เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 729 คุณอยากจะบอกว่า เขาไม่ใช่เย่ไม่เป็นใช่ไหม



บทที่ 729 คุณอยากจะบอกว่า เขาไม่ใช่เย่ไม่เป็นใช่ไหม

เสี่ยวเหยียนก็ต้องเดินตามต้อยๆ

ในห้องผู้ป่วยเงียบสงบมาก บนเตียงมีผู้ชายคนหนึ่ง ที่ถูกพัน ผ้าไว้ทั้งตัวกำลังนอนอยู่ แม้แต่ใบหน้ายังไม่ละเว้น ทั้งตัวถูกปิด ด้วยผ้าก๊อซ เหลือเพียงตาสองข้างเท่านั้น

สภาพนี้ ทำให้คนไม่สามารถจดจําได้แล้ว ว่าเขาเป็นใคร

หานซึ่งยืนอยู่หน้าเตียง จ้องมองอยู่สักพัก หันกลับไปอย่างจน ใจ มองเสี่ยวเหยียนที่อยู่ข้างหลัง แล้วพูดอย่างเย็นชา เธอไป เรียกคนเข้าไปให้ฉันหน่อย

“มีอะไรเหรอ?”

เสี่ยวเหยียนรู้สึกผิดปกติ “หมอบอกว่า คนเข้ามารบกวนมาก เกินไปไม่ได้ ไม่ใช่หรือ?”

หานซิงเม้มริมฝีปาก อารมณ์ไม่พอใจอย่างมาก

“ฉันมาที่นี่เพื่อยืนยันตัวตน พันไว้ขนาดนี้ จะดูยังไง?” เขาชี้ไป บ๊ะจ่างสีขาวบนเตียงผู้ป่วย พูดอย่างเย็นชา

เสี่ยวเหยียนกะพริบตาถี่ๆ “ก็บอกแล้วว่า ทั้งร่างกายเต็มไป ด้วยบาดเจ็บไม่ใช่หรือ? ต่อให้ถูกห่อไว้เหมือนบ๊ะจ่าง ก็เป็น เรื่องปกติ”
หาเชิงจ้องเขม็งเธอ “ตอนนี้คุณกำลังคัดค้านฉันอยู่หรือ?” เสี่ยวเหยียน ..……ไม่ใช่ ฉันจะกล้าได้ยังไง? ฉันเรียกคนเข้ามา เดี๋ยวนี้เลย”

แล้วเสี่ยวเหยียนก็ได้ออกไปเรียกคน

หลังจากไอ้หัวเกรียน ได้ยินคําอธิบายของเธอ ก็เกาหัวด้วย ความสีหน้าเจ็บปวด สักพักก็พูดว่า “หรือว่าฉันไปเชิญหมอเข้า มา แกะผ้าก๊อซบนตัวเขาออกทั้งหมดเลย?”

ได้ยินเข้า เสี่ยวเหยียนอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง

“คุณบ้าไปแล้วเหรอ? หมอพันให้เขาแบบนี้ด้วยความยาก ลำบาก คุณไปหาหมอให้แกะเอาผ้าก๊อซของเขาออก ไม่ใช่คุณ บ้าไปแล้ว ก็คือหมอบ้าไปแล้ว ไม่งั้นหมอจะยอมทำตามคำขอที่ ไร้เหตุผลของคุณได้อย่างไร?”

หาน ง งคิดว่าข้อเสนอของไอ้หัวเกรียนไม่เลว ………..

คือเขาบ้าไปแล้วหรือ?

หรือว่าเป็นเพราะอีกฝ่ายเป็นผู้ชายเหมือนกับตัวเอง ดังนั้นเขา จึงไม่ได้ความรู้สึกสงสารทะนุถนอมแบบนั้นเลย รู้สึกว่าแกะผ้า ก็อยออก ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

“แต่ถ้าไม่แกะผ้าก๊อซออก ก็ไม่สามารถยืนยันตัวตนได้ แต่
ไอ้หัวเกรียนลังเลเล็กน้อย

“แต่อะไร?” หานซิงกวาดมองไปทางเขา

ไอ้หัวเกรียนลังเลอยู่สักพัก ถึงได้พูดว่า “ต่อให้แกะผ้าก๊อซอ อกหมด บาดแผลบนร่างกายและใบหน้าของเขา ก็เลือดเนื้อติด กัน และจนไม่เหลือชิ้นดีแล้ว คาดว่าพวกคุณอาจจะจำไม่ได้ บางที ในใจอาจจะรับไม่ไหวด้วยซ้ำ

“……” เสี่ยวเหยียน

หานชิงขมวดคิ้วแน่นมากขึ้น

ดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บจะสาหัสมากจริงๆ ถ้าเป็นเช่นนี้ ก็ ไม่อาจแกะผ้าก๊อซออกได้ตามอำเภอใจ มิฉะนั้น ถึงเวลานั้น ทำให้บาดแผลรุนแรงขึ้น เสียชีวิตไป แล้วจะทำยังไงดี?

แล้วจะให้เขาเอาอะไรไปอธิบายให้กับน้องสาวตัวเอง

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หานซึ่งจึงต้องพูดขึ้นมาใหม่ “หมอได้บอก ไหม ว่าจะเอาผ้าก๊อซออกได้เมื่อไหร่?

เตาว่าคงต้องใช้เวลาพักฟื้นหลายวัน

“ได้ ฉันรู้แล้ว นายออกไปก่อน

ไอ้หัวเกรียนพยักหน้า จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป

หลังจากที่เขาออกไป หานซึ่งจ้องมองไปที่หน้าของเสียวเห ยียน “เรื่องยังไม่แน่นอน เดี๋ยวกลับไป อย่าพูดจาเหลวไหลต่อ หน้ามู่จื่อ
เสี่ยวเหยียนรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “คุณวางใจเถอะ ต่อ ให้คุณไม่กำชับ ฉันก็รู้ว่า อะไรควรพูดอะไรไม่ควรพูด คุณชาย เบาดเจ็บขนาดนี้ อย่าให้อรู้เลยเรียกว่า ว่าเราหาเจอเขา แล้ว”

“ในเมื่อคุณรู้ นั้นก็ไม่จำเป็นรบกวนให้ฉันต้องเตือนคุณ

เสี่ยวเหยียนเบาะปากอย่างไม่พอใจ “ฉันไม่ใช่คนโง่สัก หน่อย เรื่องเหล่านี้ ฉันจะไม่เข้าใจได้อย่างไร

“คุณพูดอะไร?”

เพราะเสียงของเธอ ในเมื่อกี้เล็กมาก หานซึ่งจึงได้ยินไม่ชัด เสี่ยวเหยียนสายหัว “ไม่มีอะไร

หลังจากพูดจบ ก็ก้มหน้าลงอย่างหดหู

ดูเหมือนว่าหลังจากที่โดนหานชิงปฏิเสธ เธออยู่ต่อหน้าเขา ก็ ยิ่งขี้ขลาดลงเรื่อยๆ

และท่าทีที่เขามีต่อตัวเอง ก็เย็นชาเรื่อยๆ

เสียใจยิ่งนัก รู้สึกว่าความพยายามในช่วงนี้ ไม่มีประโยชน์ อะไรเลย ระยะห่างระหว่างเขากับเธอ ไม่ได้ใกล้ชิดขึ้นมาเลยสัก

กลับดูเหมือนว่าจะไกลขึ้นเรื่อยๆ

ในขณะที่ครุ่นคิดอยู่ เสี่ยวเหยียนก็เงยหน้าขึ้นมองคนที่นอน อยู่บนเตียงผู้ป่วย
ได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้นเลยเหรอ? เธอมองพิจารณา จากปลายเท้าขึ้นไปจนถึงหัว แล้วก็พบว่า ต่อให้อีกฝ่ายถูกผ้าก๊อ ซนใต้ ก็ยังคงคุ้นเคยยิ่งนัก

เสี่ยวเหยียนตกตะลึง จ้องมองคนคนนั้น ด้วยความเหลือเชื่อ ทำไมรู้สึกว่าไม่เหมือนกับคุณชายเย่เลยสักนิด

ปกติแล้วเวลาที่เห็นคุณชายเย่ เสี่ยวเหยียนก็เหมือนหนูที่เห็น แมว ไม่โทษว่าเธอขี้ขลาดเกินไป เป็นเพราะพลังอำนาจของคุณ ชายเย่แข็งแกร่งและเยือกเย็นมากจริงๆ

แต่ตอนนี้ คนที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ไม่ได้ให้ความรู้สึกเช่นนี้ แก่เสี่ยวเหยียนเลย หรือว่าอาจเป็นเพราะผ้ากอซตันได้ ผ้าก๊อซ ได้ห่อหุ้มพลังอำนาจในตัวของเขาไว้

จางเสี่ยวเหยียนยังกำลังอยู่ในความคิด ก็ได้ยินเสียงที่เย็นชา

“ไปกันเถอะ”

“หา?” เสี่ยวเหยียนหันกลับ พบว่าหานชิงได้เดินไปถึงหน้า ประตูห้องผู้ป่วยแล้ว เธอชะงักไปชั่วขณะ “จะไปตอนนี้เลยหรือ?

“ไม่งั้น คุณยังอยากอยู่ที่นี่เหรอ?”

เสี่ยวเหยียนส่ายหัวอัตโนมัติ เธออยู่ต่อเพื่ออะไร? ตอนนี้คน บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ ถูกพันไว้สภาพนี้ ต่อให้เธออยู่ที่นี่ ก็ไม่ สามารถทําอะไรได้

ตอนที่เดินไปถึงประตูห้องผู้ป่วย เสี่ยวเหยียนอดไม่ได้ที่จะหัน กลับไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยอีกครั้ง ยื่นมือเท้าคางตัวเองไว้

น่าแปลกจังเลย ทำไมรู้สึกว่า คนคนนี้ ให้ความรู้สึกที่คุ้นเคย กับเธอ ไม่ใช่ความรู้สึกแบบคุณชายเย่เลยสักนิด……..

คุ้นเคยมากเกินไป “ใจลอยอะไร? ไปแล้ว”

เสียงเร่งเร้าของทานซิง ดังมาจากไม่ไกล เสี่ยวเหยียนตั้งสติ กลับมา รีบเดินตามหานซึ่งอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เดินตามหลัง เขาต่อไป เหมือนกับหางเล็กๆ

ทั้งสองเดินแบบนี้อยู่สักพัก แล้วเสี่ยวเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะ ถามขึ้น “คือว่า ฉันมีคำถามหนึ่ง อยากจะถามคุณ

หานชิงที่เป็นอยู่ข้างหน้าพูดโดยตรง “คำถามอะไร?”

เสี่ยวเหยียนนึกถึงร่างที่ตัวเองคิดในเมื่อกี้ ยังคงรู้สึกแปลก ประหลาด ดังนั้นจึงบอกความคิดของตัวเองให้กับหาง หาน ซึ่งได้ยินเข้า อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “อืม?”

“คือว่า ฉันไม่ได้มีความหมายอย่างอื่น ฉันแค่พูดในสิ่งที่ฉัน รู้สึกเท่านั้น เพราะยังไงแล้ว คนคนนี้ถูกพันด้วยผ้าก๊อซทั้งร่าง ไม่ได้ ดังนั้น….. ”

เสียงฝีเท้าของหานชิงหยุดกะทันหัน เพราะเสี่ยวเหยียนกำลัง อีกครั้ง พร้อมกับเสียงดังตูม

ใช้ความคิด จึงไม่ได้เห็นเขาหยุดลง ก็เลยกระแทกหลังของเขา
จมูกและหน้าผากถูกกระแทกจนเจ็บปวดยิ่งนัก เสี่ยวเหยีย นกุมจมูกของตัวเองไว้ เงยหน้าขึ้นมองคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างจน

ปัญญา

“ทําไมคุณหยุดอีกแล้ว?”

เดินดีๆไม่ได้หรือไง? ดันต้องหยุดกะทันหัน ทำให้เธอชนเข้า อีกครั้ง

หานชิงหันกลับมา แววตาที่ลึกล้า จ้องมองใบหน้าของเธอ “คุณจะต้องเดินอยู่ข้างหลังเหรอ?”

เสี่ยวเหยียน “ห้า?”

“ไปเดินด้านหน้า” เสียงของเขาไม่ได้โกรธ แต่มีอำนาจบาง อย่าง ทําให้เสี่ยวเหยียนเชื่อฟัง โดยดีอย่างรวดเร็ว เดินไปข้าง หน้าเขาตามคําสั่ง

ทั้งสองยังคงเดินหน้าต่อไป แต่คราวนี้เป็นเสี่ยวเหยียนที่เดิน อยู่ข้างหน้า หานซิงตามรอยเท้าของเธอได้อย่างรวดเร็ว อยู่ใน ระดับเดียวกับเธอ “สิ่งที่คุณพูดในเมื่อกี้ หมายความว่ายังไง?

เสี่ยวเหยียน ..…………..

เธอคิดว่าเขาไม่สนใจเรื่องนี้เลย

“ฉันก็ไม่ได้มีความหมายอย่างอื่น ฉันแค่รู้สึกสงสัยเท่านั้น

“คุณอยากจะบอกว่า คนคนนั้น ไม่ใช่เย่ ไม่เซ็นใช่ไหม?” ดวงตาของเสี่ยวเหยียนเบิกกว้างเท้าหยุดลง ส่ายหัวอย่างแรง

“ฉัน ฉันไม่ได้พูดแบบนี้”

เธอไม่กล้าพูดไปเรื่อย เพียงแค่สงสัยเท่านั้น


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ