บทที่ 300 พวกเราจะไม่แตกหักกลายเป็นศัตรูกัน

เสี่ยวเหยียนรู้สึกตื่นเต้นดีใจ แต่เสิ่นเฉียวยังคง ทุกข์ใจ

เธอไม่อยากไปกับเย่หลิ่นหาน เย่โม่เซินเคย เข้าใจเธอกับเย่หลิ่นหานอย่างมาก ถ้าเธอไปงานเลี้ยง ด้วยกันกับเย่หลิ่นหานถ้าไม่ถูกเห็นเข้าก็คงดี แต่ถ้าถูก คนเห็นเข้า ต่อให้พูดสองสามประโยคในเวลานั้นก็คง เหมือนเพิ่มความหึงหวง คาดว่าในเวลานั้นเยโม่ เซิน….คงเข้าใจเธอผิดอีกแล้ว

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เสิ่นเฉียวก็ยิ่งไม่มีความสุข

เย่หลิ่นหานกลับเอ่ยว่า: “ฉันรู้ว่าเธอกังวลเรื่อง อะไร อีกสักพักหลังจากได้รับข้อมูลแล้วพวกเราจะรีบไป ทันที ฉันไปส่งเธอ เธอก็สามารถดูข้อมูลที่เลขาของฉัน ได้รวบรวมไว้ให้ระหว่างทางได้ แล้วพอไปถึงที่นั่นฉันจะ หาสถานที่ที่ปลอดภัยให้เธอลง จะได้ไม่ถูกคนอื่นเข้าใจ ผิด”

เสิ่นเฉียว: “.

เธอเงยหน้ามองเยู่หลิ่นหานด้วยความตกใจและ

รู้สึกผิดอย่างมากอยู่ครู่หนึ่ง เธอกำลังกลัวว่าเย่โม่เซินจะเข้าใจตนเองผิด ดัง นั้นเธอเลยอยากปฏิเสธที่จะร่วมเดินทางไปกับเย่หลิ่

นหาน

แต่คิดไม่ถึงว่าเย่หลิ่นหานนั้นกลับคิดแทนเธอหมดแล้ว แล้วยังเดาความคิดของเธอออก เธอ..

ในชั่วขณะหนึ่ง เงินเฉียวก็หน้าแดงขึ้นมา แต่ กลับเป็นความรู้สึกละอายใจ

ต่อหน้าเย่หลิ่นหาน มีหลายครั้งที่เธอรู้สึกว่าตัว เองเลวร้ายเป็นพิเศษ

“อย่างนี้ คุณสบายใจไหม?” เย่หลิ่นหานถามออก

มา

เสิ่นเฉียวพูดไม่ออกทันที เธอกัดริมฝีปากล่าง ของตนเองแล้วหลบสายตาลง ไม่ได้ตอบเย่หลิ่นหาน

เสี่ยวเหยียนพอจะรู้สึกได้ถึงอารมณ์ของเธอ เลย เอ่ยปากพูดแทนเสิ่นเฉียวอย่างรวดเร็ว: “ถ้าอย่างนั้นฉัน ขอขอบคุณรองประธานเย่แทนเสิ่นเฉียวด้วยนะคะ รอง ประธานเย่เป็นคนดีจริง ๆ ช่วยคิดเพื่อคนในครอบครัว ด้วย”

เย่หลิ่นหานมองเธอแวบหนึ่ง ตอบรับอย่างเย็นชา คนในครอบครัวประโยคนั้น ทำให้ใจเขาไม่มี ความสุข

เขาไม่ได้อยากเป็นคนในครอบครัวของเส้นเฉียว ถ้าหากเป็นคนในครอบครัว…งั้นก็เป็นครอบครัวแบบอื่น แล้วต้องไม่ใช่อย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้

เขาเม้มริมฝีปาก แล้วเหลือบมองเวลาบนนาฬิกา

ข้อมือ: “คงใกล้แล้ว ยังพอมีเวลา พวกคุณไม่ต้องกังวล”

“อืม”
หลังจากรอประมาณครึ่งชั่วโมง ในที่สุดเลขาของ เย่หลิ่นหานก็มา เมื่อเธอเดินไปตรงหน้าของเย่หลิ่นหาน ก็ยังยิ้มให้กับเสิ่นเฉียวอีกด้วย เสิ่นเฉียวเคยเจอเธอ เมื่อ ก่อนตอนที่ถูกย้ายงานเธอยังตามไปแนะนำตนในที่ ทำงานเสมอ

พอเจอกันตอนนี้ เธอก็แค่รู้สึกอึดอัด

“ขอโทษจริง ๆ ค่ะ ทำให้พวกคุณรอนานแล้ว ข้อมูลมีเยอะมาก ดังนั้นเลยต้องใช้เวลาจัดการค่อนข้าง นานฉันให้คุณรอมานานมีข้อมูลมากมายจึงต้องใช้เวลา นานในการจัดระเบียบคุณสองคนคงไม่ถือสานะคะ”

“ไม่ค่ะ ขอบคุณ” เสิ่นเฉียวยืนขึ้นและยิ้มทักทาย

เธอ

“อืม เดินทางปลอดภัยนะ ไปเถอะ”

หลังจากเลขากลับไป เสิ่นเฉียวก็อดพูดขึ้นไม่ได้ “เรื่องครั้งนี้รบกวนพี่ใหญ่และเลขาแล้ว ขอบคุณมากจริง

ๆ”

“ถ้าจะขอบคุณก็ไม่ต้องพูดมากแล้ว กล่องบนโต๊ะ นั่นเป็นชุดราตรีของเธอใช่ไหม? ถ้าจะไปร่วมงานเกรงว่า เธอคงต้องเปลี่ยนชุดก่อน หยิบเอกสารมาก่อน แล้วตอน นี้พวกเราออกเดินทางก่อนเถอะ”

หลังจากพูดจบเย่หลิ่นหานรับกุญแจรถมาแล้วลุก ยืนขึ้นก่อน เสิ่นเฉียวเห็นแบบนั้น ไม่สามารถมอง เอกสารนั่นอีก เพียงแค่ถือเอกสารพร้อมกล่องไว้ด้วยกัน แล้วยืนขึ้น
เยหลิ่นหานขอให้พวกเธอรออยู่ที่หน้าประตูสัก ครู่ หลังจากที่จ่ายค่าอาหารเสร็จ เขาก็ไปรับรถ เสิ่น เฉียวและเสี่ยวเหยียนจึงรออยู่ที่ประตู

“ตอนนี้เพิ่งจะหนึ่งทุ่ม พวกคุณยังมีเวลาอีกมาก ก่อนจะไปถึงงานเลี้ยง เฉียวเฉียว พอขึ้นรถแล้วเธอจำ แค่ว่าเปิดเอกสารดูก่อน ลองดูว่าผลเป็นอย่างไรบ้าง แต่ หลังจากที่รู้ผลแล้วเธอก็อย่าเพิ่งบุ่มบ่าม คิดเรื่องต่างๆ ให้ชัดเจนก่อนแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะทำอย่างไร เข้าใจ ไหม?”

“เธอ…ไม่ไปกับฉันเหรอ?” เสิ่นเฉียวมองไปที่ เสี่ยวเหยียนแล้วถามอย่างลังเล

เสี่ยวเหยียนยักไหล่แล้วยิ้ม: “แน่นอนว่าฉันจะไม่ ไปกับเธอ มันเป็นงานเลี้ยงนี่นา แล้วก็ไม่มีใครเชิญฉัน ถ้าฉันไปคนอื่นจะไม่หัวเราะเอาเหรอ?”

เมื่อได้ยิน เสิ่นเฉียวก็ขมวดคิ้วอย่างจริงจัง ใน ช่วงสองวันที่ผ่านมาดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับการมี เสี่ยวเหยียนอยู่เป็นเพื่อนแล้ว ถ้าเธอไม่ไปเป็นเพื่อนตน

“อย่ากังวลเลย อย่างไรเสียเธอจำคำพูดของฉันก็

พออย่าหุนหันพลันแล่น คิดให้ดีก่อนแล้วค่อยทำ ตกลง

ไหม?

เสี่ยวเหยียนทำได้เพียงพยักหน้าจากนั้นเธอก็ ก้าวไปข้างหน้าแล้วกอดเสี่ยวเหยียน: “สองวันนี้ลำบาก เธอแล้ว ขอบคุณนะ”

“ฉันน่ะ ความจริงแล้ว…เคยเข้าใจเธอผิดมาโดยตลอดและฉันต้องขอโทษเธอมาก ๆ หลังจากคบกับเธอ แล้วฉันก็พบว่าเธอเป็นคนโง่สุด ๆ โง่กว่าฉันอีก ถึงจะ โง่…แต่ก็ไร้เดียงสา ถ้าพูดให้ไม่น่าฟังอีกนิดคือเธอ โคตรโง่ แต่ทำไงได้ ใครใช่ให้ฉันยอมรับเธอเป็นเพื่อน ล่ะ ดังนั้นระหว่างเพื่อน ก็ไม่ต้องพูดขอบคุณแล้ว”

“อืม”

แต่ไม่รู้ทำไม เสิ่นเฉียวจึงรู้สึกสะอึกในลำคอ

เพื่อน..

พี่สาวน้องสาว…

ทันในนั้นเธอก็นึกถึงหานเส่โยว

บางทีก่อนที่พวกเธอทั้งสองคนจะตกหลุมรัก ผู้ชายคนเดียวกันมิตรภาพระหว่างพวกเธอก็เป็นเรื่อง จริง

แต่ต่อมา…เมื่อพวกเธอตกหลุมรักผู้ชายคน เดียวกันและเริ่มแข่งขันกันพวกเธอก็ไม่สามารถเป็น เพื่อนกันได้อีกต่อไป

ในอนาคต..พวกเราจะไม่แตกหักแล้วกลายเป็น ศัตรูกันใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเสี่ยวเหยียนก็ถึงกับตะลึง “จะ เป็นได้อย่างไรล่ะ? พวกเราจะไม่มีวันกลายเป็นเหมือน เธอและหานเส่โยวถึงแม้ว่าฉันเสี่ยวเหยียนจะไม่มีความ สามารถอะไรแต่ฉันก็เป็นคนมีหลักการฉันจะไม่ชอบ ผู้ชายคนเดียวกับเธอขอเพียงฉันรู้ว่าผู้ชายคนนั้นมีความสัมพันธ์กับเธอฉันก็จะบอกตัวเองให้อยู่ห่างเขาหน่อย แล้วก็จะไม่หวั่นไหวเด็ดขาด”

แล้วหานเส่โยวล่ะ เธอได้เตือนตัวเองแบบนี้ ตั้งแต่แรกหรือเปล่า? ตอนแรกเธอก็ควบคุมตัวเองจน สุดท้ายก็ควบคุมตัวเองไม่ได้หรือจะบอกว่าไม่เคยเตือน ตัวเองแบบนี้มาก่อนเลยแต่ทำตามหัวใจของตัวเองแล้ว ก็ตกหลุมรักเขาหลังจากนั้น…

“พอแล้วเธออย่าคิดมากเลยหลังจากที่เธอขึ้นรถ สักพักฉันก็จะออกจากที่นี่ถ้ามีเรื่องอะไรเธอก็ส่ง ข้อความมาปรึกษาฉัน”

พอพูดจบเสี่ยวเหยียนก็ผลักเธอออกไปเบาๆจาก นั้นดึงเธอมาเดินข้างๆแล้วรอรถด้วยกัน

ในไม่ช้ารถของเย่หลิ่นหานก็ขับออกมาและจอด อยู่ตรงหน้าทั้งสองคนเขายังคงเป็นสุภาพบุรุษลงจากรถ เพื่อเปิดประตูให้พวกเธอทั้งสองหลังจากที่เสิ่นเฉียวขึ้น รถแล้วเย่หลิ่นหานก็ส่งสัญญาณให้เสียวเหยียนเข้าไป ด้วย

เสี่ยวเหยียนโบกมือและพูดว่า”ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่ ขึ้นรถแล้วพวกคุณรีบไปงานเลี้ยงไม่ใช่เหรอ? พวกคุณ รีบไปเถอะ”

“แวะส่งคุณระหว่างทางได้” เย่หลิ่นหานยิ้มเล็ก

น้อย

เสี่ยวเหยียนยิ้มอย่างอายๆ: “รองประธานเยไม่ ต้องจริงๆค่ะบ้านของฉันอยู่ใกล้ๆฉันจะเรียกแท็กซี่แป๊บเดียวก็ถึงแล้วพวกคุณรีบไปกันเถอะ”

พอพูดจบเธอก็ยื่นมือออกไปผลักเย่หลิ่นหาน ให้ เขาไปด้านหน้ารถจากนั้นก็หมุนตัวแล้ววิ่งหนีไป

พอเห็นเงาด้านหลังที่วิ่งเหยาะๆของเธอเย่หลี่ นหานก็กระพริบตาอย่างจนปัญญาจากนั้นเขาก็กลับขึ้น รถอีกครั้งเขาเหลือบมองเสิ่นเฉียวที่อยู่เบาะหลัง: “เธอ ไม่ยอมขึ้นรถ”

เสิ่นเฉียวพยักหน้า: “ไม่เป็นไรปล่อยเธอไปเถอะ” พอพูดหลบสายตาลงเธอแล้วมองที่ปลายเท้า

ของตนเองอย่างสงบ

ในความเป็นจริงแล้วเสิ่นเฉียวรู้สึกได้ว่าเสี่ยวเหยี ยนจงใจหลีกเลี่ยงเย่หลิ่นหานเธอคงจะกลัวเหมือนวัน นั้นสินะ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ