บทที่927 ครึ่งค่อนคืนก็ยังไม่หลับไม่นอน
ก่อนหน้านี้ที่เย่ไม่เป็นได้อุ้มเสี่ยวหมี่โต้วออกไปแล้วนั้น ก็ไม่ได้
ออกมาอีกเลย สองพ่อลูกก็ยังตัวกันอยู่ในห้อง ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรกันอยู่
เหมือนกัน
หาน จื่อคิดอยู่สักพักนึง จากนั้นก็เปิดประตูเข้าไป หลังจากที่ เข้าไปแล้วก็เห็นว่าทั้งสองคนนั่งกันอยู่บนพื้นที่ได้ปูพรมเอาไว้ แล้วมองหน้ากัน
อาจจะเป็นเพราะเธอเข้ามาผิดเวลา ในตอนนี้สองพ่อลูกต่าง พากันไม่พูดอะไรกันออกมา
“พวกคุณกำลังทำอะไรกันอยู่คะ?”
ได้ยินเสียงหาน จื่อ เสี่ยวหมี่โต้วก็ลุกขึ้นมาจากพื้นทันที จาก นั้นก็รีบวิ่งเข้าไปหาเธอ
“หม่ามี้~”
ตาก็มองอยากจะกระโจนขึ้นไปกอดขาเธอเอาไว้ แต่ในตอนที่ กำลังจะเข้าไปใกล้ร่างหานจื่อนั้นกลับต้องหยุดลง
อ๊าก!
หลังจากที่เสี่ยวหมี่โต้วหยุดไปก็มองหาน จื่อที่อยู่ตรงหน้าเขา นึกถึงเรื่องที่แต๊ดตี้พูดกับเขาเมื่อครู่นี้
“ต่อไปนายไม่สามารถเข้าหาหม่ามีของนายชั่วได้แล้วนะ”
เสี่ยวหมี่ได้ยินอย่างนั้น ก็เอ่ยถามอย่างไม่ยอมเสียให้ได้ออก มาทันที “ทำไม?”
แด๊ดดี้นิสัยไม่ดีคนนี้ ทำไม่ดีกับหม่ามีของเขาก็เรื่องนึงแล้ว นี่ คิดจะไม่ให้เขาเข้าใกล้หม่ามีอีก
เยโม่เป็นเอ่ยเสียงเย็นออกมา “คำพูดเมื่อกี้นี้นายไม่ได้ยิน หม่ามีของนายมีน้อง หลังจากนี้ไปนายไม่สามารถทำเหมือนเมื่อ ก่อนที่จะให้เธออุ้ม หรือไม่ก็กระโจนใส่ร่างของเธอได้แล้ว เข้าใจ มั้ย?”
เสี่ยวหมี่โต้วโกรธอย่างมาก แต่จะไม่ยอมมันก็ไม่ได้เพราะที่ แด๊ดดี้ของเขาพูดมามันก็ถูก คำพูดเมื่อกี้นี้ของสั่งอานเขาเอง ก็ได้ยินมันทั้งหมด
ตอนนี้สุขภาพของหม่ามีไม่ดีจริงๆ ดังนั้นแล้วเขาจึงไม่ สามารถให้หม่ามีอุ้มเขาเหมือนเมื่อก่อนได้แล้ว น่าโมโหเสียจริง!
เสี่ยวหมี่โต้วคิดอยู่สักพักนึง จากนั้นก็เอ่ยกับเยโมเงินออกไป
“ผมไม่เข้าใกล้หม่ามีตั๋วแล้วก็ได้ งั้นแด๊ดดี้ก็ทำไม่ได้เหมือน กัน ผมก็แค่เด็กคนนึง แต่แด๊ดดี้เป็นผู้ชายตัวโตคนนึง แด๊ดดี้ก็ เข้าใกล้หม่ามี้วไม่ได้เหมือนกันนะ”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น เยโม่เป็นก็ขมวดคิ้วออกมาทันที
“ฉันมีขอบเขตน่า
“ไม่ได้”
ในตอนที่ทั้งสองคนพ่อลูกกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดเพราะ เรื่องนี้อยู่นั้นเอง หานมู่จื่อก็เปิดประตูเข้ามา จึงทำให้ทั้งสองพ่อ ลูกร่วมกันเงียบเสียงลงพร้อมกันด้วยความสามัคคีกันเป็นพิเศษ
ถึงอย่างไรบทสนทนานี้ ก็อย่าให้หม่าได้ยินเสียดีกว่า
แต่ในตอนที่เห็นหานมู่จื่อ เสี่ยวหมี่โต้วก็คิดอยากจะวิ่งเข้าหา หม่าม อยากให้เธออุ้มสักหน่อย
แต่ผลสุดท้าย ในตอนที่รีบวิ่งเข้าไปหาเธอ จู่ๆเสี่ยวหมี่โต้วก็ นึกถึงบทสนทนาเมื่อกี้นี้ของพวกเขาสองคนขึ้นมา
หานมู่จื่อเองก็มองเสี่ยวหมี่โต้วอย่างไม่เข้าใจ
“เป็นอะไรไป?”
ทั้งๆที่เด็กคนนี้เตรียมที่จะเข้ามากอดเธอไม่ใช่หรอ ทำไมจู่ๆ ถึงได้หยุดไป นี่ทำให้หานคู่จื่อรู้สึกไม่เข้าใจขึ้นมา
ดวงตาใสของเสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตาออกมา เอ่ยพูดอธิบาย ออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้ “เมื่อกี้นี้แด๊ดดี้บอกกับเสี่ยวหมี่โต้วว่า ตอนนี้หม่ามีกำลังมีน้อง ก็เลยไม่สามารถเข้าหาหม่ามี้ตามใจ ชอบได้ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เป็นอันตรายกับน้อง
หานมู่จื่อ “
เธอจึงมองไปยังเย่ไม่เป็นทันที
นึกไม่ถึงว่าพวกเขาสองคนพ่อลูกจะอยู่ข้างในนี้เพื่อคุยเรื่องนี้ กัน?
“ไม่เป็นไร เพียงแค่เสี่ยวหมี่โต้วไม่ชนเข้ามาที่ท้อง หม่ามีก็ไม่ เป็นไรแล้ว” หาน จื่อยื่นมือออกไปลูบหัวเสี่ยวหมี่โต้วเบาๆ หัว เราะเบาๆพร้อมทั้งย่อตัวลงไป
ต่อจากนั้น เสี่ยวหมี่โต้วกลับส่ายหน้าออกมาด้วยใบหน้าได้ เดียงสา สายตาปรากฏความมาดมั่นออกมา
“ไม่ได้นะหม่ามี ผมตกลงกับแด๊ดดี้เรียบร้อยแล้ว ผมกับแด๊ดดี้ จะไม่อาจเข้าใกล้หม่ามีชั่วได้”
เย่โม่เป็นที่ถูกเอ่ยชื่อถึงก็ได้ตากระตุกออกมาเล็กน้อย หรี่ตาคู่ นั้นไปอย่างร้ายกาจ เขาเคยพูดคำนั้นไปตอนไหน? เฮอะ ดูท่า แล้วเจ้าเด็กนี่ช่างเจ้าเล่ห์เสียจริง
เมื่อคิดได้อย่างนั้น เย่โม่เป็นก็ลุกขึ้นเข้าไปอุ้มเสี่ยวหมี่โต้วขึ้น
มาทันที
“อืม ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว”
เสี่ยวหมี่โต้ว “.….
จู่ๆแด๊ดดี้ก็ยอมรับออกมาต่อหน้าหม่ามี อำนา เสี่ยวหมี่โต้ว คาดเดาได้ทันทีเลยว่าแด๊ดดี้จะต้องไม่ได้คิดอย่างที่พูดออกไป แน่ๆ
ในตอนที่เขาเตรียมจะพูดอะไรออกไป หานมอก็ได้พูดขัด ออกมาเสียก่อน
นึกไม่ถึงว่าพวกเขาสองคนพ่อลูกจะอยู่ข้างในนี้เพื่อคุยเรื่องนี้ กัน?
“ไม่เป็นไร เพียงแค่เสี่ยวหมี่โต้วไม่ชนเข้ามาที่ท้อง หม่ามีก็ไม่ เป็นไรแล้ว” หาน จื่อยื่นมือออกไปลูบหัวเสี่ยวหมี่โต้วเบาๆ หัว เราะเบาๆพร้อมทั้งย่อตัวลงไป
ต่อจากนั้น เสี่ยวหมี่โต้วกลับส่ายหน้าออกมาด้วยใบหน้าได้ เดียงสา สายตาปรากฏความมาดมั่นออกมา
“ไม่ได้นะหม่ามี ผมตกลงกับแด๊ดดี้เรียบร้อยแล้ว ผมกับแด๊ดดี้ จะไม่อาจเข้าใกล้หม่ามีชั่วได้”
เย่โม่เป็นที่ถูกเอ่ยชื่อถึงก็ได้ตากระตุกออกมาเล็กน้อย หรี่ตาคู่ นั้นไปอย่างร้ายกาจ เขาเคยพูดคำนั้นไปตอนไหน? เฮอะ ดูท่า แล้วเจ้าเด็กนี่ช่างเจ้าเล่ห์เสียจริง
เมื่อคิดได้อย่างนั้น เย่โม่เป็นก็ลุกขึ้นเข้าไปอุ้มเสี่ยวหมี่โต้วขึ้น
มาทันที
“อืม ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว”
เสี่ยวหมี่โต้ว “.….
จู่ๆแด๊ดดี้ก็ยอมรับออกมาต่อหน้าหม่ามี อำนา เสี่ยวหมี่โต้ว คาดเดาได้ทันทีเลยว่าแด๊ดดี้จะต้องไม่ได้คิดอย่างที่พูดออกไป แน่ๆ
ในตอนที่เขาเตรียมจะพูดอะไรออกไป หานมอก็ได้พูดขัด ออกมาเสียก่อนแต่ดีที่ฝีมือการทําอาหารของเสี่ยวเหยียนไม่เลวเลย ถึงแม้ว่า
จะเป็นการใส่บะหมี่ลงต้ม แต่ก็มีรูปรสกลิ่นสีที่ครบถ้วน กินมื้อเย็นเสร็จ เย่โม่เซินก็ยกเสี่ยวหมี่โต้วขึ้นมาสู่อ้อมแขน
ของตัวเอง “ไปอาบน้ำ”
เสี่ยวหมี่โต้ว: เขายังไม่ทันได้กินเสร็จเลยมั้ยล่ะ??
เสี่ยวเหยียนเห็นเย่ ไม่เซินและเสี่ยวหมี่โต้วดูสนิทสนมกัน อย่างนั้นแล้วก็เข้าไปกอดแขนของหาน จื่อ พร้อมเอ่ยออกไป อย่างออดอ้อน “มู่จื่อ พวกเขาพ่อลูกดูเหมือนว่าจะเข้ากันได้ดีที เดียว ไม่งั้นแล้วคืนนี้เธอก็นอนกับฉัน?”
พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็แสร้งทำเป็นมองไม่เห็นสายตาอันดุดัน ของเย่ไม่เซิน หลบสายตาไปทันที
แต่หาน จื่อกลับพยักหน้าตอบตกลงออกมาอย่างไม่รู้เรื่อง อะไรเลย “ได้สิ”
เซียวซู่ที่นั่งอยู่ข้างๆก็แสร้งทำเป็นไม่รู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าแล่น เปรี๊ยะๆออกมาพวกนั้น นั่งกินส่วนของตัวเองไปอย่างเงียบๆ
ตกดึก
หานมู่จื่อนอนอยู่บนเตียง บริเวณรอบๆเงียบสนิท มีเพียงแค่ เสียงลมหายใจที่ดังออกมาเรื่อยๆของเสี่ยวเหยียนที่นอนอยู่ข้างๆ
เธอหันไปมองข้างนอกหน้าต่าง รอบๆล้วนตกไปด้วยความ
เงียบสงบ
ในเวลานี้เธอควรจะนอนได้แล้ว แต่…ใจของเธอกลับยังโจมตี ร่างกายของเธอออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า
เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ แวบผ่านเข้ามาในหัวไปอย่างรวดเร็ว เหมือนกับการขี่ม้าชมไฟ
เสี่ยวเหยียนบอกว่าอยากนอนกับเธอ ก่อนนอนก็ดึงเธอมาพูด คุยกันมากมาย แล้วยังพูดออกมาว่าคืนนี้คงไม่ต้องนอนกันแล้ว แต่เพียงแวบตาเดียว เธอก็หลับไปแล้ว
ดีจริงๆ
หาน จื่อเองก็หวังว่าเธอจะทำอย่างนี้ได้บ้างเหมือนกัน แต่ อารมณ์ของเธอกลับยังไม่สงบลงเลย
หานคู่จื่อพลิกตัวแล้วลุกขึ้นมานั่ง
ทันใดนั้นเองก็รู้สึกหิวน้ำขึ้นมา ไปดื่มน้ำสักหน่อยดีกว่า เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว หานคู่จื่อก็ลุกขึ้นสวมรองเท้าเสร็จก็เดิน ย่องออกไปข้างนอก
หลังจากที่ออกมาจากห้องแล้วนั้น หานมู่จื่อก็ปิดประตูลงไป เบาๆ เธอไม่ได้เปิดไฟห้องรับแขก เดินคลำหาทางท่ามกลาง ความมืดไปยังห้องครัว
หลังจากที่เดินมาถึงห้องครัวแล้วนั้น หานมอก็ใช้แสงจากไฟ ที่อยู่ทางด้านนอกหน้าต่างในการรินน้ำอุ่น ใส่แก้วให้ตัวเอง แล้ว ดื่มเข้าไปหลายอีก
จนเธอดื่มไปได้ประมาณนึงแล้วนั้น ในขณะนั้นเองก็มีความ รู้สึกอิ่มท้องขึ้นมา หานมู่จื่อจึงได้วางแก้วลงไปที่เดิม หันหลัง เตรียมเดินออกไป
ในตอนนั้นเอง จู่ๆตรงหน้าเธอกลับมีเงาดำสูงใหญ่ร่างหนึ่ง แวบผ่านเข้ามา
ไม่รอให้เธอได้ตอบอะไรออกมา เงาดำนั้นก็ได้เข้ามาปกคลุม ร่างของเธอ ดึงร่างเธอเข้าสู่อ้อมกอด
กลิ่นอายที่คุ้นเคยกระจายออกมามากมาย หานมอนิ่งตกใจ ไปเล็กน้อย จนรู้ว่าคนที่กำลังกอดเธออยู่นั้นเป็นใคร
เย่ไม่เป็น…
นึกไม่ถึงเลยว่า…เขาจะยังไม่นอนด้วยหรอเนี่ย?
เดิมทีหานคู่จื่อก็ยังนึกว่าจะมีแค่เธอที่นอนไม่หลับอยู่คนเดียว เสียอีก นึกไม่ถึงว่าเย่ไม่เป็นก็เป็นเหมือนเธอเช่นกัน แล้วทำไมเขาถึงนอนไม่หลับล่ะ?
เป็นเพราะว่าตอนกลางวันเกิดเรื่องมากมายขึ้น? ยังไม่รู้ว่าจะ ยอมรับมันยังไงดี หรือว่าจะเป็นเพราะว่ารู้ว่าตัวเองมีลูกชายคน นึงแล้ว ก็เลยดีใจจนเกินไป?
เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้แล้ว หานมอก็เงยหน้าขึ้นไป “ทำไม คุณ…อื้อ…
ทันทีที่เธออ้าปากพูดออกไป ริมฝีปากก็ถูกอีกฝ่ายครอบครอง ลงมาอย่างแรงท่ามกลางความมืดสนิท
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
