บทที่ 627 ตอนนี้ยังไม่ใช่แฟน

ในที่สุดก็หมดเวลาทำงาน ถึงเวลาพัก

แล้ว

หาน จื่อจัดเก็บข้าวของ ขณะที่กำลัง เตรียมจะลงไปทานข้าวที่โรงอาหาร กลับเห็น ชายคนหนึ่งยืนยิ้มอยู่ที่หน้าประตู

“เลิกงานแล้วเหรอ?”

เมื่อเห็นเย่หลั่นหาน หานมู่จื่อเพิ่งนึกขึ้น ได้ว่าเขานัดทานอาหารกลางวันไว้

หล่อนมองเขาด้วยความเลิ่กลั่กทำตัวไม่ ถูก คงเป็นเพราะมัวแต่คิดมากอยู่ตลอด จึง ทําให้ลืมนัดอาหารกลางวันที่เย่หลิ่นหานเชิญ หล่อนไปอย่างสนิท

“อั้ม” หานมู่ อพยักหน้าลง

เย่หลิ่มหานกลับหลังหันเดินออกไป เมื่อ เดินไปไม่กี่ก้าวกลับไม่เห็นหาน จื่อเดินตาม

มา จึงหันไปมองหล่อน : “ยังไม่ไปอีก?” “ค่ะ” หานมู่จื่อตั้งสติขึ้นมาได้ จําใจรีบ เค็มตามเขาไป

หลังจากเข้าไปในลิฟต์ คนหนึ่งยืนข้าง หน้า ส่วนอีกคนยืนข้างหลัง หาน จื่อคอย รักษาระยะห่างระหว่างตัวเองกับเย่หลิ่นหาน ไว้เป็นอย่างดี เมื่อลงไปถึงด้านล่างก็ยังคงเดิน ตามหลังเขาเช่นเดิม

เย่หลินหานกลับไม่พูดอะไร เดินตรงไป เปิดประตูให้หล่อนด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ หานมู่ อลังเลสักพัก พูดขึ้น : “จะไปไกล เปล่าคะ?

ดูเหมือนว่าแถวนี้จะมีร้านอาหาร หรือ ว่า…หาอะไรทานแถวนี้ก็พอแล้ว? ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เย่หล่นหานยิ้ม พูด ด้วยเสียงแผ่วเบา : “แม้จะมีคำที่กล่าวว่า อาหารกลางวันไม่ได้สำคัญเท่าอาหารเช้า แต่ ก็อย่าถือคติทําอะไรก็ได้แบบนี้เลย ผมว่าห้าปี ที่ผ่านมา คณผอมลงไปเยอะเลยนะ ไม่ค่อย ได้ทานข้าวดีๆเลยเหรอ? “ หานมูจื่อ

:

“ไปกันเถอะ ผมจองโต๊ะไว้แล้ว ถ้าไม่ไป คงเสียดายแย่”

เขาพูดมาขนาดนี้แล้ว เห็นได้ชัดว่ากำลัง กดดันหล่อนอยู่ หล่อนยังมีเหตุผลที่จะไม่ขึ้น รถได้อีกหรือไม่?

หลังจากที่หล่อนขึ้นไปบนรถ เย่หลิ่

นหานแทบจะโน้มตัวลงมารัดเข็มขัดนิรภัยให้ หล่อน สีหน้าของหานมู่จื่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย รีบพูดขึ้น : “ฉันทำเองได้ค่ะ”

เย่หลิ่นหานก็ไม่ได้ยืนบังคับหล่อน จึง ยิ้มให้ “ครับ”

หลังจากนั้นเขาเดินอ้อมไปอีกด้านหนึ่ง ขึ้นไปนั่งที่คนขับ

ขณะที่นั่งอยู่ในรถของเย่หลิ่มหาน หา นมจื่อกลับรู้สึกสับสน อึดอัดใจ เย่หลิ่นหาน ดอยชวนหล่อนคุยตลอดเวลาทีละคำสองคำ

หานมู่จื่อเหลือบมองดูเวลา อดไม่ได้ที่ จะถามขึ้น : “ไกลมากจนเหรอ?”

เย่หลิ่มทานไม่ตอบ แต่ขับรถเลี้ยวเข้าไป

จากนั้นพูดขึ้น : “ถึงแล้วครับ”

หาน จื่อตกใจตะลึง ตั้งสติขึ้นมา

“ผมจะขับรถไปจอดที่โรงจอดรถก่อน ตรงนั้นอากาศไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คุณลงไปรอ ผมด้านในก่อนนะ”

“ค่ะ” หานมู่จื่อตอบกลับ จากนั้นลงจาก รถเข้าไปรอเขาในร้านอาหาร

หลังจากนั้นประมาณสามนาที เย่หลิ่ นหานก็กลับมา พร้อมกับกุญแจรถในมือ

“เข้าไปกันเถอะ”

ดูเหมือนว่าเย่หลิ่นทานเป็นลูกค้าประจำ ของที่นี่ เมื่อเขาเดินน่หานมู่จื่อเข้าไป มี พนักงานเดินตรงเข้ามาหาทันที ทั้งสองเดิน ตามหลังพนักงาน หานมู่จื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ต้องรักษาระยะห่างกับเขา แต่เขากลับเดิน ชะลอเพื่อจะเดินพร้อมหล่อน จนทำให้หานมู่จื่ อรู้สึกเกรงใจ จึงต้องยอมเดินอย่างปกติ

หลังจากที่เข้าไปในห้องรับรองพิเศษ เช่ หลิ่มหานยิ้มและพูดขึ้น : “ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ที่อยู่ต่างประเทศ คงทานแต่อาหารตะวันตกใช่ ไหมครับ? รู้สึกไม่คุ้นชินบ้างไหม?

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หาน จื่อส่ายหน้า : “ไม่นะคะ อันที่จริงฉันทานอาหารจีนเยอะกว่า

“ผมทราบดีครับ” เย่หลิ่มหานอด ไม่

ได้ : “คุณชอบอาหารจีนมากกว่า คงไม่รู้สึก อยากทานอาหารตะวันตกหรอก”

หานมู่จื่อเหลือบตามองเขา ไม่พูดอะไร

ต่อ

พนักงานกลับยิ้มกรุ้มกริ่มออกมา พูดขึ้น “นี่ถือเป็นครั้งแรกที่คุณหานพาแฟนมาทาน ข้าวนะคะ”

เย่หลิ่นหานยิ้ม ไม่ปฏิเสธ

แต่หาน เอกลับขมวดคิ้ว สายตามองไป ที่พนักงานอย่างไม่พอใจ : “ขอโทษนะคะ ฉัน ไม่ใช่แฟนของเขา

พนักงานตกใจตะลึง สีหน้าเลื่อนหันไป มองเย่หลิ่นหาน

แต่เย่หลิ่นหานกลับไม่โกรธ อธิบายให้ หานมู่จื่อฟังด้วยสายตาที่อ่อนโยน : “ตอนนี้ยัง ไม่ใช่แฟน

คําพูดอันแสนธรรมดา กลับทลายความ ไม่ลงรอยของพนักงานกับหานมู่จื่อได้อย่าง ลงด้ว

“ขออภัยด้วยนะคะ ทั้งสองท่านรับอะไรดี

คะ?”

หานมู่จื่อนั่งลง ครุ่นคิดถึงคำพูดของเย่

หลิ่มหาน

สิ่งที่เย่หลิ่นห่านพูดเมื่อวาน แข่งขันการ อย่างเท่าเทียบกัน หรือว่าเขาตั้งใจ?

เขาจะเริ่มจีบตัวเองแล้ว? ไม่เช่นนั้น จู่ๆ เขาจะมาถึงที่บริษัทเพื่อเลี้ยงข้าวกลางวัน หล่อน? หานมู่จื่อสั่งอาหารแบบไม่ตั้งใจมากนัก จากนั้นนเมนูให้เย่หลิ่มหาน

เมื่อเทียบกับหล่อนแล้ว ตอนเย่หลิ่นหาน สั่งอาหาร เขาดูตั้งใจมาก เขาชี้ไปที่อาหาร หลากหลายอย่าง จากนั้นปิดสมุดเมนูลงและ เดินไปกําชับพนักงานบางอย่าง

รับทราบค่ะ คุณหานและคุณผู้หญิงรอ สักครู่นะคะ”

หลังจากที่พนักงานออกไป เย่หลิ่นหาน ก็ลุกขึ้นใน ชาให้หานปูจื่อ พลางพูดขึ้น : “เมื่อก่อนผมมาร้านนี้บ่อย แต่ทุกครั้งก็มาตัว คนเดียว วันนี้ถือเป็นครั้งแรกที่พาผู้หญิงมา ด้วย จึงทําให้พนักงานเข้าใจผิดไป

นี่เขากำลังอธิบายให้หล่อนฟังอยู่เหรอ?

หานมู่จื่อส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ ยังไง ฉันก็อธิบายไปชัดเจนแล้ว

เย่หลิ่นหานมองหล่อน จู่ๆทั้งสองก็ เงียบกริบ ผ่านไปสักพักเขาจึงพูดขึ้น : “อันที จริง คุณไม่จําเป็นต้องรีบปฏิเสธและอธิบาย หรอกนะ”

“หมายความว่ายังไง?” หานมู่จื่อไม่ เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูดขึ้น

“เพราะผมเริ่มจีบคุณอย่างเป็นทางการ แล้ว แม้ว่าตอนนี้คุณไม่ใช่แฟนของผม แต่ ต้องมีสักวัน ที่จะเป็นไปได้

หานมู่จื่อ :

เห็นได้ชัดว่าชัยชนะอยู่ที่เย่ไม่เป็นอยู่ แล้ว จู่ๆจะมาอยู่ที่เย่หลินหานได้อย่างไร? สายตาของเขามองดูแล้วช่างอ่อนโยนมาก แต่เมื่อพูดออกมากลับดูเข้าข้างตัวเองเกินไป

เมื่อเป็นเช่นนั้น หานมู่จื่อยิ้มด้วยริม ฝีปากแดงแจ๋ : “งั้นเหรอ? คุณมั่นใจว่าฉันจะ คบกับคุณขนาดนั้นเลย?”

ผมไม่ได้มั่นใจ แต่ผมจีบคุณอย่างจริง “ ใจจริงๆ ผมอยากปกป้องคุณ มู่ อ”

หานมู่จื่อ : “ เติมทีคิดว่าเขาคิดเข้าข้างตัวเอง แต่คิด ไม่ถึงเลยว่าเขาจะพูดกับตัวเองเช่นนี้ ทำให้หา นมจื่อถึงกับหมดคําพูดไปทันที

หล่อนก้มหน้าลง มองดูช้อนส้อมบนโต๊ะ ไม่พูดอะไรต่อ

“ถ้าคุณคบกับผม ผมจะไม่ทําให้คุณถูก ทําร้ายจากเรื่องใดๆ ไม่ว่าคุณ หรือเสี่ยวหมี่โต้ ว ผมจะพยายามดูแลให้ดีที่สุด”

หาน จื่อเงยหน้าขึ้น จ้องหน้าเขา

คุณก็รู้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วเป็นลูกของโม่ เขิน ทําไมคุณถึง…”

“ผมไม่มีออะไร” เย่หลิ่นหานสะบัดข้อมือ รินชาให้ตัวเองหนึ่งถ้วย จากนั้นจิบด้วยท่าทาง สง่างาม

“หาปีที่ผ่านมาผมไม่เคยคิดถือสาอะไร คุณคิดว่าห้าปีต่อไปผมต้องสนใจด้วยเหรอ? สิ่งที่ผมสนใจมีแค่คุณเท่านั้น”

“แต่ฉันไม่ใช” หาน จื่อพูดแทรกขึ้น “ตอนนี้สิ่งที่ฉันให้ความสนใจไม่ใช่ตัวเอง แต่ คือลูกของฉัน”

เย่หลิ่นนานหยุดชะงักไป ลองถามขึ้น : คุณกลัวว่าผมจะปฏิบัติตัวกับเขาไม่ดี?”

หาน จื่อไม่พูดอะไรต่อ แต่หล่อนรู้สึกว่า บนโลกนี้จะมีใครที่ไม่อยากมีลูกเป็นของตัว เองไหม? ใครจะไปเลี้ยงลูกของคนอื่นแทน พ่อแม่ที่แท้จริง มากไปกว่านั้นบุญคุณของเย่ หล่นหานกับเย่ไม่เป็นมีมากจนไม่สามารถพูด

ได้ทั้งหมด

คิดถึงตอนนี้ หานมู่จื่อสายหน้า

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉัน

หมายความว่า…

“โอเค ตอนทานข้าวไม่พูดเรื่องนี้กันแล้ว นะ ผมจะดูแลคุณอย่างไร ต่อไปคุณก็จะรู้เอง ความจริงใจต้องใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ต่อ ไป…ผมยังมีเวลาให้คุณได้พิสูจน์อีกเยอะแยะ มากมาย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ