บทที่ 1161 ยอมรับ

สุดท้าย หานซิงก็ลูบหัวเสี่ยวเหยียนอีกครั้ง จากนั้นให้หล่อนขึ้น ไปด้านบน เสี่ยวเหยียนหันหลังกลับและเดินออกไปด้วยใบหน้า แดง ทันที

เมื่อถึงชั้นบน หล่อนยังมีความรู้สึกว่าสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันช่างน่าเหลือเชื่อเกินไปจริงๆ ดู เหมือนว่าหานซึ่งกลายเป็นคนอ่อนโยนแล้ว? แม้ว่าน้ำเสียงการ พูดยังคงเรียบนิ่งเหมือนเมื่อก่อน แต่กลับไม่มีท่าที่เย็นชาและ เหินห่าง ทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้เหมือนสมัยก่อนอีกแล้ว

หรือเป็นเพราะจูบครั้งนั้น?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ใบหน้าของเสี่ยวเหยียนก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

แอ๊ด —

ประตูถูกเปิดออกพอดี หลัวหุ้ยเหม่ยโผล่หน้าออกมามองดู “ทำอะไรอยู่? แอบยืนอมยิ้มอยู่ที่หน้าประตูคนเดียว?”

เสี่ยวเหยียนหุบยิ้มทันที กระแอมขึ้น จากนั้นก็เดินกลับไปที่ ห้องของตัวเอง

วิลล่าให่เจียง
บนกระดานไม้ริมทะเล หานมอกำลังประคับประคองท้องของ ตัวเองลงมาอย่างยากลำบาก หล่อนลองเอาเท้าจุ่มเข้าไปในน้ำ เย็นให้รู้สึกผ่อนคลาย เสียงของใครบางคนค่อยๆดังขึ้นมาจาก ด้านหลัง

“หม่า เดี๋ยวพ่อเห็นเข้าจะไม่พอใจนะครับ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หาน จื่อหยุดชะงักไปทันที หันไปเหลือบ มองเสี่ยวหมี่โต้วที่เดินตามมา สีหน้าตึงเกร็งขึ้นมาทันที

“ตอนนี้เขาไม่อยู่ไม่ใช่เหรอ? แม่แค่แอบมาที่นี่ เขาจะได้ไม่

เห็น”

เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตาด้วยความใสซื่อ “แต่หม่ามี ก่อนที่พ่อ จะออกไป เขาบอกให้ผมคอยจับตามองหม่ามนะครับ”

หานมู่จื่อ

“เสี่ยวหมี่โต้ว หม่ามีเป็นถึงแม่ของลูกนะ ลูกแน่ใจว่าจะ รวมหัวกับพ่อรังแกแม่?”

เสี่ยวหมี่ โต้วเดินมาด้านข้างหานคู่จื่อ ยื่นมือออกมาดึงแขน เสื้อหล่อน เบะปากด้วยความไม่พอใจ

“แต่หม่าใกล้จะคลอดน้องแล้ว ช่วงนี้อากาศเย็นขนาดนี้ ไม่

ดีต่อสุขภาพของหม่ามีนะครับ”

“อากาศเริ่มร้อนขึ้นแล้ว เล่นสักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก”

ยิ่งใกล้ถึงช่วงคลอดมากเท่าไหร่ หานมอก็ถูกเย่ ไม่เซ็นจับตามองขึ้นเท่านั้น ไหนไม่ได้ วันประคองหล่อน ตลอดเวลาเพราะกลัวและเกรงว่าเกิดอันตราย

เรื่องนี้หาน พูดออกบอกไม่จริงๆ

เพราะอยู่กับหล่อนตอนท้องรู้สึกว่าตัวเองได้สามีได้จึงอยากดูแลหล่อนให้เป็นพิเศษ

ใครจะไปคาดคิดเมื่อเขาได้อยู่ดูแลหล่อนและได้เห็นระวังของคุณแม่ตั้งครรภ์ เขากลับกลายเป็นคนที่เคร่งครัดขึ้น มาทันที

ถ้านี้ได้ธุระจำเป็นที่ออกไปจริงๆ ยังพาหล่อน ไปด้วยไม่ได้ หาน จื่อคิดสงสัยเขาอยากพกตัวเองกระเป๋าเสื้อของ

สุดท้ายหาน จึงยืนยันกับเขาว่าจะไม่ไปไหน และจะเขาในห้องจนกว่าเขาจะคนมาคอยจับตาดูหล่อน

ไม่ผิดคาด คนนั้นคือเสี่ยวหมี่โต้ว

“เสี่ยวหมี่โต้ว พ่อของไม่เคยประสบการณ์คลอดมาก่อน แต่หม่าล่ะ เมื่อก่อนตอนที่ทำเรื่องคนท้องทำไม่ตั้งเยอะ สุดท้ายลูกก็ยังออกมาแข็งแรงใช่หรือไง?
* ไม่เหมือนกันสักหน่อย เสี่ยวมีโต้วเป็นเด็กผู้ชาย แต่ตอนนี้ หม่ามท้องเด็กผู้หญิงอยู่นะ เด็กผู้หญิงต้องคอยดูแลปกป้อง ๆ นะครับ”

หานผู่จื่อ “, ”

พูดจาฟังดูมีเหตุผล ทำให้หล่อนพูดโต้เถียงอะไรไม่ได้เลย “หม่ามีรีบขึ้นมาเถอะครับ เดี๋ยวพ่อกลับมาแล้วเห็นหม่ามีออก มาข้างนอก จะเคร่งครัดกับหม่ามีมากขึ้นนะครับ”

คำพูดนี้เตือนสติหาน จื่อขึ้นมาได้ทันที จริงสิ ถ้าเยโม่เห็นรู้ เรื่องนี้ขึ้นมา หรือรู้สึกว่าตัวเองมีอะไรผิดปกติไป เขาต้อง เคร่งครัดกับตัวเองมากขึ้นแน่นอน

โอกาสที่ได้ออกมาเดินเล่นเหมือนวันนี้ คงไม่มีอีกแล้ว….. คำพูดนี้ช่างใจเหลือเกิน หานคู่จื่อค่อยๆหันไปมองเสี่ยวหมี่ โต้ว: “ลูกพูดโน้มน้าวหม่าได้สำเร็จแล้ว

“หม่าม งั้นพวกเรากลับไปกันเถอะ วันนี้ผมจะอยู่เป็นเพื่อน เอง”

“อืม”

หานคู่จื่อลุกขึ้นมาด้วยความยากลำบาก เสี่ยวหมี่โต้วเดิน เข้าไปช่วยประคอง จากนั้นทั้งสองก็เดินจูงมือกันกลับเข้าไปใน ห้อง

หลี่ซื้อห้านนอนอยู่ที่โรงพยาบาลหลายวันจึงจะเริ่มขยับได้ เขาเคียดแค้นมาก คิดอยากแก้แค้นเสี่ยวเหยียนแต่ก็กลัวหานซึ่ง มาก คืนวันนั้นสายตาของเขาน่ากลัวเหมือนปีศาจ บอกว่าจะฆ่า เขาให้ได้

ต่อมาทำไมเขาถึงมีชีวิตรอดมาได้ คงเป็นเพราะฟ้ามีตา รอให้ เขาออกไปให้ได้ก่อน ผู้หญิงคนนั้นต้องเห็นดีแน่

อันที่จริงมีตำรวจมาที่นี่เมื่อหลายวันก่อนแล้ว เพียงแต่ตอนนั้น คุณหมอบอกว่า หลี่ซื้อบ้านได้รับบาดเจ็บสาหัส ยังไม่สามารถ ออกจากโรงพยาบาลได้ ตำรวจจึงส่งคนมาเฝ้าที่นี่ และรอให้ อาการของเขาดีขึ้น จากนั้นจะจับเขาไปทันทีที่สามารถออกจาก โรงพยาบาลได้

แต่หลี่ซือห้านที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนสลบไปหลายครั้ง จึง ทำให้เขาไม่รู้เรื่องนี้เลย

ช่วงหลายวันมานี้เสี่ยวเหยียนก็อยู่ในบ้านมาตลอด พ่อแม่จาง กลัวว่าหล่อนจะหวาดกลัว จึงไม่ยอมให้หล่อนออกจากบ้าน และ ยังไม่ยอมให้หล่อนไปที่ร้านอีกด้วย บอกว่าหล่อนต้องพักผ่อน ดีๆ ห้ามไปไหน

อันที่จริงเสี่ยวเหยียนจะไม่รู้ได้ยังไง พวกเขาทั้งสองก็แค่กลัว หล่อนออกไปแล้วเจอหลี่ซื้อบ้านมาแก้แค้นเท่านั้น

“พ่อแม่ วันนี้ไม่ต้องเป็นห่วงหนูแล้วจริงๆ ขึ้นอยู่บ้านต่อไป แบบนี้ หนูคงรากงอกแน่ๆ หนูอยากออกไปเดินเล่นข้างบ้าง อย่างน้อยให้หนูไปช่วยที่ร้านก็ได้ หนูเป็นคนเปิดร้าน จะให้พ่อ แม่ต้องมานําบากได้ยังไงล่ะคะ?”
“ไม่ได้” หลัวหุยเหม่ยปฏิเสธคำขอร้องของหล่อนทันที เสี่ยวเหยียนทำสีหน้าเศร้า

“แม่ แม่ก็แค่กลัวว่าหนูออกไปแล้วจะเจอคนนั้นมาหาเรื่องหนู อีกใช่ไหม? ไม่มีทางหรอกค่ะ เขาบาดเจ็บสาหัสมาก นอนอยู่ที่ โรงพยาบาลคงจะลุกขึ้นมาไม่ไหวด้วยซ้ำ ไม่มีทางทำอะไรหนูได้ หรอกค่ะ”

หลัวหุยเหม่ยถูกหล่อนพูดใจ จากนั้นก็หรี่ตาลง

“ลูกรู้ได้ยังไงว่าเขาบาดเจ็บสาหัส? คืนนั้น…

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าลง “ค่ะ”

“ลงมือหนักขนาดนั้นเลย?

เมื่อย้อนคิดดู คืนนั้นที่ทานชิงจัดการหลี่ซื้อบ้าน ถ้าหล่อนไม่ เข้าไปขวางไว้ หานซึ่งคงทำเขาถึงตาย หล่อนคิดไม่ถึงเลยว่าคน ที่เย็นชาสุขุมเช่นเขาจะมีอารมณ์ที่ดุเดือดได้ขนาดนี้

“แม่ ก็ไม่ได้รุนแรงอะไรขนาดนั้น เพียงแต่คืนนั้นหลี่ซื้อบ้าน ทำเกินไปจริงๆ อีกอย่างหนูก็ช่วยแล้ว บาดแผลส่วนหนึ่งบนตัว เขาก็เป็นฝีมือของหนู”

เมื่อพูดถึงตอนท้าย สายตาของเสี่ยวเหยียนสั่นขึ้นมาทันที แสดงให้เห็นว่าหล่อนขาดความมั่นใจ หลัวหุ้ยเหม่ยจะมองเรื่อง ที่ลูกสาวให้ความสำคัญกับการปกป้องจากชายคนนั้นไม่ออกได้ อย่างไร หล่อนครุ่นคิดไปมาจึงดึงมือของลูกขึ้นมาถาม: “ลูก จริงจังกับเขา? ต้องแต่งงานกับเขาเท่านั้น?”
เสี่ยวเหยียนหน้าแดง: “แม่ จู่ๆแม่ถามหนูแบบนี้ทำไม? พวก เรากำลังคุยเรื่องที่จะให้หนูออกไปข้างนอกไม่ใช่หรือไง?

“ลูกตอบแม่มาก่อน แล้วแม่ค่อยคิดว่าจะให้ลูกออกไปรึเปล่า

ครุ่นคิดสักพัก เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าพูดออกไปตรงๆเลยดีกว่า เพราะยังไงหล่อนก็รู้สึกว่า นอกจากหานซิงแล้ว คนอื่นคงไม่มี ทางแน่นอน พูดออกไปตรงๆ ให้เข้าใจเลยดีกว่า

“ค่ะ” หล่อนพยักหน้าลง ยอมรับไปตรงๆ “แม่ แม่เข้าใจ ความรู้สึกที่บ่งบอกว่า นอกจากเขาแล้ว ก็ไม่มีใครอยู่ในสายตา อีกเลย แบบนั้นไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลัวหุ้ยเหมียตกใจตะลึงทันที จากนั้นฟังสิ่ง ที่ลูกสาวพูดต่อ

“ตอนที่หนูเพิ่งรู้จักเขา หนูไม่ชอบเขา แต่ต่อมาตอนที่หนูเริ่ม

ชอบเขา หนูก็ไม่มองใครอีกเลย ไม่ว่าคนอื่นจะดีกว่ายังไงก็ตาม

หลัวหุ้ยเหม่ยตั้งสติ “แม่เข้าใจแล้ว ถ้าลูกของแม่คิดแบบนี้ จริงๆ แม่ก็สนับสนุน เพียงแต่…เขาคิดยังไงกับลูก?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ