บทที่33 ขอโทษแล้วมีประโยชน์อะไร

คืนนั้น เสิ่นเฉียว ฝัน

เธอฝันถึงคืนวันนั้นเมื่อหนึ่งเดือนก่อน ชาย หนุ่มปล้นฉวยเอวของเธอด้วยท่าทีแข็งกร้าว จูบ ที่เร่าร้อนและดุเดือด ลมหายใจร้อนผะผ่าว เสียง ครางแผ่วเบา

เสิ่นเฉียวพลิกตัวเปิดผ้าห่มเพราะรู้สึกร้อน และลืมตา

ฟ้าสว่างมากแล้ว ทั้งห้องเต็มไปด้วยแสงแดด และลมหายใจแห่งรุ่งอรุณที่ส่องเข้ามาจาก หน้าต่าง

เสิ่นเฉียวลุกขึ้นนั่งในหัวของเธอมีนงงเล็ก

น้อย

ผ่านมาก็นานแล้วทำไมยังเจอผู้ชายคนนี้?

ในฝันนั้นผู้ชายคนนี้ยังคงแข็งกร้าว

เพียงแต่ว่าเสียงของเขาฟังไม่ชัดเจน

เสิ่นเฉียวปาดเหงื่อบนหน้าผาก จู่ๆ ก็คันคอ เธอปิดปากกระแอมเล็กน้อย จึงฉุกคิดบางอย่าง ขึ้นมาได้ มองไปทางเตียงที่อยู่ไม่ไกล

เยโม่เซินยังคงนอนอยู่ เสิ่นเฉียวกลัวจะเสียง ดังรบกวนเขา จึงได้พยายามไอเบา ๆ แต่อาการคันคอนั้นก็เกินจะรับไหว เธอจึงได้พยายามลุก ขึ้นอย่างเร็ว ยืนขึ้นด้วยเท้าเปล่าจากนั้นเข้าไป หลบอยู่ในห้องน้ำ

ไออยู่ในห้องน้ำอยู่นาน เธอบีบยาสีฟันและ แปรงฟัน

เยโม่เซ็น เป็นคนหลับไม่ลึก เพียงแค่เสิ่น เฉียวพลิกตัวเขาก็ตื่นแล้ว เพียงแค่ไม่ได้ลืมตา

หลังจากนั้นไม่นาน เย่โม่เซินได้ยินเสียงไอ แต่ก็ถูกกลั้นไว้อย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงได้ยิน เสียงเธอรีบลุกไปห้องน้ำ

ทันทีหลังจากนั้นจึงได้ยินเสียงไอเล็ดลอด ออกมา ราวกับไม่อยากจะให้เขาได้ยิน

แต่ว่าห้องนี้ก็ใหญ่แค่นี้ ไม่ว่าเธอจะพยายาม กลั้นยังไง เสียงไอก็ยังสามารถเล็ดลอดออกมา ได้บ้าง ด้วยความเงียบรอบด้าน ไม่มีเสียงรบกวน ใด เสียงเหล่านี้กลับดังเข้าไปถึงหูของเย่โม่เซินอ ย่างชัดเจน

เยโม่เซินคิดถึงเรื่องที่เซียวซู่คุยกับตนเอง เมื่อคืนนี้

“ตอนนี้คุณหนูเส้นตั้งครรภ์แล้ว ให้นอนที่พื้น ดูจะไม่ค่อยเหมาะรึเปล่าครับ?”

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่ใช่ฤดูหนาว แต่ก็เริ่มเข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ที่พื้นก็มีเพียงผ้าห่มปูทับชั้น หนึ่ง ยิ่งกว่านั้นเธอเองก็เป็นผู้หญิง นอนนาน ๆ คงไม่ดีต่อสุขภาพ

เยโม่เซินลืมตาและกะพริบตาอยู่พักหนึ่งแล้ว หลับตาอีกครั้ง

แต่ว่าในหัวกลับมีภาพของผู้หญิงคนนั้น ปิดปากและไออยู่ในห้องน้ำ

หลังจากนั้นไม่นาน เย่โม่เซินพลิกผ้าห่มด้วย ความรำคาญ กวาดสายตามองเวลาที่ตรงหัว เตียง นี่ยังห่างจากเวลาตื่นนอนของเขาอีกตั้ง หนึ่งชั่วโมง

หลังจากเสิ่นเฉียวล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้ว พบว่าเยโม่เซินตื่นขึ้นมาแล้ว เธอจึงรู้สึกลำบาก ใจเล็กน้อย: “ขอโทษค่ะ ฉันรบกวนคุณรึเปล่า คะ?”

เมื่อได้ฟัง เยโม่เซินขมวดคิ้ว

ผู้หญิงคนนี้มีความรู้ตัวเป็นอย่างดี อีกทั้งยังรู้ ว่าตนเองเสียงดังรบกวนเขา

เสิ่นเฉียวคุ้นชินกับการไม่ได้ใส่ชั้นในนอน เวลากลางคืน แต่ทุกเช้าเมื่อเธอตื่นนอนจะเข้าไป ใส่ในห้องน้ำให้เรียบร้อย แต่เมื่อครู่เพราะเธอไอ ดังนั้นจึงไม่ได้จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย
ตอนนี้เมื่อเห็นเยโม่เซิน เสิ่นเฉียวจึงนึกเรื่องนี้ ขึ้นได้ เธอจึงปฏิบัติตัวอย่างไม่ค่อยเป็น ธรรมชาตินัก

“รู้ว่าเสียงดังรบกวนผมทำไมคุณไม่เสียงเบา ลงหน่อย?”

เผชิญหน้ากับคำกล่าวโทษของเย่โม่เซิน เสิ่น เฉียวไม่มีอะไรจะโต้แย้ง เป็นเพราะเธอเสียงดัง รบกวนเขาจริง ทำได้เพียงก้มหน้าและกำเสื้อ แน่นพร้อมเสียงอ่อย: “ขอโทษค่ะ…”

ขอโทษ?

ท่าทางอ่อนแอไร้ทางสู้ของเธอแบบนี้ยิ่งทำ ให้เย่โม่เซินไม่เป็นสุข

เธอไม่รู้จักตอบไง? ไอไม่ใช่เรื่องที่เธอจะ ควบคุมได้เสียหน่อย! เขาพูดอะไรก็ต้องเป็น อย่างนั้นรึไงกัน?

“ขอโทษแล้วมีประโยชน์อะไร?”

เสิ่นเฉียวก้มหน้า ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร สายตา เย็นชาแข็งกร้าวของเย่โม่เซินทำให้เธอไม่เป็นตัว ของตัวเอง เธออยากจะกลับไปที่ห้องน้ำ

เย่โม่เซินเองก็ไม่รู้ตัวว่าเป็นอะไร มักจะรู้สึก ว่าเสิ่นเฉียวไม่เหมือนกับที่ตัวเองคิดเอาไว้

เขาคิดว่าการเผชิญหน้ากับคนที่รังแก จะทำให้เธอลุกขึ้นตอบโต้กลับ ใครจะคิดว่าเธอไม่ คิดแม้แต่จะตอบโต้ อีกทั้งยังทำหน้าน้อยใจเสีย อีก

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณตื่น” ในที่สุดเสิ่น เฉียวก็เงยหน้ามามองเย่โม่เซิน และพูดหนึ่งคำ ริมฝีปากบางของเย่โม่เซินยกขึ้นเป็นเส้นตรง

“มานี่”

เข้าไป? เสิ่นเฉียวสีหน้าเปลี่ยน ห่อไหล่โดย ไม่รู้ตัว

เธอไม่ได้สวมชั้นในนะ??

คิดถึงตรงนี้เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่าง ยืนอยู่ ที่เดิมไม่ไปไหน

เยโม่เซินพยายามเก็บความโกรธและขมวด คิ้ว: “หูตึง?”

เสิ่นเฉียว จึงเดินเข้าไปหาเขาอย่างเลี่ยงไม่ ได้ แต่ทุกก้าวเหมือนกับการก้าวเดินไปบนใบมีด แหลมคม อึดอัดเหลือทน มองดูเย่โม่เซินอย่างจำ ใจ

เมื่อเดินไปถึงตรงหน้าเยโม่เซิน เสิ่นเฉียวไม่ สามารถทรงตัวอยู่ได้ เกือบจะล้มลงไป

เย่โม่เซินหรี่ตาลง ขยับมือคิดจะดึงเธอไว้ เสิ่นเฉียวตกใจจนอุทานออกมาแล้วล้มลงนั่งยองลงไป

มือของเย่โม่เซินคว้าอากาศ อากาศหนาวเย็น จนเกือบหยุดนิ่ง

จากนั้นไม่นานเย่โม่เซินขมวดคิ้ว: “เธอทำ อะไรของเธอ?”

เสิ่นเฉียวนั่งยองอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ

“เอ๊ะ?”

“ฉัน….ปวดท้อง” สุดท้ายเสิ่นเฉียวก็หาข้ออ้าง

ที่ดูไม่ค่อยดี ไม่ว่ายังไงเธอไม่ได้คิดจะลุกขึ้น คืนนี้ ปวดท้องเพราะว่าร่างกายโดนอากาศเย็น

เยโม่เซินขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม “ปวดท้อง?”

ทำให้เขายิ่งคิดถึงเรื่องที่คุยกับเซียวซู่เมื่อ

มากเกินไปงั้นเหรอ?

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้แล้ว เย่โม่เซินก็ รู้สึกวุ่นวายใจไม่น้อย

เยโม่เซินไม่พูดอะไร เสิ่นเฉียวก็ยังนั่งยองอยู่

ตรงนั้น

และไม่รู้ว่าผ่านไปนานเพียงใด ทั้งสองคนยัง อยู่ในท่าเดิม

เยโม่เซินมีปัญหาที่ขา ไม่มีเซียวซู่คอยช่วย เขาทำได้เพียงนั่งอยู่กับที่ เสิ่นเฉียวก็ไม่กล้าลุกขึ้นมา ดังนั้นทั้งคู่จึงทำได้เพียงนิ่งอยู่อย่างนั้น

ลืมไปแล้วว่านั่งยองอยู่นานแค่ไหน ขาของ เสิ่นเฉียว ชาไปแล้ว มองดูเย่โม่เซินอย่างร้อนรน แต่เขากลับไม่ขยับ เธอเองก็ไม่กล้าขยับ “มองผมทำไม? อย่าหวังว่าผมจะอุ้มคุณขึ้น

มา”

เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้นเสิ่นเฉียวจึงได้แต่ตก ตะลึง

ใช่แล้ว เยโม่เซินมีปัญหาที่ขา เขาลุกไม่ขึ้น อยู่แล้ว เสิ่นเฉียวขยับปากพูด “คุณ…เรียกฉันไป ทำไมคะ?”

เย่โม่เซินไม่ตอบ

“พูดสิคะ?”

“เธอปวดท้องไม่ใช่เหรอ?”

เสิ่นเฉียวหน้าซีดและพยักหน้า: “อือ แต่ ว่า…ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว คุณมีอะไรรึเปล่า?”

“คุณช่วยเข็นเก้าอี้วีลแชร์มาหน่อย”

สายตาเขามองไปที่เก้าอี้วีลแชร์ที่อยู่ไม่ไกล เส้นเฉียวนิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่จะเข้าใจ ที่แท้เขา ต้องการจะนั่งเก้าอี้วีลแชร์ จึงได้ค่อย ๆ ลุกขึ้น “คุณรอฉันเดี๋ยวนะคะ”
จากนั้นจึงได้เข็นวีลแชร์เข้ามา

“พยุงผม”

เยโม่เซินเงยหน้ามองหน้าเธอ: “ทำได้รึ เปล่า?”

มองดูระยะทางจากเตียงถึงเก้าอี้เสิ่นเฉียว อีกอักพยักหน้า: “น่าจะได้นะคะ”

ไม่มีทางเลือกเสิ่นเฉียว ทำได้เพียงเดินไป ช่วยเขา

“ขาผมไม่มีแรง คุณช่วยนั่งยอง ๆ แล้วให้ผม เท้าไหล่คุณ”

“ค่ะ” ตามวิธีที่เขาพูด เสิ่นเฉียวไม่ขัดขืน แม้แต่น้อย ไม่พูดพร่ำทำเพลงเธอคุกเข่าลง

เยโม่เซินยื่นมือไปจับบ่าขอเธอเพื่อยืมแรง เย่ โม่เซินที่สูงกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร เสิ่นเฉียวที่ตัวเล็กสูงไม่ถึงร้อยหกสิบห้า เซนติเมตร ดังนั้นเมื่อถูกเยโม่เซิน เท้าบ่าเพื่อ ขอแรงจึงเป็นการยากที่เธอจะยืดเอาให้ทรงตัว อยู่ได้

เยโม่เซินเหงื่อออกเต็มหน้าผากและดึงมือ กลับ: “คุณไม่ไหวช่างเถอะ”

เมื่อได้ฟัง เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่างแน่น “ไม่ เป็นไรค่ะ ฉันได้ เมื่อครู่ฉันแค่ไม่ได้ยืนให้ดี ลองใหม่อีกที”

เมื่อพูดจบ เสิ่นเฉียวเปลี่ยนท่า จากนั้นจึงตบ บ่าตนเอง: “ฉันได้ค่ะ คุณใช้แรงได้ค่ะ”

จากนั้น เย่โม่เซินกลับไม่ขยับและจ้องมอง เธออยู่อย่างนั้น

เสิ่นเฉียวตอบสนองกลับมามองตามสายตา ของเขา จึงพบว่าเขากำลังมองที่ตรงนั้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ