บทที่ 291 ชีวิตน้อย ๆ

เรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันมาก หลังจากเสิ่น เฉียวจากไป ซูจิ๋วก็ช่วยพยุงหานเส่โยวกลับไปที่เตียง และอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ทำไมคุณถึงทะเลาะกัน”

หานเส่โยวสะอื้นหันหลังไม่ตอบเธอ

ซูจิ๋วดูออกว่านี่ไม่ใช่การทะเลาะกันธรรมดา ก่อน เสิ่นเฉียวจะจากไปมองไปที่หานเส่โยว สายตานั้นดู เหมือนท่าทางที่ต้องการตัดความสัมพันธ์อย่างยิ่ง

เธอลังเลเล็กน้อยว่าจะบอกหานชิงเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดีหรือไม่

หลังจากคิดเรื่องนี้ซูจิ๋วก็ยังตอบว่า “คุณหนูเส่โยว พักผ่อนเถอะค่ะ ฉันจะออกไปดูสักหน่อย”

ได้ยินแบบนั้น หานเส่โยวสะเทือนใจเขาก็ตวาด อย่างกะทันหัน “ไม่ได้รับอนุญาตให้ไป”

ซูจิ๋วค่อนข้างงง “คุณหนูเส่โยว”

หานเส่โยวลุกขึ้นนั่ง ท่าทางอ่อนแอเมื่อครู่นี้หาย จากไปหมดสิ้น เธอกัดฟันแล้วพูดว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ไม่ได้รับอนุญาตให้บอกพี่ชายของฉัน”

ซูจิ๋วเลิกคิ้วมองหานเส่โยที่แสดงอารมณ์แตกต่าง จากเดิมและกะพริบตา

เธอมองผิดหรือเปล่า หานเส่โยวที่ร้องไห้งอแงอยู่เมื่อหนึ่งจู่ๆ ก็เปลี่ยนท่าทีมาเป็นอันธพาลแบบนี้

“คุณหนูเส่โยว ฉันฟังผิดหรือเปล่า เรื่องที่คุณคุย กับฉัน”

“เลขาซอนี่เป็นความขัดแย้งระหว่างฉันกับเฉียว เฉียวโปรดอย่าบอกพี่ชายของฉัน ฉันกลัวเขาจะเป็น ห่วง”

“จริงเหรอคะ” ซูจิ๋วกลับรู้สึกว่าไม่ใช่ หานเส่โยว เปลี่ยนสีหน้าเร็วเกินไป “จริงๆ นะเลขาซูฉันขอร้องล่ะ” จากนั้นหานเส่โย

วก็เดินเข้ามากอดแขนที่แกว่งไปมาของซูจิ๋ว เธอมองมา ด้วยดวงตาที่ไร้เดียงสาไม่มีพิษมีภัย “ฉันจะจัดมันเอง วันนี้เฉียวเฉียวอารมณ์ไม่ดี เมื่อฉันออกจากโรงพยาบาล ฉันจะขอร้องให้เธอคืนดี เลขาซูอย่าบอกพี่ชายของฉัน ได้ไหม”

เมื่อมองท่าทางแบบนี้ของเธอ จู่ๆ ซูจิ๋วก็รู้สึกว่า เธออาจจะมองผิดไป ถึงแม้ว่าเธอจะมองถูกก็ตาม บางที ที่หานเส่โยวแสดงออกมาก็เหมือนอารมณ์โกรธของเด็ก ซูจิ๋วจึงตอบว่า “ฉันทราบแล้วค่ะ คุณหนูเส่โยวไม่ต้อง กังวล”

หานเส่โยวได้ยินดังนั้น แล้วก็ยิ้มออกมา “ขอบคุณค่ะ เลขาซู”

หลังจากออกจากโรงพยาบาลเสิ่นเฉียวขึ้นรถด้วย ใบหน้าซีดเผือดไปหมด เพราะเธอร้องไห้เบ้าตาของเธอ ยังคงเป็นสีแดงก่ำ จูหยุนคอยเช็ดน้ำตาจากมุมตาให้ด้วยกระดาษทิชชู

ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวฝืนยกมือขึ้นเพื่อหยุดการ เคลื่อนไหวของเธอจูหยุนตะลึง “คุณนายน้อย”

เส้นเฉียวหยิบทิชชูจากมือของเธอ เช็ดน้ำตาออก จากมุมตาเบาๆ “ฉันสบายดี วันนี้กลับไปก่อนเถอะ ทีหลัง ไม่ต้องมาแล้ว”

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็เห็นได้จากสีหน้า และน้ำเสียง ของเส้นเฉียวนี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ความ สัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคงจะแตกหักแล้ว แต่ก็ไม่มีใครรู้ เหตุผลที่แท้จริง

จูหยุนมีคำถามเป็นร้อยคำถามในใจ แต่เมื่อมอง ไปที่ท่าทางเศร้าของเสิ่นเฉียวตอนนี้ เธอกลับไม่ สามารถถามออกมาได้แม้แต่คำถามเดียว

เสิ่นเฉียวไม่ได้หลั่งน้ำตาอีกต่อไปและมองผ่าน กระจกมองหลังเพื่อดูประตูโรงพยาบาลที่ค่อยๆ ห่าง ออกไป

เธอเสิ่นเฉียวตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธอได้สูญเสีย ความสัมพันธ์พี่น้องที่แสนดีของเธอไปแล้ว จากนี้ไป… เธอจะไม่มีเพื่อนอย่างหานเส่โยวอีกต่อไป

*

เรื่องที่เกิดในวันนี้ จูหยุนคิดว่าอารมณ์ที่ดิ่งลง ของเสิ่นเฉียวจะคงอยู่ไปอีกนานและถึงขั้นส่งผลกระทบ ต่อเย่โม่เซิน แต่คาดไม่ถึงว่าหลังจากกลับมาที่วิลล่าไห่ เจียงเส้นเฉียวจะปรับสภาพจิตใจของตัวเอง เมื่อจูหยุนพูดกับเธอ น้ำเสียงของเธอสงบนิ่งราวกับว่าไม่มีอะไรเกิด ขึ้น

จากนั้นในช่วงบ่ายเสิ่นเฉียวพูดออกไปจูหยุนและ ลุงจินต้องการติดตามเธอต่อไป แต่เธอปฏิเสธตรงๆ

“พวกเธอไม่ต้องตามฉันแล้วล่ะ วันนี้ฉันอยากไป คุยเรื่องอดีตกับเพื่อนของฉัน ฉันอยากไปคนเดียว”

เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นในโรงพยาบาลจูหยุนและลุงจิ นมองหน้ากันและไม่วางใจ “คุณนายน้อย ถ้าจะไม่ให้ลุง จินไปส่ง แต่ให้ฉันไปกับคุณเถอะค่ะ ขอแค่คุณนายน้อย เต็มใจ ฉันไปไหนกับคุณนายน้อยก็ได้ทั้งนั้น”

ไม่จำเป็นจริงๆ” เสิ่นเฉียวส่ายหัวเบาๆ “พวกเธอ ไม่ต้องห่วง ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ใช่เด็กเล็กๆ ฉันไม่เป็น

ไรจริงๆ”

“แต่…”

“ยังไงก็ตามจูหยุน ลุงจิน สองวันที่ผ่านมามีเรื่อง มากมายเกิดขึ้น แต่เรื่องเหล่านี้… ได้โปรดเก็บเป็น ความลับ ฉันไม่ต้องการให้เย่โม่เซินรู้”

จูหยุนกัดริมฝีปากล่างของเธอแล้วพูดว่า

“คุณนายน้อยคุณสบายใจได้ ในเมื่อฉันสัญญากับคุณว่า จะรักษาความลับ เพียงแต่ฉันและลุงจินเป็นห่วงคุณ..ถ้า อย่างไรให้ลุงจินไปส่งเถอะ ส่งคุณนายน้อยถึงที่แล้ว ลุง จินค่อยกลับมา”

จูหยุนเป็นห่วงเธอมากพยายามเกลี้ยกล่อมเสิ่น เฉียว เส้นเฉียนสัมผัสกับความรู้สึกของเธอด้วยและในที่สุดก็ต้องตกปากรับคำ ให้ลุงจินไปส่งที่เสี่ยวเหยียน หลังจากเสี่ยวเหยียนมารับเธอด้วยตัวเองลุงจินก็จากไป

“ทำไมจู่ๆ ถึงมาได้ล่ะไม่คุ้นเคยกับการอาศัยอยู่ ในวิลล่าไห่เจียงเหรอ”

เมื่อพูดแบบนี้เสี่ยวเหยียนก็บอกเธอด้วยน้ำเสียง ติดตลก ใบหน้าของเสิ่นเฉียวกลับไม่น่าดู ไม่มีร่องรอย

ของความสุข เสี่ยวเหยียนพูดกับเธอเนิ่นนานถึงรู้ว่ามี

บางอย่างผิดปกติ เธอจึงถามเธอว่า “เธอเป็นอะไร”

เส้นเฉียวกดริมฝีปากสีแดงของเธอและมองไปที่ เธออย่างตะลึง “ฉันขออยู่กับเธอที่นี่สองสามวันได้ไหม”

เสี่ยวเหยียน “..เข้าใจอะไรผิดกันเหรอ ทะเลาะ กันอีกแล้วเหรอ”

“ฉันมีเรื่องบางอย่างอยากจะบอกเธอ ฉันไม่แน่ใจ ฉันไม่รู้ … จะทำยังไงดี”

เสี่ยวเหยียนสังเกตเห็นเศร้าโศกในดวงตาและ สีหน้าของเธอจึงพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นเธอก็เอากุญแจ และขึ้นไปรอฉันข้างบน ฉันจะไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ นี้ซื้อของ ใกล้จะมืดแล้วเย็นนี้มากินข้าวด้วยกันเถอะ”

“เยี่ยม”

เส้นเฉียวหยิบกุญแจในมือของเธอและเหลือบ มองเธออย่างซาบซึ้ง “เสี่ยวเหยียน ขอบคุณมาก”

แม้ว่าทั้งสองจะรู้จักกันไม่นาน แต่เสี่ยวเหยียนก็ดี กับเธอจริงๆ .
และตอนนี้เมื่อเธอคิดย้อนกลับไปเธอก็ตระหนัก ว่าวิธีการของเสี่ยวเหยียนแตกต่างจากหานเส่โยวอย่าง สิ้นเชิง

เมื่อเยโม่เซินปรากฏตัวข้างๆ เธอ หานเส่โยวจะ เข้าไปใกล้กับเย่โม่เซิน แต่เสี่ยวเหยียนกลับตรงข้าม เธอพยายามอยู่ให้ไกลเขาที่สุด ก็คือรักษาระยะห่าง ตลอด และมักจะพูดในสิ่งดีๆ ของเธอต่อหน้าเยโม่เซิน และไม่บังคับให้เธออยู่กับเย่หลิ่นหาน

ความแตกระหว่างของทั้งสองคนนี้ ช่างต่างกัน

จริง

“ขอบคุณอะไรกัน เธอก็ทำตัวดีสักหน่อย ฉันคง ต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงฉันเดาว่าหน้าตาเธอ แบบนี้คงไปกับฉันไม่ได้หรอกฉันจะไปเองเธอขึ้นไปรอ อย่างว่าง่ายชั้นบนแล้วกัน”

หลังจากเสี่ยวเหยียนออกไปเส้นเฉียนก็หยิบ กุญแจขึ้นไปชั้นบนคนเดียวหลังจากเปิดประตูเธอก็ เข้าไป

อพาร์ทเม้นท์ของเสี่ยวเหยียนไม่ใหญ่ แต่ให้ ความรู้สึกอบอุ่น

ที่นี่ทำให้เธอรู้สึกถึงความเป็นตัวของตัวเองจริงๆ

เธอวางกระเป๋าในมือลงแล้วนั่งลงบนโซฟาใน ที่สุดก็หลับตาลงด้วยอย่างวางใจ

หลังจากนั้นเธอก็หลับไปขณะนั่งอยู่บนโซฟา เมื่อเสี่ยวเหยียนเดินเข้ามาเธอก็ได้ยินเสียงห้องเงียบๆและเธอก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อเก็บกระเป๋าพร้อมกับ พบว่าเสิ่นเฉียนนอนอยู่ที่โซฟา

เสี่ยวเหยียนต้องหันหลังกลับเข้าครัวไปวาง กระเป๋าแล้วเตรียมทำอาหาร

เสิ่นเฉียวหิวจึงรู้สึกตัวตื่นตอนเที่ยงเธออารมณ์ ไม่ค่อยดีจึงไม่ได้กินอะไรมากนัก แต่หลังจากนั้นเธอก็ ไม่ได้อยู่คนเดียวและเธอก็ตั้งท้อง มีชีวิตน้อยๆ อยู่ใน

ท้องของเธอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ