บทที่924 ชายหญิงแตกต่างกัน

การที่จู่ๆฉือจินก็เป็นลมล้มพับไปนั้น นี่เป็นสิ่งที่ทุกคนในที่แห่ง นี้ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน

ยังดีที่เย่ โม่เซินมีปฏิกิริยาตอบกลับออกมาไว ไม่อย่างนั้นแล้ว เขาคงต้องอุ้มเสี่ยวหมี่โต้วพากันล้มลงไปด้วยกันแน่

ในตอนนี้เย่ไม่เป็นได้ยันร่างของทั้งสองคนเอาไว้ คนอื่นที่เห็น เหตุการณ์นั้นก็รีบเข้ามาช่วยทันที

ถึงแม้ว่าในยามปกติสั่งอานจะเกลียดฉือจีน แต่ในตอนนี้พอ เห็นว่าจู่ๆเขาก็เป็นลมไปนั้น ก็ต้องเอ่ยพูดออกมาอย่างเสียไม่ได้ “ยกเขาขึ้นมาก่อน แล้วพาไปนอนบนเตียง

คำพูดนี้ของสั่งอานได้มีผลอย่างมาก เพียงไม่นานร่างของ ฉือจินก็ได้ถูกวางลงไปบนเตียง สั่งอานเข้าไปช่วยตรวจดูอาการ ของยูฉือจิน

ส่วนเสี่ยวหมี่โต้วก็ได้ถูกหานคู่จื่อรับมาอุ้มอยู่ในอ้อมแขนตัว เองตั้งแต่ตอนที่ฉือจินเป็นลมล้มพับไปแล้ว ในตอนนี้เขาโอบ ยึดบริเวณลำคอของหานคู่จื่อ ด้วยความวิตกกังวลอยู่บ้างเล็ก น้อย แต่ในเวลานี้กลับไม่กล้าพูดอะไรซัวออกไป

ทุกคนต่างรวมกันอยู่ที่ขอบเตียง

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากตัวเอง พร้อมเอ่ยถามออกมา “โทร เรียกรถพยาบาลหน่อยมั้ย
ถึงแม้ว่าเขาไม่รู้ชัดว่าทำไมฉือจีนถึงได้เป็นลมล้มพับไปได้ แต่รู้สึกว่าสถานการณ์นี้มันช่างคุ้นตาอย่างมาก พอได้คิดไปคิด มาแล้ว ภาพเหตุการณ์นี้ไม่ใช่ว่าเหมือนกับเขาเมื่อไม่นานมานี้ หรือไง?

ดึงร่างของเสี่ยวหมี่โต้วเข้าสู่อ้อมแขน จากนั้นเขาก็หมดสติไป ในทันที

ในตอนนั้น…ไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กน้อยจะมีปฏิกิริยายังไงออก มา?

จะเป็นกังวลออกมาหรือเปล่า?

แต่ เขาในตอนนั้นได้ถูกกระตุ้นความทรงจำ แล้วยฉือจีนล่ะ?

“ไม่ต้อง”

สั่งอานที่ช่วยตรวจดูอาการของฉือจินเสร็จแล้วนั้นก็ลุกขึ้นมา อย่างสงบนิ่ง เอ่ยพูดอธิบายเสียงเรียบออกมา “เขาก็แค่ตื่นเต้น เกินไปจนเป็นลมล้มพับไปเท่านั้นเอง ไม่ต้องโทรเรียกรถ พยาบาล และก็ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก”

ได้ยินคำพูดนั้นแล้ว หาน จอถอนหายใจออกมา ที่แท้ก็เป็น เพียงเพราะความรู้สึกตื่นเต้นจนเกินไป ก็เลยเป็นลมล้มพับไป…

ไม่ใช่เพราะสาเหตุอื่นก็ดี

แต่…นี่ก็นับได้ว่าเป็นความผิดของเสี่ยวหมี่โต้วด้วยหรือเปล่า?
เมื่อคิดมาจนถึงตรงนี้แล้ว หานมู่จื่อจึงหันกลับไปมองเสี่ยวหมี่ โต้วที่เกาะอยู่บนร่างของตัวเองเล็กน้อย เสี่ยวหมี่โต้วเจอสายตา อย่างนั้นของเธอ เหมือนกับว่าเสี่ยวหมี่โต้วเองก็รับรู้ถึงความคิด ของเธอ สีหน้าและแววตาของเขาดูน่าสงสารขึ้นมาทันที มือเล็ก

ดึงคอปกเสื้อของหาน จื่อไปอย่างไม่รู้ว่าจะรับมือออกไปยังไง ส่วนสูงอานที่เห็นภาพนั้น ก็หรี่ตาออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็ เอ่ยออกไป “มู่จื่อ ต่อไปเธอก็อย่าวอุ้มเสี่ยวหมี่โต้วอีก”

“หา?” หาน จื่อและเสี่ยวหมี่โต้วนึกไม่ถึงว่าจู่ๆตนจะถูกเอ่ย ถึงขึ้นมา หันกลับไปมองสั่งอ่านอย่างประหลาดใจ “ทำไมล่ะ คะ?” สั่งอานมองไปทางเย่ ไม่เซ็นแววตาที่ซับซ้อน จากนั้นก็หัน กลับไปมองหน้าหาน จื่ออีกครั้ง

“เมื่อก่อนหน้านี้ตอนที่ไปตรวจที่โรงพยาบาล สิ่งที่คุณหมอบ อกมา ลืมไปหมดแล้ว?”

ทุกคนในที่นี้ก็มีสีหน้างงงวยออกมา

“ช่วงที่กำลังท้องกำลังไส้ไม่อาจยกของหนักได้อยู่แล้ว บวก กับที่เธอมีความเสี่ยงที่จะแท้งแล้วด้วย ทารกในท้องยังอยู่ในสม เสี่ยง เสี่ยวหมี่โต้วถึงแม้ว่าจะเป็นลูกของเธอ แต่ถึงยังไงก็โต ขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องอุ้มแล้ว”

ในตอนที่ได้ยินคำว่าเสี่ยงต่อการแท้งคำนี้ เย่ไม่เป็นหรี่ตาลง ทันที

เมื่อก่อนหน้านี้ในตอนที่เขาเป็นคนพาหานมู่จื่อไปโรง พยาบาลด้วยตัวเอง คุณหมอก็เคยเอ่ยเรื่องนี้กับเขา มาตอนนี้พอได้คิดขึ้นมาแล้ว…คืนนั้นที่เขาถูกตวนเสว่างยาไปในครั้ง นั้น ก็เป็นมู่จื่อที่อยู่กับเขา

และในคืนนั้น…ก็ต้องการไปครั้งแล้วครั้งเล่า

ในเช้าวันต่อมา ในตอนที่ตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอเธอแล้ว หรือว่า…

เมื่อคิดได้อย่างนี้แล้ว สายตาของเยโม่เป็นก็จับจ้องไปยังหา นมจื่ออย่างไม่ละสายตา หานมอเองก็กำลังตื่นตระหนกกับค่า พูดเมื่อสักครู่ของสังอาน เธอกะพริบตาออกมา “ไม่เป็นไร แค่ อุ้ม..”

คำพูดนี้ยังไม่ทันได้พูดออกไปจนจบ เยโม่เซินก็ยื่นแขนยาว ของเขาออกมารับร่างของเสี่ยวหมี่โต้วไป

เสี่ยวหมี่โต้วคิดว่าอ้อมกอดของหม่ามีทั้งหอมและทั้งนุ่มนิ่ม ยังเสพความรู้สึกนั้นไม่พอก็ถูกเยโม่เซ็นรับไปอุ้มเสียแล้ว ถึง แม้ว่าเขาจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่คำพูดนั้นของคุณย่าน้อย ก็ได้ทำให้เขาไม่ปล่อยออกมาก็ไม่ได้อีก จึงต้องกลับไปอยู่ใน อ้อมแขนของแดดดี้ตนอีกครั้ง

เพราะความโกรธ เสี่ยวหมี่โต้วที่ถูกอุ้มไปนั้นก็ได้หยิกหน้า ของเย่ ไม่เซินไป

เย่ไม่เป็นขมวดคิ้วออกมาเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ ก็ได้มองหาน จื่อไปอย่างลึกซึ้ง “ผมเอง”

หานมู่จื่อ “

ลูกถูกเขารับไป หานมู่จื่อก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก
ก็ดีเหมือนกัน เสี่ยวหมี่โต้วขาดความรักจากพ่อมาตั้งแต่เล็ก จนโต ให้แดดดี้ของเขาอุ้มไปก็ดีเหมือนกัน

“เอาล่ะ พวกเธอออกไปก่อนเถอะ ฉันอยู่ตรงนี้เอง”

สั่งอานไล่คนอื่นออกไป จากนั้นก็ทิ้งเหลือหยูโปเอาไว้ ตนก็ เดินมานั่งลงข้างเตียง มองฉือจีนอยู่สักพักนึง จากนั้นก็เอ่ย เสียงเย็นออกไปว่า “ถ้าไม่เห็นแก่ที่คุณเป็นคุณทวดของเสี่ยวหมี่ โต้ว ฉันก็คร้านจะช่วยคุณแล้วเหมือนกัน”

หยูโปมองภาพฉากนั้น อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาลูบจมูกตัว

เองเบาๆ

หลังจากคนอื่นที่เหลือได้ออกมาจากห้องแล้วนั้น เสี่ยวเหยีย นก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา “จื่อ คำพูดที่น้าสั่งพูดกับเธอเมื่อกี้

เธอมองหาน จื่อไปอย่างเป็นกังวล ถึงยังไงลูกคนนี้ของเธอ มาได้ไม่ถูกเวลานัก ก่อนหน้าทันทีที่ตรวจพบว่าเธอท้อง เย่ ไม่เชิ นก็เกิดเรื่องขึ้นมา หลังจากนั้นหานคู่จื่อก็ต้องเผชิญกับความทุกข์ ทรมานอยู่เพียงผู้เดียว ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ความต้องการของตัว เธอเอง แต่มันก็ได้เกิดมาแล้ว

หานคู่จื่อส่งสายตาไปให้กับเสี่ยวเหยียน “ฉันไม่เป็นไร ไม่ ต้องเป็นห่วง”

เสี่ยวเหยียนคิดไปคิดมา สายตามองไปยังใบหน้าพวกเขา สามคนพ่อแม่ลูกอย่างพิจารณาอยู่สักพักนึง ทันใดนั้นเองก็เอ่ย ออกมา “เสี่ยวหมี่โต้ว คืนนี้นอนกับน้าเสี่ยวเหยียนแล้วกัน?”
เสี่ยวหมี่โต้วยังไม่ได้ตอบรับออกมา เย่โม่เป็นก็เม้มปากออก มา “ไม่ได้”

เสี่ยวเหยียน “.…”

สายตาของเย่ไม่เซินนิ่งลึก “พวกคุณเป็นแขก คืนนี้นอนพัก ผ่อนให้สบายๆไปก็พอ”

ได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อเองก็ได้ตอบรับพร้อมพยักหน้าออกมา ทันที “ใช่ ฉันไปจัดเตรียมห้องพักให้พวกคุณ เสี่ยวเหยียนเธอมา ช่วยฉันเถอะ”

ดังนั้นแล้วทั้งสองคนจึงแยกกันออกไป

รอจนทั้งสองคนออกกันไปแล้ว นัยน์ตาดำสนิทของเสี่ยวหมี่ โต้วเบิกจ้องมองไปยังเย่ไม่เป็น

“ทำไมผมถึงนอนกับน้าเสี่ยวเหยียนไม่ได้?

ได้ยินดังนั้น นัยน์ตาของเย่ ไม่เซินเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงไม่แยแส “เพราะนายเป็นเด็กผู้ชาย

“แล้วมันทําไม?”

“ชายหญิงต่างกัน”

เสี่ยวหมี่โต้วร้องเฮอะออกมา “แต่ผมยังไม่โตเลยนะ! น้าเสียว เหยียนก็ไม่ได้ถือสาอะไร!”

“แต่ฉันถือ”

แด๊ดดี้กับหม่ามี้ของตัวเองก็อยู่ที่นี่กันทั้งคู่ เขาไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น แล้วพวกเขาจะดูเป็นพ่อแม่ยังไงอีก?

เซียวซูที่กำลังยืนมองภาพเหตุการณ์นี้อยู่ข้างๆ ค่อนแคะอยู่ ในใจเงียบๆ

อยากอยู่กับเสี่ยวหมี่โต้วก็อยู่ ไม่เห็นต้องหาข้ออ้างอะไร เรื่องชายหญิงต่างกันพูดออกมาเลย เสี่ยวหมี่โต้วก็แค่เด็กเล็ก อายุแค่สี่ห้าขวบเอง ไม่เห็นจะมีอะไรเลย เรื่องที่บอกว่าชายหญิง ต่างหันเอาที่ไหนมาพูดนัก?

แน่นอนว่าคำพูดเหล่านี้เซียวซูกล้าเพียงแอบแขวะอยู่ในใจ

เบาๆเท่านั้น ไม่กล้าพูดออกไปแน่

สุดท้ายเย่ โม่เซินก็อุ้มเสี่ยวหมี่โต้วกลับห้องไป

หานคู่จื่อกับเสี่ยวเหยียนไปจัดการเก็บกวาดข้าวของด้วยกัน ในตอนที่ผลักประตูห้องเข้าไปนั้น เธอก็เห็นว่าที่นอนและผ้าห่ม ในห้องได้จัดเตรียมเอาไว้เสร็จหมดแล้ว ที่น่าตกใจนั่นก็เพราะว่า ก่อนหน้านี้เย่ไม่เป็นได้บอกเธอเอาไว้แล้ว

ข้าวของทุกห้องได้จัดเตรียมเอาไว้เรียบร้อยหมดแล้ว เธอชอบ

ห้องไหนก็เลือกนอนห้องนั้นได้เลย

เสี่ยวเหยียนตามหลังเธอเข้ามา เมื่อไม่มีใครแล้วเธอก็เข้าไป คล้องแขนเธอทันที “เกิดอะไรขึ้น? เมื่อกี้นี้ที่น่าส่งบอกว่าเธอ เสี่ยงที่จะแท้งลูก ตอนที่เธออยู่ต่างประเทศเธอไม่ได้ดูแลตัวเอง ให้ดีใช่มั้ย? ถ้ารู้ก่อนว่าเธอต้องตกอยู่ในสภาพอย่างนี้ ให้ตาย ยังไงฉันก็จะมากับเธอด้วยให้ได้ จริงๆเลย!”
“พอแล้ว อย่ากังวลไปเลย ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ นี่เป็น เหตุสุดวิสัย”

เมื่อพูดถึงสาเหตุที่ทำให้ต้องเสี่ยงแท้งลูกนั้นขึ้นมา หานคู่จื่อ นึกถึงเรื่องในคืนนั้นขึ้นมาทันที ใบหูก็กลายเป็นสีชมพู

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ