เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่231 นอกจากนายอยากจะหย่ากับเธอ



บทที่231 นอกจากนายอยากจะหย่ากับเธอ
เส้นเฉียวถูกเยโม่เซินพาเข้าไปในห้องทํางานห้องหนึ่ง ตอนที่กําลังงง ทําไมถึงเข้ามาได้ง่ายๆแบบนี้ กลับได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
“พวกเธออยู่ที่นี่ได้ยังไง?” พอได้ยิน เสิ่นเฉียวถึงสังเกตเห็นคนที่อยู่ในห้องทํางานคือสังอาน
คิดไม่ถึงว่าจะเจอเธอที่นี่ ทันใดนั้นเส้นเฉียวก็รู้สึกมีความรู้สึกว่าน้าของ เยโม่เซินอยู่ทุกๆที่จริงๆ
“ว้าย เฉียวเฉียวทําไมเธอถึงบาดเจ็บแบบนี้?” คุณน้าเห็นเส้นเฉียวบาด เจ็บแบบนี้ ก็ตกใจมาก
ปฏิกิริยาที่แสดงออกมาดูรุนแรงกว่าตอนที่เธอถูกวางยาอีก เพราะว่า ครั้งนี้เป็นแต่แผลภายนอก ที่หน้า ที่คอ ที่มือ ที่ขาก็เป็นแต่แผลเล็กแผลใหญ่ ดู แล้วก็น่าตกใจ เหมือนผ่านการถูกละเมินที่น่ากลัวมา
“เปโม่เซิน ก่อนหน้านี้น้าเคยบอกนายแล้วไม่ใช่หรอ ต้องดูแลปกป้อง ภรรยาของตัวเองดีๆ? นายปกป้องเธอแบบนี้หรอ?” เยโม่เซิน: “…”
พอถูกสังอานกล่าวโทษแบบนี้ เยโม่เซินก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ปกป้อง ภรรยาตัวเองดีๆ เรื่องก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้คิดมากอะไร แต่ว่าครั้งนี้ เห็นเธอที่ เต็มไปด้วยแผลแบบนี้
แววตาของเปโม่เซ็นดูเศร้าลง พูดด้วยน้ําเสียงเย็นชา: “ทําแผลให้เธอ ก่อน”
“ต้องทําแผลให้อยู่แล้ว นายออกไปก่อน” สังอานให้เส้นเฉียวอยู่ไว้ แล้ว ก็ไล่เยโม่เซินออกไป ปิดประตูแล้วทําแผลให้เส้นเฉียว
“ถอดเสื้อออกเถอะ ให้ฉันดูว่าแผลเป็นยังไงบ้าง” เพราะว่าก่อนหน้านี้เคยถอดเสื้อผ้าต่อหน้าสังอานครั้งนึง เพราะฉะนั้น ครั้งนี้เส้นเฉียวก็ไม่ได้ลังเลอะไรมาก ปลดกระดุมทันที ตอนที่ถอดเสื้อออกเธอ ก็รู้สึกว่าที่ผิวของเธอเจ็บมาก
“เดี๋ยวก่อน!” สังอานพูด แล้วเข้าไปดูใกล้ๆ: “นี่ใครเป็นคนทํา ลงมือหนัก ขนาดนี้ เสื้อก็ติดตรงแผลแล้ว เธออย่าดึงแรก ฉันช่วยเธอเอง”
เส้นเฉียวมองไม่เห็นว่าหลังของเธอมีสภาพเป็นยังไง ก็ทําได้แค่ให้สู้ งอานช่วยจัดการ ถึงแม้ว่าตอนที่ดึงเสื้อจะระวังมากแล้ว แต่เสิ่นเฉียวก็เจ็บจน คิ้วขมวด กัดปากไว้ไม่ให้ร้องออกมา
ผ่านไปสักพัก สงอานค่อยพูด: “เสร็จแล้ว” เสิ่นเฉียวค่อยถอดเสื้อออกได้ มองหลังของเธอ สังอานทนไม่ได้จน หลับตา แล้วก็เธอนั่งไว้ไม่ให้ขยับ หันกลับไปเอายา
ตอนที่สังอานออกไปเอายา เห็นเปโม่เซินที่อยู่ด้านนอก ก็เตะเขาอย่าง โมโห
เยโม่เซ็นที่รู้สึกเจ็บ แต่ก็แค่ขมวดคิ้ว
“ครั้งนี้ฉันก็จะไม่ว่านายแล้ว นายเข้าไปดูเองเถอะ ดูว่าเธอบาดเจ็บ ขนาดไหน” สังอานพูดเสร็จก็ไปหายาทันที ทิ้งไว้แค่เงาหลังให้เยโม่เซิน
เยโม่เซินนั่งนิ่งอยู่ที่เดินสักพัก นึกถึงท่าทางเมื่อสักครู่ของเส้นเฉียว จริงๆแล้วเห็นแค่แผลด้านนอกของเธอก็เดาได้ว่าแผลตรงที่มองไม่เห็นก็คงจะ หนักมาก
สังอานหายาเสร็จเดินกลับมากลับเห็นว่าเปโม่เซินยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ เลย ก็โมโหมาก: “นายนี้มันคิดไม่ได้จริงๆเลย!”
พอพูดเสร็จก็เดินเข้าไปทันทีเเย่โม่เซินรออยู่ที่หน้าประตูตลอด ในขณะ เดียวกันก็รอข่าวจากเซียวซู่ด้วย
สั่งอานช่วยเสิ่นเฉียวล้างแผลเสร็จแล้วก็ทําแผลให้ พอทําเสร็จก็ใช้เวลา นาน เสิ้นเฉียวยังเป็นห่วงผลของทางซื่อจีนเป่าอยู่ พอเธอดูว่าทําแผลเสร็จแล้ว ก็รีบใส่เสื้อผ้า แล้วลงจากเตียง
“รบกวนคุณหลายครั้งแล้ว ขอบคุณจริงๆค่ะ”
“คนบ้านเดียวกันไม่ต้องเกรงใจ เรื่องเล็กแค่นี้เองขอบคุณอะไรกัน? แต่ ว่าแผลของเธอ..อย่าเพิ่งให้โดนน้ํา อีกอย่างต้องทายาทุกวัน”
เส้นเฉียวพยักหน้า: “ได้ค่ะ ฉันจะระวัง” “ใช่สิ นอกจากแผลนอกบนตัวพวกนี้แล้ว เธอยังรู้สึกเจ็บที่ไหนอีกไหม?” พอได้ยิน เส้นเฉียวก็นิ่งไป เธอก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บที่ไหน
“โอเค ดูท่าทางของเธอแล้วก็คงไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ว่าเธอก็ต้องระวัง หน่อย เพราะว่ายังไงเธอก็เป็นท้อง ต่อไปสถานการณ์แบบนี้ก็ต้องหลีกเลี่ยง
นะคะ
มีคนเตือนเธอเรื่องท้องอีกครั้ง เห็นว่าเส้นเฉียวจะลืมอีกแล้ว ตอนนั้นก็แค่รู้สึกว่าถ้าพวกเธอจะตบตีจริงๆเธอเองก็ไม่ถอยแน่นอน เธอเองก็ไม่รู้ว่าตัว เองกลายเป็นคนใจร้อนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ครั้งแรกเธอก็แค่อยากจะคุย กันดีๆ ใครจะไปรู้ว่าสุดท้าย…จะกลายเป็นแบบนี้ไปได้
“ค่ะ ฉันรู้แล้ว” เสิ่นเฉียวพยักหน้า ต่อไปเธอต้องจํานี้ไว้ดีๆจริงๆแล้ว “แต่ว่า…”
เห็นท่าทางที่อยากจะไปของเธอ สังอานก็พูดขึ้น: “เธอพักผ่อนที่นี่ก่อน เถอะ ฉันไปทําการผ่าตัดเคสนึ่งก่อน เดี๋ยวกลับมาตรวจแผลของเธอว่าอักเส บรึเปล่า”
“เรื่องอื่น หรือสิ่งที่เธอเป็นห่วง ฉันไปพูดกับเยโม่เซินเอง” เส้นเฉียว: “ งั้นก็ได้ ขอบคุณนะคะน้า!”
เยโม่เซินอยู่ด้านนอกนานมาก ข่าวที่เซียวซูเอามาให้เขา คือผู้หญิงคน นั้นผ่าตัดเด็กออกมาอย่างปลอดภัย แต่ว่าเป็นเด็กผู้หญิง ตอนนี้ หลินเจียง กําลังอยู่ในสภาวะที่วุ่นวาย แต่แม่ลูกปลอดภัย ให้เส้นเฉียวไม่ต้องห่วงว่าจะ เป็นเรื่องถึงแก่ชีวิต
เส้นเฉียวไม่ต้องเป็นห่วง แต่ว่า….พวกเธอกลับต้องเป็นห่วง ทําร้ายเงิน เฉียวจนเจ็บขนาดนี้ คิดว่าพูด2-3คําก็ได้แล้วหรอ?
“เรื่องนี่ผมรู้แล้ว นายสั่งคนไปเฝ้าที่นั้นไว้ แล้วก็ไปสืบเรื่องนี้มาให้ ละเอียด
พอเพิ่งวางสาย เซียวซูก็เห็นสั่งอานออกมา ก็เม้มปาก “แผลของเธอเป็น ยังไงบ้าง?” “ก็ได้นะ นายยังรู้จักเป็นห่วง? ฉันคิดว่าไม่อยากได้ภรรยากับลูกแล้ว!” พอได้ยิน เปโม่เซินก็ขมวดคิ้ว “ใครบอกว่าผมไม่เอาแล้ว?”
“งั้นนายกําลังทําอะไรอยู่?” สั่งอานถาม: “จากครั้งก่อนฉันก็บอกนายแล้ว เป็นผู้ขายต้องปกป้องภรรยาของตัวเองดีๆ แต่นายกําลังทําอะไรอยู่?”
“ผมไม่รู้ว่าเธอทําอะไรไว้” เปโม่เซินตอบอย่างรําคาญใจ “อีกอย่างช่วงนี้ เธอไม่ปกติ”
“อ่อ ไม่ปกติยังไง? นายลองพูดออกมาให้ฉันฟังดูสิ”
เยโม่เซินมองน้าตัวเอง ตั้งแต่ที่แม่ของเขาเสียไป สังอานก็เป็นญาติคน เดียวในใจของเขา ในใจของเขามีความสงสัย ไม่รู้ว่าจะหาใคร
อาจจะ พูดกับสังอาน ก็อาจจะไขข้อสงสัยได้
คิดถึงนี้ แววตาของเยโม่เซินก็เศร้าลงมาก จากนั้นก็พูดการกระทําใน ช่วงนี้ของเฉินเฉียวให้สังอานฟัง
หลังจากที่ฟังแล้ว สังอานก็ขมิบตา: “แล้วยังไง? เธอทําตัวเหมือนปกติ นายไม่ชอบ?”
“แปลก”เปโม่เซินเม้มปาก ตอบอย่างไม่พอใจ
“แปลกจริง” สังอานพยักหน้า ทันใดนั้นก็เย้ยเขา: “แต่ว่านายไม่เคยคิด ว่าเธอจะเปลี่ยนไปจนน่าแปลกแบบนี้? ในฐานะที่เป็นน้าของนายฉันสามารถ พูดได้อย่างมั่นใจ ผู้หญิงเป็นคนที่เปลี่ยนอารมณ์บ่อย และนังคิดมากอีก เธอ เปลี่ยนเป็นแบบนี้อย่างกะทันหัน ต้องทําการตัดสินใจอะไรในใจแล้วแน่ๆ หรือ ว่านายทําอะไรให้เธอผิดหวัง หรือว่านายพูดให้อะไรที่ทําให้เธอมีการ เปลี่ยนแปลง ไม่อย่างนั้น คนคนหนึ่ง….ไม่มีทางเปลี่ยนไปแน่นอน นายลองคิดดู ว่านายทําอะไรบ้าง?” เขาทําอะไร? เยโม่เซินเม้มปาก เขาคิดไม่ออกจริงๆ ว่าเขาทําอะไรกันแน่
“แต่ว่าน้าพูดจริงๆนะ ในเมื่อนายก็แต่งงานกับเธอแล้ว ก็อยู่ด้วยกันดีๆ นอกจาก….นายอยากจะหย่ากับเธอจริง….”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ