบออกมาที่ห้องนอนอย่างรวดเร็ว ไป ตรงไปที่ห้องน้ำชั้นสอง

เธออ้วกเอากรดเปรี้ยวออกมา ก่อนที่เสิ่น เฉียวจะกลับไปยังห้องนอน

เยโม่เซินยังคงอาบน้ำอยู่ไม่ออกมา เธอขด ตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่ม อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อครู่ อาเจียนจนเหนื่อยเพลีย พอได้สัมผัสกับผ้าห่ม นุ่มๆ ก็ผล็อยหลับไปในทันใด

พอเยโม่เซินอาบน้ำเสร็จแล้วออกมา เห็นร่าง น้อยๆขดตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่ม เธอเอาผ้าห่มคลุม ทั้งศีรษะของตัวเองไว้ โผล่มาให้เห็นเพียงเส้นผม สีดำเล็กน้อยเท่านั้น

แค่เพียงครู่เดียวเท่านั้น เย่โม่เซินก็ละสายตา

ไป

“ผ้าขนหนู”

เซียวซู่ยื่นส่งผ้าขนหนูให้เขา เย่โม่เซินเซ็ด น้ำบนผม จากนั้นริมฝีปากบางๆก็ขยับ “คุณกลับ ไปได้แล้ว”
พอพูดจบ เสิ่นเฉียวซึ่งกำลังหลับอยู่ถูกผ้า คลุมทั้งตัวคงจะรู้สึกร้อน จู่ๆเธอก็เตะผ้าห่มออก เผยให้เห็นขาเนียนขาวราวหิมะ

ผิวเสิ่นเฉียวขาวมาก ขาก็นวลเนียน ฉากนี้ ทำเอาคนตกตะลึงไปกันใหญ่โต เซียวซู่ได้ยิน เสียงก็เลยพลอยหันไปมองตามด้วย แต่ปรากฏ ว่ายังไม่ทันได้หันไปเห็น เสียงเย่โม่เซินก็ดังขึ้น

มา

“ยังไม่ไปอีก”

เมื่อได้ยิน เซียวซูก็รีบหันกลับไปในทันที พร้อมกับเอามือลูบหัวตัวเอง

ทำไมถึงรู้สึกว่าลมหายใจของคุณชายเย่อ ยู่ๆก็แข็งกร้าวขึ้นขนาดนี้ แต่ว่าเซียวซู่ไม่กล้าคิด ไปมากไปเป็นอื่น เขาได้แต่พยักหน้าและรีบออก

ไปจากห้อง

หลังจากที่เขาออกไปแล้ว สายตาของเย่โม่ เซินถึงได้กลับไปตกลงบนร่างของเส้นเฉียวอีก ครั้ง

ผู้หญิงคนนี้สมควรตายนัก

แล้วยังจะมาแกล้งทำเป็นบริสุทธิ์อีก ไม่มี สงวนท่าทีอะไรเลยสักนิด

ขนาดตอนนี้หลับแล้ว แต่กลับยังจะอ่อยผู้ชายอยู่อีก

เยโม่เซินพ่นลมออกเสียงหนึ่ง ก่อนที่จะละ สายตาไปเช็ดผมตัวเองต่อไป

วันรุ่งขึ้น

นอนหลับไปทั้งคืน พอเสิ่นเฉียวตื่นขึ้นมาวัน รุ่งขึ้น เย่โม่เซินก็ออกไปจากห้องแล้ว

เธอลุกขึ้นอย่างสะลึมสะลือ เธอหลับไปลึก ขนาดนี้เลยหรือนี่ ขนาดเขาตื่นเธอยังไม่รู้ตัว

เมื่อเสิ่นเฉียวคิดที่จะลุกไปล้างหน้าล้างตา พอลุกขึ้นก็ปรากฏว่าข้างหน้าของเธอมืดสนิท เธอตกใจจนรีบกลับไปนั่งที่เดิม ผ่านไปสักครู่ หนึ่งถึงจะค่อยๆเห็นภาพชัดเจนขึ้น

นอนหลับไปทั้งคืน ดูเหมือนว่าอาการหวัดจะ ยิ่งแย่ลง

นั่งไปสักพัก เสิ่นเฉียวก็ลุกขึ้นยืนใหม่

เมื่อเธอทำความสะอาดชั้นล่างเสร็จ เธอก็ บังเอิญพบกับนายท่านเย่

“เฉินโหย่ว”

“นายท่าน…” เมื่อมองเห็นเธอ เสิ่นเฉียวก็ตื่น เต้นอย่างบอกไม่ถูก

รู้สึกมาตลอดว่าสายตาของชายชราคนนี้คมคายร้ายกาจมาก ราวกับว่าเขาสามารถอ่าน ใจคนได้ เธอกลัวว่าตัวตนของเธอจะเป็นที่จดจำ ได้อย่างง่ายดายต่อหน้าเขา

“สองวันนี้ เธอยังไม่ได้เข้าไปบริษัทไปกับโม่ เซินเลยใช่มั้ย”

ถึงแม้ว่าคำพูดจะเรียบง่าย แต่ว่าเสิ่นเฉียวฟัง แล้วรับรู้ได้ถึงคำตำหนิติเตียน เธอเหลือบมอง ชายชราอย่างหวาดกลัว ก่อนที่จะตอบเสียงเล็ก เสียงน้อย “ขอโทษค่ะนายท่าน สองวันนี้หนูรู้สึก ไม่สบายนิดหน่อย ดังนั้นก็เลย…”

“ไม่สบายอย่างนั้นรี” นายท่านเย่หรี่นัยน์ตา อันคมชัด “ฉันจะโทรตามหมอให้มาตรวจดูเธอ สักหน่อย”

เสิ่นเฉียวหน้าถอดสีทันที

ตามหมอให้มาตรวจอย่างนั้นหรอ ถ้าอย่าง นั้นเรื่องที่เธอตั้งครรภ์ก็จะถูกเปิดโปงน่ะสิ

ไม่ ไม่ได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ