บทที่988 ทําไมล่ะ

ในห้องโถงเงียบลงไปชั่วครู่ หานซิงเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

“ไม่จำเป็น พวกเธอไม่ต้องไปทั้งหมดหรอก รบกวนผู้ช่วยเชียว

ไปส่งฉันคนเดียวก็พอ”

พอได้ยินคำนี้ หาน จื่อจึงมองไปทางเสี่ยวเหยียน

คำพูดนี้พี่ชายเธอหมายความว่า ก็ไม่ให้เสี่ยวเหยียนตามไป ด้วย

เสี่ยวเหยียนสีหน้าซีดขาว มือไม้สั่นเทายืนจังก้าอยู่กับที่ จ้อง มองไปทางหานชิง แววตาที่อัดอั้นตันใจจนน้ำตาแทบเล็ด เธอ อยากจะตามไปด้วย แต่คำพูดนี้ของหานชิงราวกับว่า ตอกเธอ

ตัวเธอเองอยากตามไป แต่ดูท่าจะหมดหวัง

เห็นเสี่ยวเหยียนเป็นแบบนี้ หานคู่จื่อ ในฐานะที่เป็นลูกผู้หญิง เหมือนกันเธอก็รู้สึกรับไม่ได้แต่คิดไม่ถึงว่าหานซึ่งไม่ชายตามอง เสี่ยวเหยียนแม้แต่นิดเดียว ได้แต่ถือกระเป๋าเดินทางไปเถอะ

เขาก้าวฉับๆไปข้างหน้า ไม่ได้หันหลังกลับ ราวกับไม่มีสิ่งใด

ให้อาลัยอาวรณ์ตรงนั้น

เซียวซูตามไป หันกลับไปมองเสี่ยวเหยียน

สุดท้ายเขาถอนหายใจออกมาอย่างไรสุ่มเสียง จากนั้นก็รีบ สาวเท้าตามไป
แบบนี้ก็ดี ตัดขาดแบบนี้ก็ทำให้เสี่ยวเหยียนตายใจได้เร็วขึ้น

ปัง!

หลังจากปิดประตู เสี่ยวเหยียนถึงได้รู้ตัว ดวงตาเธอแดงวิ่ง ไล่ตาม แต่หานมู่จื่อขวางไว้

“ช่างเถอะนะ อย่าไปเลย

น้ำตาเสี่ยวเหยียนร่วงเผาะ”มู่จื่อ ทำไมล่ะ”

ทำไมล่ะ แม้แต่ส่งเขาก็ยังไม่เต็มใจเลยเหรอ หรือว่า เธอกับ เขาเป็นไปไม่ได้

เห็นท่าทีของเสี่ยวเหยียน หานคู่จื่อคิดว่าจะพูดอะไรปลอบใจ เธอดี ถ้าทำได้เธอก็อยากจะแบ่งเบาความเจ็บปวดกับความ เสียใจมาจากเสี่ยวเหยียน แต่เรื่องอารมณ์ความรู้สึกเป็นสิ่งที่ แบ่งเบากันไม่ได้

เธอจะไปชี้หน้าด่าหานชิงว่าทำไมถึงไม่ชอบเสี่ยวเหยียนก็ไม่ ได้ เรื่องของความรักเป็นสิ่งที่ฝืนกันไม่ได้

ในตอนที่หาน จื่อกำลังคิดว่าจะปลอบใจเสี่ยวเหยียนยังไงดี จู่ๆเธอก็ผละหาน จื่อออก

แล้วก็เข้าห้องตัวเองไป หาน จื่อเห็นสถานการณ์ อยากจะ ตามไป แต่เย่ ไม่เป็นคว้าข้อมือ เอาไว้

“อย่าไป”

“แต่ว่า…….
“ปล่อยให้อยู่เงียบๆคนเดียว ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของ เธอ บางทีพอผ่านคืนนี้ไป เธออาจจะเข้าใจอะไรหลายๆ

ได้ฟัง หานมู่จื่อมองเย่โม่เป็นอย่างครุ่นคิด “คุณรู้ได้ไง….”

เยโม่เซ็นยิ้ม ยื่นมือออกไปลูบหัวเธอเบาๆ “ความหมายของพี่ ชายคุณ ตัวแท้ๆ” มันเด่นชัดแล้ว ถ้าหล่อนยังคิดไม่ได้ ก็หาเรื่องทุกข์ใส่

พูดจบ เขาก็ขยี้หัวเธอเบาๆ หาน จื่อรู้สึกแปลกๆ เงยหน้าขึ้น

จู่ๆเธอก็นึกขึ้นได้ว่าตำแหน่งนี้พี่ชายเธอลูบอยู่เมื่อ

“ตกลงคุณจะทำอะไร”หานจื่ออยากจะตีมือเขาเบาๆ เธออายุ มากขนาดนี้แล้ว เขายังมาจับหัวแบบนี้ ทำอย่างกับผู้ใหญ่จับหัว เด็ก

“ตราประทับ”

เป็นอย่างที่เธอคิดไว้จริงๆด้วย หานมู่จื่อดึงมือเขาออกอย่าง หัวเสีย คุณจึงแม้กระทั่งพี่ชายฉันเหรอ! ยังจะมีเหตุผลอีกไหม เนี่ย”

เย่โม่เซินหัวเราะ แววตาสีดำแสดงความรักใคร่

วินาทีถัดไป สีหน้าเขาเปลี่ยน สีหน้าตึงเขม็งขึ้นมา

“เป็นอะไรไปคะ”

หานคู่จื่อเห็นว่าสีหน้าเขาแย่ขึ้นเรื่อยๆ หัวใจก็เต้นตุ้มๆ ต่อมๆเยโมเงินจับมือหาน จื่อเอาไว้ เม้มปากฝืนกลั้นสีหน้า

“ไม่เป็นไร…….”

พูดจบ จู่ๆปวดหัวร้าว ราวกับมีเข็มพันเล่มทิ่มแทงอยู่ในหัว มี

ภาพแวบเข้ามาในหัว

เย่ โม่เซินเจ็บจนยืนไม่ไหว

หาหมู่จื่อไม่เคยเจออะไรแบบนี้ สีหน้าเธอซีดเผือดตกลงเป็น อะไรคะ อย่าทำให้ฉันตกใจ นะคะ ฉัน ฉันจะไปโทรเรียกรถ พยาบาล”

เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่จู่ๆเย่ ไม่เซ็นเป็นลมไปเมื่อคราวนั้น รวม กับเรื่องที่เยโม่เซ็นทำ แล้วถ้าเกิดเขาเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง

เย่โม่เป็นปวดหัวจนพูดไม่ออก แต่ยังจับมือหานจื่อไว้แน่น

ราวกับดึงรากหญ้ากู้ชีพ

หานมู่จื่อโดนจับมือ ไม่กล้าไป ได้แต่ไปควานหามือถือตัวเอง ในกระเป๋า เพื่อลองโทรหา รถพยาบาล

“อูยยย….. เย่ โมเงินดูท่าจะทนความเจ็บปวดไม่ไหว ร้อง ครางออกมาด้วยความเซ็งแล้วล้มตัวลง

หานมู่จื่อสีหน้าเปลี่ยน เธอไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น รีบยื่นมือออก ไปประคองเขา

ผัวะ!

มือถือตกพื้น เสียงดังขึ้น ไม่รู้ว่าตกพังหรือเปล่า แต่ว่าเวลาแบบหานจื่อไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เธอประคองเยโม่โซฟา ดูหน้า

“คุณคิดถึงอะไรออกอย่างนั้นเหรอ ถ้ามันปวดมากๆ อย่าเพิ่ง ไหม ฉันไม่ขอคุณพอ”

ถ้าเพราะเขาต้องการรื้อฟื้นความแล้วเส้นประสาทเป็น อะไร แบบนั้นหานจื่อคิดสู้เขาลืมความทรงจำนั้นไปชั่วกว่า

เยโม่เป็นปวดแทบระเบิด ทั้งตัวราวกับลงไปใน ถ้ำน้ำแข็ง แล้วๆมีอัน อบอุ่นยื่นเข้าแม้ว่ามือนั้นจะเล็ก คอยส่งผ่านความอบอุ่นอยู่ไม่ขาด

ผมเคยเสียคุณไปแล้วครั้งหนึ่ง ผมไม่อยากจะคุณเป็น

ครั้งสอง

ป้าย

สติคืน แววตาหยดน้ำตารื้น ความรู้สึกแปลกหน้าทำให้เขา หลับลง

ชั่วครู่

อย่าร้องไห้เลย
หานมู่จื่อตกตะลึงชั่วครู่ ผลักเขาออก”คุณไม่เป็นไรใช่ไหม

สีหน้าของเย่ไม่เซ็นตอนนี้ซีดขาวจนน่าตกใจ เลือดฝาดบนริม ฝีปากหายไป หน้าผากมีเหงื่อเป็นริ้วๆ เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับ ความทุกข์ทรมานมากเมื่อครู

แต่ในเมื่อเป็นแบบนี้ เขายังคงยิ้มปลอบใจให้กับผู้หญิงที่เขา รัก พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ผมยังสบายดีเห็นไหม ไม่ได้เป็น อะไรสักหน่อย”

หานมู่จื่อเซ่อดูเขาอยู่พักหนึ่ง จู่ๆก็โผเข้าไปโอบคอเขา แล้วก อดเขาแน่น

“คุณทำฉันตกอกตกใจหมด เมื่อคุณ…

“เมื่อกี้ปวดหัวมาก ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วเยโมเงินยื่นมือออก ไป ตบบ่าเธอเบาๆ ทั้งๆที่เขาเป็นคนเกิดเรื่อง แต่เขากลับดูไม่ เป็นอะไรเลย ส่วนหาน จื่อกลับเป็นฝ่ายตกใจใหญ่

ทั้งคู่กอดกันกลมอยู่พักใหญ่ หานคู่จื่อดูเหมือนจะคิดอะไรได้ ฉับพลัน เธอผละเย่ โมเงินออก ไปหยิบมือถือ “ไม่ได้ค่ะ คุณเป็นแบบนี้ฉันไม่ไว้ใจ ฉันจะโทรเรียกรถ

พยาบาลค่ะ”

เย่โม่เซิน..…………

เขาฝืนยิ้มอย่างอ่อนใจ “ผมไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ จะเรียกรถ พยาบาลทำไมเล่า รบกวนพวกเขาเปล่าๆ
หานคู่จื่อ “แต่ว่าเมื่อกี้คุณ…….

“เมื่อกี้นึกอะไรได้ ก็เลยปวดหัว ตอนนี้ผ่านไปแล้ว”

ระหว่างที่พูดคุย เย่โม่เป็นกุมมือเธอไว้ พูดออกมาอย่าง อ่อนเพลีย ไม่ต้องเรียกรถพยาบาล ผมกลับไปพักที่ห้องก็พอ

เมื่อกี้ศีรษะได้รับการกระทบกระเทือนหนัก ตอนนี้เขารู้สึกอ่อน เปลี้ยเพลียแรงอย่างไรไม่รู้

นอกจากนี้อาจจะเป็นเพราะการรักษาช่วงนี้ทำให้เขารับไม่ไหว เยโม่เซินรู้สึกว่าตอนนี้ ขอแค่ได้หลับตา ก็จะถเข้าสู่ความมืดที่ ไม่มีที่สิ้นสุด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ