เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่1242 หน้าบางขนาดนี้เลย



บทที่1242 หน้าบางขนาดนี้เลย

คิดไม่ถึงเลยว่าเวลาจะผ่านไปรวดเร็วขนาดนี้ ตอนแรกตอนที่เพิ่ง เริ่มทริปเที่ยวนี้ภายในใจของเธอยังรู้สึกกระวนกระวายอยู่มาก

ตอนนี้เวลากลับผ่านเลยมาครึ่งนึงแล้ว

เสี่ยวเหยียนทำได้เพียงแค่ตอบกลับคำว่า อืม กลับไป

หลังจากนั้นเสี่ยวเหยียนก็เงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่ผืนน้ำทะเล

ทะเลในตอนกลางคืนสวยมาก เพราะว่าพวกเธอนั้นอยู่ตรงนี้ ตลอด ดังนั้นก็เลยมองเห็นวิวที่พระจันทร์กำลังโผล่ขึ้นมาจากผืน

ตามระยะทางที่ห่างไกล เสี่ยวเหยียนมองเห็นพระจันทร์ดวง ใหญ่มากครึ่งดวงลอยขึ้นมา ดวงครึ่งหนึ่งราวกับว่าซ่อนตัวอยู่ ในน้ำ แต่ว่าอีกครึ่งหนึ่งที่ลอยขึ้นมาก็อยู่ตรงกึ่งกลางน้ำพอดี ดัง นั้นก็เลยเกิดเป็นพระจันทร์เต็มดวงขึ้น สวยเป็นพิเศษ

เธออดไม่ได้อีกครั้ง แล้วถ่ายภาพตรงหน้านี้เอาไว้ แล้วส่งมัน ให้หาน จื่อต่อ ผลลัพธ์กลับพบว่าหานมู่ชิงกลับไม่ได้ตอบกลับ ข้อความของเธอ ข้อความของอีกฝ่ายกลับแสดงออกว่ากำลัง พิมพ์อยู่ตลอด

อืม? เสี่ยวเหยียนรู้สึกประหลาดเล็กน้อย เท้าคางแล้วส่งรูป ของพระจันทร์ไป
ผลลัพธ์คือทางด้านของหานมู่จื่อกลับมีการแสดงว่ากำลังพิมพ์ อยู่อย่างต่อเนื่องอยู่สองสามครั้ง จากนั้นก็ไม่มีอะไรอีก เสี่ยวเหยี นคิดว่ามันแปลกมากๆ

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน? เมื่อก่อนที่ท่านจือกับตัวเองพิมพ์ ข้อความหากันเหมือนว่าจะไม่เคยเกิดอะไรแบบนี้มาก่อน

“แกเป็นอะไรเนี่ย?”

หาน จื่อส่งเครื่องหมายจุดจุดจุดมาอีกครั้ง ไม่กี่วินาทีหลัง จากนั้นเธอก็ส่งสติ๊กเกอร์น่ารักๆมาให้

“ไม่มีอะไร ก็แค่คิดเรื่องๆนึงออกแล้วอย่างจะบอกแก แต่ว่า เมื่อกี้ฉันคิดๆไปคิดๆมายังไงรอแกกลับมาก่อนแล้วค่อยบอกแก ดีกว่า ตอนนี้แกไปเที่ยวให้สนุกเถอะ”

“หา? เรื่องอะไรที่ต้องรอฉันกลับไปถึงจะบอกได้? บอกฉันตอน นี้เลยสิ”

เธอไม่พูดก็ไม่เท่าไหร่ แต่พอพูดออกมาเสี่ยวเหยียนก็โดน สะกิดใจให้อยากรู้ไปหมด ต้องเร่งให้หาน จื่อบอกเธอล่วงหน้า หานมู่จื่อเห็นทางฝั่งของเสี่ยวเหยียนนั้นถามไม่หยุด คิ้วเรียวก็ เลิกขึ้น

เธอกัดริมฝีปากล่าง คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้

เพราะว่าเย่ ไม่เซินพาเสียวโต้วหยา ไป แถมหานชิงก็ออกไป ข้างนอกอีก ดังนั้นหานคู่จื่อก็เลยคิดว่าจะพาเสี่ยวหมี่โต้วไปเดิน เล่นในบริษัท
ปรากฏว่า การเดินเล่นครั้งนี้เดินจนเกิดเรื่องเสียได้

ที่หน้าประตูบริษัททั้งตัวผู้หญิงคนหนึ่งเอาไว้ บอกว่าต้องการ จะพบทานซึ่ง บอกว่าตัวเองนั้นเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเขา แต่ว่า เธอแต่งตัวมอซอ ถ้าเกิดว่าตอนนี้ไม่ใช่ยุคของความสงบสุข หา หมู่ อนึกว่าเธอนั้นหนีมาจากสนามรบจริงๆแล้ว

แน่นอนว่าพนักงานต้อนรับของบริษัทตระกูลหานกับรูปภ. ไม่มี ทางปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้เข้าไป ยังไงเสียทั้งตัวของเธอนั้น สกปรกมอมแมม แถมยังไม่ได้ทำการนัดเอาไว้ล่วงหน้าอีก จะมี ทางปล่อยให้เธอไปเจอได้ยังไง

แต่ว่าเธอก็ไม่ยอมไป รออยู่ที่หน้าประตูเรื่อยๆตลอด ขอแค่ พนักงานต้อนรับกับรูปภ.ของบริษัทตระกูลหานเริ่มทำงาน เธอก็ มาขอร้องทันที

ตอนที่หาน จื่อพาเสี่ยวหมี่โต้วไป ก็ได้พบเข้ากับภาพตรง

หน้านี้พอดี

“ขอร้องคุณเถอะนะ ฉันรู้จักท่านประธานทานของพวกคุณ จริงๆ ตอนเด็กๆฉันเป็นเพื่อนเล่นของเขา เพียงแค่ตอนหลังขาด การติดต่อกันไปเท่านั้นเอง คุณช่วยฉันหน่อยนะ ขอแค่ฉันได้เจอ เขาครั้งเดียว เขาก็สามารถที่จะจำฉันได้ทันที ถึงตอนนั้นฉันจะ รู้สึกซาบซึ้งพวกคุณมากแน่ๆ

พนักงานต้อนรับคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น เป็นคนๆเดียวกับที่เคย สร้างปัญหาให้กับเสี่ยวเหยียนพอดี ดังนั้นสายตาที่เธอใช้มองผู้ หญิงคนนี้บอกได้ตรงๆเลยว่ารังเกียจมากที่สุด
“เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก คุณคงไม่ได้คิดอยากจะบอก ฉันใช่ไหมว่าคุณกับท่านประธานทานของพวกเราเคยหมั้นกัน แล้วหรอกใช่ไหม?”

ผู้หญิงคนนั้นโดนถามแบบนี้ ก็ชะงักไปเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ พยักหน้า

พนักงานต้อนรับหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างอดไม่ได้ หัวเราะ

จนน้ำตาแทบจะเล็ดออกมา

“โอ๊ย อีแม่เอ้ย….ฉันก็แค่ถามๆไปอย่างนั้น คุณยังกล้าพูด นะ? ถ้าเกิดว่าคุณเคยหมั้นกับท่านประธานหานของเราตอน เด็กๆ อย่างนั้นตอนเด็กๆฉันกับเขาก็เคยอาบน้ำอ่างเดียวกันแล้ว

หญิงคนนั้น ………ฉันพูดจริงๆนะ ถ้าคุณไม่เชื่อคำพูดของฉัน ก็ ให้เขาลองมาเจอหน้าฉันดู

“พริด ฉันแทบตายแล้ว แค่คุณพูดฉันก็ต้องเชื่อ? ฉันไม่เชื่อ ฉันก็ต้องตามท่านประธานหานมาเจอคุณ? ประธานทานของเรา วันๆหนึ่งต้องจัดการงานหลายอย่าง จะมีเวลามาเจอคนแปลก หน้าอย่างคุณยังไง?”

“ฉัน ฉันไม่ใช่คนแปลกหน้าจริงๆนะ” ผู้หญิงคนนั้นหน้าแดง ขึ้นมา กัดริมฝีปากล่างของตัวเองเอาไว้ ทำหน้าตาขายหน้า “ฉัน รู้จักกับเขาจริงๆ เพียงแค่…….

“โอเค จะถือว่าพวกคุณรู้จักกันก็ได้ แต่ว่าคุณผู้หญิงคนนี้ ทุกๆ วันมีผู้หญิงแบบคุณจำนวนไม่น้อยมาหาประธานหาน แถมทุกๆคนก็บอกว่าตัวเองกับท่านประธานทานของพวกเราสนิทกันพอ สมควร ถ้าเกิดว่าทุกๆคนมาแล้วประธานทานก็มาเจอครั้งหนึ่ง อย่างนั้นเขายังจะต้องเป็นประธานอีกไหม? มาเป็นพนักงาน ต้อนรับต้อนรับคอยต้อนรับผู้หญิงที่คิดจะบินขึ้นไปเกาะยอดไม้ เพื่อจะเป็นหงส์อย่างพวกคุณก็พอละมั้ง?”

หญิงสาวโดนคำพูดของเธอทำให้เป็นใบ้พูดอะไรไม่ออก ใบหน้าเห่อแดง แม้แต่คำเดียวก็พูดออก

“ฉันว่านะ หน้าตาคุณก็นับว่าพอใช้ได้ อยากจะเป็นหงส์บินขึ้น ไปเกาะยอดไม้ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทาง ฉันแนะนำสถานที่นั่งให้คุณ คุณไปแล้วไม่แน่ว่าอาจจะได้อยู่ใกล้ชายแก่ๆสักสองสามคน ไป เป็นเมียน้อยก็ถือว่าไม่เลวนะ

หญิงสาวโดนคำพูดเข้าไป สีหน้าก็กลายเป็นแข็งทื่อ ดวงตา ทั้งสองข้างมีน้ำตาคลอ ราวกับว่าโดนคนทำให้อับอายอย่างไร อย่างนั้น “คุณไม่ช่วยฉันก็ช่างมันเถอะ ทำไมต้องพูดคำพูดพวกนี้ ออกมาให้คนอื่นอับอายด้วย? ฉันบอกแล้วว่าฉันรู้จักหานซึ่งก็คือ รู้จักหานชิง ไม่ได้โกหกแม้แต่ครึ่งคำ!”

“อ้าว ไม่ใช่ว่าอยากจะเกาะคนรวยหรอกเหรอคะ? ฉันแค่ว่า คุณไม่กี่คำก็โมโหเสียแล้ว? หน้าบางขนาดนี้ ต่อไปคุณจะไปยั่ว ผู้ชายยังไงล่ะ?”

คำพูดของพนักงานต้อนรับรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ผู้หญิงคน นั้นโดนทำให้โมโหไม่น้อยแล้ว น้ำตาร่วงเผาะลงมา ดูแล้ว ท่าทางดูน่าสงสารมากๆ
“ฉันไม่ได้มายั่วผู้ชายคนอื่นจริงๆ ฉันแค่มาตามหาเขาจริงๆ

หาน จื่อที่ยืนอยู่ข้างๆได้มองเห็นสถานการณ์ตรงหน้า มอง สีหน้าของผู้หญิงคนนั้นเหมือนว่าจะโดนกระทำที่ใหญ่ แถม เสื้อผ้าที่เธอสวม ความจริงแล้วก็ค่อนข้าง………

คงไม่ใช่เพราะเพื่อที่จะมาตามหาหานซิงแล้วแต่งตัวแบบนี้ หรอก ใชไหม?

ในขณะที่กำลังคิดอยู่ ปกเสื้อของหาน จื่อก็โดนคนดึงแล้วก็ ตึง เธอก้มลงไปแล้วก็มองเห็นเสี่ยวหมี่โต้วที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ มองเห็นเสี่ยวหมี่โต้ว ภายในใจของหาน จื่อก็มีเสียงร้องออก มาว่า เวรล่ะ

บทสนทนาเมื่อกี้มันระคายหูขนาดไหน ไม่คิดเลยว่าเสี่ยวหมี่ โต้วจะมาได้ยิน ถึงตอนนั้นเด็กน้อยเรียนอะไรที่ไม่ดีๆไปจะทำยัง ไงดีล่ะ? ดังนั้นหานจื่อก็เลยติดสินใจย่อตัวลงทันที เธออ้าปาก พูดอย่างยิ้มแย้ม “เสี่ยวหมี่โต้ว บทสนทนาเมื่อกี้ของพี่สาวสอง คน หนูได้ยินหรือเปล่าจ๊ะ?”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้า

ยังไงล่ะ เธอเองยังได้ยินชัดแจ๋ว นับประสาอะไรกับเสี่ยวหมี่โต้ วล่ะ แถมวัดจากไอคิวของเขา ดูเหมือนว่าจะฟังเข้าใจอีกด้วย

คิดถึงจุดนี้ หานมู่จื่อก็ค่อยๆอธิบายอย่างใจเย็น

“หม่ามี้สามารถอธิบายกับลูกได้ แต่ว่าเสี่ยวหมี่โต้วไม่ต้องไป คิดมากนะ เข้าใจไหมครับ? พนักงานต้อนรับก็มีหน้าที่ของพนักงานต้อนรับ ถึงแม้ว่าเธอจะพูดจาหยาบคาย นี่เป็นปัญหา ของนิสัยของเธอ เข้าใจไหมครับ?

ที่จริงคำพูดนี้ หานคู่จื่อรู้ว่าต่อให้ตัวเองไม่พูด เสี่ยวหมี่โต้ว เองก็รู้ได้ เพียงแต่ว่าเป็นลูกของตัวเอง ดังนั้นเธอเลยคิดที่จะ อธิบายอย่างใจเย็นอีกรอบ

สุดท้าย เสี่ยวหมี่โต้วก็ยื่นแขนออกมากอดคอของหาน จื่อ เอาไว้แป๊บหนึ่ง แล้วพูดขึ้นมาอย่างหวานซึ้ง “หม่าวางใจเถอะ ครับ เสี่ยวหมี่โต้วเข้าใจครับ

“อย่างนั้นก็ดีแล้ว” หาน จ่อยิ้มบางๆ ลูบไปเบาๆบนหัวของ เสี่ยวหมี่โต้ว “ไป พวกเราไปดูกันดีกว่า”

“อือๆ”

หานคู่จื่อจับมือของเสี่ยวหมี่โต้วมาจับไว้

เมื่อก่อนข้างๆตัวของหานซึ่งไม่มีผู้หญิง แต่ว่ามีน้องสาวหนึ่ง คนเรื่องนี้ แถมเขายังเป็นซิสเตอร์คอน คนที่เป็นพี่ชายชอบน้อง สาวหรือรักน้องสาวมาก เรื่องนี้ หลายๆคนรู้

ดังนั้น ในตอนที่เธอจับมือของเสี่ยวหมี่โต้วแล้วปรากฏตัวขึ้น ทุกๆคนถึงได้รู้แล้วก็เข้ามาต้อนรับ


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ