เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่1245 คือยอมให้เธอได้รับความเสียใจไม่ได้



บทที่1245 คือยอมให้เธอได้รับความเสียใจไม่ได้

จากการเปรียบเทียบของเขามือของเด็กสาว สามารถบอกได้เลย ว่าเย็น ส่วนเสี่ยวเหยียนก็ค้นพบอย่างประหลาดว่าฝ่ามือของเขา นั้นร้อนมาก

ไม่ได้ร้อนแบบธรรมดาทั่วไป แต่ร้อนเหมือนกับไฟ

แล้วมามองหน้าผากขอทานซึ่งมีเหงื่อออกมา เสี่ยวเหยียนใน ตอนนี้ยิ่งคิดว่าเขานั้นน่าจะเป็นไข้แล้ว คิดๆไปถึงท่าทางแปลกๆ ของเขาตอนอยู่ชั้นล่าง หัวใจของเสี่ยวเหยียนก็ปวดหนึบแทบทน ไม่ไหว

“คุณไม่สบายทำไมไม่รีบบอกฉันล่ะ? ยังจะทนอยู่อีก คุณเป็น คนโง่ใช่ไหมคะ? ถ้าเกิดว่าคุณรีบบอกว่าคุณไม่สบาย พวกเราก็ รีบกลับมาแล้ว”

เสี่ยวเหยียนลากหานชิงไปด้วยแล้วก็พูดไปด้วย

ตอนแรกทานชิงยังคิดอยากจะไปตากลมเย็นๆ คิดไม่ถึงว่าแค่ ครึ่งทางก็โดนเด็กสาวจับได้เสียแล้ว นึกว่าเขานั้นไม่สบาย อยากจะลากเขาไปพักผ่อน

เขานั้นหมดหนทาง แถมยังไม่รู้ว่าจะอธิบายกับเด็กสาวยังไง เลยทําได้เพียงยิ้มปืนออกมา

“ฉันเป็นผู้ชาย สามารถจัดการได้ด้วยตัวเอง ไม่ใช่ว่าคุณ เหนื่อยเหรอ? กลับไปอาบน้ำที่ห้องก่อน ผมจะลงไปดูชั้นล่างว่ามีแผ่นแปะลดไข้หรือเปล่า หม?”

ฟังจบ ฝีเท้าของเสี่ยวเหยียนก็หยุดลง หันหน้าไปจ้องเขา

สองวินาทีหลังจากนั้น เธอก็ส่ายหน้า “ไม่ได้ คุณกลับไปที่ห้อง ก่อน ที่ข้างล่างฉันลงไปดูแทนคุณเอง!”

ห้องพักในโรงแรมห่างจากพวกเขาไม่มากแล้ว เสี่ยวเหยียน ใช้เวลาแป๊บเดียวก็ลากเขาไปถึงหน้าห้อง จากนั้นก็ขอการ์ดห้อง จากหานชิง

“คุณรีบเปิดประตูเข้าไปได้แล้ว คุณไปพักผ่อน ฉันลงไปถาม

ให้คุณข้างล่าง”

หานชิง “……”

แม่เด็กโง่คนนี้

“เร็วสิคะ!”

ภายใต้การเร่งของเสี่ยวเหยียนหานซิงเลยทำได้แค่เพียงรูด การ์ดแล้วเข้าห้อง เสี่ยวเหยียนผลักเขาเข้าไปด้านใน แต่ตัวเอง อยู่ด้านนอก “คุณรอฉันอยู่ในห้องนะคะ ดื่มน้ำร้อนไปก่อน ฉันจะ ลงไปดูให้ว่าข้างล่างมียาหรือเปล่า คุณห้ามแอบหนี รอฉันกลับ มานะ!”

พูดจบ ก็ไม่ได้สนใจว่าหานชิงรับปากหรือไม่รับปาก ตัวเอง หมุนตัวแล้วก็หายไปแล้ว

หานชิงยืนอยู่ที่เดิม จ้องมองการ์ดห้องที่อยู่ในมือ แล้วค่อยมองเงาของเด็กสาวที่วิ่งจนหายลับไป ถอนหายใจออกมาแล้วก็ ปิดประตูห้อง เสียบการ์ดเข้าไปเพื่อเปิดการทำงานของไฟฟ้า อย่างยอมรับชะตาชีวิต

ในสถานการณ์แบบนี้ เขานั้นจะบอกเด็กสาวว่ายังไง? ถึงจะไม่ ทำให้เธอคิดว่าตัวเองนั้นเป็นไข้ หลังจากบอกแล้ว เธอจะกลัว ตัวเองหรือเปล่า คิดว่าตัวเอง ในตอนนี้นั้นน่ากลัวมาก

ไม่ว่าจะยังไง หานซิงคิดว่าตัวเองควรจะอาบน้ำเย็นๆก่อน กว่า

เขาไม่ได้ไปต้มน้ำ แต่กลับเดินเข้าไปอาบน้ำเย็นในห้องน้ำ

เลย

น้ำเย็นรดลงมาบนตัว ล้างความร้อนออกไปประมาณหนึ่ง แต่ ว่าไม่ได้กำจัดปัญหาออกไปอย่างสิ้นซาก แป๊บเดียวความร้อนก็ กลับมาอีก

ถ้าเกิดว่าอยากจะทำให้มันช้าลงล่ะก็ ทำได้แค่แช่น้ำเย็นไปทั้ง คืนแล้ว

ความจริงหานชิงไม่ได้ใส่ใจอะไร ยังไงซะสุขภาพของเขาก็ดี มาตลอด ต่อให้ต้องนอนแช่น้ำเย็นๆสักคืนเขาเองก็ไม่มีปัญหา อะไร แต่ว่าเขากับเสี่ยวเหยียนพักอยู่ในห้องเดียวกัน ถ้าเกิดว่า ปล่อยให้เธอรู้ว่าตัวเองนอนแช่น้ำเย็นทั้งคืน แม่เด็กน้อยของเขา คงจะเป็นห่วงจนแทบบ้า

เวลาผ่านทีละนาทีทีละวินาที หานซิงกลับคิดว่าผ่านไปนาน มากแล้ว เด็กสาวยังไม่กลับมา เขาไม่ค่อยสบายใจ ปิดก๊อกน้ำจากนั้นก็ออกมาจากห้องอาบน้ำ

ผลปรากฏภายนอกห้องอาบน้ำเงียบเชียบ ไม่มีแม้แต่เงาของ ใครสักคน

ติ้ง

เสียงกริ่งดังขึ้น ดวงตาของหานชิงขยับ ใช้ความคิดอีกเดี่ยว ตอนเจอกับแม่เด็กน้อยจะอธิบายกับเธอยังไงดี ก้าวเดินด้วย เท้าหนักๆไปด้านหน้า

ประเพิ่งจะเปิดออก เงา ของร่างงามเงาหนึ่งก็พุ่งเข้ามาใน อ้อมกอดของหานชิง กอดเข้าที่เอวเพรียวของเขาแน่น ร่างทั้ง ร่างเกยอยู่บนตัวเขาเหมือนกับน้ำ

หานซิงงุนงงไปชั่วครู่ หลังจากที่ได้กลิ่นหอมที่ไม่คุ้นเคยก็ผลัก

คนเขาให้ออกไป หลังจากนั้นสายตาก็จ้องอยู่ที่คนที่มาใหม่ เป็น

หลินชินเอ๋อ

เธอสวมเดรสผ้าไหมสายเดี่ยวตัวยาวสีดำ ด้านนอกพาดผ้าตา ข่ายที่ดูปกปิดแต่ก็ดูเปิดเผย ผมยาวคลุมปรกลงมา มองหานซึ่ง ด้วยแววตาสับสน

“คุณชายหาน ให้ฉันช่วยคุณเถอะนะคะ”

ฟังจบ ดวงตาน้ำหมึกดำมืดของหานซิงเข้มขึ้นมาอีกประมาณ หนึ่ง ริมฝีปากของเขาเรียบนิ่ง จับจ้องที่ฝ่ายตรงข้ามตาไม่ กะพริบ
“เป็นคุณ”

หลินชิ้นเอ่อยิ้มอ่อนโยนออกมา พูดขึ้นเสียงเบา “เป็นฉันเอง ค่ะ ฉันก็เพียงแค่บอกกับคุณพนักงานว่า ฉันอยากจะชวนคืนดื่ม เหล้าสักแก้ว เขาก็ไปจัดการให้แทนฉันอย่างง่ายๆ คิดไม่ถึงเลย ว่าคุณชายหานจะไม่ได้มีการป้องกันอะไรเลย หรือบางทีจะพูดว่า คุณชายไม่ได้ไม่มีการป้องกัน แต่……………งใจใช่ไหมล่ะคะ? เสี่ยวเหยียนแม่เด็กน้อยคนนั้นเด็กเกินไป ยังไงก็ไม่ได้ดีเท่านั้น ถ้าเกิดว่าคุณยินยอมล่ะก็ ฉันสามารถ…….

“ออกไป!”

คำพูดของเธอยังไม่ทันจะพูดจบ หานซิงกลับด่าออกมาอย่าง โมโหหนึ่งประโยค

ภายในชั่วครู่บรรยากาศเย็นและกดดันก็ลอยมาล้อมรอบเอา ไว้ หลินชิ้นเอ๋อสีหน้าเปลี่ยนเป็นเล็กน้อย แต่กลับยังขยับมาด้าน หน้าแล้วยังพูดต่อ “ทำไมคุณจะต้องไล่ให้ฉันไปด้วย แม่เด็ก เสี่ยวเหยียนนั่นหนีหายไปแล้ว ในห้องก็มีแค่คุณอยู่คนเดียว แต่ ต่อให้ฉันเข้าไปแม่เด็กคนนั้นก็ไม่รู้อยู่ดี แถมสรรพคุณของยานั้น น่ะ ฉันรู้ดี ฉันใส่ลงไปเยอะ เพราะฉะนั้นคืนนี้ ต่อให้สติของคุณจะ แข็งแกร่ง คุณก็ไม่มีทางหนีพ้น

หานชิงหัวเราะเสียงเย็น ใบหน้าที่ไม่เคยได้เห็นอารมณ์ในเมื่อ ก่อน ตอนนี้แสดงออกมาแล้ว ในตาของเขามีแววดุร้ายอันตราย “ก่อนที่จะทําเรื่องแบบนี้ เคยคิดหรือยังว่าจะจบยังไง?”

บนตัวของเขามีบรรยากาศน่ากลัว ทำให้หลินชิ้นเอ๋อตกใจกลัว เธอหดตัวลง โดยไม่รู้ตัว แต่ว่าแป๊บเดียวก็ตั้งตัวกลับมาได้ โถมตัวไปหาเขาทางด้านหน้าโดยไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้น

“คุณชายหาน ฉันไม่ต้องการร้องขออะไรทั้งนั้น ขอแค่คืนนี้ พัน จากคืนนี้ไป ฉันจะต้องจากไปแน่ๆ ฉันเองก็ไม่มีทางบอกเสียวเห ยียนเรื่องนี้ ต่อไปคุณกับเสี่ยวเหยียนก็ยังเป็นคู่กันต่อไปเหมือน เดิม แต่ว่าถ้าเกิดคุณต้องการฉัน ฉันก็จะปรากฏตัวออกมา ดีไหม คะ?”

หานซึ่งไม่ขยับ ยังคงต้องเธอด้วยสายตาเย็นชาเหมือนเดิม หลินชิ้นเอ๋อเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาทั้งไม่ได้ ขยับออกไปเอง แต่ก็ไม่ได้ตอบออกมา อย่างนี้หมายความว่ายัง ไง?

หรือว่า เขาสั่นคลอนแล้ว?

และตอนที่หลินชิ้นเอ๋อนึกว่าเขานั้นหวั่นไหวเพราะคำพูดของ ตัวเองแล้วนั้น เสียงของหานซึ่งก็ดังขึ้นอย่างไร้ความอบอุ่นใดใด

“รู้ไหม ในชีวิตผมขยะแขยงอะไรมากที่สุด?”

หลินชิ้นเอ๋อยืนอยู่ที่เดิม

“ผู้หญิงที่ไม่รักษาจรรยาบรรณสตรีเหมือนคุณ” ริมฝีปากของ หานซึ่งมีรอยยิ้มดูถูกและยิ้มเยาะ มองแววตาของหลินชิ้นเอ๋อ เหมือนกับมองคนตายคนหนึ่ง

ประโยคสุดท้ายนั้น สามารถทำให้บนใบหน้าของหลินชิ้นเอ๋อ ไร้สีเลือดได้สําเร็จ
คิดไม่ถึงเลยว่าค่าถึงที่เสี่ยวเหยียนเคยพูดจะกลายเป็นความ จริง หานซิง เกลียดผู้หญิงแบบเธอจริงๆ แถมเธอยังมาพูดต่อ หน้าของหานซิง สามารถมาหาเขาได้ในตอนที่เขาต้องการอย่าง นี้ก็ไม่ใช่ว่ายิ่งทำให้เขาเกลียดเหรอ?

น่ารังเกียจ เธอนั้นลดราคากิริยาของตัวเองขนาดนี้ แต่ว่าชาย คนนี้กลับไม่ได้ใจสั่นเลยแม้แต่น้อย เธอโกรธจนกัดฟัน “ทำไม? ทั้งๆที่คุณกับเสี่ยวเหยียนก็ไม่ใช่สามีภรรยากัน เธอไม่สามารถ ช่วยคุณได้อย่างนั้นก็ไม่สามารถให้ฉันช่วยคุณได้งั้นเหรอ?”

“อย่างคุณ ก็คู่ควรงั้นเหรอ?”

หลินชินเอ๋อ ”

เธอเหมือนกำลังจะกัดจนฟันแตกแล้ว “อย่างนั้นเสี่ยวเหยียน ล่ะ? เธอคู่ควรอย่างนั้นเหรอ? ถ้าเกิดว่าเธอเหมาะสมจริง ทำไม คุณถึงปล่อยให้เธอไปเสียล่ะ ทำไมถึงไม่บอกความจริงกับเธอ ไม่ใช่เพราะ….…….

ยังไงก็ตามแต่หลินชิ้นเอ๋อยังไม่ทันจะได้พูดจบ ก็โดนหานชิง ขัดจังหวะเสีย

“เห้อ.

“ที่จริงแล้วสำหรับคนแบบพวกคุณ ผมไม่เคยใส่ใจที่จะมา อธิบาย แต่ว่ายังไงคุณก็อยากรู้ขนาดนี้ บอกคุณเสียหน่อยก็ไม่ เป็นปัญหา สำหรับเธอ ผมทะนุถนอมไว้ในอุ้งมือ ไม่ได้บอกความ จริงกับเธอเพราะทําใจไม่ได้ที่จะต้องให้เธอมาเสียใจ แล้วก็ ไม่ใช่หนึ่งในความคิดสกปรกของคุณด้วย เข้าใจหรือยัง?”
ทะนุถนอมเอาไว้ในอุ้งมือ? ทำใจไม่ได้ที่จะต้องให้เธอมา เสียใจ ?

คิดๆไปในเวลาทั่วไป หานซิงที่ดูแลเสี่ยวเหยียนด้วยท่าทาง อ่อยโยนละมุนละม่อม แล้วมาดูท่าทางควบคุมอดกลั้นของเขา ในตอนนี้ เกรงว่าที่ทำใจไม่ได้ที่จะต้องให้เธอมาเสียใจจะจริง แต่ไม่ใช่ว่าไม่สนใจในตัวเธอ


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ