เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 1500 แก้มป่อง



บทที่ 1500 แก้มป่อง

ถางหยวนหยวน ตั้งได้เหมาะสมกับเจ้าตัวจริงๆ

ตากลมๆ ตัวกลมๆ

ตรงไหนก็กลม สมชื่อ

“หนูหยวนหยวนจ๊ะ”หาน จื่อหยิบทิชชูช่วยถางหยวนหยวน เช็ดปาก แล้วพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล “มาทักทายพี่ชายเขาก่อน ดี ไหมจ๊ะ”

“ได้ค่ะ” ถางหยวนหยวนเอ่ยปากพูด เสียงของเธอน่ารักมาก เหมือนตัวเธอ

คุณน้าคนตรงหน้าให้ของอร่อยเธอกิน ดังนั้นถางหยวนหยวน

จึงชอบเธอมาก และเชื่อฟังคำพูดของเธอด้วย

“พี่คนนี้คือลูกชายของน้าเองจ๊ะ ชื่อเสี่ยวหมี่โต้ว”

พอได้ยินแบบนี้ เสี่ยวหมี่โต้วก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “หม่ามี นั่นมันชื่อเล่นของผม ทำไมต้องบอกชื่อเล่นของผมกับเธอด้วยล่ะ ครับ”

“พวกลูกเป็นเด็กเหมือนกัน เรียกชื่อเล่นมันผิดตรงไหนกัน

“พี่ชายคะ แล้วชื่อจริงพี่ชื่ออะไรคะ ผิดคาด ถางหยวนหยวน เป็นคนเอ่ยถามชื่อจริงของเสี่ยวหมี่โต้วเอง

เสี่ยวหมี่โต้วยกยิ้มอย่างได้ใจ “ฟังให้ดีนะ ชื่อของผมมีสีดำ
ดูเหมือนว่าถางหยวนหยวนจะไม่รู้จักคำนี้ แต่กลับพยายาม มองการออกเสียงจากปากของเสี่ยวหมี่โต้วแล้วพูดตาม

เพราะประโยคนี้ ทำให้เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกว่าเด็กสาวตรงหน้า เริ่มน่ารักขึ้นมาบ้างแล้ว อีกอย่างดูท่าเขาน่าจะอายุมากกว่าด้วย ดังนั้นเสี่ยวหมี่โต้วจึงเดินเข้าไปหาเธอ แล้วยื่นมือไปลูบศีรษะ

ของเด็กสาวตรงหน้า

เรียกได้ดีมาก ไหนเรียกพี่ชายอีกครั้ง ถ้าเรียกพี่ให้ ช็อกโกแลต”

เรียกพี่ชายคำนึงได้กินช็อกโกแลตช็อกโกเลตอย่างนั้นเหรอ ของที่ถางหยวนหยวนชอบที่สุดก็คือช็อกโกแลต ตั้งแต่เกินจนถึง ตอนนี้มีแค่สิ่งเดียวที่ทำให้เธอยอมแพ้ก็คือของกิน

“พี่ชายคะ” ถางหยวนหยวนแบมือกลมออกมาตรงหน้าแล้วดึง

ชายเสื้อของเสี่ยวหมี่โต้ว “พี่ชาย พี่ชายคะ ขอบคุณค่ะพี่ชาย

เธอเป็นประเภทคนไม่ปฏิเสธคนที่ให้ของกินกับเธอ ดังนั้นถ้า การต้องเรียกพี่ชายแล้วได้ของกิน เธอก็จะเรียก น้อยครั้งที่เกี่ยว หมี่โต้วจะถูกเด็กผู้หญิงเรียกพี่ชายแล้วอารมณ์ดีได้ถึงขนาดนี้

ก่อนที่เสี่ยวโต้วหยาน้องสาวของเขาจะเกิด เขาก็เคย จินตนาการอยู่หลายครั้ง แต่เดี๋ยวโต้วหยาจนถึงตอนนี้ก็เรียกเขา ว่าพี่ชายแค่ไม่กี่ครั้งเอง ถึงแม้ว่าเขาจะสอนอยู่หลายครั้ง แต่ทุก ครั้งเสี่ยวโต้วหยาจะเรียกปะป๊า จนเสี่ยวหมี่โต้วอารมณ์เสีย
เขาถึงขั้นคิดว่าเสียวโต้วหยาอยู่ฝั่งแต้ดดี้หรือเปล่า ตอนที่เขา ให้เรียกพี่ชาย กลับพูดว่าปะป๋าออกมาแทน

ดังนั้นเสียงเรียกพี่ชายของถางหยวนหยวน ทำให้เสี่ยวหมี่โต้ วอารมณ์ดีขึ้นมาก

หาน จื่อที่ยืนอยู่ด้านข้างเองก็เห็นเช่นกัน จึงพูดกับเสี่ยวหมี่ โต้ว “หม่ามี้ต้องไปดูแลเดี่ยวโต้วหยา ลูกช่วยดูแลน้องหน่อยได้ ไหมจ๊ะ”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าอย่างเชื่อฟังได้เลยครับหม่ามี

หลังจากหานคู่จื่อเดินจากไป ถางหยวนหยวนมองไปทางเสี่ยว

หมี่โต้ว รออยู่สักพักเสี่ยวหมี่โต้วก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เธอ จึงยกนิ้วชี้ทั้งสองข้าชนกันอย่างเอียงอาย ผ่านไปอีกสักพัก ถางหยวนหยวนก็อดที่จะเงยหน้าขึ้นไปมอง

ไม่ได้ เธอมองไปทางเสี่ยวหมี่โต้ว

แต่เธอไม่พูด ถึงช็อกโกแลตที่รับปากจะให้เธอ เพราะหม่า มีเคยบอกกับเธอ ว่าห้ามขอของกินจากคนอื่น ไม่อย่างนั้นคนอื่น จะไม่ชอบเธอ อีกอย่างแบบนี้มันก็จะไม่มีมารยาท

ถ้าหากอีกฝ่ายอยากจะให้จริงๆ เธอไม่ต้องเอ่ยปากขอ อีก ฝ่ายก็ให้อยู่ดี

ดังนั้นถึงแม้ถางหยวนหยวนจะชอบกินช็อกโกแลต แต่เธอก็มี ศักดิ์ศรีของเธอ

เสี่ยวหมี่โต้วเห็นสายตาที่ตั้งตารอของเธอ แต่เธอกลับไม่เอ่ยทวงคำสัญญาออกมา ตนเองจึงเอ่ยถามเอง “ตอนนี้พี่ไม่มี ช็อกโกแลตติดตัว แต่พี่พาออกไปซื้อได้ กล้าออกไปด้วยกัน ไหม”

อ๊ะ

ถางหยวนหยวนเบิกตาโต ก่อนจะพยักหน้า “พี่ชายคะ หยวน

หยวนไปด้วยค่ะ”

“งั้นตามมา”

สุดท้ายถางหยวนหยวนก็รีบกระโดดลงจากเก้าอี้ แล้วเดิน ตามหลังเสี่ยวหมี่โต้วไปต้อยๆ พอเทียบกับขาสั้นกลมของเธอ แล้วขาของเสี่ยวหมี่โต้วยาวกว่าเยอะเลย ดังนั้นเธอจึงต้องก้าว ขา ให้เร็วขึ้น ที่จริงแล้วก้าวปกติก็เร็วกว่าการก้าวเดินของทาง หยวนหยวนแล้ว ดังนั้นถางหยวนหยวนจึงได้แต่ต้องวิ่งถึงจะตาม หลังเสี่ยวหมี่โต้วทัน

ตอนแรกยังทัน แต่หลังจากเดินไปได้สักพัก ถางหยวนหยวน เหนื่อยหอบแล้ว เธอมองไปทางพี่ชายที่ทั้งสูงทั้งผอม ใบหน้า ของเธอแดง า แต่กลับไม่กล้าส่งเสียงขอร้อง

และในเวลานี้ เสี่ยวหมี่โต้วเหมือนจะรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ จึงหยุดเดินแล้วหันไปมองทางถางหยวนหยวน

ถางหยวนหยวนกำลังวิ่งหอบตามหลังตนเองมา พอเห็นว่า เสี่ยวหมี่โต้วหยุดเดินกะทันหัน เธอหยุดไม่ทัน จนเกือบจะสะดุด ล้ม ยังดีที่เสี่ยวหมี่โต้วดึงตัวเธอไว้ทัน
พอได้ยินเสียงหอบหายใจอย่างแรงของเธอ เสี่ยวหมี่โต้วถึง ได้รู้ว่าตัวเองเดินเร็วเกินไป เขาเดินช้าลง แล้วเหลือบมองไปที่ขา อวบของเธอ

เหมาะสมกับชื่อของเธอจริงๆเลย กลมมาก

แต่ถางหยวนหยวนเป็นประเภทถึงแม้จะตัวกลม แต่หน้าของ เธอยังคงอมชมพูอย่างสุขภาพดี แววตาระยิบระยับริมฝีปาก สีชมพู ทำให้ดูน่ารักมาก

เสี่ยวหมี่โต้วอดใจไม่ได้ จึงหยิกแก้มเธอ

“”พี่ชายคะ” ถางหยวนหยวนเอียงคอมองอย่างสงสัย เพราะ การกระทําของเขา พอเห็นภาพตรงหน้า เสี่ยวหมี่โต้วจึงอดที่จะหยิกแก้มของเธอ

ไม่ได้

นุ่มนิ่ม น่าหยิกมากเลย

แต่พอเจอเข้ากับแววตาของเด็กสาวตรงหน้า เสี่ยวหมี่โต้วก็ รีบดึงมือกลับทันที ก่อนจะพูด “ไม่มีอะไร น้องวิ่งเหนื่อยแล้วเดี๋ยว เราค่อยๆเดินไปกันเถอะ”

ถึงแม้กางหยวนหยวนจะอายุน้อย แต่เธอกลับรู้ว่าเขากำลัง ยอมโอนอ่อนให้ ก่อนหน้านี้ถ้าเธอเดินช้า แม่ของเธอจะอุ้มเธอ ขึ้นมา

แต่พี่ชายไม่เหมือนกัน เขาไม่ใช่แม่ของเธอ แต่เขากลับยอม หยุดรอเธอ นั่นก็แสดงว่าเขาเป็นคนที่อบอุ่นและอ่อนโยนมาก
ดังนั้นถางหยวนหยวนจึงเรียกเขาด้วยเสียงหวาน “ขอบคุณค่ะ

พี่ชาย”

เสี่ยวหมี่โค้วค่อยๆพาเธอเดินตรงไปข้างหน้า หลังจากนั้นก็ เดินไปเรียกตนขับรถ พาเธอออกไปซื้อช็อกโกแลต ใน ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ใกล้ที่สุด

คนขับไม่วางใจให้เด็กทั้งสองคนไปซื้อกันเอง จึงเอ่ยพูด “คุณชายน้อยครับ ผมไปด้วยดีไหมครับ”

ใครจะไปรู้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ต้องครับคุณ ลุง พวกเราเข้าไปกันเองก็พอ รอพวกเราก่อนนะครับ เดี๋ยวจะรีบ ออกมาครับ”

เสี่ยวหมี่โต้วเป็นเด็กฉลาดหลักแหลม ดูจากท่าทางของเขา แล้วคงไม่น่าจะมีอันตราย คนขับรถจึงรับปาก

หลังจากนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็พาถางหยวนหยวนไปซื้อ

ช็อกโกแลตในห้างสรรพสินค้า

เดิมทีตั้งใจจะซื้อแค่ช็อกโกแลต แต่ในขณะที่จะเดินไปซื้อ ช็อกโกแลตก็เจอเข้ากับสายไหม จึงเริ่มไม่ยอมเดินไปไหนจน เสี่ยวหมี่โต้วพบว่าถางหยวนหยวนไม่เดินตามมา พอหันกลับไป มองก็พบว่าเธอกำลังจ้องมองขนมสายไหมตาไม่กระพริบ

พอถางหยวนหยวนเห็นว่าเสี่ยวหมี่โต้วกำลังมองเธออยู่ เธอก็ หน้าแดง แล้วรีบก้มหน้าลงอย่างเอียงอาย เสี่ยวหมี่โต้วเดินไป หยุดลงตรงหน้าเธอแล้วยื่นมือไปดึงถึงขนมสายไหมพร้อมหันไป ถามเธอ “จะเอาเท่าไหร่”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ