บทที่112 เธอโง่รึเปล่า
เมื่อเสิ่นเฉียวเข้ามาในห้องน้ำ เธอเองก็ไม่สบ อารมณ์กับกลิ่นเหม็นที่ส่งออกมาจากตัวเธอ
แต่ว่าก่อนหน้านี้เธอโกรธจริง ๆ
คนพวกนั้นทำงานในบริษัทตระกูลเย่ พูดจาดูถูก เธอ ดูถูกเยโม่เซิน
เพียงแค่คิดว่าเย่โม่เซินต้องโดนพนักงานของตัว เองนินทาดูถูกลับหลังว่าเป็นคนพิการบ้างล่ะ ไร้ สมรรถภาพบ้างล่ะ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกโกรธเป็นฟื้นเป็นไฟ
ทำไมคนเหล่านั้นถึงหัวเราะเยาะผู้อื่นได้ตาม อำเภอใจแบบนั้น? พวกเธอเองมีดีอะไรกันอย่างนั้นเห
รอ?
น้ำไหลลงจากฝักบัวทำให้เส้นเฉียวเปียกไปทั้ง
ตัว
เธอถอดเสื้อผ้าที่ส่งกลิ่นเหม็นพวกนั้นทิ้งไป แล้ว ยื่นมือไปเปิดท่อระบายอากาศภายในห้องน้ำ
แผลน้ำร้อนลวกบริเวณไหล่เวลาที่มันโดนน้ำแล้ว รู้สึกเจ็บขึ้นมา เสิ่นเฉียวเดินไปด้านข้างสองก้าวโดยไม่รู้
ตัว
“ก๊อก ๆ– ” เสียงของเย่หลิ่นหานดังมาจากด้าน
นอก เสิ่นเฉียวกอดตัวเองไว้แน่น “น้องสะใภ้ ในนั้นมีเจลอาบน้ำ คุณใช้ได้เลยนะผมจะออกไปก่อน อีกเดี่ยวผู้ช่วยผมจะเข้ามาหาคุณ”
“อ่อค่ะ”
เสิ่นเฉียวพยักหน้า ตอนนี้เธอเลอะเทอะมาก จำเป็นจะต้องอาบน้ำให้สะอาดก่อน
ดังนั้นไม่มีเวลาจะลังเลใจอีกแล้ว
ผ่านไปประมาณยี่สิบนาที เหมือนว่าจะมีคนผลัก ประตูห้องพักเข้ามา จากนั้นก็เคาะประตู
“ใครคะ?” เสียงเงียบไปนาน เสิ่นเฉียวจึงถามด้วย ความระมัดระวัง
ด้านนอกไม่มีใครตอบ เสิ่นเฉียวนิ่งไป เธอเดินไป ที่ข้างประตูแล้วเอ่ยปากถามอีกครั้ง: “นั่นใครคะ?”
ด้านนอกยังคงเงียบอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่จะมีเสียง ผู้ชายที่เย็นชาดังขึ้น
“ฉันเอง”
เสิ่นเฉียวตกตะลึงในตอนแรกจากนั้นก็ตอบสนอง ทันที เสียงนี้ไม่ใช่..เย่โม่เซินอย่างนั้นเหรอ?
เมื่อคิดว่าเวลานี้เย่โม่เซินอยู่ที่นอกประตูนั่น อารมณ์ที่กังวลอยู่แล้วของเสิ่นเฉียวตอนนี้ก็ยิ่งไม่ สบายใจมากขึ้น และทำให้เธอคิดขึ้นได้ว่าตอนนี้เธอ กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องพักของคนอื่น เยู่โมเซินจะต้อง โกรธเธอแน่นอน
ชั่วขณะหนึ่งเสิ่นเฉียวตื่นตระหนกและไม่รู้จะทำ อย่างไร
“เปิดประตู”
ทันใดนั้นเย่โม่เซินก็พูดขึ้น
เสิ่นเฉียวสีหน้าเปลี่ยนไปและเธอพูดขึ้นเบา ๆ
ไม่ ไม่ได้”
เย่โม่เซินที่อยู่ด้านนอกขมวดคิ้ว เขากัมลงมองถุง
ที่อยู่ในมือของตัวเขาเอง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย เปิดประตู”
เสิ่นเฉียว: “..”
เอาอีกแล้ว! ทุกครั้งก่อนที่เขาจะโมโหเขาจะต้อง ใช้น้ำเสียงแบบนี้
ในใจของเสิ่นเฉียวยังคงกลัวเขา แต่ในที่สุดก็ ค่อย ๆ เปิดประตูออกมา เธอแอบอยู่หลังประตู แล้วยื่น หน้าออกมาเพื่อดูเย่โม่เซิน
แววตาของเย่โม่เซินเย็นชา ร่างกายของเขาเปล่ง ประกายออกมาเหมือนสัตว์ร้ายซึ่งทำให้ผู้คนสั่นสะท้าน
ในตอนที่เสิ่นเฉียวมองไปที่เขานั้น เขาก็มองมา พอดี ทำให้เสิ่นเฉียวตกใจกลัว เธออยากจะปิดประตู
แต่กลับมีถุงใบหนึ่งส่งมา
เสิ่นเฉียวตกตะลึง “อะ มันคืออะไรคะ?”
“อยากจะแก้ผ้าออกมาเหรอ?” เย่โม่เซินน้ำเสียง เย็นชาดังน้ำแข็ง ถูกบีบเค้นออกมาจากไรฟัน “ไม่อยาก ตายก็ลองดู”
ไหนเลยเสิ่นเฉียวจะออกไปโดยไม่ใส่เสื้อผ้าได้ เธอรีบรับถุงจากมือของเย่โม่เซิน พบว่าอันที่จริงแล้วใน นั้นเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่
“ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวขอบคุณ
เยโม่เซินเบนสายตาไปทางอื่น สูดหายใจแล้วพูด “ให้เวลาเธอสิบนาที แต่ตัวให้เสร็จแล้วออกมา”
“ออ” เสิ่นเฉียวปิดประตู เธอใช้หูหิ้วแขวนถุงไว้ ด้านข้าง จากนั้นจึงได้กลับไปเปิดฝักบัวและทำความ สะอาดฟองสบู่
เมื่อมีเวลาสิบนาที เสิ่นเฉียวก็รักษาเวลาเป็น อย่างดี ใช้เวลาประมาณเก้านาทีในการแต่งตัวและเก็บ ของก็เดินออกมาจากห้องน้ำ
ในห้องพักเงียบสนิท มีเพียงเย่โม่เซินที่นั่งอยู่บน เก้าอี้วีลแชร์
เมื่อเปรียบเทียบกับบรรยากาศปกติตอนที่เพิ่งเข้า มาในห้องพัก ตอนนี้ในห้องมันเย็นยะเยือกเหมือนห้อง แช่แข็งเนื้อสัตว์ เสิ่นเฉียวที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จและยังมี หยดน้ำติดตัว เธอรู้สึกหนาวเมื่อเดินออกมา ทำให้เธอ หนาวสั่น
เยโม่เซินหันหลังให้เธอ เขาทอดถอนลมหายใจ ที่แสนเยือกเย็น
เสิ่นเฉียวยืนอยู่ที่เดิมและอ้อยอิ่งเล็กน้อย ก่อนจะ เรียกเขาเบา ๆ: “คือว่า…เย่โม่เซิน ฉันจัดการเรียบร้อย
แล้ว”
เยโม่เซินเงียบไปแล้วชั่วครู่และหันกลับมามอง
เธอ
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด ทำให้ เธอตกใจกลัวจนก้าวเท้าหนี
“ออกไปกับฉัน”
เสิ่นเฉียวทำได้เพียงหยักหน้า เดินขึ้นไปข้าง หน้าแล้วเข็นเขาออกไป
เหมือนฝัน ก่อนหน้านั้นเป็นเย่หลิ่นหานที่พาเขา เข้ามา แต่ตอนนี้กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเย่หลิ่นหาน อีกทั้งผู้ช่วยของเขาก็หายไปไร้ร่องรอย ไหนบอกว่าผู้ ช่วยของเขาจะเอาเสื้อผ้ามาให้ไง?
แต่คนที่ปรากฏตัวอยู่ตรงนี้ทำไมกลับเป็นเยโม่
เซิน?
เสิ่นเฉียวคิดไม่ตก
“ผิดหวังมากงั้นเหรอ?” ทันใดนั้นเย่โม่เซินก็ถาม ขึ้นอย่างเย็นชา
เมื่อได้ยินเสียง เสิ่นเฉียวก็ได้สติ : “อะไรนะ?”
“ออกมาแล้วกลับเธอฉัน ทำให้เธอผิดหวัง ใช้รี เปล่า?”
เสิ่นเฉียว: “เปล่า ฉันแค่คิดว่าพวกเขาหายไป ไหนกันหมด….”
เยโม่เซินพูดจาเยาะเย้ย: “เธอคิดว่าฉันจะยอม ปล่อยให้ผู้ชายคนอื่นเห็นผู้หญิงของฉันเย่โม่เซินในสภาพที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเหรอ?”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ใจของเสิ่นเฉียวก็เต้นผิด
จังหวะ
“เมื่อวานเธอทำเป็นหูทวนลมกับสิ่งที่ฉันพูดกับ เธองั้นเหรอ?”
คำพูดนี้ช่างเย็นชา เสิ่นเฉียวอดไม่ได้ที่จะหดคอ “เปล่าค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงอยู่กับเย่หลิ่นหาน? ฉันบอก ให้เธออยู่ห่าง ๆ เขาไว้ไม่ใช่เหรอ?”
เสิ่นเฉียวเข็นเขาเดินออกไปข้างนอก พลาง อธิบายไปด้วย: “มันเป็นอุบัติเหตุ”
“ก็ได้ งั้นก็อธิบายให้ฉันฟังสิ”
เสิ่นเฉียว: “..”
ไม่นะ เย่โม่เซินเป็นพวกหัวอ่อนตั้งแต่เมื่อไหร่ กัน? ยิ่งไปกว่านั้นเขาสนใจจะฟังเธออธิบายงั้นเหรอ?
เสิ่นเฉียวอึ้งไปชั่วขณะ เธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นใน โรงอาหารโดยพยายามเลี่ยงประเด็นสำคัญไป
ก็เพียงแค่เธอทะเลาะกับพวกผู้หญิงสองสามคน แล้วอีกฝ่ายก็ลงมือก่อนเธอก็แค่อดไม่ได้ที่จะสู้กลับ…
พูดจนถึงสุดท้าย เสียงของเสิ่นเฉียวค่อย ๆ อ่อน ลง ราวกับว่าคนที่ทำผิดในเรื่องนี้คือตัวเธอเอง
เยโม่เซินไม่พูดอะไร มีเพียงลมหายใจที่หนักอึ้งขึ้น เสิ่นเฉียวเองก็ไม่พูดอะไรอีก เธอเข็นเขากลับไปที่ ห้องทำงานของเขา
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อน” เสิ่นเฉียวเข้าใจ ว่าส่งขากลับห้องทำงานแล้วก็ไม่มีอะไรอีก เธอคงจะ เตรียมตัวจะออกไป
ในขณะที่เธอกำลังหันกลับไป เสียงที่น่าดึงดูด ของเย่โม่เซินก็ดังขึ้น
“เธอกำลังกลัวอะไร?”
อะไรนะ? เสิ่นเฉียวหยุดอยู่ตรงนั้น พร้อมกับหัน มาด้วยความไม่เข้าใจ
เย่โม่เซินหมุนล้อแล้วหันกลับมาช้า ๆ แววตา เคร่งขรึมมองไปที่หน้าเธอ “ถ้าหากว่าเป็นความผิดของ คนอื่น ทำไมถึงไม่มีความมั่นใจล่ะ?”
เสิ่นเฉียวคิดว่าเขาจะไม่เชื่อเธอจึงได้กล่าว ขอโทษเรียบ ๆ: “ขอโทษค่ะ ฉันรู้ว่าเรื่องพวกนี้มันแย่ มาก ต่อไป..ฉันจะไม่เป็นแบบนี้อีก”
“ไม่เป็นแบบนี้อีก? ไม่สู้กลับเหรอ? หรือจะบอกว่า ถ้าเจอเรื่องแบบนี้อีก จะสู้กับพวกนี้ต่อไป?”
ในใจของเสิ่นเฉียวรู้สึกผิดมากพอแล้ว สุดท้ายเย่ โม่เซินยังจะพูดแบบนั้นอีก เธอรู้สึกเพียงว่าความเจ็บ ปวดและความเศร้าทั้งหมดรวมอยู่ในอกของเธอซึ่ง ทำให้เธออึดอัดมากและมือทั้งสองของเธอก็อดไม่ได้ที่ จะกอดกันแน่น
“ฉันเชื่อฟังคุณชายเย่ คุณชายเย่ว่ายังไงฉันก็ว่า ตามนั้น”
เยโม่เซินมองไปที่เธอซึ่งอดกลั้นและในที่สุดก็ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่น
“นี่เธอโง่รึไงกัน?”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
