บทที่ 1247 ถ้าเกิดว่าฉันไม่อยากไปโรงพยาบาลล่ะ?

“ก็แค่คนที่พ่ายแพ้คนหนึ่ง ยังกล้าที่จะมาคุยโวโอ้อวดต่อหน้าฉัน มาสร้างความร้าวฉาน? คุณหนูหลิน ไม่อยากจะบอกเลยว่าคุณ หน้าหนาพอสมควร”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็หัวเราะขึ้นอย่างไม่เกรงใจ

หลินชินเอ๋อ โดนเธอว่าจนหน้าแดงขึ้นๆ โมโหจนกัดฟัน “แก ดีใจให้มันน้อยๆหน่อย ต่อให้ฉันเป็นคนแพ้ แกเองก็เป็นแค่คนที่ คิดไปเองเท่านั้น เขาเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรแก ชัดเจนอยู่แล้วว่า ไม่ได้สนใจในตัวแก แกก็แค่เด็กสาวๆที่ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง ฉันแพ้แล้วก็ไม่เป็นไร ยังไงเสียฉันก็เป็นแค่คนที่พวกแกบังเอิญ เจอบนท้องถนน แต่ว่าแกเป็นแฟนของเขา ผู้ชายไม่ได้สนใจแฟน ของตัวเอง หมายความว่าอะไร ไม่ได้ต้องให้ฉันพูดเยอะหรอก ใชไหม?”

นับว่าเสี่ยวเหยียนนั้นเข้าใจครบหมดทุกอย่างแล้ว

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า..น้า……

“หลินชิ้นเอ๋อ” ครั้งนี้เสี่ยวเหยียนแม้แต่จะเรียกเธอว่าคุณหนู หลินก็ยังไม่ทํา แค่เรียกชื่อของเธอออกมาเลยตรงๆ หลังจากนั้น ก็หัวเราะออกมาไม่หยุด “คุณนี่มันเป็นคนที่ใจอิจฉาริษยาหนัก หน่วงจริงๆ แถมยังตรงตามฉบับของคนที่เห็นคนอื่นดีกว่าไม่ได้ ยั่วไม่สำเร็จ ยังกลัวว่าฉันกับเขาจะดีกัน ดังนั้นก็เลยตั้งใจที่จะมา เพื่อพูดคำพูดว่าเขาไม่สนใจฉัน คืออยากจะให้คิดว่า เขาน่ะไม่ได้สนใจในตัวฉันจริงๆ เสร็จแล้วเพราะเรื่องนี้ฉันเลยเสียใจ ฟูมฟาย จากนั้นก็ไม่คิดจะกลับไปแล้วใช่ไหม?”

“น่าเสียดายนะ” เสี่ยวเหยียนหันมายิ้มหวานๆ ให้เธออีกครั้ง แตกต่างกับใบหน้าที่กำลังโกรธจัดจนควันออกของหลินซินเอื้ออ ย่างลิบลับ ทั้งสองคนตอนแรกก็มีความแตกต่างกันอยู่แล้วทาง อายุ บุคลิก ในตอนนี้ยิ่งแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน

“ตอนก่อนที่จะมา ฉันยังไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่ว่าตอนนี้ฉัน ต้องขอบคุณคุณ เพราะว่าปฏิกิริยาของคุณ ฉันมองแล้ว คุณ คงจะโดนปฏิเสธมาอย่างรุนแรงมากๆ ฉันเดาว่าแค่มองคุณเพิ่ม อีกสักครั้งหานซึ่งก็ไม่ทำ? เพราะฉะนั้นคุณก็เลยโกรธขนาดนี้?”

“แก!”

เสี่ยวเหยียนถอยหลังไปสองก้าว พูดขึ้นอย่างสบายใจอย่าหา

ใดเปรียบ “จริงสิ ยังต้องขอบคุณที่มาบอกข่าวฉันว่าเขาไม่ได้

เป็นไข้ตัวร้อน ฉันเลยไม่ต้องไปอีกรอบ กาน้ำร้อนก็ให้คุณแล้ว กัน ฉันว่าคุณโกรธขนาดนี้ จะดื่มหน่อยถึงจะดี พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็โยนกาน้ำไปทางหลินชิ้นเอ๋อ ไม่ได้

เกรงใจเลยสักนิด

“กรี๊ด!” หลินชิ้นเอ๋อ ร้องออกมาเสียงแหลมถอยไปทางด้าน หลัง แต่ว่ากา าก็โดนเข้ากับปลายเท้าของเธอ เจ็บจนสีหน้าของ เธอเปลี่ยนไปชัดเจน “แกมันบ้า!”

“จะได้ยังไงล่ะ นี่ฉันเผื่อคุณเลยน้า~ ฉันกลับไปก่อนนะ อย่า ลืมดื่มน้ำเยอะๆนะ บ๊ายบาย
พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็บอกลาหลินชิ้นเอ๋อ กลับไปทางเดิม

เพราะเพิ่งจะตาหลินชิ้นเอ๋อเสร็จ ดังนั้นเสี่ยวเหยียนรู้สึก

กระฉับกระเฉง อารมณ์ดีมากที่สุด แถมหานซึ่งไม่ได้เป็นไข้อย่าง นั้นเธอเองก็ไม่กังวลแล้ว

แต่ว่า…..ในตอนที่เดินมาถึงประตูห้องพัก มือที่จะกดกริ่งของ

เสี่ยวเหยียนก็หยุดนิ่งอยู่กลางอากาศ เวลาเลยมาเนิ่นนานแล้วก็ ยังไม่กล้ากดลงไป

ริมฝีปากของเธออ้าเปิดออกแล้วก็ไม่ส่งเสียง ไม่รู้ว่าควรจะทำ

ยังไงดี

ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้ว่าหานซิงโดนวางยาก็ยังดี ตอนนี้รู้แล้วว่า เขา โดนวางยา หลังจากที่เธอเข้าไป……จะเผชิญหน้ากับเขายัง ไง?

แถมตัวเธอเองยังบอกว่าจะให้ซ่อมกาน้ำร้อนให้ ตอนนี้กา ก็ไม่มีแล้ว เธอจะโกหกยังไง? คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็เริ่ม กังวลขึ้นมาแล้ว รู้อย่างนี้ตั้งแต่แรกก็ไม่เอากาน้ำให้ผู้หญิงเลว คนนั้นหรอก

ในใจของเสี่ยวเหยียนก็คิดไปมาตั้งหลายครั้ง ยกมือขึ้นแล้วก็ เอาลง เธอนั้นกลัวจริงๆ แค่เข้าไปก็ได้แล้วเหรอ? ตอนนี้หานซึ่ง จะต้องทรมานมากแน่ๆ บางทีเองอาจจะสามารถ……..

ต่อจากนั้นเธอไม่กล้าคิดต่อไปเรื่อยๆ ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าตัวเอง นั้นเกินไปแล้ว คนเขาโดนวางยายังไม่ได้ว่าอะไร เธอเองไม่ได้ โดนวางยา คิดเรื่องเลอะสะเปะสะปะพวกนี้ทำอะไร?
เสี่ยวเหยียนกุมแก้มของตัวเองเอาไว้ รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเอง นั้นไม่มีหน้าไปเจอใครแล้ว?

และในเวลานี้เอง อยู่ๆประตูห้องก็โดนเปิดออก เสียงทุ้มแหม พร่าก็ดังขึ้น

“ยืนอยู่ที่หน้าประตูแล้วก็ยังไม่เข้ามา เหม่ออะไรน่ะ?”

หา??

เสี่ยวเหยียนได้สติขึ้นมาในทันที เงยหน้าก็มองเห็นหานซึ่ง เมื่อกี้เธอยังเอามือบังหน้าเขินๆแดงๆ โดนเปิดเผยแล้วเหรอ? เธอรีบเอามือลง คนทั้งร่างยืนตรง มองเขาด้วยสายตาที่จริงจังจะ หาใดเทียบ

หานชิงหรี่ตาด้วยท่าทางยิ้มเหมืองไม่ได้ยิ้ม พูดขึ้นอย่าง อารมณ์ไม่ดี “เข้ามาก่อนสิ

เขาเพิ่งจะเบี่ยงตัว เสี่ยวเหยียนเดินเข้าไป จากนั้นก็ได้ยินเสียง เขาปิดประตู

ตอนแรกที่คิดว่าไม่มีอะไร แต่ว่าหลังจากที่รู้แล้วว่าเขาเป็น อะไร เสี่ยวเหยียนเพียงคิดว่าหลังจากที่ประตูโดนหานซึ่งปิดลง แล้วนั้น หัวใจของเธอก็เต้นแรงๆไปด้วยเหมือนกัน รวมไปถึงอา กาศรอบๆเองก็ดูอึดอัดขึ้นมา

เสี่ยวเหยียนกัดปากตัวเองด้วยความกังวล ก็ได้ยินเสียงของ หาน งดังมาจากทางด้านหลัง
“ไม่ใช่ว่าไปเรียกให้คนซ่อมกาน้ำร้อนให้เหรอ? ของล่ะ?”

หานชิงจ้องมือเปล่าๆสองของเธอแล้วถามขึ้น

เสี่ยวเหยียน โดนเขาถามแบบนี้ ในพริบตาแม้แต่นิ้วเท้าก็พูด เข้าเหมือนกัน เธอหันกลับไปมองหานซิงครั้งหนึ่ง เอ่ยขึ้นอย่า งอายๆ “คือว่า…..พนักงานโรงแรมบอกว่าไม่มีที่เหลือเอาไว้ก็ เลย….…..

“ก็เลย? ทําไมของเก่าก็ไม่เห็นแล้วเหมือนกัน?

เสี่ยวเหยียนมองตาของหานชิง เงียบไปตั้งพักใหญ่ๆจากนั้น ถึงได้ว่าขึ้น เพราะว่าเป็นของฟัง ดังนั้นฉันก็เลยไม่ได้เอากลับ มา”

หานชิงหัวเราะเบาๆ “ใช่เหรอ?”

เขามีท่าทางสบายๆและสงบ จากแววตากับสีหน้าท่าทางไม่ เหมือนกับคนที่โดนวางยา ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะเหงื่อเล็กๆบน หน้าผากเขา ดูไม่ออกจริงๆ

คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็เดินไปด้านหน้าสองก้าว สัมผัสได้ ถึงอากาศเย็นของเขาหลังจากนั้นอยู่ๆเธอก็ถามขึ้นกะทันหัน

“คุณไปอาบน้ำเย็นมาเหรอคะ?”

หานชิงก็ตอบอย่างไม่รีบร้อน ริมฝีปากค่อยๆยกยิ้มเป็นโค้งที่ สวยงามขึ้น ภายในดวงตาสีดำนั้นราวกับว่ามีดาวตกที่กำลังเผา ไหม้อยู่อย่างไรอย่างนั้น จับจ้องเธออย่างเป็นประกาย
ภายใต้การจับจ้องของสายตาแบบนี้ ริมฝีปากสีชมพูของเสียว เหยียนอ้าปากไปโดยไร้เสียง แค่ประโยคเดียวกลับพูดไม่ออก เธอโง่มาก ทั้งๆที่คิดว่าจะเสแสร้งแกล้งว่าอะไรก็ไม่รู้ แต่คิดไม่ถึง เลยว่า…….แค่เพียงพูดก็โดนประจานแล้ว

คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียน โมโหความโง่ของตัวเองอยู่ในใจ ตอนแรกเธอคิดว่าจะไม่บอกแล้วให้มันผ่านไป แต่ว่าเวลาต่อจาก นี้ไปพวกเขาจะต้องอยู่ภายในห้องเดียวกัน ให้ทำเป็นเสแสร้งต่อ ไปก็ดูจะไม่จริงใจเป็นอย่างมาก ดังนั้นเสี่ยวเหยียนเลยทำได้ เพียงเรียบเรียงคำพูดใหม่อีกครั้ง จากนั้นค่อยพูดขึ้น “คือ ว่า………ณต้องไปโรงพยาบาลหรือเปล่าคะ?”

หลังจากทีถามจบ เสี่ยวเหยียนคิดว่าตัวเองฉลาดมาก เพียง แค่ถามเขาว่าต้องไปโรงพยาบาลหรือเปล่า แถมไม่ได้เปิดเผย ข้อมูลอื่นๆ ในตอนนี้หานซึ่งก็ไม่รู้แล้วว่าตกลงตัวเองหมายความ ว่าอะไร

และตอนที่เสี่ยวเหยียนกำลังคิดเองเออเอง ชายตรงหน้ากลับ เดินมาทางด้านของเธอสองสามก้าว ระยะห่างของทั้งสองคน หด ลงภายในช่วงเวลาหนึ่ง เธอสัมผัสได้ถึงอากาศเย็นๆ ที่เพิ่งผ่าน การอาบน้ำเย็นมาของตัวเขา

“คุณว่ายังไงคะ?”

หานชิงโน้มตัวลงเล็กน้อย เป่าลมร้อนรด ใบหูของเสี่ยวเหยียน
เสี่ยวเหยียนกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว ไม่มีแม้แต่ความกล้าที่ เงยหน้าขึ้นมามองเขา พูดขึ้นอย่างโง่เขลา “ไม่อย่างนั้น……..ไป โรงพยาบาลดีกว่านะคะ ให้คุณหมอมาจัดการ บางทีอาจจะดี ขึ้น”

เพิ่งจะพูดจบ อยู่ๆคางก็บีบเข้าให้ มือใหญ่ของหานซึ่งทำให้ เธอต้องเงยหน้าขึ้น สายตาที่เธอตั้งใจจะหลบในตอนแรก ตอนนี้ สบตากันกับเขาจนไม่อาจจะหนีได้แล้ว

เพราะว่าเขา โน้มตัว ดังนั้นระยะห่างของทั้งสองคนจึงใกล้กัน มากๆ

“ถ้าเกิดว่าฉันไม่อยากจะไปโรงพยาบาลล่ะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ