บทที่ 282 เย่โม่เซินกลับมาแล้ว

เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นมองหานชิงอย่างดื้อดึง จนกว่าทุกอย่างจะคลี่คลายเธอไม่สามารถบอก ใครได้ทั้งนั้น

ถึงอย่างไรหานชิงก็เป็นพี่ชายของเส่โยวถ้าเรื่อง นี้ไม่ได้จัดการอย่างเหมาะสม เสี่ยวก็อาจจะเกลียดเธอ

เดิมทีเธอก็โกรธไม่พอใจและเสียใจอยู่แล้ว

แต่เมื่อเธอเห็นเส่โยวนอนจมูกองเลือดอยู่ใน อ่างอาบน้ำและมองเธออย่างอ่อนแรงและบอกเธอว่าไม่ อยากมีชีวิตอยู่ต่อ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกเจ็บปวด ชั่วขณะหนึ่ง เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนปีศาจ

เป็นเพราะเธอบีบบังคับให้หานเส่โยวเป็นแบบนี้

“ไม่พูดก็ไม่เป็นไร” หานชิงลุกขึ้นยืนใบหน้าสงบ นิ่ง “พักที่นี่ก่อนเถอะ”

เมื่อหานชิงพูดจบเขาก็ออกไปเมื่อเสิ่นเฉียวเห็น ดังนั้นก็รีบตามไป “ห้องไอซียูไม่อนุญาตให้เข้าไปเยี่ยม ใช่ไหมตอนนี้”

“ใช่ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวล”

เสิ่นเฉียวครุ่นคิดถึงแม้ว่าเธอจะเข้าไปไม่ได้ แต่ เธอก็อยู่ที่นี่ไปตลอดไม่ได้ หลีกเลี่ยงไม่ให้เยโม่เซินรู้ เรื่องนี้ได้
เมื่อคิดถึงจุดนี้เสิ่นเฉียวจึงกล่าวว่า “งั้นวันนี้ฉันจะ กลับไปก่อน ค่อยกลับมาหาเธอหลังจากนี้ยี่สิบสี่ชั่วโมง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ริมฝีปากของหานชิงก็ขยับพูด และพยักหน้าในที่สุด “ได้ คนขับรถของเธอยังรอเธออยู่ ข้างนอก เธอกลับไปได้เลย”

“อืม”

หลังจากบอกลาหานชิงแล้ว เสิ่นเฉียวก็เดินออก จากห้องไปลำพังและเมื่อเธอเดินมาถึงประตูเธอก็หัน กลับมากล่าวขอบคุณเขา อย่างไรเสียเขาก็เปิดห้องเธอ พักผ่อนที่นี่

หานชิงยกมือขึ้นอย่างมองเวลาบนนาฬิกาด้วย สายตาเฉยเมยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ฉันยังมีเรื่อง ที่บริษัทต้องกลับไปจัดการ เธอกลับไปก่อนเถอะ”

เส้นเฉียวชะงักไปชั่วครู่ เธอคิดว่าหานชิงจะอยู่ที่ นี่กับหานเส่โยว คิดไม่ถึงว่า…

กลับมาคิดย้อนดู ห้องไอซียูมีเจ้าหน้าที่พิเศษ คอยดูแลตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง แม้ว่าเขาจะอยู่ที่นี่ก็เสีย เวลาเสียเปล่าๆ

เสิ่นเฉียวปล่อยวางเรื่องหนักใจทั้งหมด แล้วออก จากโรงพยาบาลไปกับลุงจิน

ระหว่างทางกลับไปที่วิลล่าไห่เจียง ใบหน้าของ เสิ่นเฉียวยังไม่ค่อยดีนัก เธอมองไปที่ทิวทัศน์ที่กำลัง เปลี่ยนไปนอกหน้าต่างและคิดถึงฉากที่หานเส่โยวล้ม จมในกองเลือดรู้สึกหวาดหวั่น
ในยี่สิบสี่ชั่วโมงนี้เจ้าหน้าที่พยาบาลในไอซียูจะ ดูแลเธออย่างดีใช่ไหม

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เสิ่นเฉียวหลับตาลงรู้สึกเหนื่อย ล้าทั้งกายและใจ

ลุงจินที่ขับรถอยู่ข้างหน้าเขาคงเห็นเธอไม่ สบายใจเขาจึงพูดปลอบใจ “คุณนายน้อย คุณหนูเสิ่น เป็นคนดีสวรรค์ย่อมคุ้มครองไม่ต้องห่วง ไม่มีอะไร แน่นอนวางใจเถอะครับ”

เมื่อได้ยินดังนั้นเสิ่นเฉียวก็เรียกสติกลับมา เธอ ลืมตาขึ้นและมองไปที่ลุงจินที่กำลังขับรถอยู่ข้างหน้า เธอ สักพักเธอก็พูดว่า “ลุงจินวันนี้เกิดอะไรขึ้น…”

“คุณนายน้อยวางใจได้เลย ลุงจินอยู่มาถึงป่านนี้ ไม่ปากโป้งแน่นอน”

เสิ่นเฉียวยิ้มอย่างโล่งใจ “ขอบคุณค่ะ ไม่ใช่ว่าฉัน ไม่อยากบอกเขา ฉันแค่รู้สึกว่า..เรื่องนี้ไม่มีอะไร เกี่ยวข้องกับเขาดังนั้นจึงไม่อยากพูดเรื่องนี้กับเขา”

“ความคิดของคุณนายน้อยลงจินเข้าใจดี”

หลังจากเสิ่นเฉียวพูดจบหลุบตาลง เธอบอกกับ ลุงจินว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเย่โม่เซิน แต่มันไม่เกี่ยว จริงเหรอ หานเส่โยวฆ่าตัวตาย ไม่ได้เป็นเพราะพวกเธอ จริงๆ เหรอ

หลังจากกลับมาที่วิลล่าไห่เจียง ลมทะเลพัดมา ทำให้เสิ่นเฉียวหนาวมากจนตัวสั่น จูหยุนพูดขึ้นมาว่า “คุณนายน้อยหนาวใช่ไหมคะ ตอนนี้อากาศเริ่มหนาวแล้ว รีบเข้าห้องดีกว่าค่ะ”

หลังจากพูดจบจูหยุนถึงสังเกตเห็นว่าเสื้อผ้าที่ เสิ่นเฉียวใส่ไม่ใช่ชุดสำหรับใส่ออกไปข้างนอก เธองง เล็กน้อยเมื่อเธออยากถามออกมา ก็เห็นลุงจินที่ยืนอยู่ ข้างหลังเสิ่นเฉียวขยิบตาให้กับเธอ

จูหยุนเสมือนเฒ่าคนแก่ของที่นี่เมื่อเห็นดังนั้นเขา ก็รีบหยุดปากไป เสิ่นเฉียวเดินเข้าไปในบ้านรีบเข้าไปใน ห้องอย่างหมดหวัง จูหยุนมองามเธอจนลับตาหลังจาก นั้นจึงรีบซักถาม

“ลุงจินวันนี้เกิดอะไรขึ้นใช่ไหม ท่าทางคุณนาย น้อยดูไม่ค่อยดีเลย”

เมื่อได้ยินลุงจินก็ถอนหายใจ “วันนี้เจอเรื่องมานิด หน่อย แต่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ จัดการได้แล้ว”

“ลุงจิน เรื่องอะไรกัน รีบบอกฉันมา” จูหยุนพูดออกมาอย่างอดไม่ได้

เมื่อเห็นว่าเธออยากรู้อยากเห็นเกินไปแล้ว ลุงจิ นรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้คงจะไม่ปากโป้งพูดเรื่องไร้สาระ จึง กล่าวสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้กับจูหยุนคร่าวๆ หลักๆ คือเสิ่น เฉียวออกไปพบเพื่อน ปรากฏว่าไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับ เพื่อนคนนี้ อาจจะได้รับบาดเจ็บหรืออาจเป็นเพราะมีแรง กระตุ้นทำให้ฆ่าตัวตาย จากนั้นถูกพวกเขาพบได้ทัน เวลาและถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาล

หลังจากฟังจูหยุนก็พยักหน้าเข้าใจ “จู่ๆ เพื่อนรัก ฆ่าตัวตาย เธอน่าจะตกใจอกสั่นขวัญแขวนถึงจะถูกเอาอย่างนี้สิ ลุงจินฉันจะปลอบโยนคุณนายน้อยให้เธอสงบ สติอารมณ์ เรื่องนี้ฉันจะไม่แพร่งพรายไปเด็ดขาด นี่ก็ดีก มากแล้ว ลุงกลับไปพักผ่อนซะก่อนเถอะค่ะ”

“ดี ฉันรู้ว่าเธอฉลาดมีไหวพริบ งั้นฉันไปก่อนนะ”

หลังจากกลับมาถึงห้องเสิ่นเฉียวก็นั่งบนโซฟา มองไปข้างหน้าด้วยความสิ้นหวัง แต่สายตาไม่ได้โฟกัส ที่ใด

จูหยุนยกซุปร้อนๆ มาหนึ่งถ้วยแล้วเดินเข้ามา “คุณนายน้อยทานซุปร้อนๆ สักชามช่วยให้อบอุ่นร่างกาย ได้ค่ะ”

เมื่อมองไปที่ชามซุปไอความร้อนคุกรุ่น ภาพที่ ปรากฏตรงหน้าของเสิ่นเฉียวกลับปรากฏเป็นหานเส่โยว ที่ล้มลงกลางกองเลือด กลิ่นซุปที่หอมฟังถ้วยนั้นค่อยๆ เปลี่ยนเป็นกลิ่นเลือดสดๆ คาวๆ กระทบกระเทือนทาง จิตใจและสมองของเธอ

ริมฝีปากของเสิ่นเฉียวเดิมทีก็ซีดเผือดอยู่แล้วชั่ว ครู่ก็สั่นสะท้านจูหยุนพบว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอ เพียงแค่ย่นคิ้วอย่างสงสัยและเตรียมที่จะถามทันใดนั้น เส้นเฉียวกลับกรีดร้องเสียงแหลมและปัดถ้วยในมือตก ไป

เปรี้ยง

ชามแก้วตกลงพื้นแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยจูหยุน ถึงกับผงะตาของเธอเบิกกว้างทันใด “คุณนายน้อยมือ ของคุณ”
เสิ่นเฉียวเพียงรู้สึกเจ็บที่มือเพราะโดนลวก เท่านั้นเมื่อเธอได้ยินเสียงของจูหยุนเธอก็พยายามสงบ สติอารมณ์ลงและรู้ว่านั่นไม่ใช่เลือดแต่เป็นซุปหนึ่งชาม จูหยุนมองเธออย่างสงสัย แล้วเธอก็นึกได้ว่าทำอะไรลง ไป เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากด้วยความหงุดหงิด “ขอโทษจ หยุนฉัน…ฉันแค่…”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณนายน้อย” เมื่อได้ยินเธอ ขอโทษตัวเองจูหยุนก็ตกใจมาก กว่าจะเรียกสติกลับคืน มาจึงต้องใช้เวลานานแล้วจึงหันมาปลอบใจเธอ “ฉัน ได้ยินเรื่องจากลุงจิน เวลานี้เป็นเรื่องปกติที่จะขวัญหนี ดีฝ่อ ถ้าในตอนนี้คุณนายน้อยยังทานซุปไม่ลง ถ้าอย่าง นั้นไปอาบน้ำก่อนฉันจะยกซุปมาให้คุณในภายหลัง”

“เธอรู้เรื่องนี้แล้วเหรอ เธอ…”

“เกิดเรื่องอะไร”

เสิ่นเฉียวเบิกตากว้างและกำลังจะบอกจูหยุนว่า อย่าพูดเรื่องนี้ออกไป ก็มีเสียงทุ่มต่ำในลำคอของเย่โม่ เซินดังลอดออกมา

สีหน้าของเธอค่อยๆ เปลี่ยนไปในทันที เยโม่เซิ นกลับมาแล้ว

เมื่อกำลังใคร่ครวญอยู่นั้น เยโม่เซินซึ่งนั่งอยู่บน รถเข็นก็โผล่เข้ามาในห้องแล้ว เสิ่นเฉียวมองไปที่เยโม่ เซินอย่างตื่นตกใจ

“คุณชายกลับมาแล้ว”

หลังจากที่เยโม่เซินเข้ามาในห้อง เห็นบนพื้นซึ่งพึ่งจะเกิดเรื่องขึ้นอย่างตะลึงและมองหน้าซีดเซียวของ เสิ่นเฉียว

จังหวะการเต้นของหัวใจเส้นเฉียวเร็วขึ้นอย่าง เหลือเชื่อ และมองไปที่จูหยุนโดยไม่รู้ตัว

“เกิดอะไรขึ้น”

จูหยุนตอบสนองอย่างรวดเร็วและรีบตอบแทน เสิ่นเฉียวว่า “ขอโทษค่ะ คุณผู้ชายเป็นเพราะฉันไม่ระวัง เผลอทำหลุดมือ จนลวกมือคุณนายน้อยเข้า”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ