บทที่ 227 ทำไมโทรศัพท์ของเธอถึงอยู่กับนาย
หลังจากที่เสิ่นเฉียวได้รับการช่วยเหลือจากเขา แล้ว เย่หลิ่นหานพบว่ามีจุดสีม่วงจำนวนมากบนร่างกาย ของเธอ และมีรอยขีดข่วนมากมายดูน่าตกใจ
“เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง” เย่หลิ่วหานจับข้อมือขาว บางของเธอแล้วถามอย่างประหม่า
เสิ่นเฉียวกำลังเพิกเฉยการสานต่อความสัมพันธ์
กับเขา พลิกมือมาจับเขาและพูดอย่างร้อนใจ “มีบาง อย่างเกิดขึ้นที่นั่น พี่รีบขอให้รปภ.นำชั้นวางของออกเร็ว เข้าค่ะ” ได้ยินดังนั้นเย่หลิ่นหานจึงมองไปในทิศทางที่
เธอกำลังมอง มันต้องสำคัญมากแน่ เมื่อมองไปเห็นภาพ
ที่เต็มไปด้วยกองเลือดนี้เขาจึงเลิกคิ้วขึ้น “ย้ายชั้นวาง
ออกไปเร็วเข้า”
“เฉียวเฉียว มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเป็นแบบนี้ เธอ ถึงบาดเจ็บขนาดนี้”
เสิ่นเฉียวส่ายหัว “ฉันไม่มีเวลาอธิบายให้ฟัง ตอน นี้พาเธอไปส่งโรงพยาบาลได้ไหม”
แม้ว่าเธอจะเกลียดซื้อจีนเป่า แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า
หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอที่นี่ทั้งตระกูลเย่ อาจได้รับผลก
ระทบที่ตามมาอย่างร้ายแรง ที่สำคัญคือเสี่ยวเหยียนก็มี
ส่วนร่วมด้วย ลำพังเธอคนเดียวไม่เป็นไร แต่เธอก็ไม่อยากให้คนอื่นมาเดือดร้อนด้วย
“โอเค ผมจะขับรถ คุณรอผม”
หลังจากพูดจบเย่หลิ่นหานก็รีบปล่อยมือเธอเพื่อ ไปขับรถ แต่โรงพยาบาลอยู่ใกล้กับบริษัทตระกูลเย่มาก ก่อนที่เย่หลิ่นหานจะมาถึง รถพยาบาลก็มาถึงก่อน หมอ และพยาบาลเห็นสถานการณ์อย่างนี้จึงรีบปฐมพยาบาล ชื่อจีนเป่า หลังจากปฐมพยาบาลขั้นพื้นฐานแล้วเธอก็ถูก หามขึ้นเปลหามแล้วหามขึ้นรถพยาบาลไป
เสิ่นเฉียวรีบไปให้ทัน และเมื่อเธออยู่ข้างนอกเย่ หลิ่นหานก็ขับรถมาจากลานจอดรถพอดี เขาเปิด หน้าต่างแล้วพูดว่า “เฉียวเฉียวรีบขึ้นรถ ผมจะพาไปโรง พยาบาล”
“ค่ะ” เสิ่นเฉียวพยักหน้ารีบเปิดประตูและเข้าไป ในรถ
“ฉันจะไปด้วย” เสี่ยวเหยียนวิ่งตามเสิ่นเฉียวนอ อกมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เห็นเธอขึ้นรถ จากนั้นก็รีบ เดินเข้าไปในรถด้วย
ปัง
หลังจากประตูรถปิดเสิ้นเฉียวมองเธอด้วยความ
ประหลาดใจ
“เธอมาด้วยทำไม ฉันบอกให้กลับแผนกก่อนแล้ว
ไง”
เมื่อได้ยินดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็จ้องมองเธออย่างดุร้าย “เธอจะเอาความผิดทุกอย่างไปเป็นของตัวเอง ฉัน จะไม่เป็นอย่างที่เธอต้องการ ถ้าเธออยากเอาเรื่องเธอ ขึ้นมา แบ่งความผิดมาลงที่ฉันสักนิดหนึ่งก็แล้วกัน”
เมื่อพูดถึงตรงนี้เสี่ยวเหยียนก็กัดฟัน “ยังไงก็ตาม ฉันเสี่ยวเหยียนกล้าที่จะทำ ก็กล้ายอมรับความผิด มัน ไม่มีอะไรต้องกลัวถ้ารับผิดชอบไม่ไหว ฉันยินดีมอบทั้ง ชีวิต….”
“อย่าพูดเรื่องไร้สาระ” เสิ่นเฉียวกดมือเธอและ พูดอย่างใจเย็นว่า “ตอนนั้นฝูงชนวุ่นวายไม่ว่าใครจะเป็น คนที่ผลักออกไปนั้นยังไม่ได้รับการตรวจสอบ เธอขึ้นรถ มาแบบนี้ฉันกลัวว่าจะควบคุมไม่ได้ แต่ถ้ามันเกิดเรื่อง อะไรขึ้น ไม่ว่ายังไงต้องไม่เป็นคนแรกที่หาเรื่อง แล้วก็ %3D ห้ามมุทะลุ”
ในตอนแรกเสี่ยวเหยียนไม่เข้าใจ แล้วจึงค่อยๆ ตอบกลับว่า “เธอหมายความว่าบางทีเราอาจจะไม่ได้ ผลักเธอเหรอ”
“ยังไม่ชัวร์ว่าใครเป็นคนผลัก แต่น่าจะไม่ใช่พวก เรา” เสิ่นเฉียวเล่าอย่างระมัดระวัง “ตอนนั้นเราถูก ควบคุมโดยคนอื่นและได้รับบาดเจ็บไปทั้งตัว เราไม่น่า จะสามารถผลักเธอไปได้ไกลขนาดนั้นโอกาสเป็นไปได้ น้อยมาก”
“ถูกต้องแล้ว” แม้ว่าเย่หลิ่นหานที่กำลังขับรถอยู่ ตอนนี้จะไม่รู้เรื่องราวทั้งหมด แต่ก็เข้าใจอะไรบางอย่าง และพยักหน้าเห็นด้วยอย่างมั่นใจจากการสนทนา ระหว่างคนทั้งสอง “ทุกอย่างต้องได้รับการตรวจสอบดังนั้นอย่ารีบยอมรับมัน ตอนนี้ไปโรงพยาบาลเพื่อดู สถานการณ์ฉันจะติดต่อผู้เชี่ยวชาญในภายหลังดังนั้น อย่ากังวลใจ”
ฟังคำพูดนั้น เสี่ยวเหยียนมองเย่หลิ่นหาน ซาบซึ้งขึ้นมาอย่างกะทันหัน แล้วกอดแขนเล็กๆ ของ เสิ่นเฉียว “พี่ใหญ่เย่น่าเชื่อถือมากกว่าสามีของเธอ คุณ ชายเย่นั่นเสียอีก ทั้งยังอ่อนโยนทั้งน่านับถือ”
แม้ว่าเสียงของเธอจะเบามาก แต่ก็อยู่ในรถและ พื้นที่ก็มีจำกัด ดังนั้นเย่หลิ่นหานก็ได้ยินทั้งหมด
เสิ่นเฉียวมองผ่านกระจกเห็นเย่หลิ่นหานกำลัง มองตาของตน จึงพูดเสียงเบาว่า “อย่าพูดเรื่องไร้สาระ”
เสี่ยวเหยียนเม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไร
ขับรถตามรถพยาบาลไปจนถึงโรงพยาบาล เมื่อ ลงจากรถเสิ่นเฉียวแทบจะล้มลงกับพื้นโชคดีที่เย่หลิ่ นหานสามารถช่วยประคองเธอได้ทัน “ไม่เป็นไรใช่ไหม”
เสี่ยวเหยียนก็ตามมา “เฉียวเฉียวเธอได้รับบาด เจ็บมากนะ หรือควรรักษาแผลก่อน”
“ฉันไม่เป็นไร” เสิ่นเฉียวแทบจะยืนไม่ขึ้น ก่อน หน้านี้รู้สึกกังวลเรื่องที่เกิดมากกว่า ตอนนี้รู้สึกแล้วว่าเข่า ของคนเจ็บมาก น่าจะแตกแล้ว นั่นคือเหตุผลที่รู้สึกเจ็บ มาก “เมื่อกี้ฉันไม่ทันระวัง เรามาดูสถานการณ์กันก่อน ค่อยว่ากัน”
เย่หลิ่นหานขมวดคิ้วและตระหนักถึงความร้าย แรงของเรื่องนี้แล้วจึงพยักหน้า “เอาล่ะเรามาดูสถานการณ์กันก่อนถ้าไม่มีปัญหาอะไรคุณและเสี่ยวเหยี ยนจะต้องไปหาหมอดูอาการบาดเจ็บทันที”
“ทราบแล้วค่ะ”
เสิ่นเฉียวผลักเขาออกไปไม่สนใจรอยแผลนั่น แล้วรีบตามคนเจ็บไป
เมื่อเห็นซื่อฉีนเป่าถูกนำเข้าห้องผ่าตัด เสื่นเฉียว
นึกถึงคนหนึ่งได้ ซื่อฉินเป่าเป็นเช่นนี้ ควรโทรศัพท์หา หลินเจียงดีไหม
“เฉียวเฉียว กำลังคิดอะไรอยู่” จู่ๆ เสี่ยวเหลียนก็ ถามขึ้น
ได้ยินดังนั้น เสิ่นเฉียวเรียกสติกลับมาและขยับริม ฝีปาก “ฉันคิดว่า…ฉันควรโทรหาสามีของเธอดีไหม”
“เธอ รู้จักสามีของเธอ ถ้าอย่างนั้น ..” เธอคงจะ ไม่ได้เป็นมือที่สามหรอกนะ
เกือบจะโพล่งประโยคนี้ออกไปโชคดีที่เสี่ยวเหยี ยนหยุดพูดกะทันหัน แล้วมองไปที่เสิ่นเฉียว “เหมาะสม หรือที่จะโทรหาสามีของเธอมั้ย ถึงอย่างไรเธอก็เป็นถึง ขนาดนี้แล้ว”
เสิ่นเฉียวครุ่นคิดสักพัก ก็ยังคงหยิบโทรศัพท์มือ ถือออกมา “ฉันจะส่งข้อความไป”
หลิ่นหานมองไปข้างๆ ที่เขาดวงตาของเขามี
ประกายมาก
“ทำอะไรได้ก็ต้องทำ ไม่ต้องกังวล อย่างไรเสียเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเธอ”
ได้ยินแล้วเสิ่นเฉียวก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไป ที่เย่หลิ่นหาน
“ไม่ใช่เหรอ เธอเป็นคนพาผู้หญิงพวกนั้นมาเพื่อ สร้างเรื่องวุ่นวายจนกลายเป็นแบบนี้ สำหรับเรื่องนี้เธอก็ สมควรโทษ”
“ถูกต้อง เฉียวเฉียวฉันคิดว่าเธอควรโทรหาคุณ ชายเย่เพื่อรายงานความปลอดภัยของเธอเพราะเขาเป็น สามีของเธอ”
คำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจของเสี่ยวเหยียนทำให้เย่หลิ่ นหานหน้าเปลี่ยนสี เสี่ยวเหยียนอึ้งไปเล็กน้อยแล้ว หัวเราะ “ถ้าอย่างนั้น ไม่ต้องโทรแล้วกัน”
เสิ่นเฉียว ”
เธอกวาดสายตาเสี่ยวเหยียนอย่างหมดปัญญา อยากจะถามเธอว่าแข็งแกร่งหน่อยได้มั้ย
อย่างไรก็ตามคำพูดของเสี่ยวเหยียนทำให้เธอ ตั้งสติได้ เรื่องใหญ่โตแบบนี้และยังอยู่ในบริษัทตระกูล เย่ ถึงอย่างไรเธอก็เป็นผู้ใต้บังคับบัญชา แต่เธอก็ควรจะ แจ้งเย่โม่เซินสักคำ
เมื่อนึกได้ดังนี้ เสิ่นเฉียวก็ขยับตาและคิดจะโทร หาเย่โม่เซิน แต่เธอกลับลังเลและไม่ทันได้คิดอะไรต่อ จู่ๆ เย่หลิ่นหาน ก็ยกมือขึ้น พูดน้ำเสียงอบอุ่น
“โทรศัพท์แจ้งโม่เซินสักหน่อยจะดีกว่า”
หลังจากพูดจบเขาก็กดปุ่มโทรออก เสิ่นเฉียว หยุดนิ่ง แล้วพูดว่า “ฉันเอง”
ทันทีโทรออก เยโม่เซินก็รับโทรศัพท์ทันที เพราะ อยู่ใกล้มาก เสิ่นเฉียวก็ได้ยินเสียงเย่โม่เซินเบา ๆ
“มีอะไร”
เส้นเฉียวกำลังคิดจะพูดอะไรกับเขาก็ได้ยินเย่หลี่ นหานพูดว่า “ฉันเอง”
อีกด้านหนึ่งเกิดความเงียบและหลังจากนั้นครู่ หนึ่งมีเสียงหัวเราะเย็นชา “ทำไมโทรศัพท์ของเธอถึงอยู่ ในมือนาย”
“เราอยู่โรงพยาบาล”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
