บทที่ 241 ตั้งใจ
พูดจบ อีกฝ่ายวางสายโทรศัพท์โดยตรง เสิ่นเฉียวได้ยินแค่คําพูดที่รีบเร่ง หลังจากนั้นคําสุดท้ายไม่ทันพูดอีก
ตะลึงไปสักพักหนึ่ง เงินเฉียวถึงจะวางโทรศัพท์ลง จากนั้นถอนหายใจ แรงๆหนึ่งครั้ง
ไม่ปกติ ต้องมีอะไรที่ไม่ปกติแน่ๆ
ตอนกลางวันที่เซียวซูส่งตนเองกลับมา เขาก็สีหน้าท่าทางอยากพูดแต่ ไม่พูด เหมือนว่ามีอะไรอยากจะพูด แต่ว่าหลังจากนั้นก็ไม่พูดต่อ เห็นได้อย่าง ชัดเจนว่ามีเรื่องปิดบังเธอ แต่ว่าเธอไม่กล้าพูด เรื่องเกี่ยวกับอะไร เสิ่นเฉียวนึกและทายไม่ออกเลย
นี่ก็ช่างมันเถอะ แต่เยโม่เซ็นขอตัวออกจากที่ประชุมอย่างกะทันหัน อีก ทั้งยังไปทั้งวัน นี่มันหมายความว่าอะไรกันแน่?
มีเรื่องสําคัญต้องให้เขาไปจัดการ ถึงแม้เธอไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่คนก็ต้องเกิดความสงสัยอยู่แล้ว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เสิ่นเฉียวตัดสินใจเดินตามใจของตนเอง เธอก็ยิ่งหวังว่าตนเองสามารถเข้ากับชีวิตของเยโม่เซินได้ ค่อยๆเดินเข้าไปอยู่ ในใจของเขา แล้วเรื่องของเขา เธอจึงต้องอยากรู้มากเป็นพิเศษ
แต่… เธอไม่มีข่าวคราวหรือร่องรอยอะไร จึงไม่สามารถหาเขาได้เลย ช่างเถอะ กลับไปรอก่อนละกัน คอยดูว่าเซียวซู่จะหาเขากลับมาได้เมื่อไหร่ ดังนั้นเส้นเฉียวกลับไปที่ ห้อง
นอนอยู่บนโซฟาที่นุ่มๆ เสิ่นเฉียวมองดูเพดานที่ขาวเหมือนหิมะ แล้วยื่น มือไปแตะเบาๆที่ท้องน้อยอย่างไม่รู้ตัว พูดเองเออเอง: “ลูกจํา ถ้าแม่จะใช้ชีวิต อยู่กับเขา เขาจะยอมรับหนูไหม?”
เส้นเฉียวรู้ลูกน้อยในท้องของเธอยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง ไม่ได้ยินสิ่งที่เธอ พูดคืออะไร แต่เธอก็ยังหวังว่าเยโม่เซินสามารถยอมรับลูกคนนี้
คิดถึงตรงนี้แล้ว เสิ่นเฉียวยิ้มเบาๆนิดๆ
กลับมีสายตาที่อบอุ่นของเย่หลิ่นหานโผล่ออกมาตรงหน้า เสิ่นเฉียว ตกใจ ทําไมคิดถึงเขาในเวลาตอนนี้ เธอรีบส่ายหัวไปมา
นึกถึงสิ่งที่เธอฝันเมื่อคืน
“ผู้หญิงอย่างคุณ เหมาะสมที่จะได้รับความรักของเปโม่เซินอย่างผมเห รอ?”
เสียงที่เย็นชาไม่ไยดีดังขึ้นข้างๆหู ในฝันนั้นสายตาของเปโม่เซ็นเยือก เย็นมาก พูดได้ว่าเย็นเท่ากับธารน้ําแข็งบนขั้วโลกเหนือเลยก็ว่าได้
เส้นเฉียวรู้สึกว่าตนเองเพ้อฝันเกินไปอย่างกะทันหัน ลูกในท้องของเธอ เป็นของชายอื่น กลับหวังว่าเปโม่เซินจะยอมรับเขา? มันเป็นไปได้เหรอ? เพ้อฝัน ทั้งหมดนี้เป็นแค่เพ้อฝันเท่านั้น
อารมณ์ของเส้นเฉียวเศร้าหมองจนลึกสุดใจ ลุกขึ้นแล้วกลับไปที่นอน ของตนเอง นอนลงแล้วแต่ไม่หลับทั้งคืน
จนถึงตอนที่ฟ้าสางใกล้สว่างแล้ว เส้นเฉียวเพิ่งจะง่วงแล้วหลับไป เธอตื่นมาอีกที ก็เกือบจะเที่ยงแล้ว เสิ่นเฉียวพลิกตัวมา แสงอาทิตย์นอก หน้าตาส่องเข้ามาสว่างจ้า เธอรีบลุกขึ้นมาดูหน้าจอโทรศัพท์ สิบโมงกว่า และ โทรศัพท์ก็เงียบอยู่อย่างนั้น ไม่มีข้อความข่าวคราวใดๆเลย
เซียวซูยังไม่โทรกลับมาหาเธอ
เส้นเฉียวมองดูรอบๆแล้ว ก็ยังว่างเปล่า เปโม่เซิน…ยังไม่กลับมาอีกเห รอ?
คิดไปคิดมา เสิ่นเฉียวโทรไปหาเซียวซู่ หลังจากทางโน้นรับสาย เสียงของเซียวซูฟังดูแล้วเหนื่อยล้ามาก “คุณนายน้อยสอง” “เซียวซู่ เยโม่เซ็นเขาเป็นยังไงบ้าง? คุณหาเขาเจอหรือยัง?” “คุณชายเย่ตอนนี้อยู่ที่บริษัทครับ”
ได้ยินว่าเขาอยู่ที่บริษัท ใจที่กระวนกระวายของเสิ่นเฉียว ในที่สุดก็โล่ง ใจสักที เธอได้ยินตนเองโล่งใจ แล้วก็พูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว”
เซียวซู่ถามอย่างลังเลว่า: “คุณนายน้อยสอง…คงไม่ใช่ว่ารอคุณชายเย่ ทั้งคืนนะครับ?”
เส้นเฉียวตะลึงไปสักพักแล้วก็รีบดึงสติกลับมา จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า: “เป็นไปได้ไง? ฉันก็แค่ถามดูเท่านั้นเอง ในเมื่อเขาไม่เป็นอะไรแล้ว งั้นฉันวางสายก่อนนะ”
พูดจบแล้ว เสิ่นเฉียวยังไม่ทันรอให้เซียวซูตอบโต้กลับจึงรีบวางสาย โทรศัพท์
หลังจากที่วางสายแล้ว เสิ่นเฉียวมองดูมือถืออย่างเหม่อลอย แล้วก็คว่ํา ตัวกลับไปบนเตียง
เธอกําลังคิดอะไรอยู่นะ? เขาอยากไปไหนก็ไป ไม่ใช่เรื่องที่เธอควรถาม เธอก็ไม่มีสิทธิ์สอบถามด้วย
เสิ่นเฉียวนอนกลับไปบนเตียง มองดูเพดานอย่างเหม่อลอย
เยโม่เซินไม่ให้เธอไปที่บริษัท เธอเพียงแค่อยู่แต่ในห้องนอน ไม่ไปไหน เลย
อีกทั้งเธอรออยู่ทั้งคืน บ่นอยู่ลึกๆในใจ ตอนนี้ไม่อยากเห็นเปโม่เซินอีก แล้วจริงๆ
นอนนิ่งอยู่ตั้งนาน มือถือดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน
เส้นเฉียวเหมือนจะตกใจกะทันหัน รีบหยิบมือถือออกมา เธอยังนึกว่า เป็นเยโม่เซินโทรศัพท์มาหาเธอ ตอนที่เห็นบนหน้าจอเป็นชื่อของห่านเส่โยวนั้น เธอก็ไม่ได้รู้สึกผิดหวัง กลับดีใจมากด้วย
“เส่โยว?” เธออยากจะติดต่อเธออยู่แล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากกับเธอยังไง เส่โยวก็ มาหาพอดี เธอสามารถพูดคุยเรื่องราวในใจกับเธออีกด้วย
“เฉียวเฉียว”
ไม่เห็นหน้ากันหลายวัน เสียงของหานเส่โยวฟังดูแล้วเหมือนจะเหนื่อยๆ อีกทั้งเสียงแหบด้วย เหมือนเคยร้องไห้อย่างนั้น
เส้นเฉียวตะลึงไปสักพัก แล้วก็ถามไถ่ว่า: “เสียงของแกเป็นอะไรเหรอ?”
“ไม่นิ ไม่เป็นอะไร” น้ําเสียงของหานเส่โยวฟังดูแล้วเหมือนจะตื่นเต้น ร้อนใจ จากนั้นก็พูดหัวเราะเบาๆ: “เฉียวเฉียว ช่วงนี้ความเป็นมิตรของเรา จืดจางลงไปไม่น้อยเลยนะ แกกับเสี่ยวเหยียนคนนั้น…”
พูดถึงเรื่องนี้ ในใจเสิ่นเฉียวก็รู้สึกเช่นนี้เหมือนกัน เหมือนกับว่าหลังจาก ที่เขาสองคนมีความคิดเห็นไม่ตรงกันก่อนหน้านั้น ความสัมพันธ์ระหว่างเขาทั้ง สองคนเยือกเย็นลง ไม่อบอุ่นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
“ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเธอ ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการเป็นเพื่อนกัน นิ” เส้นเฉียวพูดอธิบายด้วยเสียงเบาๆ
“แต่ว่า เธอเหมือนจะมีความอคติโกรธเคืองฉัน แต่ว่าเธอส่งผลกระทบ ต่อความเป็นเพื่อนระหว่างเราสองคนแล้ว แกยังจะเป็นเพื่อนกับเขาอีกเหรอ?”
“ฉัน… ” เสิ่นเฉียวตะลึงไปสักพัก นึกไม่ถึงเลยจริงๆว่าหานเส่โยวจะพูด แบบนี้ วันนี้เธอโทรศัพท์มาก็เพราะเรื่องนี้หรือ?
ตอนที่เสิ่นเฉียวกําลังมึนงงว่าควรตอบเธอยังไงดี หานเส่โยวพูดขึ้นมา ก่อนอีกครั้ง
“ช่างมันเถอะ วันนี้ฉันก็ไม่ได้โทรมาซักถามความผิดถูกกับแกสักหน่อย ฉันอยากชวนแกออกมาพบปะเจอหน้ากัน แล้วก็………คนอย่างเส่โยวไม่ได้เป็น คนที่ใจแคบขนาดนั้นนิ ฉันรู้ว่าในกลุ่มเพื่อนๆของแกก็ไม่ได้มีเพียงฉันคนเดียว ต้องมีคนอื่นด้วยอยู่แล้ว ฉันไม่โทษแกหรอก”
ได้ยินอย่างนี้แล้ว เสิ่นเฉียวในที่สุดก็มีรอยยิ้มบนหน้าอีกครั้ง “ดีจังเลยเส่โยว แกไม่ถือสาก็ดีแล้ว ฉันยังสับสนอยู่เลย” “เราเจอกันที่ร้านเบเกอรี่ที่เจอกันครั้งก่อนดีไหม”
หานเส่โยวชอบทานของหวาน ถึงแม้เส้นเฉียวไม่ชอบ แต่ก็ไม่รู้สึกมี ปัญหาอะไร ได้แต่พยักหน้า: “แกชอบก็โอเคแล้ว งั้นฉันไปเตรียมตัวก่อนแล้ว ค่อยไปนะ”
“โอเค”
หลังจากวางสายโทรศัพท์ เสิ่นเฉียวรีบลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้น ออกไปตามนัดกับหานเส่โยว
หลังจากที่ไปถึงร้านเบเกอรี่แล้ว เสิ่นเฉียวเข้าไปที่ร้านก็มองเห็นหานเส่ โยวที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง วันนี้เธอใส่ชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนๆ ดัดผมได้สวยมาก สีผมเหมือนจะย้อมใหม่ “เฉียวเฉียว ตรงนี้”
หานเส่โยวโบกมือให้เธอ เส้นเฉียวเดินไปถึงตรงหน้าเธอแล้วก็นั่งลง เอ่ย ปากแล้วก็ถาม: “เส่โยว แกไปทําผมมาใหม่เหรอ?”
เพิ่งจะนั่งลง พนักงานบริการก็เดินมายื่นเมนูให้ บนใบหน้าของเสิ่นเฉียว ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มอยู่ แต่ในตอนที่เห็นหานเส่โยวหันข้างไปรับเมนูอาหาร นั้น เธอตกตะลึงอยู่กับที่ทั้งตัว
เพราะว่าตอนที่หานเส่โยวหันข้างนั้น เธอมองเห็นต่างหูคู่นั้นบนหูของเธอ โผล่ออกมาพอดี
หานเสโยวชอบแต่งตัวมาก เธอใส่ต่างหูอะไรเสิ่นเฉียวก็ไม่เคยรู้สึกแปลก
แต่ว่าต่างหูที่ใส่ในวันนี้ มันเป็นคู่นั้นที่เธอเคยเห็นอยู่ในกล่องอันนั้น ของเยโม่เซ็นพอดี……ต่างหูที่มีสีชมพู