บทที่ 253การแย่งชิง
พอพูดถึงเรื่องแจ้งตํารวจ คุณแม่เสื่นก็แปลกๆ ไป ไม่กล้าตอบคําถาม
เธอ
เส้นเฉียวได้แค่หยิบโทรศัพท์ออกมา : “งั้นหนูจะแจ้งตํารวจตอนนี้เลย”
“อย่าแจ้งตํารวจ!” คุณแม่เสิ่นจับมือเธอไว้ สายตาตื่นตระหนกพูดว่า : “เฉียวเฉียว เรื่องนี้ถึงแจ้งตํารวจก็ไม่มีประโยชน์ ฝั่งนั้นน่าจะหนีไปแล้ว!”
“หนีไปแล้วก็แจ้งตํารวจได้ ให้ตํารวจจัดการเรื่องนี้ หนีไปพร้อมกับเงิน จํานวนมาก นั่นคือการฉ้อโกง ” เสิ่นเฉียวยังต้องโทร คุณแม่เสื่นตกใจจนต้อง แย่งโทรศัพท์มาจากเธอ
“อย่าแจ้งตํารวจ! ”
ตอนนี้คุณพ่อเฟื้นฟังต่อไม่ไหวแล้ว ตรงไปเปิดประตูห้องและตะโกนว่า : “เฉียวเฉียวเธออย่าฟังที่แม่เธอพูดเลอะเทอะมาก เงินพวกนั้นที่จริงก็คือเธอเอา ไปพนัน!”
“คุณหยุดพูดได้แล้ว!” คุณแม่เส้นโกรธจนอยากจะไปปิดปากเขา คุณ พ่อเงินเปิดออก : “ฉันพูดเรื่องจริงจะเป็นไร? เธอยังทําให้เฉียวเฉียวแย่ไม่พอ อีกหรอ? เงินสามแสนก่อนหน้านั้นเธอได้มายังไง? ตอนนี้เธอแพ้แล้วยังจะมา เอาเงินที่เธออีกหรอ? เธอไม่ฆ่าเธอซะเลยล่ะ!”
เส้นเฉียว : “…” เธอจ้องมองเหตุการณ์ต่อหน้าเธอด้วยความประหลาดใจ
คิดไม่ถึงว่าฉากแค่ไม่กี่ปี สถานการณ์ของครอบครัวนี้ก็เปลี่ยนเป็นแย่ลง เธอเดินไปต่อหน้าคุณแม่เงินด้วยความมึนงง เสียงงงๆ : “แม่ แม่ติดการพนัน ตั้งแต่เมื่อไหร่? ” คุณแม่เสิ่นหลบสายตา ไม่กล้าพูดอะไร
“หลังๆ มานี้ คิดว่าเธอแต่งงานเข้าตระกูลเยู่แล้ว มีเงินแล้วเริ่มจะขยับ ขยายแล้ว ไปโม้กับคนอื่นทุกวัน จากนั้นก็โดนคนหลอก”
เสิ่นเฉียว : “แล้ว ครั้งที่แล้วแม่ไปยืมเงินฉัน เป็นเพราะแม่เอาเงินของ ครอบครัวไปแพ้จนหมดแล้ว? เพราะแบบนี้ถึงไปหาฉันเอาเงินสามแสนนั่น?”
คุณแม่เสื่นไม่ได้พูดอะไร ท่าทางดูสํานึกผิด
เส้นเฉียวอยู่ดีๆ ก็รู้สึกขําขึ้นมา “แล้วแม่เอาเงินสามแสนไปแล้วไม่ได้เอา มาคืนเงินของครอบครัวที่ขาดไป ยังจะเอาไปเล่นการพนันต่ออีก?”
“เฉียวเฉียว แม่ทําไม่ดีกับลูก แต่ครั้งนี้ลูกต้องช่วยแม่ ไม่งั้น…ชีวิตของ แม่คงจบแล้ว”
เสิ่นเฉียวเหนื่อยใจจนหลับตา “ตอนแรกฉันคิดว่ากลับมาบ้านจะรู้สึกถึง ความเป็นเจ้าของบ้าน คิดไม่ถึง….แต่คุณกลับทําให้ฉันมีแต่ความเหนื่อยล้าที่ ไม่มีที่สิ้นสุด แม่รู้ไหม? เงินสามแสนนั่น ฉันต้องค่อยๆ หามาคืนนะ”
“คืนอะไร?” คุณแม่เสื่นทําตาโตไม่เชื่อ จับแขนของเธอ : “เธอเป็น คุณนายของบ้านตระกูลเย่นะ เธอเป็นคุณนายที่สูงส่ง ทําไมต้องคืนเงิน? เฉียว เฉียว แม่รู้ว่าผิดไปแล้ว เธอช่วยแม่ครั้งนี้ได้ไหม?”
เส้นเฉียวถูกเธอเขย่าจนแทบจะยืนไม่นิ่งแล้ว เธอยืนอยู่ตรงนั้นไม่มีชีวิต ชีวา เหมือนกับอีกวินาทีเดียวจะล้มลงไป
เธอหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง : “แม่ แม่คิดว่า..ฉันมีเงินมากมาย? หรือคิด ว่าฉันอยู่ในตระกูลเย่ไม่ถูกรังเกียจ ฉันแต่งงานเข้าบ้านตระกูลเย่หลายเดือน แล้ว แม่ไม่เคยถามฉันเลย..แค่ประโยคเดียว ฉันสบายดีไหม? ”
คุณแม่เฝืนอึ้งอยู่ตรงนั้น มองที่เธออย่างงงๆ
สักครู่ต่อมาเธอเหมือนกับจะบ้าขึ้นมา จับแขนของเธอแล้วพูดว่า : “เธอ พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? เธอหมายความว่าจะไม่ยอมช่วยฉันแล้วใช่ ไหม? หรือเธออยากเห็นแม่ของเธอถูกฆ่าใช่ไหม? เธอช่างไม่กตัญญเอาซะ เลย ที่ฉันเลี้ยงมาตั้งหลายปีคือเลี้ยงหมาป่าตาขาวงั้นหรอ?”
พูดถึงตรงนี้ คุณแม่เสิ่นยกมือขึ้นตีไปที่ร่างกายของเธอ ตีเธออย่างแรง เส้นเฉียวยืนอยู่ตรงนั้น กัดริมฝีปากอย่างแน่น : “ถึงแม่จะตีหนูจนตาย ฉันก็ไม่มีเงิน!”
คุณพ่อเงินก็มาห้ามปราม : “จะตีเธอทําไม? เธอเอาจากเธอไปสามแสน ยังไม่พอหรอ? เฉียวเฉียวแต่งงานกับคนพิการ ใครจะรู้ว่าอยู่ในตระกูลเยู่ด้วย สถานะอะไร? อย่าทําให้เธอลําบากใจเลย เฉียวเฉียว ลูกกลับไปเถอะ เรื่องนี้ พ่อกับแม่จะหาวิธีเอง”
“ไม่! กลับไปไม่ได้! เธอไปแล้วใครจะให้เงิน? ” คุณแม่เสิ่นเหมือนกับบ้า ไปแล้ว เพราะคิดว่าตัวเองคืนเงินไม่ได้อาจจะถูกจับไปตัดมือตัดเท้า เธอก็กลัว แล้ว ได้แต่จับแขนของเส้นเฉียวอย่างแน่น จนแขนของเธอมีเลือดออก
บาดแผลที่ตัวของเส้นเฉียวที่จริงยังไม่ดีขึ้นทั้งหมด แผลเก่ายังไม่หาย แผลใหม่ก็มาอีกแล้ว
เธอก้มหัว มองไปที่แผลใหม่อย่างว่างเปล่ามีอาการบาดเจ็บเก่า ๆ ที่ซับ ซ้อนอยู่ข้างใต้ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะหลังจากนั้น
เธอเจ็บจนขนาดนี้แล้ว กลับมาบ้านแม่ก็ไม่มีใครสนใจถามเธอสักคํา แล้วยังทําให้เธอเจ็บอีก
บางครั้งเธอก็คิด ที่จริงแล้วเธอเป็นลูกสาวของตระกูลเสิ่นไหม ทําไม คุณแม่เงินทํากับเธอ -ต่างจากที่ทํากับเงินโย่วต่างกันมากขนาดนี้!
“เฉียวเฉียว เธอรีบไป! ”
สุดท้ายคุณพ่อเปิ่นทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว รีบไปลากคุณแม่เสื่นไว้ จาก นั้นให้สัญญาณเสิ่นเฉียวรีบไป
ตอนนี้ท่าทางคุณพ่อเปิ่น สําหรับเสิ่นเฉียวไม่สงสัยเลยว่าเป็นเลือดเนื้อ เชื้อไขกัน เส้นเฉียวมองที่คุณพ่อเปิ่นอย่างซาบซึ้ง
ออกมาที่ถนนแล้ว เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าตัวเองช่างไม่มีที่ไปจริงๆ
ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เส้นเฉียวไม่ได้สนใจ แต่โทรศัพท์ก็ดังอยู่ไม่ หยุด
สุดท้าย เสิ่นเฉียวเห็นโทรศัพท์ดังไม่หยุด ก็เลยรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล?” เสียงของเธอดูไม่มีแรง
“เฉียวเฉียว! ” เป็นเสียงของเสี่ยวเหยียน เสียงของเธอฟังแล้วดูมีชีวิต ชีวา ดูมีพลัง : “ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ทําไมวันนี้ไม่มาบริษัทล่ะ? หรือว่าเป็นวัน หยุดพักผ่อน?”
ได้ยินเสียงของเสี่ยวเหยียน เส้นเฉียวนิ่งไปสักพัก สักครูถึงตอบ : “อืม วันนี้เป็นวันหยุดพักผ่อน”
“ว้าว วันนี้ฉันก็หยุดพักผ่อน นอนจนถึงตอนนี้พึ่งจะตื่น ! ฉันไปหาเธอดี ไหม? วันนี้พวกเราไปเดินช็อปปิ้งกัน!” เส้นเฉียวมองไปที่ถนน แล้วกะพริบตา : “ไม่เอาดีกว่า?” ตอนนี้เธอจะมีอารมณ์อะไรไปเดินช็อปปิ้งล่ะ? “เธอรีบบอกฉันว่าเธออยู่ที่ไหน ฉันจะไปหาเธอ ส่งโลเคชั่นให้ฉัน ฉัน บอกว่าฉันต้องการก็คือต้องการ!” เสี่ยวเหยียนสั่งเธอโดยตรง เส้นเฉียวไม่รู้จะ ทํายังไง ไม่แต่ส่งโลเคชั่นให้เธอ จากนั้นไปหาที่ล้างแผลที่แขน จัดการเสร็จ แล้วรอให้เสี่ยวเหยียนมาหาเธอ
ตอนที่เสี่ยวเหยียนหาเธอเจอ เห็นแขนของเธอมีรอยแผลใหม่เพิ่มมา สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นไม่น่ามองแล้ว
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? เธอทําไมถึงเจ็บถึงขนาดนี้? หรือเธอเจอผู้หญิงแก่ พวกนั้นอีกแล้ว? พวกเธอทําร้ายเธอหรอ?”
เธอถามต่อเนื่องหายคําถาม ถามจนเสิ่นเฉียวหัวเราะ “ไม่มีอะไรหรอก ฉันไม่ระวังลื่นล้มเฉยๆ ”
“เธอขี้โกหก” เสี่ยวเหยียนจ้องมองเธออย่างดุร้าย แล้วลากเธอขึ้นรถ : “ไปที่บ้านฉันจัดการสักหน่อยเถอะ”
“เธอ…”
“บอกเธอละกัน รองประธานเยเป็นคนโทรหาฉัน บอกว่าวันนี้ท่าทางเธอ ไม่ค่อยดี ให้ฉันมาหาเธอ”
รองประธานเย….. เย่หลิ่นหาน ? เส้นเฉียวสายตาเปลี่ยนไปมาก คิดไม่ถึงว่าเขาจะ
“เธอบอกว่าผู้ชายคนนั้นเกิดอะไรขึ้น? เขาอยากจะทําดีกับเธอมาเองไม่ ได้หรอ? ให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ วิธีจีบคนแบบนี้แปลกเกินไปแล้ว อีกอย่างที่ สําคัญเธอเป็นพี่น้องกับเขา เฉียวเฉียว ฉันต้องพูดเรื่องนึ่งกับเธอ! รองประธาน เยถึงแม้จะหล่อ แล้วยังอ่อนโยนอีก แต่รู้สึกว่าบุคลิกเขาไม่ค่อยดี พฤติกรรม ของเขาสอดรู้สอดเห็นผิดศีลธรรม!”