บทที่1218 ไม่ต้องให้ผมอยู่ด้วยเหรอ

“ต๊ะ ข้อความเหรอ”

หานซึ่งเม้มปาก ยื่นมือไปคว้าโทรศัพท์มือถือออกมา กดลงไป ก็พบว่า แบตหมดแล้ว”

โทรศัพท์มือถือในมือของเขานั้นปิดอยู่จริงๆ เสี่ยวเหยียนหยิบ มาอย่างนั้นฉันช่วยคุณเอาไปชาร์จ คุณก็ช่าง ออกไปข้างนอก ก็ไม่ยอมชาร์จแบตให้เรียบร้อย ความเคยชินแบบนี้ไม่ดีเลย แล้วคุณพกแบตสํารองมาหรือเปล่า ถ้าไม่มี ฉันเอามาสองอัน เดี๋ยวฉันแบ่งให้คุณอันหนึ่ง

ความจริงของพวกนี้หานซึ่งมีหมดแล้ว คนมีระเบียบวินัยอย่าง เขา กลางคืนก็จะต้องชาร์จแบต เพื่อให้พอใช้หนึ่งวัน แต่ว่า……… เมื่อวานหญิงสาวคนนี้อยู่ในห้องเดียวกับเขา ทำให้หานง…… ลืมเรื่องนี้ไปเลย

เมื่ออยู่ตรงหน้าเธอ สิ่งที่ทำให้ภูมิใจเหล่านี้ก็ค่อยๆควบคุม

ไม่ได้ทีละเรื่องๆ

ช่างแย่เสียจริงๆ

หานชิงยื่นมือมาบีบแก้มขาวอมชมพูของหญิงสาวได้สิ อย่าง นั้นต่อไปโทรศัพท์มือถือยกให้คุณจัดการเลยนะ”

“อืม! “เสี่ยวเหยียนไม่ถือสาเลยสักนิด รับโทรศัพท์มือถือใส่ เข้าไปในกระเป๋ากางเกงตัวเอง จากนั้นก็คิดจะเผ่นกลับห้อง ตอนที่เดินผ่านเขา คอเสื้อก็ถูกเขายึดเอาไว้

“ในเมื่อปัญหาเรื่องโทรศัพท์ก็จัดการแล้ว อย่างนั้นพวกเราก็ ควรจะมาถูกอีกปัญหาหนึ่ง”

เสี่ยวเหยียนที่ถูกดึงคอเสื้อเอาไว้ “อีกปัญหาเหรอ”

ปัญหาอะไรอีก

เสี่ยวเหยียนถลึงตาโต”คุณมีอะไรจะพูดกับฉันเหรอ” หานซึ่งมองเธอพลางอมยิ้ม

“เมื่อกี้คุณนั่งยองอยู่ที่ไหน

เสี่ยวเหยียน: ”

พอถามคําถามนี้ออกมา เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกว่าเรื่องนี้มีอะไรผิด ปกติ เธอหลบเลี่ยงสายตาของหานซิงอย่างรู้สึกผิด กระแอม เบาๆหนึ่งครั้ง : “ก็นั่งยองๆไปอย่างนั้นเอง…….

“นั่งยองไปอย่างนั้นเอง

“ใช่! “เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างแรง “ฉันเห็นคุณไม่อยู่ ก็ เลยออกมารอคุณ ข้างๆนี่ก็ไม่มีอะไร ฉันก็เลยหาที่นั่งยองๆ ดู เง่าใช่มั้ย ฮ่าๆๆๆ อย่างนั้นคราวหน้าฉันจะไม่นั่งยองๆแบบนี้อีก แล้ว~”

เสี่ยวเหยียนทําเป็นหัวเราะ เพื่อจะกลบเกลื่อนเรื่องนี้ไป

หานชิงก็ไม่ได้เลอะเลือน ตอนที่เสี่ยวเหยียนหัวเราะกลบ เกลื่อน สายตาของหานชิงอมยิ้มจ้องมองเธออยู่ มองจนเธอรู้สึกประหม่า รอยยิ้มของเธออ่อนลง กัดริมฝีปากล่างของตัวเองอย่าง เขินๆ

นี่คือสงครามทางจิตวิทยา เสี่ยวเหยียนเดิมนั้นคิดจะแกล้งโง่ ต่อไปให้ถึงที่สุด แต่ตอนนี้ถูกหานซึ่งใช้สายตาแบบนี้จ้องมอง อยู่ เธอรู้สึกว่าภายในใจของตนเองนั้นก็ไม่มีความมั่นใจเหลือ อยู่แล้ว ได้แต่มองเขาอย่างน่าสงสาร

“เอาละ ฉันยอมรับว่าฉันตั้งใจนั่งยองอยู่ที่นั่น พอใจหรือยัง ในที่สุดเธอก็ยอมรับ จากนั้นก็ก้มหน้า พลางอธิบายว่า : “ตอน ฉันตื่นมาไม่เจอคุณ คุณก็ไม่ได้ทิ้งข้อความไว้ให้ฉัน ฉันก็เลย อยากจะไปดูว่าคุณอยู่ห้องข้างๆหรือเปล่า จากนั้น….…..

เล่ามาถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็ชะงักเล็กน้อย ราวกับลังเล ตอน นี้เธอนึกย้อนกลับไปก็รู้สึกว่าหลินชิ้นเอื้อมีอะไรบางอย่างผิดปกติ

เห็นชัดว่าหานชิงกลับมาจากข้างนอก ทำไมหลินชิ้นเอ๋อกลับ ทําท่าราวกับว่าในห้องมีคนอื่นอยู่อีก หรือว่าเธอจงใจให้ตัวเอง เข้าใจผิด หรือว่า……..

ไม่กล้าคิดให้ลึกลงไปกว่านี้ จู่ๆเสี่ยวเหยียนก็เงยหน้าขึ้นมอง ไปยังหานชิง : “ฉันอยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่าง คุณกลับไปรอ ฉันในห้องก่อนได้มั้ย”

เวลานี้หญิงสาวดวงตาสดใสราวกับได้ตัดสินใจและวางแผน อะไรแล้ว หานซึ่งเห็นท่าทางอย่างนี้ของเธอ ก็ไม่ได้แปลกใจอะไร ได้แต่ถามว่า “ไม่ต้องการให้ผมอยู่ด้วยเหรอ”

ไดยินดังนั้น เสี่ยวเหยียนส่ายหน้า: “ไม่ต้อง เรื่องเล็กน้อยแบบนีฉันสามารถจัดการเองได้”

ได้ อย่างนั้นผมกลับไปรอคุณนะ

เรื่องที่สาวน้อยของเขาจะทํา เขาเห็นด้วย เขาก็ย่อมเชื่อว่าเธอ สามารถจัดการเรื่องพวกนี้ด้วยตนเองได้ แม้ว่าสาวน้อยของเขา จะบริสุทธิ์ไร้เดียงสามาก แต่ก็ไม่ได้โง่ บางเรื่องก็ต้องให้เธอไป สํารวจด้วยตัวเอง

ไม่นานหาเชิงก็จากไป รอจนเขากลับไปแล้ว เสี่ยวเหยียน สูดหายเข้าลึกๆ ตอนที่ปัดผมไปไว้ที่หลังใบหูเธอจึงจำได้ว่า ตนเองในแบบนี้ถึงจะเป็นตัวของตัวเอง……..

หรือว่าเธอ จะกลับไปจัดการก่อนแล้วค่อยมา

ช่างเถอะ กลับไปกระต่ายก็อาจจะหนีไปแล้ว เธอจะไปตอนนี้ เลย!

คิดมาถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็หมุนตัวกลับไปเคาะประตูอีก

หลินชิ้นเอ๋อมาเปิดประตูเห็นเสี่ยวเหยียนยังคงแต่งตัวแบบ เดิม ก็แปลกใจเล็กน้อย : “น้องเสี่ยวเหยียน ฉันไม่ได้บอกให้ คุณกลับไปล้างหน้าล้างตาเหรอ ทำไมตอนนี้คุณก็ยังอยู่ในสภาพ นี้อีกล่ะ แม้แต่เสื้อผ้าก็ยังไม่ได้เปลี่ยน…….

พูดจบ หลินชิ้นเอ๋อก็ทำท่าทีตื่นตกใจ” “ไม่ใช่ว่าคุณไม่ได้ กลับไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องหรอกนะ”

เสี่ยวเหยียนกลับจ้องไปที่ด้านหลังของเธอหลินชิ้นเอ๋อเห็น ท่าทีของเธอตื่นตระหนก ผู้หญิงคนนี้ตอนนี้ยังอยู่ในสภาพนี้ หรือว่าเธอคอยเฝ้าอยู่ที่นี่ตลอด ตอนนี้ยังระแวงจึงมาเคาะประตูอีก หรือว่า เธอคิดจะเข้าไปค้นหาดูสักครั้ง

ไม่ได้ จะให้เธอเข้าไปไม่ได้ เธออุตส่าห์สร้างภาพแกล้งหลอก ตามน้ำไปถ้าหากถูกจับได้ ครั้งหน้าอาจจะไม่มีโอกาสที่ดีแบบนี้ อีกแล้ว

คิดมาถึงตรงนี้ หลินชิ้นเอ๋อจงใจเดินออกมา คุณไปไหนมา ทำไมไม่กลับห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า จะให้ฉันกลับไปเป็นเพื่อนเธอ มั้ย”

มองหลินซินเอ๋อที่เข้ามาควงแขนเธออย่างสนิทสนม เสี่ยวเหยี ยนก็ไม่ได้ปฏิเสธ เอ่ยอย่างสนิทสนม: “ฉันไม่ใช่ว่าไม่ได้กลับไป ล้างหน้าแปรงฟันหรอกนะคะพี่หลิน แต่ตอนที่ฉันกลับไปเมื่อกี้นี้ ฉันก็พบว่าเมื่อวานฉันลืมเอาแปรงสีฟันไป แล้วยังโฟมล้างหน้า ด้วย คาดว่าเมื่อวานคงจะลืมเอาไปด้วย ดังนั้นฉันก็เลยมาเอา”

ได้ยินอย่างนั้น หลินชิ้นเอ๋อเกร็งไปทั้งตัว คิดไม่ถึงว่าจู่ๆเธอ จะมาไม้นี้

“แปรงสีฟันเหรอ

โฟมล้างหน้าเหรอ”

“ใช่ค่ะ”เสี่ยวเหยียนพยักหน้า “ไม่มีแปรงสีฟันฉันจะแปรง

ฟันได้ยังไง และฉันเป็นคนที่ผิวค่อนข้างมัน ฉันต้องใช้โฟมล้าง หน้าถึงล้างได้สะอาด พี่หลิน ไปค่ะ คุณเข้าไปดูเป็นเพื่อนฉัน หน่อย”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนเกาะแขนเธอเตรียมจะก้าวเข้าไปข้างใน
วินาทีนี้เองหลินซินเอ๋อถึงจะรู้สึกตัวได้ว่าเธอต้องการจะทํา อะไร รีบมาขวางเอาไว้ “รอเดี๋ยวก่อน

เสี่ยวเหยียนกระพริบตา มองเธอด้วยสีหน้าทําอะไรไม่ถูก “ทำไมเหรอพี่หลิน? ”

“เธอ……มแปรงสีฟันเอาไว้จริงเหรอ แต่ว่า เมื่อเธอ หายไป ตั้งนานนี้ ทำไมเพิ่งจะมาอยากล้างหน้าแปรงฟันตอนนี้

เลย เสี่ยวเหยียนพยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย : “ใช่ไงคะ เมื่อ ตอนนั้นหลังจากที่ฉันกลับไปก็รู้สึกว่าตัวเองยังง่วงนอนอยู่ นอนหลับต่ออีกหน่อย เมื่อกี้เพิ่งลุกขึ้นเตรียมจะไปล้างหน้าแปรง ฟัน ก็พบว่าแปรงสีฟันกับโฟมล้างหน้าของตนเองไม่อยู่แล้ว”

หลินชิ้นเอ๋อจ้องมองเธอ ราวกับว่าไม่เชื่อว่าเรื่องที่เธอพูดเป็น ความจริง แต่แววตาของเสี่ยวเหยียนใสสะอาด สีหน้าก็ดูจริงจัง มองไม่ออกว่ากำลังโกหกเลย

หรือว่าเธอจะพูดจริง เธอกลับไปนอนจริงๆ แต่ตอนที่จะล้าง หน้าแรงฟันก็พบว่าแปรงสีฟันกับโฟมล้างหน้าไม่มีก็เลยมาหา

ไม่ว่าหลินชิ้นเอ๋อเชื่อเธอมากแค่ไหน แล้วนั่นจะทำไม เพราะ เธอก็ยังไม่อยากให้เสี่ยวเหยียนเข้า ทำลายแผนที่ตนเองวางเอา ไว้ ดังนั้นเธอจึงพูดเบาๆว่า “ไม่อย่างนั้นเธอกลับไปก่อน ฉัน เข้าไปช่วยเธอหา แล้วอีกเดี๋ยวจะเอาไปให้คุณเอง”

เสี่ยวเหยียนกระพริบตาปริบๆ มองหลินชิ้นเอ๋อ : “พี่หลินจะ เอามาให้ฉันจริงๆเหรอ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ