เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 288 แบบนี้ไม่ยุติธรรมเลย



บทที่ 288 แบบนี้ไม่ยุติธรรมเลย

ในความมืดบรรยากาศช่างหวานเลี่ยน เดิมทีเส้น เฉียวอยากจะถามเขาเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็ ถูกเขาทำเช่นนี้ในเมื่อทั้งเรื่องนี้ไว้เบื้องหลังและแลกริม ฝีปากกันสักพัก เย่โม่เซินกดหลังศีรษะของเธอและพูด “เอาล่ะ ท้องอยู่ก็ควรพักผ่อนก่อนแล้วค่อยคุยกัน”

“อืมดี” เสิ่นเฉียวพูดมาก็เหนื่อยเล็กน้อย หลับตา ลงด้วยความงุนงงและตอบกลับไป

หลังจากนั้นไม่นานท่ามกลางความมืดลมหายใจ ก็สม่ำเสมอ ผ่านไปไม่นานลมหายใจของอีกคนก็ สม่ำเสมอเช่นกัน

เมื่อตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นก็เหมือนกับเมื่อวานนี้ เย่ โม่เซินก็ไปที่บริษัทแล้วและเสิ่นเฉียวก็ตื่นขึ้นมาคนเดียว บนเตียง

วันแบบนี้ เธอน่าจะเคยชินแล้ว

แต่เมื่อเห็นเตียงว่างเธอก็ยังรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเย่โม่เซินจะยุ่งมาก ออกแต่เช้าและ กลับดึกโดยทั่วไปทั้งสองคนพูดได้ไม่กี่คำตอนกลางคืน

ไม่นานหลังจากที่เสิ่นเฉียวลุกขึ้นมาล้างตัว หาน เส่โยวก็โทรหาเธอ

“เฉียวเฉียว..” เสียงของหานเส่โยวแผ่วเบาและอ่อนแรงพร้อมกับหายใจไม่ออก

เมื่อได้ยินเสียงของเธอเสิ่นเฉียวก็อดไม่ได้ที่จะ เจ็บจมูกและดวงตาของเธอกลายเป็นสีแดงในทันที เธอ ไม่ตอบรับคำพูดของเธอ เพียงแค่ถือโทรศัพท์มือถือนั่ง เงียบๆ

หานเส่โยวถอนหายใจหนักๆ แล้วพูดเบา ๆ “เมื่อ วานฉันไม่อยากเจอเธอ เธอโกรธฉันหรือเปล่า หรือว่า โทษฉัน ขอโทษนะเฉียวเฉียว เมื่อวานนี้ ฉันอารมณ์ไม่ดี ฉัน…ฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่…”

“แต่อะไรนะ” น้ำเสียงของเสิ่นเฉียวเย็นชา “ฉัน ช่วยเธอ เธอเลยโทษฉันเหรอ”

“ฉัน…ฉันขอโทษนะเฉียวเฉียว” หานเส่โยวร้อง ให้ฮือๆ “คราวนี้จะยกโทษให้ฉันได้ไหมวันนี้ฉันอยาก เจอเธอ มาหาฉันที่โรงพยาบาลได้มั้ย ฉันต้องการจะ บอกบางอย่างกับเธอ”

“ไปหาเธอที่โรงพยาบาลอ่านะ” เสิ่นเฉียวแสดง อารมณ์โกรธออกมาและหัวเราะเยาะ “แน่ใจเหรอว่าเธอ จะไม่ปฏิเสธแล้วให้ฉันรออยู่นอกห้องอีก”

พระเจ้ารู้ดีว่าเธอรู้สึกเสียใจแค่ไหนที่เมื่อวานนี้ ได้ยินหานเส่โยวร้องเสียงแหลมบอกว่าเธอไม่อยากเจอ ตัวเอง

“ไม่มีอีกแล้วเฉียวเฉียว เมื่อวานฉันผิดเอง ฉัน สัญญาว่าวันนี้จะไม่เกิดเรื่องเหมือนเมื่อวานอีก วันนี้เธอ จะมาที่นี่ได้ไหม ถ้าเธอไม่ต้องการ ก็บอกฉันว่าเธออยู่ที่ไหนฉันจะไปหา”

หลังจากพูดอย่างนั้น ฝั่งของหานเส่โยวก็ลุกจาก เตียงทันทีเสิ่นเฉียวก็ได้ยินเสียงผ่านทางโทรศัพท์ ใน ที่สุดก็ทนไม่ได้และพูดว่า “ช่างเถอะ เธอนอนลงเถอะ ร่างกายของเธอตอนนี้อ่อนแอ เลือดออกมากขนาดนั้น ไม่นอนพักผ่อนให้ดีคิดจะไปไหน”

เมื่อได้ยินหานเช่นนั้นจากที่เคยร้องไห้เส่วก็ คลี่ยิ้ม “เฉียวเฉียว ฉันรู้ว่าเธอยังห่วงใยฉัน ฉันจะนอน พักผ่อนรอเธอมา”

หลังจากวางสายเสิ่นเฉียวก็มองไปที่โทรศัพท์ ด้วยจิตใจสับสน เธอใจอ่อนจริงๆ เธอพูดแค่สองประโยค ก็ยอมแพ้แล้ว

ช่างเถอะ ไปดูเธอสักหน่อย ถึงอย่างไรเธอก็ เกือบเอาชีวิตมาทิ้งไว้แล้ว

เมื่อได้ยินว่าเสิ่นเฉียวกำลังจะออกไปจูหยุนและ ลุงจินก็ตามมาด้วยเช่นเดิม

วันนี้ห้องผู้ป่วยเงียบมาก มีแค่ซูจิ๋วมาหานเส่โยว

เมื่อเสิ่นเฉียวเคาะประตูคนที่มาเปิดประตูคือซูจิ๋ว เมื่อเห็นเสิ่นเฉียวก็รู้สึกแปลกๆ บางอย่าง “คุณหนูเสิ้น ทำไม”

เสิ่นเฉียวหันไปพยักหน้าทักทายให้ซูจิ๋ว ยัง ไม่ทันได้พูดก็ได้ยินเสียงของหานเส่โยวลอดออกมาได้ “เลขาซอ ให้เฉียวเฉียวเข้ามา ฉันอยากจะคุยกับเธอตาม ลำพัง พวกเธอไม่ต้องเข้ามา”
ซูจิ๋วตะลึง ครู่หนึ่งก็พยักหน้า

เธอหันไปด้านข้าง “คุณหนูเส้น เชิญค่ะ”

จูหยุนอยากจะตามเข้าไป แต่เสิ่นเฉียวกลับบอก เธอว่า “ฉันมีบางอย่างจะบอกเธอตามลำพัง ทั้งสองคน ไปรอฉันข้างนอกเถอะค่ะ ไม่นานเดี๋ยวฉันก็ออกมา”

แม้ว่าจหยุนจะกังวลอยู่บ้าง แต่อย่างไรเสียคน ข้างในก็เป็นเพื่อนของเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่คิดอะไรมาก พยักหน้าเห็นด้วย

หลังจากเสิ่นเฉียวเข้าไป ซูจิ๋วก็ปิดประตูห้องผู้ ป่วยแล้วทักทายจูหยุนและลุงจินและนั่งลงข้างๆ

ในห้องผู้ป่วยเงียบสงบมาก หลังจากเสิ้นเฉียว เดินเข้าไปข้างในก็เห็นหานเส่โยวนั่งอยู่บนเตียงคนไข้ อย่างน่าสงสาร มือทั้งสองจับเข่า จ้องมองเธออย่างน่า สงสารหาใครเปรียบ

“เฉียวเฉียวในที่สุดเธอก็มาแล้ว…”

ข้อมือของเธอยังมีผ้าพันแผลหนาๆ พันอยู่มี คราบเลือดจางๆ และเห็นได้ชัดว่าบาดแผลยังไม่ฟื้นตัว เต็มที่

เสิ่นเฉียวเลิกคิ้ว “บอกแล้วไงว่าให้นอนพักผ่อน ให้ดี ทำไมต้องลุกขึ้นมานั่ง”

“ฉันกำลังรอเฉียวเฉียวไง” หานเส่โยวพูดด้วย ดวงตาสีแดงก่ำ

เธอเดินไปที่เก้าอี้ไม่ไกลจากเตียงโรงพยาบาลแล้วนั่งลงเม้มริมฝีปากสูดลมหายใจเย็นๆ ก่อนจะพูดว่า “พูดมาสิ เรียกฉันมามีธุระอะไร”

“ฉันขอโทษ…หานเส่โยวมองเธออยู่นาน จู่ๆ ก็

กัดริมฝีปากล่างและสะอื้น “เฉียวเฉียวฉันขอโทษเธอ ฉันทำให้เธอตกใจเมื่อวานนี้ ทั้งยังทำให้เดือดร้อนอีก แล้ว”

เสิ่นเฉียวขมวดคิ้วและไม่ตอบ

“จริงๆ แล้วฉันคิดเรื่องการฆ่าตัวตายมานานแล้ว แต่ฉันไม่เคยทำอะไรเลยเพราะฉันกลัวฉันกลัวความเจ็บ ปวดเฉียวเฉียว แต่…ช่วงเวลาที่ฉันคิดว่าคุณไม่สนใจ ฉันรู้สึกไม่สบายใจ ฉันคิดว่าฉันสมควรที่จะตายจริงๆ เย่ โม่เซินเป็นสามีของเธอ แต่แล้วฉันก็ชอบผู้ชายคนเดียว กับเธอ”

ได้ยินเช่นนั้น เส้นเฉียวสะเทือนใจ นี่เธอเสียใจเห รอเธอกำลังสารภาพความผิดใช่ไหม

แล้ว… เธอต้องเลือกจะให้อภัยเธอไหม

ความคิดเหล่านี้เสิ่นเฉียวไม่ได้เก็บมาใส่ใจนาน จึงฟังหานเส่โยวและพูดต่อ “อันที่จริงฉันตกหลุมรักคุณ ชายเยตั้งแต่แรกเห็น ตอนที่ฉันเจอเขาครั้งแรกก็อดไม่ ได้ที่จะชอบเขา อย่างที่เธอเห็นหลายๆ ครั้งฉันปืนฝ่าย เข้าหาเขา คุณชายเย่ก็ไม่ได้ปฏิเสธฉันจริงจังนัก ดังนั้น ฉันจึงดีใจมาก แต่เธอเฉียวเฉียวเธอรู้ไหมว่าทำไมฉันถึง ทำตามใจกล้าเข้าหาเขาเพราะฉันคิดว่าหลังจากนี้เธอจะ อยู่กับพ่อของเด็กอย่างแน่นอนดังนั้นฉันจึงไม่เคยสนใจที่จะพัฒนาอารมณ์ของฉันที่มีต่อคุณชายเย่ เรื่องต่างๆ ถึงมาจุดนี้ได้”

“เฉียวเฉียว เดิมที่ฉันคิดว่า …ปิดเรื่องนี้ไม่ให้เธอ รู้ และฉันจะบอกเรื่องนี้กับเธอหลังจากที่ฉันจัดการทุก อย่างได้แล้ว แต่ฉันไม่ว่าเธอจะรู้เร็วขนาดนี้ ฉันรู้สึกผิด ต่อเธอมาก”

เสิ่นเฉียว “.. ดังนั้นนายเลยเลือกที่จะฆ่าตัวตาย ทำแบบนี้เพื่อเข้าใจชีวิตเหรอ”

“ฉันขอโทษ” หานเส่โยวกัดริมฝีปากล่างแน่น “เฉียวเฉียวฉันขอโทษจริงๆ แต่ฉัน… ฉันชอบคุณชายเย่ จริงๆ ถ้าฉันมีชีวิตอยู่ ฉันไม่สามารถจะทนเห็นเธออยู่กับ เขาได้… ดังนั้น ฉันจึงคิดว่าถ้าฉันตายฉันถึงจะไม่แยก

เธอออกจากคุณชายเย่ แต่ทำไมเธอถึงมาช่วยฉัน”

แววตาของเสิ่นเฉียวเย็นชาขึ้นเล็กน้อย “เธอ

ไม่ใช่เหรอที่ส่งข้อความให้ฉันไปหาเธอ เธอบอกว่ามี

เรื่องจะพูดกับฉัน เส่โยว. ในโลกมีผู้ชายตั้งมากมาย

ทำไมต้องชอบเย่โม่เซินคนเดียว” “แล้วเธอล่ะ” หานเส่โยวเงยหน้าขึ้นมองเธอทั้ง น้ำตา “เธอตั้งท้องลูกของเย่หลิ่นหานแท้ๆ ทำไมถึง ดึงดันอยากได้เยโม่เซิน เธอคิดว่ามันยุติธรรมกับเย่โม่

เซินแล้วเหรอ”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ